All Chapters of พ่ายรักพระชายาที่รัก : Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อทั้งสองกินข้าวเสร็จและเดินออกมาชมจันทร์ในสวนพร้อมกัน เว่ยอ๋องจึงเล่าเรื่องการทำศึกต่างแดนให้นางฟังตามที่นางถามเขา ตั้งแต่ศึกลุ่มแม่น้ำเหลืองมาจนถึงศึกแดนเหนือที่สูญเสียอวี้อ๋องในครั้งก่อน“เช่นนั้นก็แสดงว่ากลยุทธ์การศึกของข้าศึกมิอาจล่วงรู้ได้เลยว่าเขาจะใช้แผนการต่ำช้ามากเพียงใดงั้นหรือเพคะ”“ใช่ หากมิใช่แม่ทัพที่กรำศึกมานานและรู้ธรรมเนียมศึกมากพอ หลายคนมักใช้อุบายที่ต่ำช้าในช่วงเวลาคับขัน”“แย่จริง ๆ”“เจ้ากลัวงั้นหรือ”“พระองค์ไม่กลัวหรือเพคะ”เขามองใบหน้านางที่โกรธกึ่งตื่นเต้นกับเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังก่อนจะยิ้มออกมา เว่ยอ๋องเอื้อมมาจิบชาและเริ่มเปลี่ยนเรื่องคุย“เจ้ารู้หรือไม่ว่าช่วงเวลาออกศึก เหล่าทหารเองก็มองพระจันทร์แบบนี้เช่นกัน”“มองพระจันทร์ทำไมหรือเพคะ”“นั่นคงเพราะพวกเขาคิดว่า พระจันทร์ที่พวกเขาเห็นคือดวงเดียวกันกับที่คนที่บ้านพวกเขา เมื่อมองดวงจันทร์ดวงเดียวกันก็เหมือนอยู่ใกล้กัน”ลี่ซินรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ชีวิตของเว่ยอ๋องก่อนหน้านั้นครึ่งหนึ่งอยู่ในสนามรบ เขาต้องทราบดีเกี่ยวกับความเหงา ความทุกข์ของเหล่าทหารที่ต้องออกรบไปพร้อมกับเขา แม้นว่าบางคนจะไปแล้วไม่ได้กลับบ้

“ข้า… มาที่นี่ก็เพราะ”“หากว่าเจ้ามิได้มีธุระอันใดเร่งด่วนคงต้องขออภัย ตอนนี้ในตำหนักค่อนข้างวุ่นวายเนื่องด้วยต้องรีบเตรียมตัวจัดเสบียงและเครื่องนุ่งห่มให้กองทัพเพื่อเดินทางในอีกสองวันข้างหน้า”“อันลี่ซิน นี่เจ้ามาจัดการเรื่องนี้ถึงที่นี่เลยงั้นหรือ…”“คุณหนูเฟิ่ง แน่นอนว่าต้องเป็นรับสั่งจากท่านอ๋องให้คุณหนูอันมาดูแลตำหนักนี้แทนในช่วงที่พระองค์ออกศึก ในเมื่อท่านไม่มีเรื่องด่วนคงต้องขอเชิญท่านกลับไปก่อน”เฟิ่งถงหลินกลับไปหลังจากที่อันลี่ซินปรากฏตัวขึ้น เมื่อนางหันไปและพบว่าต้าอู๋เองก็เดินกลับเข้าไปด้านในตำหนักจึงเริ่มรู้ว่าท่านอ๋องตั้งใจให้เขามาดูเหตุการณ์“คุณหนูเจ้าคะ”“หมัวมัว สั่งให้คนปิดประตูหน้าจากนี้ถ้าจะออกไปหากมิใช่ท่านอ๋องให้ไปใช้ประตูด้านข้างแทนเพื่อจะได้เลี่ยงรับแขกที่ไม่จำเป็น”“เจ้าค่ะ”ลี่ซินเดินไปที่ด้านหลังซึ่งกำลังจัดเตรียมเสบียงอยู่ เว่ยอ๋องที่อยู่ตำหนักด้านในมองลงมาก่อนที่ต้าอู๋จะเดินเข้ามารายงานเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าตำหนักให้เขาทราบ“นับว่าจัดการได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ครั้งนี้เฟิ่งถงหลินคงจะเก็บความแค้นไปแจ้งต่อบิดาของนางเป็นแน่”“พระองค์ทำเช่นนี้จะไม่เสี่ยงไปหรือพ่ะย่ะ

“ทูลท่านอ๋อง ครั้งนี้คณะแพทย์ที่ติดตามกระหม่อมมามีทั้งหมอชายและหมอหญิงบางคนที่ติดตามมาด้วยเหตุ จำนวนแพทย์หลวงไม่เพียงพอเพราะต้องแบ่งส่งไปทางตะวันตกที่ยังได้รับความเดือดร้อนจากโรคระบาดอยู่ ดังนั้นแพทย์บางคนก็นำสาวใช้มาด้วยเพื่อจะช่วยเหลือพ่ะย่ะค่ะ”"เป็นเช่นนี้นี่เอง แล้วเจ้าล่ะพาผู้ใดมาด้วยหรือไม่"เว่ยอ๋องตรัสถามเสียงเรียบ เฉินลู่พยายามรักษาท่าทีมิให้เสียงของเขาสั่น ถึงจะเคยร่ำเรียนกับราชครูอันมาก่อนในครั้งที่เขายังเป็นองค์ชายแต่บัดนี้เขาเปลี่ยนไปมากจนเฉินลู่เองก็นึกเกรงใจ“กระหม่อมมีทั้งบ่าวชายหญิงติดตามมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้ารีบไปสั่งการเถอะ ทหารยังต้องการยาและแพทย์อีกมากขอบใจที่มาแจ้ง ครั้งนี้หากเจ้ามาไม่ทันข้าก็คงแย่เช่นกัน”“ท่านอ๋องทรงตรัสชมเกินไป ล้วนเป็นหน้าที่ของกระหม่อมอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“อืม เช่นนั้นเจ้าก็รีบพักผ่อนเถอะ หลายวันมานี้ลำบากเจ้ามากแล้ว”“กระหม่อมทูลลา”เฉินลู่เดินออกไปแล้วต้าอู๋จึงรีบเดินออกมาจากด้านหลังเพื่อมอบรายงานให้ท่านอ๋องอีกครั้ง“จะให้กระหม่อมไปลองตรวจสอบผู้ติดตามของท่านหมอเฉินหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ต้องหรอกเจ้าทำอย่างอื่นไปเถอะ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”“ท

“หม่อมฉันเพียงแค่ทำหน้าที่…”“เจ้ามิได้มีหน้าที่อะไรในกองทัพนี้ ไม่ใช่ทหารและไม่ใช่หมอ เจ้าแอบติดตามชายอื่นเข้ามาในกองทัพของข้า เพียงเท่านี้ก็สามารถ…”“เช่นนั้นก็ทำตามประประสงค์เถิดเพคะ ยานี้หากเย็นแล้วจะขมมากหม่อมฉันวางตรงนี้นะเพคะ และจะไปเรียกหมอเฉินลู่มาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้พระองค์”นางวางชามยาลงที่ข้างเตียงและจะเดินออกไป เว่ยอ๋องเห็นท่าทางเช่นนั้นจึงได้รีบตะคอกนางอีกครั้ง“เดี๋ยว!”ลี่ซินหยุดแต่ก็ไม่ได้หันมามอง ท่านอ๋องคว้ายานั้นดื่มรวดเดียวจนหมดและวางถ้วยยาอย่างแรงจนนางสะดุ้ง‘แค่วางชามเสียงดังยังสะดุ้งดุจลูกแมว เช่นนี้น่ะหรือจะอยู่ในกองทัพ เจ้ามันสตรีดื้อดึง ข้าควรจะทำเช่นไรกับเจ้าดีนะ’“เจ้าบอกว่าข้าต้องเปลี่ยนผ้าพันแผล ก็มาเปลี่ยนให้ข้าสิ”“แต่ว่าพระองค์...”“ข้าไม่อยากพูดบ่อย ๆ จะมาหรือไม่มา”ลี่ซินเองก็เกลียดเขาที่เป็นเช่นนี้เช่นกัน แต่ก็ยอมที่จะหันมามองค้อนและรีบจัดผ้าชุบน้ำในอ่างเพื่อจะเช็ดตัวให้เขา นางพึ่งเห็นว่าบาดแผลเก่าของท่านอ๋องก็มีอยู่ไม่น้อย ซึ่งก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นเพราะเขาไม่เคยถอดเสื้อเวลาที่นอนกับนางเลยสักครั้ง“ทำไม ตกใจงั้นหรือ”“เปล่าเพคะ คือว่า…”“รีบทำเถอ

ต้าอู๋รีบจัดการตามคำสั่งในทันที เขาคิดว่าท่านอ๋องจะโกรธจนสั่งให้ทิ้งภาพวาดนี้เสียแล้ว แต่ใครจะคิดว่าให้ย้ายเข้าไปอยู่ในห้องบรรทมกันเล่า ดูท่าแล้วครั้งนี้ท่านอ๋องคงพ่ายแพ้ต่อคุณหนูอันแล้วจริง ๆ เพียงแต่พระองค์ยังไม่รู้ตัวเท่านั้น“เฮ้อ… รักเขาชอบเขาแต่ปากแข็ง ตอนนี้สตรีในใจก็หลบหน้าเห็นทีครานี้ท่านอ๋องของข้าคงเจองานหนักเสียแล้ว เอาล่ะภาพก็ย้ายแล้ว ให้แขวนก็แขวนแล้ว จากนี้ก็คงต้องใช้ความสามารถของพระองค์เองแล้วล่ะ”ห้องอาบน้ำเว่ยอ๋องอดคิดถึงริมฝีปากแดงระเรื่อและรอยยิ้มของอันลี่ซินไม่ได้เลยเมื่อกลับมาถึงตำหนักของตัวเอง เขาคิดว่าสิ่งที่ทำครั้งก่อนคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว หากกองทัพยังมีนางอยู่เขาจะต้องเป็นกังวลและไม่ชนะศึกได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ครั้งก่อนที่พลาดพลั้งถูกข้าศึกเล่นงานจนบาดเจ็บก็เพราะเอาแต่เป็นห่วงนางที่อยู่ในกองทัพ“ทำไมเจ้าไม่เข้าใจสิ่งใดเลย ยังกล้าหลบหน้าข้าเช่นนี้อีกเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ลี่ซิน”แต่ครั้งนั้นเมื่อเขาเห็นน้ำตาของนางก็แทบจะใจอ่อน แต่ที่นั่นเป็นสนามรบที่มีแค่ข้าศึก เลือด และความตายที่รออยู่ตรงหน้า เขาไม่ต้องการให้นางต้องเห็นภาพเลวร้ายเช่นนั้น แต่นั่นก็เป็นสิ่