All Chapters of พ่ายรักพระชายาที่รัก : Chapter 51 - Chapter 60

“อันลี่ซิน… ข้ารักเจ้ายิ่งนัก การที่เจ้าจากไปทำให้ข้าได้รู้สึกตัวว่าได้ทำหัวใจของตัวเองหายไป ข้าคงทนมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้หากไร้เจ้าเคียงคู่ ต่อให้วันนี้ได้ขึ้นครองบัลลังก์มังกรก็ไร้ซึ่งความหมาย”“พระองค์ตรัสเกินไปแล้วเพคะ”“ไม่เกินไปเลยสักนิด ที่ข้าพูดล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้ข้ายอมรับกับเจ้าว่าอยากแต่งงานเพื่อเสริมความมั่นคงในราชสำนัก เดิมทีคิดว่าการแต่งงานก็แค่มีสตรีที่คอยดูแลตำหนักให้เท่านั้น แต่ใครจะคิดว่าเมื่อได้อยู่ใกล้ ๆ เจ้า หัวใจของข้ากลับเรียกร้อง โหยหาและต้องการเจ้าอยู่ตลอดเวลา”“ท่านพี่…”“ก่อนหน้านั้นตอนออกศึก ข้าไม่เคยต้องมีห่วงอยู่ข้างหลัง แต่นับตั้งแต่รู้ว่ามีเจ้าที่รออยู่ที่เมืองหลวง ข้าก็จะรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งแม้ว่าเจ้าจะไม่เคยรอข้าอยู่จริง ๆ ก็ตาม”“หม่อมฉันขอโทษเพคะ”ที่เขาพูดไม่เกินจริง เพราะครั้งแรกที่ให้นางมาพักที่ตำหนัก นางแอบลอบเข้ากองทัพพร้อมกับเฉินลู่จนเข้าโกรธ และส่งนางกลับมาที่เมืองหลวง นางโกรธเขาและกลับไปที่จวน อีกครั้งก็ตอนที่ใจร้อนออกศึกไปพร้อมกับเฟิ่งถงหลินจนนางหนีไป“ครั้งหน้าหม่อมฉันจะไม่หนีอีกแล้วเพคะ”“จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วลี่ซิน ข้าไ

องค์รัชทายาทดื่มชาจนหมดและค่อย ๆ วางจอกชาลงเมื่อหันมามองขนมในจานที่พระชายาส่งมาให้“เจ้า… ได้ยินหมดเลยหรือ”องค์รัชทายาทหันไปมองพระชายาที่เริ่มรินชาอีกครั้ง นางยังคงมีสีหน้าที่นิ่งและไม่ได้แสดงท่าทางตื่นกลัวเหมือนเดิมอีกแล้ว แต่เรื่องการศึกครั้งนี้ เห็นทีจะปกปิดนางไม่ได้“หม่อมฉันทราบเพราะท่านพ่อเองก็เป็นขุนนาง อีกอย่างพี่หญิงเฟิ่ง…”“พวกเจ้าไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อใด แล้วเหตุใดเฟิ่งถงหลินจึงได้นำเรื่องภายในกองทัพมาบอกเจ้าได้ นางก็รู้ดีว่ากบฏที่เกิดขึ้นทางตะวันตกมิใช่เรื่องใหญ่ถึงขนาดต้องยกทัพหลวงไปต้าน เหตุใดยังเอาเรื่องเช่นนี้มาพูดให้เจ้าฟังอีก… เดี๋ยวนะอันลี่ซิน นี่เจ้า…กำลังหลอกให้ข้าพูดงั้นหรือ”ลี่ซินแค่ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มเงียบ ๆ เท่านั้น นางเพียงแค่เอ่ยถึงเฟิ่งถงหลิน แต่เพราะเว่ยซ่างเจวี๋ยที่กลัวว่าจะมีคนพูดเรื่องการศึก ทำให้พระชายาไม่สบายใจเขาจึงเผลอหลุดปากออกมาด้วยตัวเองทั้งหมด“เป็นเช่นนี้เองหรอกหรือเพคะ แต่ตอนนี้พระองค์เป็นรัชทายาท เหตุใดจึงเลี่ยงที่จะนำทัพไปเองเล่าเพคะ”“แม้ว่าข้าเป็นองค์รัชทายาท แต่ก็ใช่ว่าจะต้องเป็นผู้นำทัพออกศึกทุกครั้งนี่ ตอนนี้น้องห้าก็โตแล้ว อีกอย่างศึ

เมื่อส่งเฟิ่งถงหลินแล้ว ลี่ซินจึงได้กลับเข้ามานั่งตรวจบัญชีต่อในห้องทรงงาน ไม่นานองค์รัชทายาทก็เสด็จกลับมาพร้อมกับบอกแผนการของกองทัพให้นางทราบ“เช่นนั้นก็หายห่วงได้เลย ข้าจะฝากเสบียงส่วนหนึ่งไปพร้อมกับสกุลเฟิ่งเพื่อให้พวกเขาอารักขา ครั้งนี้เสบียงจะได้ทันใช้งานและไม่ต้องรอเวลาส่งตามไป”“หมายความว่าอย่างไร นี่เจ้า…”“วันนี้พี่หญิงเฟิ่งมาพบข้าที่นี่ นางมาขอโทษเรื่องครั้งก่อนที่ใจร้อนมาเข้าเฝ้าทำให้พระองค์ต้องตัดสินใจออกศึกทั้ง ๆ ที่ยังบาดเจ็บอยู่ นางรู้สึกผิดหม่อมฉันจึงได้ให้สกุลเฟิ่งช่วยเหลือในการศึกครั้งนี้”“นี่พวกเจ้าไม่ได้ทะเลาะกันแล้วหรือ”“เหตุใดข้าจะต้องเสียเวลาไปทะเลาะกับว่าที่พี่สะใภ้ด้วยเล่าเพคะ”“พี่สะใภ้ เจ้าหมายถึงเฉินลู่งั้นหรือ”ลี่ซินรินน้ำชาและยกมาให้องค์รัชทายาทดื่มเพื่อดับกระหาย เมื่อเขายกชาขึ้นมาดื่มเสร็จ ก็ดึงตัวนางมานั่งตักและสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้มเข้าไปสุดลมหายใจ“พระชายาของข้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันที่เจ้ากับเฟิ่งถงหลินร่วมใจกันทำการใหญ่เพื่อแผ่นดิน”“อย่าได้ดูถูกสตรีเช่นพวกหม่อมฉันสิเพคะ อีกอย่างกองทัพสกุลเฟิ่งของนางก็เป็นกำลังสำคัญของต้าซ่ง ใ

สองเดือนถัดมา / ตำหนักบูรพา“เร็ว ๆ เข้ารีบไปเอาน้ำอุ่นมาเพิ่ม”“เจ้าค่ะ”องค์รัชทายาทเร่งเดินทางกลับจากตำหนักกลาง หลังจากเสร็จสิ้นประชุมราชสำนัก ครั้งนี้ราชครูอันขอติดตามมาที่ตำหนักบูรพาด้วย เนื่องจากจางกงกงได้รีบไปแจ้งว่าพระชายาปวดท้องและเตรียมคลอด เมื่อองค์ชายมาถึงก็จะพุ่งตัวเข้าไปยังห้องทำคลอด เพียงแค่ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของพระชายาอยู่ในนั้น“กรี๊ด!!”“ซินเอ๋อร์!”“เดี๋ยวก่อนองค์ชาย อย่าพึ่งพระทัยร้อน นางไม่เป็นอะไรหรอก”“แต่ว่าอาจารย์ เสียงของซินเอ๋อร์… ข้าอยากเข้าไปช่วยนาง”“ไม่ได้ เรื่องการคลอดเป็นเรื่องของสตรี หากพระองค์เสด็จเข้าไปเกรงว่านอกจากจะไม่ช่วยแล้ว จะทำให้ลี่ซินไม่มีสมาธิในการเบ่งด้วย พวกท่านนั่งรออยู่กับข้าตรงนี้แหละ”“องค์ชาย…”“ท่านพ่อข้าเป็นห่วงซินเอ๋อร์ นางไม่เคยร้องเสียงดังเช่นนี้มาก่อน ฟังแล้วเหมือนจะทรมานมาก ปัดโธ่เอ๊ย!”อาจารย์หลินฟู่ได้แต่ลอบยิ้มออกมา และยกชาขึ้นมาดื่มอย่างใจเย็น เขาตรวจร่างกายของลี่ซินและจับยามดูแล้ว นางคงจะคลอดในวันนี้เป็นแน่ เพียงแต่ครั้งนี้เป็นครรภ์แรกจึงตื่นเต้นและยังทำตัวไม่ถูก แต่เขามั่นใจว่าจะคลอดได้อย่างปลอดภัย“กรี๊ด!! ท่านพี่!”“

ม่านรอบเตียงถูกดึงลงมาพร้อม ๆ กับชุดนอนของทั้งคู่ที่ถูกทอดทิ้งลงพื้นที่เย็นจัด มีเพียงเตียงอุ่นเท่านั้นที่ทั้งคู่ต้องการ ลิ้นขององค์ชายค่อย ๆ ไต่เลียไปที่หน้าท้องแบนราบ ฝ่ามือกอบกุมยอดปทุมที่อวบเต็มมือพร้อมบดขยี้เม็ดไตตรงยอดเรียกเสียงครางรับของพระชายา“อ๊าา ท่านพี่ ได้โปรด อ๊าา…”ลิ้นร้ายค่อย ๆ กระดิกรัวถี่ตรงหน้าปากถ้ำสวรรค์ น้ำหวานที่เริ่มไหลออกมาเพราะแรงกระตุ้นทำให้องค์รัชทายาทได้ใจที่จะดันลิ้นเข้าไปจนสุด นิ้วค่อย ๆ บดเม็ดทับทิมสีสดเร่งให้พระชายาอ้อนวอนขอถวายชีวิต“อ๊าา… ท่านพี่ ทนไม่ไหวแล้ว อ๊าา…อีกนิดเพคะ อ๊าา!!”ที่สุดก็ยังเป็นเขาที่รู้ใจนางมากที่สุด ร่างบางเอนแอ่นเกร็งขึ้นมาพร้อมกับเสียงครางที่ทำให้หัวใจสั่นไหว เขาต้องการนางมากที่สุดและไม่ว่าจะกี่วัน กี่ปีก็ยังคงเป็นเช่นนั้นเมื่อเริ่มครอบครองนาง เขาก็เริ่มปลดปล่อยอารมณ์และความตึงเครียดเมื่อช่วงบ่ายออกมาได้จนหมด“อาา…ซินเอ๋อร์ของข้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”สะโพกสอบหนาเริ่มบดกระแทกเป็นจังหวะ แข่งกับเสียงร้องครางรับของพระชายา เตียงไม้ที่สั่งทำพิเศษทั้งใหญ่ หรูหราสามารถรับน้ำหนักของทั้งคู่ได้ดีและไม่ลั่นเสียงดังเหมือนเตียงเล็กในห้องท