All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Chapter 191 - Chapter 200

“ท่านที่ปรึกษาต้องการที่ดินมากถึง 100 หมู่เลยหรือขอรับ”“ใช่แล้วเจ้าค่ะ เพราะเตาอบแห้งนั้นมีขนาดใหญ่ ข้าจึงต้องการพื้นที่สร้างโรงงานที่กว้างขวางและลดกลิ่นที่จะออกมาจากการอบแห้งไม่ให้กระทบกับชาวบ้าน”“เช่นนั้นขอท่านที่ปรึกษาพักผ่อนสักหน่อยก่อนนะขอรับ ประเดี๋ยวข้าจะกลับไปนำแผนที่เมืองมาให้ท่านเลือกดูว่าบริเวณใดน่าจะใช้สร้างโรงงานที่ท่านว่า”“ขอบคุณท่านเจ้าเมืองมากเจ้าค่ะ ข้าจะรอท่านที่จวนนะเจ้าคะ”“ขอรับท่านที่ปรึกษา” เจ้าเมืองกวนขอตัวลากลับไปนำเอกสารมาในทันทีเหิงกั๋วกง หยูจิ่นเซิงและเฉียนหลานที่คอยดูแลหยูฉิงอันอยู่ต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่นางต้องการที่ดินเป็นบริเวณกว้างมากถึงเพียงนี้“ฉิงอัน เหตุใดหลานจึงต้องการที่ดินกว้างใหญ่ถึงเพียงนั้นเล่า”“ท่านปู่ ข้าเพียงต้องการแยกโรงงานเป็นสามส่วนเจ้าค่ะ ที

ก่อนออกเดินทางกลับเมืองหลวงสองวัน ข่าวที่เรือของเอล็กซ์มาถึงก็ทำให้หยูฉิงอันต้องเดินทางไปดูว่ามีสิ่งใดที่นางจะสามารถซื้อกลับไปทำประโยชน์ให้กับชาวบ้านได้บ้าง โดยการเดินทางไปดูสิ่งของบนเรือของนางก็เป็นไปอย่างเอิกเกริก ด้วยเพราะทุกคนเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับนางเวลาเดินเหินขึ้นไปบนเรือสินค้า อีกทั้งคนอื่น ๆ ยังอยากรู้ด้วยว่าเรือสินค้าของพ่อค้าคนนี้มีสิ่งใดดีจนทำให้หยูฉิงอันต้องการมาดูด้วยตัวเองเหิงจิ้งกั๋วที่มาด้วยคอยประคองภรรยาตัวน้อยให้เดินช้า ๆ กว่าจะขึ้นไปถึงด้านในเรือที่เอล็กซ์กับล่ามของเขายืนรออยู่ เพราะเจ้าเมืองกวนส่งคนมาแจ้งก่อนแล้วว่าหยูฉิงอันต้องการมาดูสินค้าที่เรือของเขาซึ่งเพิ่งจะเทียบท่า“สวัสดีคุณเอล็กซ์ ไม่ได้พบกันนาน วันนี้คุณมีอะไรดี ๆ มาขายบ้างหรือ”“โอ้ สวัสดีคุณนายน้อย ไม่ได้พบกันนาน ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะแต่งงานและกำลังจะมีลูกเสียแล้ว ยินดีด้วยนะครับ” เอล็กซ์ยื่นมือออกไปตามความเคยชินแต่กลับถูกเหิงจิ้งกั๋วถลึงตาใส่ และล่ามยังกระซิบบอกด้ว

คนอื่น ๆ เมื่อรู้ข่าวว่าหยูฉิงอันกำลังจะคลอดต่างก็รีบมาที่หน้าเรือนเพื่อรอคอยเด็กแฝดทั้งสองอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เหิงจิ้งกั๋วได้แต่เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ตอนที่เขาอุ้มภรรยาตัวน้อยเข้าไปในห้องนั้น เขารู้สึกหวาดกลัวว่าการคลอดของนางจะไม่ปลอดภัยจนไม่อยากออกมาจากห้องนั้นแม้แต่น้อย หากหยูฉิงอันไม่บอกให้เขาออกไปเพราะนางไม่อยากให้เขาเห็นภาพการคลอดลูกที่น่ากลัวแล้วล่ะก็ เขาคงไม่ยอมออกมาง่าย ๆ เขากลัวว่านางจะกังวลเรื่องตนเองจึงออกมาเดินอย่างร้อนรนเช่นนี้ ยิ่งได้ยินเสียงร้องของภรรยาตัวน้อย หัวใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดนัก หากเขาสามารถคลอดแทนนางได้และรับความเจ็บปวดทั้งหมดแทนนางได้ เขาคงทำไปแล้ว“จิ้งกั๋ว เจ้าหยุดเดินไปมาได้หรือไม่ ปู่ตาลายจะแย่แล้วเนี่ย”“โธ่ ท่านปู่ขอรับ ข้าเป็นห่วงฉิงอันนี่ขอรับ”“เจ้าคิดว่าคนอื่นเขาไม่ห่วงหรืออย่างไรกัน เพียงแต่ตอนนี้นางอยู่ในมือหมอแล้ว เจ้าก็ทำใจดี ๆ เอาไว้แล้วนั่งรออย่างสงบเสีย ไม่เช่นนั้นปู่จะไล่เจ้าไปรอที่อื่น”

หนึ่งเดือนผ่านไป หยูฉิงอันออกจากอยู่ไฟมาได้สองสัปดาห์แล้ว นางได้รับรายงานว่าตอนนี้ราชสำนักเพาะพันธุ์มันฝรั่งออกมาได้มากถึง 10 ตันแล้ว หยูฉิงอันจึงส่งฎีกาถวายฝ่าบาทเพื่อให้ส่งตัวแทนจากกรมเกษตรนำมันฝรั่งออกไปแจกจ่ายยังเมืองใกล้เคียงเพื่อให้ทดลองปลูกเสียก่อน หากมีมันฝรั่งที่เพาะได้เพิ่มขึ้นก็ค่อยขยายวงแจกจ่ายออกไปให้ทั่วทั้งแคว้นในภายหลัง นางเชื่อว่าการปลูกมันฝรั่งจะช่วยให้ชาวบ้านยากจนสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ ไม่ว่าจะปลูกขายหรือปลูกไว้กินเองก็ล้วนแต่เป็นประโยชน์ทั้งนั้น นางยังแนะนำให้ฝ่าบาทเลือกส่งมันฝรั่งไปยังพื้นที่แห้งแล้งแถบเมืองจิ่งอันและบริเวณใกล้เคียงก่อน เพราะที่นั่นมักจะเกิดการขาดแคลนอาหารเนื่องจากดินไม่เหมาะกับการทำเกษตรฮ่องเต้ได้รับฎีกาของหยูฉิงอันมาก็พิจารณาดูว่าควรส่งใครไปดี กระทั่งพระองค์นึกขึ้นได้ว่าหยูฉิงเฉิงนั้นควรได้รับบททดสอบในครั้งนี้ ฮ่องเต้จึงเขียนราชโองการแต่งตั้งให้หยูฉิงอันทำหน้าที่ผู้ช่วยพิเศษของกรมเกษตรเดินทางไปพร้อมขุนนางผู้ช่วยอีกสองคนเพื่อแจกจ่ายมันฝรั่งไปยังเมืองจิ่งอันและบริเวณโดยรอบให้ทด

หยูฉิงเฉิงเริ่มต้นปรับปรุงดินจากสามหมู่บ้านแรกที่ให้ความร่วมมือกับทางการก่อน เขานำปุ๋ยหนึ่งกระสอบมาโรยลงบนที่ดิน 30 หมู่ ที่ทหารช่วยกันปรับหน้าดินที่แข็งกลับขึ้นมาให้กับหมู่บ้าน เรื่องการขุดคลองนั้นเจ้าเมืองจิ่งอันเริ่มต้นขุดคลองเล็กแยกออกมาจากแม่น้ำใหญ่ที่ไหลผ่านตามแผนผังที่หยูฉิงเฉิงวาดให้ ช่างตีเหล็กในเมืองยังได้รับจ้างสร้างจอบขุดดินที่แข็งแรงตามแบบที่หยูฉิงอันวาดให้กับหยูฉิงเฉิงนำมาด้วย ซึ่งหากจะทำเป็นคันไถโดยใช้แรงงานวัว ควายก็คงจะยุ่งยากเกินไป หยูฉิงอันจึงให้สร้างเพียงจอบที่ราคาไม่สูงมากนัก นางยังมอบเงินให้กับหยูฉิงเฉิงนำมาพัฒนาเมืองถึงห้าพันตำลึงอีกด้วย ส่วนงบประมาณที่กรมเกษตรให้มานั้นมีเพียงสามพันตำลึงเท่านั้น ซึ่งหยูฉิงอันกลัวว่าจะไม่เพียงพอสำหรับการพัฒนาเมืองและหมู่บ้านที่ยากจนแร้นแค้นมาเป็นเวลานานหลายสิบปีเงินจำนวนมากนี้ทำให้หยูฉิงเฉิงเริ่มงานได้อย่างสบายใจ เขาใช้เงินจ้างชาวบ้านให้ช่วยกันปรับปรุงหน้าดินบริเวณอื่นนอกเหนือจากแปลงที่กำลังทำเป็นตัวอย่างซึ่งทหารของจวนกั๋วกงเป็นคนลงมือ ทำให้ชาวบ้านที่คราแรกไม่ยอมให้ความร่วมมือ ยิ