Semua Bab พ่ายรักพระชายาที่รัก : Bab 11 - Bab 20

“ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางเชื่อต้าอู๋รีบไปเตรียมชุดให้ข้า ข้าจะรีบเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”“พ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอ๋องรีบเข้าเฝ้าฝ่าบาทในทันที ดูเหมือนว่าในวังหลวงเองก็จะทราบข่าวแล้ว เว่ยอ๋องที่เข้าวังมาจึงได้พบกับรองแม่ทัพลู่ที่เดินทางไปศึกในครั้งนี้“ลู่หวัง! เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ รีบบอกข้ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”ลูหวังเป็นรองแม่ทัพสังกัดของอวี้อ๋อง เขาคุกเข่าลงก่อนจะเล่ารายละเอียดให้เว่ยอ๋องฟัง“หลายวันก่อนท่านอ๋องบอกว่าจะไปลาดตระเวนซุ่มดูรอบ ๆ ค่ายของศัตรูดูว่าพวกเขาตั้งค่ายอย่างไร เมื่อท่านอ๋องหายไปสองวันเต็ม ๆ เมื่อกลับกลับมาจึงรีบสั่งวางแผนเพื่อให้ซุ่มโจมตีอยู่ที่ด้านล่าง ล่อศัตรูออกมาส่วนท่านอ๋องเข้าโจมตีโอบล้อมด้านหลังเขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกองค์รัชทายาทของแคว้นหลันทราบแผนและ… จับพระองค์สังหารต่อหน้าขุนศึกที่เหลือพ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอ๋องนิ่งงันไปราวกับเรื่องทุกอย่างที่เล่ามาราวกับฝัน เขารู้ว่าอวี้อ๋องเป็นคนมีฝีมือในการรบ แต่ชัยภูมิที่ตั้งที่เป็นเทือกเขาสูงและยังไม่เคยทนกับสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงบนยอดเขาบ่อย ๆ อาจจะทำให้พลาดพลั้งได้อีกทั้งอวี้อ๋องเป็นคนใจร้อนและหยิ่งทะนง การจะเอาชนะนั้นเป็นเรื่อง

ท่านอ๋องเดินเข้าไปยังตำหนักชั้นในทันทีโดยไม่หันมามองนางอีก เฟิ่งถงหลินถูกองครักษ์ขวางเอาไว้ก่อนจะถอยออกมา พวกเขาเป็นองครักษ์ที่มิได้เหมือนทหารทั่วไป แต่เป็นองครักษ์ชั้นเยี่ยมที่ถูกส่งมาอารักขาตำหนักอ๋อง พวกเขาไม่พูดแต่จะลงมือเลย อีกทั้งไม่ปล่อยโอกาสให้เหยื่อได้ขอร้องเพราะเพียงอ้าปากก็ถูกส่งไปปรโลกแล้ว“แม่นางเฟิ่งเชิญกลับเถิดขอรับ แม่ทัพเฟิ่งรออยู่ที่รถม้านานแล้ว”“สกุลเฟิ่งช่วยพวกท่านในกองทัพครั้งก่อน เหตุใดท่านอ๋องจึงปฏิบัติกับข้าเช่นนี้”“เชิญขอรับ”“เจ้า!”เฟิ่งถงหลินได้แต่โมโหแต่ก็ต้องยอมถอย เพราะตอนนี้แม้อยากจะดื้อดึงก็ไร้ประโยชน์ นางจึงยอมกลับไปก่อนเพื่อจะไปตั้งหลัก เมื่อต้าอู๋เห็นว่านางไปแล้วจึงได้แต่ส่ายหัว“แค่โผล่ไปที่กองทัพแล้วสร้างความวุ่นวายครั้งก่อนยังไม่พอหรืออย่างไรกันนะ ยังกล้ามาแสดงตัวที่นี่อีกช่างไร้ยางอายเกินจะทนจริง ๆ”ห้องอักษรเว่ยซ่างเจวี๋ยเดินมาในห้องเพื่อมองภาพดอกเหมยที่อันลี่ซินนำมามอบให้ก่อนที่เขาจะออกศึก นับตั้งแต่วันที่เขาจูบนางที่ห้องนี้และวันที่พบนางที่หน้าจวนก่อนเข้าวัง หลังจากนั้นนางก็ไม่มาพบเขาอีกเลย“ลี่ซิน…”“ท่านอ๋อง แม่นางเฟิ่งกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่

ฝ่าบาทมองเห็นเนตรที่ตื่นเต้นและโมโหจนนึกลอบขำอยู่ไม่น้อย มิใช่ว่าพระองค์จะไม่รู้เห็นสิ่งใดเลย ก่อนหน้านี้ก็ทรงเรียกราชครูอันมาไถ่ถามแล้วและพบว่าเว่ยอ๋องเองก็อยู่ไม่เป็นสุขเช่นกัน เมื่อบุตรีของราชครูวางเฉยและไม่มาพบหน้าเขาเลยตั้งแต่กลับจากศึกแดนเหนือมาได้เกือบสองเดือน“ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่รักษาสัญญาเช่นนี้ เจ้าคงมิได้กลัวราชครูอันโกรธใช่หรือไม่ หากว่าพ่อจะประทานสตรีสกุลเฟิ่งให้เจ้าอีกคน”“มิใช่พ่ะย่ะค่ะเพียงแต่ว่าตามที่ลูกรายงานให้พระองค์ทราบ สตรีผู้นี้สร้างความวุ่นวายให้กองทัพ อีกทั้งเฟิ่งฉวนยังใช้เรื่องนี้มาต่อรองกับลูกเพื่อให้ช่วยตัวปัญหาเช่นนาง ลูกไม่มีทางรับสตรีเช่นนี้เข้ามาในตำหนักไม่ว่าจะด้วยฐานะใด ขอเสด็จพ่อโปรดทรงอภัยที่ลูกมิอาจรับได้พ่ะย่ะค่ะ”“อืม เช่นนั้นก็ตามแต่ใจเจ้าก็แล้วกัน จริงสิเรื่องข้าศึกที่ดินแดนตะวันออกที่เริ่มก่อกบฏเจ้าคิดว่าจะจัดการเช่นไร”“ตอนนี้ลูกสั่งให้กองทัพส่วนหนึ่งดักซุ่มรอดูเหตุการณ์ อีกส่วนหนึ่งเข้าไปสืบข่าวและพบว่าสิ่งที่พวกเป่ยลี่ต้องการคือเหมืองแร่เหล็กสำหรับผลิตอาวุธพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าคิดว่าศึกครั้งนี้จะรุนแรงกว่าศึกกับแคว้นหลันหรือไม่ ครั้งก่อนแคว

“แต่หากครั้งนี้คุณหนูเฟิ่งยังแอบติดตามพระองค์ไปอีก จะทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าถามก็ดีแล้ว เสด็จพ่อทรงสั่งการให้กองทัพของเฟิ่งฉวนตรึงกำลังรักษาเมืองหลวง ครั้งนี้มีอวี่เหริน (องค์ชายห้า) คอยกำกับกองทัพแทนเฟิ่งฉวนที่ถูกลดอำนาจลงเหลือเพียงรองแม่ทัพเท่านั้น”“ถึงจะมีองค์ชายห้าอยู่แต่ว่า…”“หากนางกล้าออกจากจวนคนของเราก็จะทราบทันที อีกอย่างข้าไม่ห้ามที่นางจะมาวุ่นวายที่นี่เพราะถึงอย่างไรนางต้องมาแน่ ลูกหมาป่าหรือจะสู้แม่เสือที่เฝ้าถ้ำอยู่ แม้จะไม่ได้กางกรงเล็บง่าย ๆ ข้าเชื่อว่าแค่ข่มขู่ ลูกหมาป่าก็สู้นางไม่ได้แล้ว”“เหตุใดพระองค์ดูมั่นพระทัยในตัวคุณหนูอันนักเล่าพ่ะย่ะค่ะ หรือว่าเพราะ…”“อย่าพูดเหลวไหล ที่ข้าเลือกอันลี่ซินเพราะนางเป็นคนที่รู้จักธรรมเนียมมารยาท อีกทั้งนางที่อ่อนนอกแข็งในและใช้สติในการแก้ปัญหาย่อมเหมาะสมกว่าผู้ที่ใช้แต่อารมณ์และไร้สติอย่างบุตรแม่ทัพเฟิ่งผู้นั้นแน่นอน”“ท่านอ๋อง พระองค์มิได้มีใจชอบพอนางบ้างหรือพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้ารีบนำหนังสือนี้ออกไปส่งให้คนของเราที่นอกเมือง เตรียมการให้พร้อมก่อนที่จะออกศึกในอีกเจ็ดวันข้างหน้า”“พ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอ๋องตัดบทองครักษ์ข้างกายในทันที เขามิอาจ

“เอ่อ หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้น หากว่าพระองค์ทรงมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ก็มิใช่ว่าจะทำมิได้...”“ช่างเถอะ ที่เจ้าพูดมาข้าก็พอเข้าใจได้ เจ้าก็ทำในสิ่งที่สมควรทำเถอะข้าขอตัวกลับก่อน”นางมิทันได้พูดสิ่งใดท่านอ๋องก็รีบเดินจากไปโดยมิทันให้นางได้เอ่ยลา ในใจของอันลีซินเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาโดยฉับพลัน เพราะความอยากเอาชนะเขานางจึงหาข้ออ้างที่จะเลี่ยง แต่ที่ท่านอ๋องตรัสมานั้นก็มิใช่ว่าจะไม่มีความจริง นางเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดบิดาจึงได้เชิญให้เฉินลู่พักอยู่ที่จวนต่อหน้าพระพักตร์ท่านอ๋องเช่นนี้“ข้าควรจะทำเช่นไรดีเล่า นี่ท่านพ่อจงใจหาเรื่องให้ข้าใช่หรือไม่”“คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องกลับไปแล้วเจ้าค่ะ”“ข้ารู้แล้ว อาหรูเจ้าให้สาวใช้สักสองสามคนไปหาพ่อบ้านหลงเพื่อช่วยเขาจัดที่พักให้คุณชายเฉิน”“เจ้าค่ะ” ตำหนักท่านอ๋องเมื่อเว่ยอ๋องเสด็จกลับและเดินตึงตังเข้ามาด้านในตำหนัก ทุกคนก็เริ่มรู้ว่าคงจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่ เมื่อเว่ยอ๋องสั่งให้ต้าอู๋เฝ้าอยู่เพียงด้านนอกและเข้าไปยังห้องอักษรพร้อมกับเก็บตัวเงียบอยู่ในนั้นเพื่อระบายอารมณ์“เจ้ามันไม่รู้ความ ไม่รู้จริง ๆ หรือว่าคนผู้นั้นคิดสิ่งใดอยู่ นี่เจ้าโง่ด