Semua Bab บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Bab 11 - Bab 20

แม้ว่าจะไม่อยากทักทาย แต่ผู้ที่กำลังเข้ามาก็จงใจจะเดินมายังที่นั่งของกงเหรินซินอย่างตั้งใจ ดังนั้นนางจึงจำเป็นจะต้องวางจอกชาและลุกขึ้นมาถวายความเคารพ“ถวายบังคมหมิงชินอ๋องเพคะ”“กงเหรินซิน ดูเหมือนว่าเจ้าจะหายดีแล้ว”“ขอบพระทัยที่ทรงถามไถ่ หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ”“ข้ามิได้ถามไถ่ เพียงแค่พูดตามสิ่งที่เห็นเท่านั้น”กงเหรินซินเงยหน้าขึ้นมามองพักตร์ที่ถือดีตรงหน้า อีกทั้งสตรีที่เกาะแขนของชินอ๋องเอาไว้แน่นอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าตื่นกลัวจนเกินพอดี“เช่นนั้นหม่อมฉันก็จะคิดว่า เป็นเพียงการสนทนาที่ไร้ซึ่งแก่นสารเท่านั้น”“คุณหนูกง เหตุใดเจ้าจึงกล้าหยาบคายกับท่านพี่เช่นนี้ มิใช่ว่าเจ้า...”“ช่างเถอะจินหรู เจ้าก็น่าจะรู้ดีถึงนิสัยของนางมิใช่หรือ”กงเหรินซินเชิดจมูกขึ้นมองท่านอ๋อง แม้ว่าคุณชายรองจะรีบเดินเข้ามาห้ามแต่ก็ดูเหมือนว่าจะทัดทานศึกนี้มิได้เสียแล้ว“นั่นสิเพคะหม่อมฉันเองก็ยังไม่มีทางลืม “มารยาท” ของคนจวนอ๋องที่เคยเชิญหม่อมฉันไปที่จวนเช่นกัน”ท่านอ๋องพักตร์แดงถึงใบหูเพราะความโกรธ แต่สีหน้าของพระองค์กลับนิ่งพร้อมกับรอยยิ้มประหลาดที่สุดเท่าที่ซ่งจินหรูเคยเห็น นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่

เหรินซินแค่คิดว่าเจ้าของร่างคงจะเป็นนางร้ายที่ดูงี่เง่า แต่เท่าที่ฟังจากที่อาเจิงเล่า... มันมากกว่านั้นมากนัก จากนั้นอาเจิงจึงได้เล่าว่านางทำทุกทางให้ท่านอ๋องหันมาสนใจทั้งแอบเข้าไปในจวนอ๋องกลางดึก แอบวางยาในน้ำชาแต่ท่านอ๋องรู้ทันและออกคำสั่งห้ามนางเข้าไปในจวนอ๋องอีกแต่นางก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงเฝ้าติดตามและใช้อำนาจของบุตรสาวแม่ทัพ ข่มขู่สตรีทุกคนที่คิดจะเข้าใกล้ท่านอ๋องมีเพียงคนเดียวที่เหรินซินทำอะไรไม่ได้ก็คือซ่งจินหรูที่เป็นน้องสาวของเขา นางจึงได้เกลียดและคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งซ่งจินหรูอยู่เสมอเมื่อมีโอกาสแต่ก็ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตนางเลยสักครั้ง“ก่อนหน้านี้ท่านก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะรักมั่นคงเอามาก ๆ เลยนะเจ้าคะ เหตุใดจู่ ๆ ท่านก็ไม่ชอบท่านอ๋องแล้วเล่าเจ้าคะ”อันเมี่ยนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางที่นั่งฟังเรื่องราวที่อาเจิงเล่า มีท่าทางละเหี่ยใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ฟังเรื่องก่อนหน้านี้ที่เกิดขึ้น“นี่ข้าเคยบ้าผู้ชายถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่ มิน่าเล่าถึงได้… เกือบตายเพียงเพราะบุรุษเพียงคนเดียว”“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายรองมาแล้ว”“พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ”""เจ้าค่ะ""เมื่อเห็นหน้าคุณชายรองสกุลจาง

“ท่านอ๋อง! แต่ว่าก่อนหน้านั้นพระองค์เองก็ปักพระทัยเชื่อว่าเป็นนาง อีกอย่างคุณหนูซ่งก็บอกว่า...”“ข้าเฝ้าใคร่ครวญคิดแล้วคิดอีกจนกระทั่งได้ไปพบนางหลังจากเกิดเรื่องขึ้น ทุกครั้งจะปฏิเสธเสียงแข็ง สายตานั่นบอกข้าว่านางไม่ได้โกหก อีกอย่างครั้งก่อนนำยาต้านชวนไปให้ นางก็ปฏิเสธไปแล้วครั้งหนึ่งเห็นทีครั้งนี้… เป็นข้าที่เข้าใจนางผิดไปจริง ๆ”“หากว่าไม่ใช่นาง เช่นนั้น...”“กำชับให้คนของเราเร่งกระจายการค้นหา และเรื่องนี้จะให้ผู้ใดล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด”"ท่านอ๋องในเมื่อพระองค์มิได้สงสัยนางแล้ว ทำไมยังส่งของขวัญไปให้นางอีกเล่าพ่ะย่ะค่ะ""แกล้งโง่แล้วหลังจากนี้ก็ต้องหลอกล่อ หากอีกฝ่ายรู้ว่าข้าส่งของขวัญมากมายไปที่จวนสกุลกงย่อมไม่อยุ่เฉย ๆ แน่ สั่งให้คนของเราเร่งมือค้นหาให้ทั่วข้าไม่เชื่อว่าคนร้ายจะไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้"“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ”ตันฉินเดินออกไปแล้วท่านอ๋องจึงได้คิดทบทวนหลาย ๆ เรื่องที่ผ่านมา ทั้งคำพูด การกระทำและกงเหรินซินที่หลังจากหายดีนางก็ไม่ได้มาวุ่นวายและตามติดเขาเช่นเดิมเหมือนครั้งก่อนแม้ว่าจะเคยสงสัยว่าที่นางหายไปเป็นเพราะไม่อยากเป็นผู้ต้องสงสัย แต่จากที่ดูพฤติกรรมของกงเหรินซินในตอนนี

ท่านอ๋องรีบเร้นกายหลบอยู่ด้านบนหลังคาอีกฝั่ง แต่เมื่อหันไปมองที่กงเหรินซินกลับเห็นว่าเป็นสาวใช้ของนางอีกคนที่เดินเข้ามาเท่านั้น“อันเมี่ยนเจ้าเองหรือ”“ข้าเองเจ้าค่ะคุณหนู เห็นแสงไฟยังสว่างอยู่เลยเดินมาดู คุณหนูควรจะพักผ่อนได้แล้วนะเจ้าคะ”“ดึกแล้วงั้นหรือ ข้าเองก็ไม่ทันรู้ตัว”“เจ้าค่ะ เกือบเข้ายามซื่อ (21.00 น.) แล้วเจ้าค่ะ”“ดึกป่านนี้แล้วงั้นหรือ ช่างเถอะว่าแต่เหตุใดเจ้ายังไม่นอนเล่าอันเมี่ยน”“ข้านอนไม่หลับเจ้าค่ะ รู้สึกตื่นเต้นเพราะอีกสองวันศิษย์ของสำนักไป๋ซานจะมาถึงเมืองหลวงก็เลยออกมาเดินเล่น พอเห็นแสงไฟที่โรงฝึกจึงเดินมาดูเจ้าค่ะ”“จริงสินะหลังจากที่เจ้าส่งจดหมายไปบอกก็คงจะใกล้เวลาที่พวกเขาจะเดินทางมาแล้ว เอาล่ะเช่นนั้นก็กลับไปพักผ่อนเถอะข้าจะไปอาบน้ำสักหน่อย”“อาเจิงเตรียมน้ำให้ท่านอยู่นานแล้ว รีบกลับไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวน้ำจะเย็นเสียหมด”“อืม เจ้าก็พักผ่อนเถอะ”“เจ้าค่ะ”กงเหรินซินเดินกลับไปแล้ว แต่ผู้ที่แอบฟังอยู่ด้านบนหลังคายังคงนั่งคิดทบทวนบางอย่างกับสิ่งที่พึ่งเห็นไปเมื่อครู่นี้ เขามั่นใจว่านางเคยไปที่สำนักไป๋ซาน แต่ก็มั่นใจว่านางไม่มีทางฝึกยุทธ์ได้ก้าวหน้าเร็วเช่นนี

กงเหรินซินเดินออกไปจากโรงน้ำชาแล้ว ท่านอ๋องจึงได้มองตามรถม้าที่พึ่งเคลื่อนตัวออกไปและกลับมานั่งที่เดิม เขามองจอกชาที่นางยังจิบไม่หมดและยกขึ้นมา ควันจากชายังลอยขึ้นมา“ชาคงจะร้อนเกินไปสินะเจ้าถึงดื่มไม่หมด ไม่ให้โอกาสข้าได้อธิบายเลยสักนิด”ว่าแล้วก็ยกชาที่เหลือดื่มจนหมด เขารู้สึกไปเองหรือไม่ว่าชาที่ดื่มจากจอกของนางเหตุใดมันจึงหวานชื่นใจนัก ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายมิได้นึกอยากแม้แต่จะนั่งจิบชาให้หมดจอกเสียด้วยซ้ำ ก่อนที่ซ่งจินหรูจะเข้าวังเขาได้เรียกนางมาคุยอีกครั้ง ซึ่งครั้งนั้นเขาเค้นถามจนนางยอมรับเพราะหลักฐานทั้งหมดที่หามาได้ทำให้ซ่งจินหรูยอมรับ“กงเหรินซินเองก็ถูกเรียกไปที่เดียวกับเจ้า พวกเจ้าถูกผลักตกน้ำไปพร้อม ๆ กันเหตุใดจึงยังบอกข้าว่ากงเหรินซินเป็นคนร้าย!”“ท่านพี่ข้าจำไม่ได้จริง ๆ เหตุการณ์วันนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก อีกอย่างผู้ที่มาบอกก็แจ้งเพียงว่าคุณหนูกงเป็นผู้เรียกข้าออกไป”“หากข้าเป็นกงเหรินซิน คงไม่โง่พอที่จะบอกว่าตัวเองเป็นคนที่เรียกเจ้าออกไป อุบายเพียงเท่านี้เจ้าก็มองไม่ออกงั้นหรือ ตอนเจ้าฟื้นขึ้นมาก็เอาแต่บอกว่ากงเหรินซินจะฆ่าเจ้า ยืนยันกับข้าว่าเห็นนางผลักเจ้าตกน้ำ แต่เมื่อข้าถาม