Semua Bab บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Bab 41 - Bab 50

ท่านอ๋องรีบเก็บจดหมายของเหรินซินเข้าไปในปกเสื้อก่อนที่ซ่งจินหรูจะเดินเข้ามา วันนี้ดูเหมือนว่านางจะเดินเร็วกว่าปกติเพราะเขายังไม่ทันได้ซ่อนจนเรียบร้อยนางก็เดินมาถึงในห้องโถงแล้ว“พี่เว่ยเซียว... ท่านกำลังยุ่งอยู่หรือไม่เพคะ”“เปล่าหรอก เหตุใดวันนี้เจ้าจึงมาเร่งด่วนเช่นนี้”“ข้าจะมาขอพักที่จวนอ๋องสักระยะเพคะ”“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ เหตุใดจึงมากะทันหันเช่นนี้”“พระสนมทรงป่วยเป็นไข้หวัดจึงไม่อยากให้หม่อมฉันติดหวัดไปด้วย ดังนั้นจึงได้อนุญาตย้ายออกมาพักที่จวนของท่านก่อนชั่วคราวเพคะ”“เช่นนั้นเองหรือ ถ้าอย่างนั้นก็… เชิญตามสบาย”“เอ๊ะ เดี๋ยวสิเพคะวันนี้หม่อมฉันทำขนมดอกกุ้ยฮวามา อย่างไรตอนนี้ก็ได้เวลาดื่มชาแล้วหม่อมฉันจะรีบจัดสำรับให้นะเพคะ”“เอ่อ…เดี๋ยวจินหรู”นางไม่ฟังและเดินออกไปแล้ว ท่านอ๋องทำการใดไม่ได้และดูเหมือนตั้งแต่บ่ายก็แทบจะสลัดซ่งจินหรูไม่หลุด คืนนี้เขามีนัดที่จะต้องออกไปที่นอกเมืองกับกงเหรินซินแต่ซ่งจินหรูกลับมาที่นี่กะทันหันคืนนั้น“นางหลับหรือยัง”“ไฟในห้องดับแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“รีบไปกันเถอะ”แต่เมื่อท่านอ๋องกำลังจะเดินออกจากจวน สาวใช้ของซ่งจินหรูก็รีบวิ่งมาดักทางเอาไว้ก่อนจะถึงลา

“นางสารภาพแล้ว เช่นนั้นซ่งจินหรู...”“ดูเหมือนว่านางเองก็ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าเป็นฝีมือของจางลี่เหมย แต่ยังไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดซ่งจินหรูจึงได้ตกลงไปในน้ำวันนั้นด้วย เพราะว่าจางลี่เหมยยอมรับเพียงแค่จ้างคนให้ไปทำร้ายเจ้า ไม่ได้ทำร้ายซ่งจินหรู”“เรื่องนี้…”“ช่างเถอะเจ้ากำลังฟื้นอย่าพึ่งถามมากเลย นี่ยาที่ท่านหมอจัดมาให้เจ้ารีบดื่มตอนร้อน ๆ เถอะ”เหรินซินดื่มยาจนหมดถ้วย นางพบว่ายานั้นไม่ได้ขมอย่างที่ควรจะเป็นสักเท่าไหร่ อีกอย่างก็ดื่มง่ายและรู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้นเพราะชาโสมที่อันเมี่ยนต้มมาให้ เมื่อเห็นหน้าอันเมี่ยนก็พลันทำให้นางนึกไปถึงศิษย์น้องอีกคนย้อนกลับไป“คุณหนูจดหมายจากหอหลัวต๋าเจ้าค่ะ”‘นิ่งเสี่ยวเหยาเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของนางรำเมี่ยวซาน พวกนางเป็นคนแคว้นเจียงหร่าน….’วันนั้นนางรีบทำลายจดหมายนั้นทิ้งและรีบไปพบท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องก็มาหานางพอดีด้วยเรื่องของเมี่ยวซาน ทั้งคู่จึงรีบไปที่ศาลาว่าการและห้องเก็บศพ เมื่อเหรินซินเห็นเหรียญนำโชคที่นางเคยให้ไว้กับนิ่งเสี่ยวเหยาและฝ่ามือที่เห็นรอยชัดเจนว่าเป็นมือซ้ายจึงทำให้นางปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้จวนท่านอ๋อง“เจ้าบอกว่าศิษย์ของไป๋ซานถูกศิ

จางลี่เหมยเบิกตากว้างและนิ่งไปทันทีเมื่อซ่งจินหรูพูดจบ “เจ้าพูดถึงเรื่องอะไร”“พี่หญิงไม่เข้าใจอย่างนั้นหรือ กงเหรินซินแม้ว่าจะชอบกลั่นแกล้งข้าแต่นางก็ไม่กล้าเอาชีวิต ท่านเป็นคนเดียวที่รู้ว่าข้าแพ้ละอองหญ้า และสิ่งที่ข้าเจอในชาดทาปากและยาทาผื่นของเจ้าก็คือผงหญ้าซิ่งฮวา จางลี่เหมยเจ้านี่ร้ายกาจมากที่คิดจะกำจัดข้าโดยหลอกยืมมือกงเหรินซิน”“เจ้า! นี่เจ้า…”“ข้ารู้ได้เช่นไรน่ะหรือ ในวันที่ท่านหมอบอกว่าข้าได้รับพิษในตอนนั้นเดิมทีข้าไม่คิดสงสัยท่าน แต่ว่าหลังจากเรื่องหนอนในงานเลี้ยงของสนมลี่ทำให้ข้าเริ่มสงสัย นึกไม่ถึงว่าจะคบหากับอสรพิษเอาไว้ข้างตัว วันนี้ที่เจ้าพบเจอเรื่องแบบนี้ก็สมควรแล้ว”“ซ่งจินหรู เจ้า!”“ข้าทำไมงั้นหรือ ที่ข้ายอมช่วยเจ้าเก็บเรื่องที่จะฆ่ากงเหรินซินในวังโดยจ้างนักฆ่าหญิงที่ลอบปลอมตัวเป็นนางรำเข้ามาในวัง ก็เพราะยังคิดว่าเจ้าคือสหาย แต่เหตุใดวันนั้นจึงได้คิดจะกำจัดข้าไปพร้อมกับนาง!”จางลี่เหมยทรุดตัวลงกับพื้นในทันที ซ่งจินหรูกล่าวทั้งน้ำตาและยังคงไม่ละสายตาไปจากสหายสนิทที่อยู่อีกฝั่งของกรงขัง“เจ้า..เจ้าพูดอะไรน่ะซ่งจินหรูเจ้าอย่าใส่ความข้าเช่นนี้ ข้าไม่มีทางทำร้ายเจ้า”

“เรื่องนั้นหม่อมฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่ได้โกรธนานแล้ว”“เช่นนั้นจากนี้ไปเจ้ากับข้าก็คุยกันดี ๆ ได้แล้วใช่หรือไม่”เหรินซินไม่ตอบแต่ยิ้มและก้มหน้าลง ในชาติก่อนแม้ว่าจะเคยชอบเฉินกวน แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะทำให้นางรู้สึกหัวใจเต้นแรงจนวาบหวิวเช่นนี้ “เหตุใดจึงไม่ตอบข้า ข้าเบื่อที่จะเล่นละครแล้วแต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เริ่มจะติดใจบทบาท “คนรัก” ที่เจ้ามอบให้เสียแล้ว”กงเหรินซินมิอาจหลีกหนีความรู้สึกหวั่นไหวนี้ได้ ซึ่งนางรู้ดีอยู่แล้วว่าสักวันคงตกหลุมรักเขาเป็นแน่ อีกทั้งหลังจากผ่านเรื่องราวหลาย ๆ อย่างมาด้วยกันนางก็รู้ว่าท่านอ๋องมิใช่คนปากหวานแต่ก็มักจะจริงจังกับคำพูดของตนเองเสมอ และหลาย ๆ ครั้งเขามักจะเย็นชา เด็ดขาดและไม่ได้หูเบาเชื่อคนง่ายอย่างที่นางเคยเข้าใจมาก่อนหน้านี้“ว่าอย่างไร ตกลงเจ้าจะยอมเลิกเล่นละครและหันมาเป็นคนรักในชีวิตจริงของข้าได้หรือไม่”“พระองค์แน่พระทัยแล้วหรือเพคะ”“หลังจากที่ผ่านหลาย ๆ เรื่องมาพร้อมกับเจ้าก็ค้นพบว่าข้าเอาแต่คอยมองหาเจ้า ทุกเรื่องที่มีเจ้าเข้าไปเกี่ยวข้องข้าก็นึกอยากรู้มาโดยตลอด แม้ว่าตอนนี้เจ้าอาจจะยังไม่เชื่อใจจนพูดทุกอย่างให้ข้าฟังก็ตาม”เหรินซินเงยหน้า

ซ่งจินหรูเงยหน้ามองพักตร์เย็นชาตรงหน้า น้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจและผิดหวัง นางไม่คิดมาก่อนเลยว่าท่านอ๋องจะวางแผนทั้งหมดนี้ก็เพื่อจับนางมาลงโทษ“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้ข้ายอมรับผิดงั้นหรือเพคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านไม่เคยเชื่อข้าเลยว่าถูกกงเหรินซินกลั่นแกล้ง ที่ข้าต้องปกป้องตัวเองก็เพราะพวกนางทั้งสิ้น”หมิงเว่ยเซียวหลับตาลงช้า ๆ และทอดถอนใจออกมาอีกครั้ง“จนป่านนี้เจ้าก็ยังคงโทษว่าเพราะผู้อื่นทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ ดูท่าคงหมดหนทางแล้วจริง ๆ”“ท่านจะบอกว่าทั้งหมดนั่นเป็นการแสดงงั้นหรือเพคะ ตอนที่ข้าเป็นลมท่านก็รีบวิ่งมาหาที่ห้อง ทิ้งกงเหรินซินเอาไว้ในคุกจนถูกคนอื่นทำร้าย เมื่อหลายวันก่อนท่านก็อยู่เฝ้าไข้ข้าทั้งคืน ทั้ง ๆ ที่นัดกับกงเหรินซินเอาไว้ ท่านจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับข้าเลยจริงหรือ!”ท่านอ๋องหันไปมองนางอีกครั้ง และเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยและส่ายหัว จินหรูที่นั่งคร่ำครวญอยู่มองด้วยความตกตะลึง“ท่านยิ้มเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร คืนนั้นท่านเลือกที่จะอยู่เฝ้าไข้ข้ามากกว่าจะไปหากงเหรินซิน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก”“ใช่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน เพราะว่าข้ากับเหรินซินรู้อยู่แล้วว่าเจ้