Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 171 - Bab 180

เฟิงถิงเซินกลับไม่ได้พูดอะไร โทรศัพท์ไปหาหรงฉือสองสามครั้งหรงฉือเห็นแล้ว ยื่นมือไปตัดสายทิ้งทันทีเฟิงถิงเซินมองแล้วชะงักไปครู่ พลางว่า “แม่หนูไม่ยอมรับโทรศัพท์ของพ่อเหมือนกัน”“คุณแม่กำลังยุ่งอยู่ ไม่เห็นหรือไงคะ?”ไม่อย่างนั้น แม่ก็คงจะไม่รับสายของพ่อหรอก“ก็คงจะเป็นแบบนั้นมั้ง” เฟิงถิงเซินสวมสูท และถือเสื้อนอกสีดำไปด้วยอีกหนึ่งตัว พลางกล่าว : “พ่อจะไปข้างนอกแล้วนะ ถ้าหนูอยากไปเที่ยวให้บอดี้การ์ดพาหนูออกไปก็ได้”“แต่หนูอยากให้แม่อยู่เป็นเพื่อนหนู...”แม้เธอจะไม่ชอบให้แม่มายุ่งกับเธอ ทว่าบางครั้งเธอก็อยากให้แม่อยู่เป็นเพื่อนเธอบ้างระหว่างที่พูดก็ปั้นสีหน้าอบอุ่นพลางถาม “พ่อคะ พ่อจะไปเยี่ยมคุณน้าอู๋อู๋ที่โรงพยาบาลหรือจะกลับบริษัทคะ?”“ไปโรงพยาบาลก่อน แล้วค่อยกลับบริษัท” เฟิงถิงเซินแตะศีรษะเธอเบา ๆ “ไปแล้วนะ ลูกเล่นคนเดียวดีๆ ล่ะ”เฟิงจิ่งซิน “...ค่ะ”จากนั้นก็โทรไปหาหรงฉืออีกสองครั้ง หรงฉือก็ยังไม่รับสายอยู่ดีเธอจึงทำได้เพียงให้บอดี้การ์ดและป้าหลิวเป็นเพื่อนเล่นกับเธอทว่าไม่มีคนที่เธอชอบอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอเล่นสกีอย่างไม่มีความสุข ไม่นานก็กลับบ้านด้วยความเบื่อหน่ายไปเ

เมื่อมาถึงร้านอาหาร หรงฉือสีหน้าไร้อารมณ์มองตระกูลหลินและตระกูลซุนที่กำลังเดินประจันหน้าเข้ามาอวี้มั่วซวินสบถออกมาเบา ๆ “โลกมันแคบจังเลยเนอะ”คนตระกูลหลินและตระกูลซุนกลับดีใจที่ได้เห็นอวี้มั่วซวินหลินลี่ไห่ยิ้มพลางกล่าว “ประธานอวี้ พวกเราเจอกันอีกแล้วนะครับ”อวี้มั่วซวินยิ้มบาง ๆ “ใช่ครับ เจอกันอีกแล้ว”หลินลี่ไห่ยิ้มพลางกล่าว “เจอกันพอดีเลย มาทานด้วยกันดีไหมครับ?”เมื่อครู่ที่โทรไปหาอวี้มั่วซวิน หลินลี่ไห่ก็อยากจะเชิญอวี้มั่วซวินมาทานข้าวอยู่แล้ว ในเมื่อตอนนี้บังเอิญเจอพอดี เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่อยากให้โอกาสนี้หลุดมือไปอยู่แล้วอวี้มั่วซวินกล่าว “ไม่ดีกว่าครับ ตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวของผม ไว้คราวหน้าแล้วกัน”“เอ่อ...ก็ได้ครับ งั้นไว้คราวหน้า”อวี้มั่วซวินพูดมาแบบนี้แล้ว หลินลี่ไห่ก็ไม่อยากฝืนใจอวี้มั่วซวินพยักหน้า หันไปพูดกับหรงฉือ “พวกเราไปกันเถอะ”หรงฉือพยักหน้า ไม่ได้ชายตามองคนตระกูลหลินและตระกูลซุน เดินขึ้นชั้นบนไปกับเขาทันทีมองแผ่นหลังของหรงฉือและอวี้มั่วซวิน หลินลี่หลานหน้านิ่วคิ้วขมวด “ได้ยินเสี่ยวอู๋บอกมาว่า ที่อวี้มั่วซวินทำท่าทีเมินเฉยกับเธอมาโดยตลอดเพราะหรงฉือ

เฟิงจิ่งซิ่นพยักหน้า “ได้ค่ะ”ขอเพียงแค่เธอไม่ต้องออกไปคนเดียวก็ใช้ได้แล้วเฟิงถิงเซินโทรไปหาเฮ่อฉางปั่วเพื่อรบกวนให้เขาช่วยดูแลเฟิงจิ่งซินหนึ่งวันเฮ่อฉางปั่วตอบตกลง “ได้สิ”วันเสาร์เฮ่อฉางปั่วพาเฟิงจิ่งซินและตานตานไปสวนสนุกแฮปปี้แวลเลย์ในสวนสนุกแฮปปี้แวลเลย์มีเครื่องเล่นให้เล่นมากมายแต่ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเล่นที่น่าสนุก แฟนตาซี หรือโลดโผน เฟิงจิ่งซินมองดูแล้วล้วนไม่ได้สนใจมากนัก ไม่ได้เล่นสนุกสุดเหวี่ยงแบบเมื่อก่อนแล้วดูแล้วคงจะมีเรื่องหนักอกหนักใจเฮ่อฉางปั่วนำไอศกรีมโคนที่ซื้อกลับมาให้เธอและตานตานคนละอันมองหน้าของเธอที่ละม้ายคล้ายคลึงกับหรงฉือ พลางกล่าวถาม “ซินซิน วันนี้หนูอารมณ์ไม่ดีเหรอ?”เฟิงจิ่งซินนั่งบนชิงช้า ค่อย ๆ บรรจงเลียไอศกรีมโคนทีละน้อยพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “หนูคิดถึงแม่นิดหน่อยค่ะ”เมื่อก่อนตอนที่อยู่ต่างประเทศ แม้จะมีบางครั้งที่สองสามเดือนที่ต้องห่างจากแม่ แต่แม่ก็จะโทรหรือวิดิโอคอลหาเธอทุกวันช่วงนี้แม่งานยุ่ง แต่ทุกๆ สามวันเธอก็จะโทรหาแม่หนึ่งครึ่ง แม่ก็รับสายเสมอและยังรีบกลับบ้านมาทำอาหารให้เธออีกด้วยแต่ตอนนี้เธอโทรหาแม่ตลอด แม่ไม่ก็เคยรับแม

กล่าวจบจึงกล่าวเสริมอีกว่า “ทางผมยังมีงานที่ต้องจัดการ เจอกันครั้งหน้านะครับคุณหรง”ก่อนหน้านี้หรงฉือก็สังเกตได้แล้วว่าเหรินจี่เฟิงไม่ชอบเธอมากนักตอนที่เจอกันในห้องรับรองแขกวันนี้ แม้เหรินจี่เฟิงจะพยายามทำตัวมีมารยาทกับเธออย่างเต็มที่ ทว่าเธอรู้สึกได้ถึงความหยิ่งยโสในท่าทีของเขาพูดในมุมมองธุรกิจเธอเพียงแค่หาคู่ค้าร่วมมือเท่านั้น สิ่งที่ต้องสนใจคือผลประโยชน์ของตนเอง ไม่มีความจำเป็นต้องคบค้าสมาคมกับเขาเธอแสร้งทำเป็นไม่สังเกตปัญหาเรื่องท่าทีของเขา พลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้ค่ะไว้เจอกันคราวหน้า”กล่าวจบก็หันไปออกคำสั่งกับเลขาอวี้มั่วซวิน “เลขาเฉียน เดินไปส่งประธานเหรินให้ฉันทีนะคะ”เหรินจี่เฟิงเดินออกไปเมื่อมาถึงชั้นล่าง เขากลับเห็นร่างเงาที่คุ้นเคย “คุณหลินหรือครับ?”ถูกต้อง หลินอู๋และหลินลี่ไห่ไม่ได้กลับไปเลขาของอวี้มั่วซวินใช้เหตุผลที่ว่า ‘ประธานอวี้ไม่อยู่ไปทำงานนอกสถานที่’ เชิญเขาพวกเขากลับไปถูกต้องแล้ว ทว่าพวกเขาไม่กลับเพราะพวกเขาคิดว่า ‘ประธานอวี้ไม่อยู่ไปทำงานนอกสถานที่’ เป็นเพียงข้ออ้างที่อวี้มั่วซวินไม่อยากเจอพวกเขาเท่านั้นดังนั้น พวกเขาจึงนั่งรออยู่ชั้นล่างมาโ

เพียงแต่เสียดายที่สวยแต่รูปจูบไม่หอมเมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกหมดสนุก หันไปทางอื่นทันทีเหรินจี่เฟิงก็ตกตะลึงในความงามของหรงฉือเช่นกันความคิดของเขาไม่ได้แตกต่างจากฉีอวี้หมิงมากนักดังนั้น เขาก็แทบจะเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจทันทีเหยาซินปั๋วรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างชอบสไตล์แบบหรงฉือเลยล่ะเดิมทีเขาก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากละสายตา เห็นปฏิกิริยาของเหรินจี่เฟิง เอ่ยถาม “เป็นอะไรอีกล่ะ ท่าทางนายแบบนี้... เธอไปทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นเหรอ?”จี้ชิงเยว่ก็ละสายตาหันกลับมาเช่นกันเหรินจี่เฟิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ฉางโม่สองวันก่อนหน้านี้โดยละเอียดเหยาซินปั๋ว “เอ่อ...ดูไม่ออกจริง ๆ เลยนะว่าคุณหรงจะเป็นคนแบบนี้”จี้ชิงเยว่หยุดกระดกเหล้าเข้าปาก กลับพูดออกมาว่า “บางทีเธอกับคุณหลินคนนั้นอาจจะมีความแค้นที่พวกเราไม่รู้อยู่แล้วก็ได้ล่ะมั้ง?”เหรินจี่เฟิงไม่เห็นด้วย “พวกเธอมีความแค้นระหว่างกัน เธอก็สามารถใช้เรื่องงานมาแก้แค้นเพื่อตนเองได้งั้นเหรอ?”เมื่อยังไม่รู้เรื่องทั้งหมด จี้ชิงเยว่จึงไม่กล้าตัดสินอะไร และไม่ได้พูดอะไรต่อหรงฉือและอวี้มั่วซวินเพิ่งจะมาถึงทางเข้าโถงงานเลี้ยงใหญ่ก็ถูกคนล้