Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 221 - Bab 230

เฟิงจิ่งซินชอบเทศกาลคริสต์มาสมากเป็นพิเศษเมื่อก่อนเธอกับแม่จะตกแต่งต้นคริสต์มาสที่บ้านด้วยกันทุกปีเสมอในวันคริสต์มาสพวกเธอมักจะออกไปเดินเล่นปะปนกับผู้คนโดยรอบ เพื่อสัมผัสบรรยากาศคริสต์มาสที่ตลบอบอวลบนท้องถนนไปทั่วแต่นับตั้งแต่ที่เฟิงจิ่งซินตามเฟิงถิงเซินไปต่างประเทศ เธอก็ไม่เคยได้ฉลองคริสต์มาสกับลูกอีกไม่สิ ควรจะบอกว่าเธอไม่ฉลองคริสต์มาสอีกต่อไปแล้วแม้จะบอกว่าเธอต้องปล่อยวางแล้วทว่าอย่างไรเสียก็เป็นลูกสาวที่เธออุ้มท้องมาสิบเดือน และเลี้ยงดูมาด้วยตนเองมาตั้งหลายปีตอนนี้เธอยืนอยู่บนถนนที่ผู้คนพลุกพล่าน กวาดสายตามองทุกอย่างโดยรอบ เศษเสี้ยวในอดีตก็ยังเข้ามากระทบทำลายความสงบสุขของเธอได้อีก“คุณหรงครับ?”หรงฉือหันหน้ากลับมามองคนที่เรียกคือจี้ชิงเยว่เธอพยักหน้าอย่างสุภาพ “คุณจี้”“ทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะครับ?”หรงฉือเก็บซ่อนความรู้สึกในแววตาไว้ พลางยิ้ม “ออกมาซื้อต้นไม้นิดหน่อยน่ะค่ะ”ตอนที่จี้ชิงเยว่เดินมา ที่จริงแล้วเขาเห็นหรงฉือยืนเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพังท่ามกลางฝูงชนจากระยะใกล้ตั้งนานแล้วดูเหมือนมีความโศกเศร้าที่สลัดไม่ออกเขาไม่เข้าใจหรงฉือไม่รู้ว่าที่

“พี่สาว รับถังหูลู่สักไม้ไหมคะ?”หรงฉือหันหน้ากลับไปมองเธอใจเต้นกับถังหูลู่ที่เนื้อผลไม้อวบอิ่มสีสันสดใสชวนน้ำลายสอปรากฏตรงหน้าทันทีเธอก็ไม่ได้กินถังหูลู่มานานแล้วเช่นกันเมื่อคิดดังนั้น เธอหันไปมองทางเฟิงจิ่งซินเห็นเฟิงจิ่งซินถือถังหูลู่ไม้หนึ่งอยู่ในมือกำลังกินอย่างมีความสุขดังคาดนอกจากนั้น ก็เห็นดอกกุหลาบในมือของหลินอู๋ที่ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่เมื่อไหร่เธอคลอเคลียอยู่กับเฟิงถิงเซิน พูดคุยกับเขา และเฟิงจิ่งซินนำถังหูลู่ที่กัดไปแล้วหนึ่งคำยื่นให้เธอหลินอู๋ยิ้มรับแล้วก็กัดเข้าไปหนึ่งคำจากมือของเฟิงจิ่งซิน เฟิงจิ่งซินกัดอีกหนึ่งคำ จากนั้นยื่นให้เฟิงถิงเซินเห็นเพียงว่าเฟิงถิงเซินส่ายหน้า ไม่รู้ว่าพูดอะไรไม่ได้รับมากินหรงฉือหันกลับมาที่เดิม กล่าวกับพี่สาวที่ขายถังหูลู่ “ฉันเอาสตรอว์เบอร์รี่ไม้หนึ่งค่ะ”กล่าวจบ ตอนที่กำลังจะถามจี้ชิงเยว่ว่าจะเอาด้วยหรือไม่เธอจะเลี้ยง จี้ชิงเยว่ก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน “เดี๋ยวผมเลี้ยงเองครับ”กล่าวจบก็ควักโทรศัพท์ออกมาจ่ายเงิน และรับถังหูลู่ในมือคนขายยื่นให้เธอถังหูลู่หนึ่งไม้ราคาเริ่มต้นหนึ่งร้อยบาทเท่านั้นเมื่อหรงฉือเห็นดังนี้ ยื่นมือออกไ

ผ่านไปสักพักใหญ่ พวกหลินอู๋และเหรินจี่เฟิงก็ออกมาจากห้องน้ำเฟิงจิ่งซินกำลังอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นเห็นสิ่งใดตามทางก็รู้สึกสนใจไปหมด มองตรงนี้มองตรงนั้นพูดกับหลินอู๋อย่างไม่หยุดปากหลินอู๋ยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบในสายตาของเหรินจี่เฟิง คิดว่าเธอมีความรับผิดชอบกับลูกของเฟิงถิงเซินอย่างมาก และรู้สึกว่าการดูแลเด็กไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อกลับมาที่ร้านกาแฟ เหรินจี่เฟิงหันไปมองที่เฟิงถิงเซินทันที เห็นว่าเฟิงถิงเซินกำลังดื่มกาแฟไปพลางพลิกอ่านนิตยสารในมือพลางอย่างผ่อนคลายดูแล้วก็เป็นแค่คนชอบที่เอาแต่ชี้นิ้วสั่งคนหนึ่งเท่านั้นเหรินจี่เฟิงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อครู่ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ เหรินจี่เฟิงได้บอกว่าเขานัดเจอกับเพื่อนที่ร้านกาแฟเช่นกันเมื่อเข้ามาในร้านกาแฟ หลินอู๋จึงกล่าวถามว่า “เพื่อนคุณมาหรือยังคะ?”เหรินจี่เฟิงส่ายหน้า “ยังเลยครับ”“งั้นมานั่งกับพวกเราดีไหมคะ?”“พวกคุณออกมาเดทกัน ผมไปรบกวนคงไม่ดีเท่าไหร่มั้งครับ”หลินอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ ถิงเซินไม่ถือสาหรอก”เหรินจี่เฟิงเดินไปหาเฟิงถิงเซินพร้อมกับพวกหลินอู๋เมื่อตอนที่ไปถึง เหรินจี่เฟิงสังเกตเห็นดอกกุหลาบสีแด

เฟิงถิงเซินและเฟิงจิ่งซินเพิ่งจะถึงคฤหาสน์ได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเฟิงถิงเซินก็ดังขึ้นเฟิงถิงเซินรับโทรศัพท์หลังจากที่ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาเก็บโทรศัพท์ เสื้อนอกที่เพิ่งถูกถอดออกไปถูกใส่กลับไปอีกครั้ง จากนั้นก็กล่าวกับเฟิงจิ่งซินที่เดินขึ้นชั้นบนไปด้วยกัน “ย่าของหนูไม่ระวังสะดุดหกล้ม บาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล พ่อจะไปโรงพยาบาลสักหน่อย หนูก็รีบพักผ่อนนะ”เฟิงจิ่งซินกล่าวด้วยความกังวล “หนูก็อยากไปเยี่ยมคุณย่า...”“พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วค่อยไปนะ”“ก็ได้ค่ะ...”เฟิงถิงเซินหันตัวออกจากบ้านไปทันทีตอนนี้โทรศัพท์ของเฟิงจิ่งซินดังขึ้นเธอรีบหยิบโทรศัพท์มาดูหลังจากที่เห็นว่าเป็นข้อความขยะ เธอทำหน้ามุ่ยด้วยความผิดหวังเมื่อครู่ระหว่างทางกลับบ้าน เธอโทรหาแม่ อยากรู้ว่าเมื่อครู่ตอนที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าคนที่เธอเห็นเป็นแม่ของเธอหรือไม่แต่แม่ก็ไม่ได้รับสายตอนนี้โทรศัพท์มีการแจ้งเตือน เธอหลงคิดไปว่าเป็นข้อความที่แม่ส่งมาเสียอีกไม่คิดเลยว่า...ทว่า เมื่อคิดดังนี้ เธอก็คิดว่าถ้าแม่มีเวลาว่างมาเดินเล่นช่วงคริสต์มาสจริง ๆ แม่จะต้องชวนเธอไปด้วยอย่างแน่นอนเธอน

หรงฉือไม่ได้รู้สึกประหลาดใจที่เจอเธอ ยื่นมือไปลูบหัวเธอ “มาเยี่ยมหลังจากเลิกเรียนแล้วหรือคะ?”“ใช่ค่ะ!” เฟิงจิ่งซินเห็นเธอแล้วดีใจอย่างมาก พลางเรียกคุณย่าเฟิง “ยายทวดคะ”คุณยายหรงเพิ่งจะขานรับเล็กน้อย เฟิงถิงเซินก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วยเขามองมาทางพวกเธอพยักหน้าให้เล็กน้อยคุณยายหรงสีหน้าเย็นชา แต่ไม่ได้พูดอะไรหรงฉือชำเลืองเขาเล็กน้อยจากนั้นก็มองไปทางอื่นเห็นว่าเฟิงจิ่งซินมีเรื่องอยากจะเล่าให้เธอฟัง เธอจึงกล่าวว่า “แม่กับยายทวดหนูขอเข้าไปเยี่ยมย่าหนูก่อนนะ”“ค่ะ...”เฟิงจิ่งซินได้ยินดังนี้ จึงทำได้เพียงระงับความอยากไปชั่วครู่ ยื่นมือไปจูงมือของหรงฉือเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพร้อมกับเธอเฟิงถิงเซินรับกระเช้าผลไม้และดอกไม้ที่พวกหรงฉือเอามา เดินตามพวกเธอกลับไปในห้องผู้ป่วยเช่นกันคุณย่าเฟิงเห็นว่าหรงฉือและคุณยายหรงมาเยี่ยม ยิ้มออกมาด้วยความประหลาดใจทันที “พวกเธอมาได้อย่างไร?”คุณยายหรงเห็นว่าเธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่ก็ยังฝืนทนเจ็บลุกขึ้นนั่ง จึงรีบพูดปรามว่า “เธอยังจะมีหน้ามาพูดอีก เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่ยอมบอกพวกเราอีก”เมื่อพูดเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณย่าเฟิงจางลงไป