All Chapters of พ่ายรักพระชายาที่รัก : Chapter 41 - Chapter 50

“ข้าจะกลับเมืองหลวง!”“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! หากเสด็จกลับก่อนเช่นนี้จะถูกลอบโจมตีเอาได้”“แต่ว่า!”“พี่รอง! อย่าพึ่งร้อนพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ต้าอู๋เจ้าเร่งสั่งให้คนออกตามหาพี่สะใภ้ นางเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของกองทัพ ทั้งช่วยดูแลเสบียง ยา อาหาร อย่างไรก็ต้องรีบหานางให้พบ รีบไปสิ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“พี่รองท่านใจเย็น ๆ ก่อน”“ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว”“ได้ข่าวว่าตอนท่านยกทัพมาที่นี่ ท่านกับนางมีปากเสียงกันรุนแรงหรือพ่ะย่ะค่ะ”“ข้า… เผลอพูดจารุนแรงทำร้ายจิตใจนาง แต่ตลอดเวลาที่เราทำศึกอยู่ที่นี่ลี่ซินไม่เคยบกพร่องในหน้าที่ นางยังส่งยาและเสบียง….”เมื่อรู้สึกตัวก็เริ่มรู้สึกเย็นวูบที่สันหลังขึ้นมาในทันที ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของนางทั้งหมด แม้ว่าจะไม่ออกมาส่งเขาแต่ก็ยังส่งเสบียงและยามาไม่ขาดตามหน้าที่เพื่อมิให้ผู้อื่นสงสัย บอกคนที่ตำหนักว่าจะกลับจวนก็เพื่อจะหนีออกนอกเมือง“แม้แต่อาจารย์กับฮูหยินนางก็ไม่ยอมบอกงั้นหรือ”“เมื่อทราบว่าพระชายาไม่อยู่ที่ตำหนัก ฮูหยินก็เป็นลมไปทันทีพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้มีหมอหลวงเฝ้าดูอาการอยู่ที่จวนสกุลอัน”“อันลี่ซิน เจ้าใจร้ายมากเกินไปแล้ว”“ต้าอู๋…ท่านพูดว่าอย่า

ราชครูอันลุกขึ้นมาแต่ท่านอ๋องถึงตัวเฉินลู่ก่อนเขาเสียอีก แม้ว่าใบหน้าจะอิดโรย ขอบเนตรคล้ำเพราะอดนอนแต่เมื่อได้ยินว่าหาตัวอันลี่ซินพบแล้วเขาก็ได้สติทันที“เฉินลู่เจ้ารีบบอกข้ามาว่านางอยู่ที่ไหน บอกมาเร็วเข้า!”“พระทัยเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”อันฮูหยินช่วยราชครูอันดึงตัวเฉินลู่ออกมาจากท่านอ๋อง เฉินลู่ไม่ได้อยากจะมาแจ้งข่าวให้เขาทราบ แต่เพราะราชครูอันอยู่ที่นี่เขาจึงไม่มีทางเลือก“อาจารย์ ข้าคิดว่าลี่ซินน่าจะไปที่เขาตงอวิ๋น”""เขาตงอวิ๋นงั้นหรือ""ท่านอ๋องและราชครูอันกล่าวออกมาพร้อม ๆ กัน ราชครูนั้นพอจะจับประเด็นได้แล้ว แต่ท่านอ๋องยังคงไม่เข้าพระทัย เหตุใดพระชายาของพระองค์ต้องเดินทางไกลไปที่ยังเขาสูงที่อยู่นอกเมืองทางเหนือนั่นด้วย“อาจารย์ ข้ามั่นใจว่านางต้องไปที่นั่นแน่ เพราะว่าตอนนี้อาจารย์ “หลินฟู่” อยู่ที่นั่นขอรับ”“อาจารย์หลินฟู่ หรือเจ้ากำลังหมายถึงอาจารย์ที่สอนนางตอนวัยเยาว์งั้นหรือ”แม้จะไม่อยากตอบแต่ในตอนนี้เฉินลู่ก็ต้องยอมรับว่า ระหว่างเขากับอันลี่ซินไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะในความฝันหรือความจริง เพราะตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์บุตรของเว่ยอ๋อง และที่ไปหาอาจารย์ก็คงเพราะอ

“เพคะ”แม้ว่าจะบอกกับอาหรูไปเช่นนั้น แต่สำหรับเว่ยอ๋องที่เคยแต่จับดาบฟาดฟันข้าศึกและออกรบท่ามกลางสนามเลือดและสงคราม แต่เรื่องการก่อไฟต้มน้ำ ต้มยาเขาไม่เคยแตะต้องมาก่อน กว่าจะก่อไฟได้หน้าเขาก็เต็มไปด้วยเขม่าดำ และยังเผลอทำยาหกใส่มือจนพองไปหลายแผล จึงได้รู้ว่าก่อนหน้านั้นลี่ซินทำเพื่อเขามามากเพียงใด“แค่ต้มยาข้าก็ยังทำได้ไม่ดีเท่านาง แล้วแบบนี้ยังมีหน้าเป็นอ๋องแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่อยู่ได้งั้นหรือ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก”อาหารถูกใส่ปิ่นโตมาวางให้หน้าเรือนตามเวลา ซ่างเจวี๋ยยกมาให้นางที่หน้าห้อง ลี่ซินไม่เคยออกมาจากห้องเลยสักครั้ง เขาเองก็ได้แค่เอาทุกอย่างไปวางไว้ที่หน้าห้องให้เท่านั้น และไม่ไปรบกวนนางตลอดสามวันมานี้ “ลี่ซินเจ้ากินน้อยลงอีกแล้ว เช่นนี้ลูกจะไม่แข็งแรงนะเอาเช่นนี้ดีไหมข้าว่าจะเพิ่มผลไม้ เห็นว่าในป่ามีผลไม้อยู่มาก เอาไว้ข้าจะหามาให้เผื่อว่าเจ้าจะกินได้มากขึ้น”แต่เขาไม่เคยได้รับคำตอบจากนางเลยสักครั้ง นับตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกับลี่ซิน หลังจากนั้นก็ได้แต่คุยกับประตูห้องนอนเท่านั้น เขาปูฟูกนอนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนทั้ง ๆ ที่อาหรูก็จัดห้องนอนให้ แต่ท่านอ๋องไม่ยอมที่จะอยู่ห่างลี่

“เฟิ่งถงหลิน”“ตามข้าเข้ามาก่อนจะถูกรถเข็นสินค้าชนเข้าอีกรอบหนึ่งเถอะ”อันลี่ซินถูกถงหลินดึงแขนเข้าไปในร้านน้ำชาและเข้าไปในห้องส่วนตัวทันที นางรู้ว่าอันลี่ซินคงไม่อยากให้ใครจดจำและพบนางที่นี่“เหตุใดจึงจำข้าได้”“ข้าจำไม่ได้หรอก แต่เห็นสาวใช้ของเจ้าเดินไปที่ซื้อของที่หัวมุมจึงได้เดินตามมาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้น เจ้าไม่เป็นอะไรนะบาดเจ็บหรือไม่”ลี่ซินนึกแปลกใจเล็กน้อย เดิมทีนางกับบุตรสาวแม่ทัพเฟิ่งผู้นี้ไม่ค่อยลงรอยกันเพราะเรื่องของเว่ยอ๋อง แต่วันนี้เฟิ่งถงหลินกลับเป็นคนช่วยนางเอาไว้“นี่เจ้าเข้าเมืองหลวงมานานหรือยัง”“ข้า…”“ช่างเถอะข้าก็ไม่ได้อยากรู้เท่าใดนักหรอก ข้าช่วยเพราะเห็นว่าเจ้าเดินเหม่อลอย อีกทั้งยังสวมหมวกปิดบังใบหน้าทำให้มองไม่ค่อยถนัดเลยอดไม่ได้น่ะ อีกอย่าง… ข้าก็ยังติดค้างคำขอโทษเจ้าเรื่องเมื่อครั้งก่อนด้วย”“พี่หญิงเฟิ่งท่านหมายถึงเรื่องใด ข้าไม่เข้าใจว่าระหว่างเรามีเรื่องหมางใจกันด้วยหรือ”“เจ้านี่ก็ยังชอบประชดประชันเหมือนเดิมไม่มีผิด เอาเถอะมันก็ไม่แปลกหรอก เพราะสิ่งที่ข้าทำไปก่อนหน้านั้นก็ใช่ว่าจะน่าจดจำสักเท่าไหร่ ข้าก็แค่…”“อยู่นี่จริง ๆ ด้วยลี่ซิน!”“ท่าน!”“พี

เฟิ่งถงหลินหันมามองที่ลี่ซินเมื่อนางเดินมาหา นางต้องรีบละจากมารดาที่ยืนคุยกับเหล่าฮูหยินอยู่เข้ามาหาลี่ซินทันที“เจ้ากำลังท้องอยู่หัดเดินให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือ เหตุใดจึงเดินมาหาข้าได้ แล้วออกมาเช่นนี้จะไม่เป็นอะไรหรือ”“ขออภัยที่ข้าเข้ามากะทันหันเช่นนี้ คือข้า…”เฟิ่งถงหลินหันไปมองเว่ยซ่างเจวี๋ย ที่ได้แต่ยืนชำเลืองมองพวกนางระหว่างที่คุยอยู่กับองค์ชายห้า จึงได้เข้าใจว่าเหตุใดลี่ซินถึงได้เดินมาหานาง“นี่เจ้ากับท่านอ๋อง ไม่ใช่สิองค์รัชทายาทยังมิได้ปรับความเข้าใจกันอีกอย่างนั้นหรือ ข้าคิดว่าไม่มีอะไรแล้วเพราะเจ้าเดินไปรับราชโองการพร้อมกับพระองค์”“ข้าทราบมาว่าฝ่าบาททรงประชวร ดังนั้นท่านพ่อจึงไม่อยากให้ทำเรื่องที่ทำให้ฝ่าบาทกังวลพระทัย”“เฮ้อ เจ้านี่ใจแข็งไม่เบาเลยนะอันลี่ซิน มาเถอะถ้าเจ้ายังไม่พร้อมก็มานั่งกับข้าก็แล้วกัน ท่านแม่ของข้าก็คุยอยู่กับฮูหยินขุนนางอยู่ทางโน้น”“ขอบคุณพี่หญิงเจ้าค่ะ”ถงหลินเปลี่ยนไปมากหลังจากจบศึกแดนประจิม นางเล่าให้อันลี่ซินฟังถึงความเลวร้ายของสงครามของจริงที่ได้ไปพบ ตอนแรกก็ยังไม่เข้าใจและเอาแต่ใจ แต่เมื่ออยู่ในค่ายทหารที่ทุกลมหายใจตกอยู่ในความเสี่ยงจึงได้