All Chapters of พ่ายรักพระชายาที่รัก : Chapter 31 - Chapter 40

ทุกคนหันไปดื่มด่ำกับงานเลี้ยงต่อโดยไม่สนใจสกุลเฟิ่งอีก เฟิ่งถงหลินถูกมารดาดึงตัวกลับไปที่โต๊ะ พวกเขาแทบจะไม่ได้รับความสนใจอีกเลยนับตั้งแต่แม่ทัพเฟิ่งถูกถอดยศเหลือเพียงรองแม่ทัพ เมื่อครั้งที่สูญเสียอวี้อ๋อง“เจ้าไม่ควรวู่วามเข้าไปพูดเช่นนั้น รู้หรือไม่ว่าตอนนี้อำนาจของเว่ยอ๋องมีมากเพียงใด ข้าในตอนนี้ก็มิใช่แม่ทัพใหญ่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาจะสั่งลงโทษหนักเช่นไรก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าข้าอีก เจ้ามันโง่จริง ๆ”"ท่านพ่อ! ข้าเจ็บใจยิ่งนักเหตุใดเขาต้องโกรธข้าถึงเพียงนี้ หากวันนั้นฝ่าบาทจับคู่ให้ข้ากับเขาก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทำไมต้องเป็นข้าคนเดียวที่โชคร้ายเช่นนี้!"“เงียบเถอะแค่นี้ก็อับอายมากพอแล้ว นับตั้งแต่ครั้งที่เราบอกให้อวี้อ๋องขออาสาออกศึกเพื่อสร้างความชอบแล้วเกิดความผิดพลาด ฝ่าบาทก็ไม่เคยมองข้าในแง่ดีอีกเลย”“ท่านพี่อย่าได้โทษตัวเองอีกเลยเจ้าค่ะ หลินเอ๋อร์แม่ว่าพวกเรากลับก่อนดีหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว อันลี่ซินจะยิ่งได้ใจข้าจะรอดูวันที่นางตกต่ำ”สายตาของถงหลินเต็มไปด้วยความแค้น ซึ่งก่อนหน้านี้นางเพียงแค่อยากได้สายตาของความเป็นมิตรจากเว่ยอ๋องคืนมาบ้างก็เท่านั้น

“พี่ซ่างเจวี๋ย”“ได้หรือไม่… รับปากข้ามาก่อนสิลี่ซิน”“หากว่าท่านไม่ใจร้ายเหมือนครั้งก่อน หม่อมฉันสัญญาว่าจะไม่ใจร้ายกับท่านอีก”“จริง ๆ นะ”“เพคะ”หลังจากนั้นก็ไร้ซึ่งคำพูดของทั้งสอง เมื่อริมฝีปากของคู่ประกบเข้าหากัน ลิ้นอุ่น ๆ ก็เริ่มเกี่ยวกันพัลวันเพื่อควานหาความอบอุ่น ชุดชั้นในบางเบาชิ้นสุดท้ายถูกเขาสลัดจนหลุดออกไป หน้าอกงดงามดุจภาพฝันที่บรรยายไม่ได้ปรากฏตรงหน้า ช่างเหนือกว่าที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้มาก“งดงามยิ่งนัก”“อย่ามอง...อ๊ะ!”เขาก้มลงจูบที่หน้าอกอวบนุ่ม ไม่คิดเลยว่าจะทั้งนิ่มและหอมเช่นนี้ ผิวเนื้อละเอียดตรงหน้าช่างเย้ายวนจนอดใจให้ลิ้มลองไม่ไหว ปลายลิ้นเพียงได้สัมผัสร่างของลี่ซินก็เอนแอ่นตาม แม้ว่าจะสั่นแต่นางก็มิได้ขัดใจเขา“อื้อ…”“ร้องออกมาสิ ไม่ต้องกลั้นหรอก”“อื้อ…”เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามิได้บังคับนาง และตอนนี้ลี่ซินก็เริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเมื่ออยู่กับเขา นิ้วของเว่ยอ๋องเริ่มเกลี่ยไปที่ปลายยอดอกสีชมพูสดที่เริ่มชูชันสู้มือ ลี่ซินเริ่มครางรับสัมผัสที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้นางเริ่มตามเขาทันแล้ว“อ๊าา!!”นิ้วแกร่งสากเพราะจับอาวุธค่อย ๆ คลี่กลีบสงวนด้านล่าง

เมื่อท่านอ๋องกลับเข้ามาในตำหนักก็เห็นบ่าวไพร่เริ่มนำอาหารมาตากอีกครั้ง บางคนก็เริ่มขนที่นอนและผ้าห่มออกมาซักและผึ่งแดด เขารู้ว่าอันลี่ซินคงรู้อะไรบางอย่างแล้วจึงได้เตรียมพร้อมเช่นนี้ ซึ่งนับว่าไม่ต้องเสียเวลาที่จะต้องอธิบายให้นางฟัง“ข้าได้พระชายาที่สวรรค์ประทานมาโดยแท้ เจ้าว่าหรือไม่ต้าอู๋”“นั่นสิพ่ะย่ะค่ะ ยังไม่ทันได้รับข่าวก็จัดเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว สมกับเป็นพระชายาจริง ๆ”“เอาของไปเก็บก่อน ข้าจะไปหานางสักหน่อย”“พ่ะย่ะค่ะ”ต้าอู๋เดินเอาของไปเก็บที่ห้องทรงงานและต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าพระชายามิได้อยู่ที่ลานด้านนอกแต่อยู่ในนี้กับหมัวมัวอีกสี่คน เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามานางก็แค่เงยหน้าขึ้นมามองเท่านั้น“บัญชีนี้ต้องจัดเก็บให้ดี ท่านรีบไปจัดการซื้อข้าวสารตามรายการนี้เอาไว้ ส่วนท่านรีบไปที่ร้านยาสั่งของที่ข้าเขียนเอาไว้ อย่าลืมบอกเถ้าแก่จางว่ามาจากข้าอันลี่ซิน เขาจะให้ราคาพิเศษ”““เพคะพระชายา””“ลั่วหมัวมัวรบกวนท่านมานี่สักประเดี๋ยว”“เพคะพระชายา”“นี่เป็น…”“ไม่ได้นะเพคะ!”ต้าอู๋ที่กำลังวางรายงานที่โต๊ะ ก็ทันได้เห็นว่าพระชายาทำบางอย่าง จึงรีบวิ่งออกจากห้องทรงงาน ไปหาท่านอ๋องที่เดินอยู่ที

ม่านรอบเตียงสั่นตามเสียงร้องครางของพระชายา ขาเตียงที่ลั่นและเสียงพร่ำบอกรักทั้งคืนของเว่ยอ๋องเพื่อให้นางได้จดจำเขาเอาไว้ ก่อนฟ้าสางที่ทั้งคู่จะต้องแยกจากกันเพื่อส่งเว่ยอ๋องออกศึกอีกครั้งเช้ามืดวันนี้ลี่ซินเป็นคนอาบน้ำและจัดผมให้กับท่านอ๋องด้วยตัวเอง เมื่อเริ่มสวมชุดเกราะให้เขาสายตานางก็เริ่มแดงก่ำ มือไม้เย็นและสั่นเล็กน้อย“ลี่ซิน”“เพคะ”“อย่าเป็นห่วงมากเกินไป ข้าออกศึกมานับครั้งไม่ถ้วนและไม่เคยพลาด ครั้งนี้มีองค์ชายห้าและเหล่าแม่ทัพมากฝีมือติดตามไปหลายคน”“รวมถึงกองทัพสกุลเฟิ่งด้วย”“นี่เจ้าหึงงั้นหรือ”เว่ยอ๋องจับคางนางเชยขึ้นมามองเริ่มเห็นเม็ดน้ำใส ๆ ที่คลอหน่วยอยู่ก็เริ่มพระทัยอ่อนจึงดึงนางเข้ามากอดเอาไว้ ลี่ซินโอบกอดเขาเอาไว้แน่นในชุดเกราะแม่ทัพ“อย่าร้องไห้เลยนะ น้ำตาของเจ้าจะทำให้ข้าไม่อยากก้าวขาออกไป วันนี้เจ้าทำหน้าที่พระชายาอย่างเต็มภาคภูมิ แม้ว่าจะสัญญานับครั้งไม่ถ้วนว่าจะกลับมาจัดพิธีแต่งงาน แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องยุ่งเกิดขึ้นทุกครั้ง”“แผ่นดินต้องมาก่อน หากแผ่นดินไร้สงครามอยากจะจัดงานสักกี่ครั้งก็ย่อมได้เพคะ หม่อมฉันมิได้สนใจเรื่องานแต่ง สิ่งที่สนใจในตอนนี้คือคว

เว่ยซ่างเจวี๋ยเดินออกมาจากเรือนชั้นในเพราะได้ยินเสียงเอะอะ เขาเองก็หลับไม่สนิทอยู่แล้วนับตั้งแต่กลับมาจากศึกครั้งก่อน เมื่อได้ยินว่ารองแม่ทัพเฟิ่งกับบุตรชายถูกล้อมโจมตี และถูกจับที่เขื่อนก็รีบเดินออกมาทันที“ท่านพี่”“เฟิ่งถงหลิน เจ้าเล่ามาสิว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร”“ทูลท่านอ๋อง ท่านพ่อและพี่ใหญ่ของหม่อมฉันรับบัญชาองค์ชายห้าให้ไปดักซุ่มรอสัญญาณเพื่อโจมตีข้าศึกครั้งที่สอง แต่ใครจะคิดว่าข้าศึกกลับล้อมโจมตีกองทัพสกุลเฟิ่ง บัดนี้ท่านพ่อของหม่อมฉันถูกจับเป็นตัวประกัน หากจะส่งข่าวและขอความช่วยเหลือทัพหลวงที่อยู่นอกเมืองก็คงจะไม่ทันการณ์ หม่อมฉันทราบว่าพระองค์กลับมารักษาตัวที่นี่...”“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าท่านอ๋องบาดเจ็บก็ควรจะเงียบเอาไว้ เรื่องนี้เป็นความลับ หากแพร่งพรายออกไปผู้ที่เดือดร้อนคือกองทัพหลวงที่อยู่นอกเมือง”“แต่ท่านพ่อของข้ากับพี่ใหญ่ถูกจับ ก็เพราะคำสั่งขององค์ชายห้านะ!”“แต่ท่านอ๋องยังออกศึกตอนนี้ไม่ได้!”“แต่ว่าท่านพ่อของข้าก็เป็นกำลังสำคัญของต้าซ่ง!”“เงียบ!”“ท่านพี่หม่อมฉันคิดว่า…”“ข้าบอกให้เจ้าเงียบ... ลี่ซิน”“ท่าน…”เว่ยอ๋องหันไปมองที่เฟิ่งถงหลิน เขารู้ดีว่าหลังจากกลับมาแ