Semua Bab บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Bab 21 - Bab 30

“จินหรู นี่เจ้าออกจากวังมาได้เช่นไรกัน”“ข้าขอพระสนมออกมาเพราะเห็นว่าท่านหมออวี้ถูกเรียกตัวมาที่นี่ คิดว่าท่านจะได้รับบาดเจ็บก็เลยรีบร้อนออกมา ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่เพคะ”“ข้าไม่ได้เป็นอะไร เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”“เช่นนั้น… นางมาทำอะไรที่นี่กับพระองค์หรือเพคะ”ซ่งจินหรูอยากจะเอ่ยถามแต่กลับไม่กล้ามองตาอีกฝ่าย กงเหรินซินเบื่อหน่ายท่าทางเช่นนี้ของซ่งจินหรูจนไม่อยากมองให้นานกว่านี้จึงรีบเอ่ยขึ้นมา“แม่นางซ่งไม่ต้องห่วงไปหรอก ท่านอ๋องของเจ้ามิได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร เพียงแค่เรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้น”“กงเหรินซิน”ท่านอ๋องหันมามองหน้าของนางซึ่งสายพระเนตรนั้นบอกนางว่าอย่าพึ่งพูดอะไรมากความ นางจึงตอบรับในทันทีแม้ว่าจะไม่ทราบว่าเขามีจุดประสงค์ใดก็ตาม “ทำไมเล่าท่านอ๋องกล้าจับตัวข้ามาสอบสวนแต่กลับไม่กล้ารับงั้นหรือเพคะ ช่างเถอะในเมื่อวันนี้ไม่สะดวกแล้วเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับจวนก่อน เชิญพวกท่านทั้งสองคุยกันตามสบาย”“เดี๋ยวก่อน ข้าให้คนไปส่ง...”“เกรงว่าคงไม่ต้องลำบากเพคะ หม่อมฉันนึกอยากจะเดินเล่นไปเพื่อสูดอากาศสักหน่อย อีกอย่างจวนสกุลกงก็มิได้อยู่ไกลมากขนาดนั้น ทูลลาเพคะ ไปก่อนนะแม่นางซ่ง”ซ่งจ

ดึกคืนนั้น“คุณหนูนี่ก็เริ่มดึกแล้วท่านจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ”“อันเมี่ยนเจ้าไม่ต้องตามข้าไป คืนนี้ข้าจะออกไปคนเดียว”“แต่ว่าจะทำเช่นนั้นหาได้ไม่ มันอันตรายมากนะเจ้าคะ”“เจ้าฝึกยุทธ์กับข้าทุกคืนก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้ฝีมือของข้ายากที่จะมีผู้ใด้สู้ได้”“คุณหนูแต่ว่าคุณชายรองเริ่มสงสัยแล้วนะเจ้าคะ ข้าเองก็เริ่มหาคำตอบแก้ต่างให้ท่านยากแล้ว”“อาเจิงเจ้าไม่ต้องห่วงข้าจะรีบไปรีบกลับ เอาล่ะพวกเจ้ารีบทำตามที่ข้าบอก”""เจ้าค่ะ""สาวใช้ทั้งสองอยู่ในห้องของนางตามที่บอกและทำราวกับว่าเหรินซินพูดคุยกับพวกนางอยู่ในเรือนเพื่อมิให้คนอื่นสงสัย เมื่อเหรินซินออกมาได้แล้วจึงมุ่งตรงไปที่จวนสกุลกงที่อยู่ตรอกซิ่งหวงทันที แต่ก็มิอาจรอดพ้นสายตาของท่านอ๋องที่เฝ้าจับตามองนางอยู่“นั่นนางกำลังจะไปที่ใดกัน สวมชุดแบบนั้นจะออกไปไหนยามดึกเช่นนี้”ท่านอ๋องติดตามนางไปเงียบ ๆ แน่นอนว่ากงเหรินซินมิได้รู้เลยว่าจะมีคนติดตามนางมา เป้าหมายของนางอยู่ที่จวนสกุลกงที่พวกสำนักไป๋ซานพักอยู่ เมื่อเห็นแสงไฟนางจึงมุ่งไปที่นั่นทันที หมิงเว่ยเซียวรีบหลบไปอีกทางเมื่อเห็นว่านางซ่อนตัวอยู่ที่มุมมืดเพื่อดักฟัง“นางมาที่นี่อีกทำไม มิใช่ว่าตอนบ่ายน

กงเหรินซินถอยออกมา เฟิงลี่เจินรีบสวมผ้าคลุมหน้าเข้าไปที่เดิมและหันมามองนางอีกครั้ง “ที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อจะมาเตือนเจ้าเรื่องพี่เฉินกวนเท่านั้น เหตุใดต้องทำร้ายข้า”“เป็นเจ้าที่เหยียดหยามข้าก่อน อีกอย่างเจ้าเร่งอยากให้คุณชายเฉินเป็นเจ้าสำนักมากถึงเพียงนี้ อย่าบอกนะว่าพวกเจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเจ้าสำนักคนก่อนของสำนักไป๋ซาน”“อย่ามากล่าวหาข้าเช่นนี้นะ ข้ากับพี่เฉินกวนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าอาจารย์จะเข้มงวดกับพวกเราแต่ข้าไม่มีทางใจกล้าพอเช่นนั้นหรอก ใบหน้าของข้า...แย่แล้ว”ฟงลี่เจินหันไปทั่วห้องเพื่อจะส่องดูแผลที่ใบหน้าอีกครั้ง กงเหรินซินรู้แน่ชัดว่าคนอย่างลี่เจินไม่มีทางกล้ามากถึงขนาดนี้จริง ๆ เรื่องการตายของอาจารย์น่าจะไม่เกี่ยวกับนาง‘เฟิงลี่เจิน เฉินกวนพวกเจ้าหลุดออกจากข้อสงสัยในการสังหารอาจารย์ไปชั่วคราว ครั้งนี้ข้าเชื่อว่าเจ้าคงจะไม่รู้เรื่องจริง ๆ เพียงแค่อยากจะกำจัดข้าให้พ้นทาง เพื่อจะได้คบหากับเฉินกวนอย่างเปิดเผยเท่านั้น’“ใบหน้าของข้า ไม่นะ! จะมีแผลเพิ่มไม่ได้นะ”กงเหรินซินเห็นว่าลี่เจินหยิบขวดสีขาวเล็ก ๆ ขึ้นมาทาที่ใบหน้า ขวดนั้นดูคุ้นตายิ

ทั้งสองยืนนิ่งและสบตากันราวกับต้องการหาคำตอบจากอีกฝ่าย กงเหรินซินเป็นฝ่ายที่เบี่ยงหน้าหลบก่อนที่ท่านอ๋องจะได้ตรัสออกมา“ข้า….”“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”ต้าฉินรีบวิ่งเข้ามาในห้องโถงด้วยท่าทีที่รีบเร่ง “เกิดอะไรขึ้นต้าฉิน เหตุใดเจ้าวิ่งหน้าตาตื่นมาเช่นนี้”“ทางการส่งคนมาบอกว่ามีศิษย์ของสำนักไป๋ซานรู้ว่าศิษย์พี่ถูกสังหาร จึงมาถามเอาความกับคุณหนูกงพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าว่าอย่างไรนะ เหตุใดจึงรวดเร็วเช่นนี้ เรื่องนี้มีคนอื่นรู้ด้วยงั้นหรือ”“พวกนางบอกว่าเดินตามศิษย์พี่มาเพราะคิดว่านางแอบมาพบคนอื่น แต่คนที่เดินเข้าไปในห้องกลับเป็นคุณหนูกง ดังนั้นเมื่อศิษย์พี่นางถูกสังหารจึงได้ให้การกับใต้เท้าจินว่าศิษย์พี่ของพวกนางมาพบคุณหนูกง ตอนนี้คนของศาลต้าหลี่มารออยู่ด้านนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กงเหรินซินก้มหน้าลงเล็กน้อย ในใจนางรู้สึกกังวลนิดหน่อยแต่ก็มั่นใจในความบริสุทธิ์ของตัวเอง ท่านอ๋องยังคงกำป้ายหยกของนางเอาไว้แน่นและเมื่อเห็นว่าทหารเดินเข้ามาในจวนเขาจึงรีบเก็บป้ายหยกนั้นเอาไว้ในปกเสื้อของตัวเองทันที“ท่านอ๋องเพคะ”“ตามข้ามา”“แต่ว่า…”“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ทำตามที่ข้าบอกก็พอ”กงเหรินซินไม่ทราบเลยว่าท่านอ๋องทรง

“พวกเราแค่ไปให้ปากคำตามที่พวกเราเห็นเท่านั้น แต่ใครจะไปคิดว่าท่านอ๋องผู้นั้นพูดเพียงไม่กี่คำ คนของศาลต้าหลี่ก็รีบม้วนเสื่อกลับแทบไม่ทัน”“หมิงโยว่ นี่เจ้ายังไม่สำนึกอีกหรือ!”“ศิษย์พี่! ข้าก็แค่….”“ดูเหมือนว่ากงเหรินซินจะช่วยคนผิดสินะ พวกเจ้าไม่สำนึกเรื่องที่นางช่วยพูดมิให้ข้าลงโทษพวกเจ้ายังไม่เท่าไหร่ แต่ยังไม่เชื่อในคำพูดของข้าด้วยงั้นหรือ"หมิงชินอ๋องเสด็จมาด้วยพระองค์เองที่จวนของสกุลกง เฉินกวนและคนที่เหลือรีบคุกเข่าลงในทันที หมิงโยว่และนิ่งเสี่ยวเหยาเมื่อพบท่านก๋องก็ตื่นตระหนกอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาถึงที่จวนนี้“กระหม่อมเฉินกวนเป็นตัวแทนศิษย์สำนักไป๋ซาน ขอประทานอภัยหากล่วงเกินพระองค์ไปพ่ะย่ะค่ะ”“คิดไม่ถึงเลยว่าในบรรดาศิษย์ของไป๋ซานจะมีคนเช่นนี้อยู่ หรือว่าสำนักไป๋ซานในตอนนี้ไม่สั่งสอนเรื่องมารยาทกันแล้ว”ท่านอ๋องจงใจมองไปยังศิษย์สองคนที่พาคนของศาลต้าหลี่ไปบุกจวนแม่ทัพ เฉินกวนหันไปมองหมิงโยว่ที่ทรุดกายหมดแรงอยู่ด้านหลังโดยมีเสี่ยวเหยาพยุงเอาไว้ ดูท่าว่าทั้งสองคงก่อเรื่องใหญ่เอาไว้เป็นแน่เพราะหมิงโยว่ก็ไม่ได้ต่างกับเฟิงลี่เจินที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจ“มิทราบว่าท่านอ