Semua Bab พ่ายรักพระชายาที่รัก : Bab 1 - Bab 10

อันลี่ซินหันไปมององค์ชายรองในทันที ซึ่งตอนนี้เขามิได้พูดหรือแสดงสีพักตร์อื่น ๆ เพียงแค่มองจอกชาของตนเองเท่านั้น และแม้ว่าอันลี่ซินจะตกใจแต่ก็ไม่เท่ากับสิ่งที่นางได้ยินที่ศาลาพวกเขาคุยกันไม่กี่ประโยคก็เดินออกมาซึ่งนางก็ไม่ได้มั่นใจนักแต่ดูจากสีหน้าและรอยยิ้มของ “เฟิ่งถงหลิน” ก็ต้องบอกได้ว่านางยินดีที่จะหมั้นหมายกับองค์ชายใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย“เป็นไปได้เช่นไร เช่นนี้ก็เท่ากับว่าองค์ชายใหญ่มีสิทธิ์ในตำแหน่งรัชทายาทน่ะสิ”“เงียบก่อนเถอะ”เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องโถง เสียงวิจารณ์ต่าง ๆ นานาที่เริ่มดังขึ้น หากบุตรีท่านแม่ทัพหลวงสมรสกับอวี้อ๋อง นั่นไม่เท่ากับว่าองค์ชายใหญ่เข้าใกล้ตำแหน่งรัชทายาทไปเกินครึ่งงั้นหรือ ทั้ง ๆ ที่ผลงานในครั้งนี้กองทัพบูรพานั้นได้ดินแดนมากกว่ากองทัพของอวี้อ๋องถึงสามส่วน“พระราชโองการฉบับที่สอง องค์ชายรองเว่ยซ่างเจวี๋ยรับราชโองการ”“เว่ยซ่างเจวี๋ย” ลุกจากที่นั่งและเดินเข้ามา“องค์ชายรองเว่ยซ่างเจวี๋ย แห่งดินแดนบูรพาสร้างความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่กับแผ่นดิน สามารถรวบรวมดินแดนเหนือและตะวันออกได้โดยใช้ไพร่พลน้อยถือว่าสร้างความชอบใหญ่หลวง ในนามโอรสสวรรค์ขอเลื่อนยศให้เป็น

“อะไรนะเพคะ เรื่องนั้น…”“ข้าเข้าเฝ้าเสด็จพ่อหลังจากที่งานเลี้ยงเลิกแล้ว ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมิได้เกี่ยวข้องกับท่านราชครู แม้แต่ฮองเฮาเองก็มิได้ทรงทราบข้าจึงมั่นใจว่าเรื่องนี้คงเกิดจากความคิดของเสด็จพ่อข้าแต่เพียงพระองค์เดียว”“เช่นนั้น…”“ลี่ซิน เจ้ามิได้พอใจกับงานหมั้นหมายนี้หรือ”“เรื่องนั้น เหตุใดพระองค์จึงได้ตรัสถามเพคะ”“ข้าแค่อยากถามความคิดเห็นของเจ้า ราชโองการแม้นมิอาจขัดแต่ข้าเองก็มิได้อยากจะฝืนใจ หากเจ้ามิได้ยินยอมข้าก็จะไม่บังคับเจ้า”“เรื่องนี้ถึงจะกะทันหัน แต่หม่อมฉันมิได้ขัดข้องเพคะ”สีหน้าที่แดงเลือดฝาดของนางทำเอาเขาลอบยิ้มออกมาได้ แม้นว่าในความทรงจำของเขาตอนที่นางยังเยาว์ก็งดงามและเรียบร้อยเช่นนี้อยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าล่วงเลยผ่านกาลเวลาไปไม่ถึงห้าปี นางจะเติบโตขึ้นมางดงามเพียบพร้อมเช่นนี้“ลี่ซินข้าเองต้องยอมรับว่าค่อนข้างตกใจเล็กน้อยที่เสด็จพ่อประทานงานหมั้นระหว่างพวกเรา แต่ข้ารับปากว่าจะให้เกียรติเจ้าในฐานะคู่หมั้นอย่างเต็มที่ จะไม่ทำผิดต่อเจ้าที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อพูดเรื่องนี้”ลี่ซินเอาแต่ก้มหน้าและลอบมองท่านอ๋องเป็นพัก ๆ แม้นว่าจะดูน่าเบื่อไปสักหน่อย แต่สำหรับเว่ย

เฟิ่งถงหลินตกใจไปเล็กน้อยแต่กิริยาที่ล่อกแล่กของนางมิอาจรอดพ้นสายตาของอันลี่ซินไปได้ เดิมทีคิดอยากจะหลอกถามแต่กลับถูกลี่ซินตีกลับจนนางแทบจะคิดหาคำพูดอื่นมาตอบมิได้“คือข้าแค่ใคร่รู้เท่านั้น เพราะว่าเจ้ากับท่านอ๋องไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่เหตุใด…”“เรื่องการแต่งงานพ่อแม่เป็นผู้จัดหา อีกอย่างเรื่องการหมั้นหมายในครั้งนี้ทั่วทั้งต้าซ่งก็ทราบว่าเป็นพระประสงค์ของฝ่าบาท หากว่าพี่หญิงมีข้อสงสัย คงจะต้อง…. กราบทูลถามฝ่าบาทดีกว่านะเจ้าคะ"“มิใช่เช่นนั้นน้องหญิงอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าก็แค่ถามเจ้าเพราะด้วยความเป็นห่วงเห็นว่าเจ้าเองก็เป็นสตรีและอยู่แต่ในเรือน อาจจะยังมิทราบเรื่องของเว่ยอ๋องดีมากพอ พ่อข้าอยู่ในกองทัพและร่วมสู้ศึกกับเขามานับครั้งไม่ถ้วนดังนั้นจึงรู้จักท่านอ๋องดีกว่าเจ้า ข้าก็แค่อยากเตือนเจ้าในฐานะ… สหายเท่านั้น”ลี่ซินวางจอกชาลงก่อนจะหันไปมองมารดาที่กำลังเลือกสินค้าอยู่อีกด้านหนึ่งของร้าน เมื่อหันมายิ้มให้คู่สนทนาตรงหน้าซึ่งกำลังพยายามหยั่งเชิงนางอยู่“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณพี่หญิงแล้ว ตัวข้านั้นมิได้มีปัญหาในเรื่องการหมั้นหมายแต่อย่างใด เพราะหากเห็นว่าไม่เหมาะสมก็คงจะขัดพระประสงค์ของฮ่อง

อันลี่ซินรู้สึกว่าใบหูของนางร้อนราวกับจับไข้ อีกทั้งใบหน้าก็รุ่มร้อนดุจอยู่หน้าเตาทำขนมก็มิปาน เมื่อเว่ยอ๋องมองและตรัสกับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้ รถม้าเคลื่อนมาถึงด้านหน้าจวนก่อนที่ผู้ที่อยู่ด้านนอกจะแจ้งบอกท่านอ๋องว่ามาถึงจวนราชครูแล้ว“เอาล่ะ ข้าจะไปส่งเจ้าเข้าจวนก่อน”“มิต้องก็ได้เพคะเพียงแค่ลำบากพระองค์ต้องมาส่งถึงจวนก็เป็นการรบกวนมากพอแล้ว หม่อมฉันเข้าไปเองได้เพคะ”“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะพาเจ้าลงเองรอเดี๋ยวนะ”เว่ยอ๋องเดินออกมาและค่อย ๆ พยุงนางลงมาจากรถม้า เขายืนส่งนางหน้าจวนก่อนที่ลี่ซินจะถวายคำนับและเดินเข้าจวนไป เว่ยอ๋องที่ยืนส่งมองเห็นร่างบางที่เดินพ้นสายตาไปจึงหันมาสั่งการ“ส่งคนของเราให้มาคุ้มกันนางสักสองคนและคอยรายงานความเคลื่อนไหวในจวนราชครูอัน”“พ่ะย่ะค่ะ”ตำหนักเว่ยอ๋องเว่ยอ๋องกลับไปถึงจวนแล้วหลังจากที่ต้าอู๋สั่งให้องครักษ์ในสังกัดของท่านอ๋องไปเฝ้าคุ้มกันสกุลอัน เมื่อต้าอู๋เดินเข้ามาจึงรีบรายงานเหตุการณ์ในวันนี้ทันที“ว่าอย่างไรบ้าง”“ทูลท่านอ๋อง วันนี้แม่นางเฟิ่งจงใจไปดักรอคุณหนูอันที่ร้านเครื่องประดับ อีกทั้งยังหลอกถามเรื่องส่วนตัวของพระองค์และเรื่องงานหมั้นหมาย

เว่ยซ่างเจวี๋ยหันมาทันที อันลี่ซินมองหน้าองครักษ์ของเว่ยอ๋อง นางรู้ได้ทันทีว่ามิอาจหลบเลี่ยงได้อีกและไม่ต้องการหลบหนีเหมือนกับในสวนครั้งก่อน ครั้งนี้นางเดินออกมาและเผชิญหน้ากับทั้งคู่เฟิ่งถงหลินที่ยืนหันไปเช็ดน้ำตาอยู่ก็รีบปรับสีหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าลี่ซินกำลังเดินมา ส่วนเว่ยอ๋องนั้นมองนางแต่ไม่ตรัสสิ่งใด“ลี่ซิน เจ้ามานานแล้วหรือ”“เพคะ”“ท่านอ๋องคุณหนูอันนำยาที่จำเป็นและ…เอ่อ สิ่งของบางอย่างมามอบให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นข้ารบกวนเจ้าไปส่งแม่นางเฟิ่งให้ทีข้าจะ…”“ท่านอ๋องเพคะ แต่ว่าหม่อมฉัน…”“ข้าคิดว่าเราคุยกันจบแล้ว อีกอย่างหวังว่าสิ่งที่ข้าเตือนไป เจ้าควรจะคิดให้ดี ต้าอู๋… ส่งแขก”“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูเฟิ่งเชิญทางนี้เถิดขอรับ”เฟิ่งถงหลินหันมามองลี่ซินที่ยืนนิ่งอยู่ตรงด้านข้างก่อนจะถวายบังคมลาเว่ยอ๋องและเดินตามสาวใช้ออกไป เว่ยอ๋องรีบเดินมาหานางในทันทีพร้อมกับเอ่ยปาก“วันนี้ลมบูรพาหอบพัดเจ้ามาถึงตำหนักของข้าเชียวหรือ ให้ข้าพาเจ้าไปดื่มชาด้านในก่อนเถิด”“ถวายบังคมท่านอ๋อง หม่อมฉันแค่เพียงมามอบของที่จำเป็นให้เท่านั้น ตอนนี้ของอยู่ที่องครักษ์ของพระองค์แล้วคงต้องขอตัวก่อน ท่านอ๋องมีรา