Semua Bab บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Bab 51 - Bab 60

เหรินซินหันไปจะพูดแต่กลับพูดไม่ออกเลยสักคำเมื่อถูกท่านอ๋องเรียกว่า “อาซิน” ซึ่งนางรู้สึกไม่คุ้นเอาเสียเลย ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเองก็แปลกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินท่านอ๋องเรียกนางอย่างสนิทสนมเช่นนั้น“เอ่อ วันนี้กระหม่อมมาเพื่อขอโทษและขอบคุณคุณหนูกงเรื่องที่แจ้งความคืบหน้าของคดีศิษย์น้องพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูกงขอบคุณสำหรับหลักฐานที่ท่านมอบให้ ข้าจะต้องดำเนินการสอบสวนเรื่องนี้อย่างเต็มที่เพื่อมิให้ผู้ใดกล้าใส่ความท่านอีกเป็นอันขาด”“ขอบคุณคุณชายเฉิน ข้าหวังเพียงว่าจะไม่ถูกดึงไปยุ่งกับเรื่องการตายของศิษย์น้องของท่าน และหวังว่าจะใช้หลักฐานที่มีอยู่… หาคนร้ายตัวจริงได้โดยเร็ว”“เช่นนั้นวันนี้ข้าน้อยคงต้องขอตัวก่อน เอ่อ… ไม่ทราบว่าวันประลองวันแรกคุณหนูกงจะไปร่วมชมด้วยหรือไม่”“นางต้องไปอย่างแน่นอนเพราะว่าข้าจะพานางไปเอง เจ้าไม่ต้องห่วง จริงสิเรื่องคดีของศิษย์น้องของเจ้าข้าสั่งให้ศาลต้าหลี่เร่งสอบสวนคนร้ายและหาเบาะแสเพิ่มเติมแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วงช่วงนี้ก็เตรียมตัวสำหรับงานประลองที่จะถึงดีกว่า”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นวันนี้กระหม่อมทูลลาแล้วพบกันใหม่คุณหนูกง”“แล้วพบกันใหม่”แขนของท่านอ๋องกระ

“เช่นนั้นตอนนี้นางก็เป็นคนที่ใช้วิชามารและแฝงตัวอยู่ในสำนักยุทธ์ฝ่ายธรรมะ หากว่านางและเฉินกวนได้ตำแหน่งเจ้าสำนักไป…”“หม่อมฉันจึงต้องรีบจัดการเสียก่อนที่แผนของนางจะสำเร็จ แน่นอนว่าฝ่ามือทะลวงโลกันตร์เลวร้ายมาก แต่เท่าที่ดูจากฝ่ามือที่นางซัดมาครั้งก่อน คิดว่าคงฝึกยังไม่สำเร็จ”“แต่วิชามารแบบนี้นางจะต้องมีคนที่สอนถึงจะสามารถเรียนได้ ผู้ที่สอนนางคือใครกัน”“หม่อมฉันไม่ทราบเลยเพคะ”“เรื่องนี้ข้าจะให้หอหลัวต๋าสืบหาอีกที”“ขอบพระทัยเพคะ แต่ว่าตำแหน่งเจ้าสำนักถึงอย่างไรก็จะให้ตกไปเป็นของเฉินกวนกับนิ่งเสี่ยวเหยาไม่ได้”“เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ข้าคิดว่าเราพอจัดการได้ แผนที่เจ้าคิดขึ้นมาทำให้ข้าปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างได้ เจ้าไม่ต้องห่วง"“หม่อมฉันคิดแผนการถ่วงเวลาเอาไว้ได้ แต่เรื่องนี้เสี่ยงมาก”“แผนการใดหรือ”เหรินซินหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง นางมั่นใจว่าหากเป็นหมิงเว่ยเซียวจะต้องไม่มีทางพลาดและครั้งนี้นางจะต้องทำสำเร็จโรงฝึกดาบ“เจ้าบอกว่าจะฝึกวิชา “สยบปฐพี” กับข้างั้นหรือ"“ใช่เพคะ ครั้งก่อนเฉินกวนกับนิ่งเสี่ยวเหยาบังอาจใช้เคล็ดวิชานี้เปิดตัวสำนักไป๋ซาน ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงศิษย์ของไป๋ซานเท่

ลานฝึก“ท่านช้าเกินไป”“เจ้าเร็วเกินไปต่างหาก กระบี่ของเจ้าใจร้อนไม่ต่างกับเจ้าของ”“พูดมากจริง”กระบี่อ่อนที่ถูกดาบพาดเริ่มเข้าจังหวะกันมากกว่าครั้งก่อนที่ฝึกเกือบสองชั่วยามก็ยังไม่สามารถเข้ากันได้ แต่วันนี้เพียงสามกระบวนท่าก็เริ่มปรับเข้าหากันได้“ตูม!!”“สำเร็จแล้ว!”“เจ้าพูดว่าสำเร็จงั้นหรือ เรายังไปได้เพียงขั้นที่สี่เท่านั้น นี่ก็แค่ก้าวหน้ากว่าสองคนนั้นแค่ก้าวเดียว วิชาของอาจารย์มีเจ็ดขั้นเชียวนะอาซิน”“ท่านอย่าพึ่งทำลายความหวังของข้าสิ ข้าฝึกกับเฉินกวนสองปียังได้เพียงขั้นที่สาม มิอาจผ่านขั้นที่สี่ไปได้ด้วยซ้ำ”“เจ้าเอ่ยนามเขาอีกแล้วนะ”“ข้า…”ท่านอ๋องเดินเข้ามาประชิดและพานางฝึกอีกครั้ง คราวนี้ทั้งรวดเร็วและดุดันมากกว่าเดิม“อาเซียวท่านเบา ๆ หน่อยสิ ข้าตั้งตัวไม่ทัน”“หากเจ้าแพ้ข้าจะจับเจ้าลงโทษต่อหน้าฟ้าดิน”“ไม่นะ”กระบี่อ่อนในมือของเหรินซินเริ่มตอบรับดาบของเว่ยเซียว เมื่อทั้งสองเริ่มรู้จังหวะของอีกฝ่ายก็เริ่มเข้าใจกระบวนท่าขั้นที่สี่ ที่จริงเพียงแค่กายใจสอดประสานก็สามารถฝึกได้รวดเร็วขึ้น “เว่ยเซียว”“ข้ามาแล้ว!”“ดาบและกระบี่ม้วนรวมกันเป็นหนึ่งเดียวไม่นานเขาหินตรงหน้าก็ระเบิ

กงอวี้หานหลุดขำออกมา นี่แหละคือน้องสามของเขาที่แท้จริง หลงตัวเองและเอาแต่ใจเป็นที่สุด“เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆอย่าให้ผู้ใดมาได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้เชียว”“ทำไมเล่าเจ้าคะมันน่าขำมากนักหรือ ข้าพูดเรื่องจริงทั้งนั้นไม่เชื่อก็ไปถามท่านอ๋องดูสิ”“ข้าเชื่อ ๆ เชื่อว่าท่านอ๋องคงโดนยาเสน่ห์ของเจ้าเข้าแล้วเป็นแน่”“พี่รองท่านใส่ร้ายข้า”เสียงกลองดังขึ้นเป็นสัญญาณสำหรับการเริ่มงาน วันนี้องค์รัชทายาทเสด็จเป็นตัวแทนฝ่าบาทเพื่อมาร่วมงานประลองในรอบแรก สำนักกังซู่เป็นสำนักแรกที่จะประลองกันในวันนี้เพื่อคัดเลือกเจ้าสำนักดูเหมือนว่าจะมิใช่เรื่องยากเพราะพวกเขามีคนที่ตระเตรียมเอาไว้อยู่แล้ว อีกทั้งยังมีคุณสมบัติครบถ้วน เพียงแต่ว่าศิษย์ในสำนักบางส่วนแค่ยังไม่เห็นด้วยจึงต้องมาประลองเพื่อให้ชาวยุทธ์เป็นสักขีพยาน“วรยุทธ์ของคนผู้นี้นับว่าสูงส่งยิ่งนัก”“นี่เจ้ามองออกด้วยหรือว่าเขาใช้วิชาอะไร มิใช่ว่าเจ้าศึกษาแค่ตำราของไป๋ซานหรอกหรือ”“ก็ใช่เจ้าค่ะ แต่ในเมื่อศึกษาแล้วเหตุใดจะศึกษาของสำนักอื่นไม่ได้ท่านว่าหรือไม่เจ้าคะ”“ข้าก็แค่สงสัย…”“อย่าสงสัยเลยคุณชายรอง คนอย่างน้องสาวเจ้าเคยถามแล้วได้คำตอบที่แท้จริงกี่ครั

“นั่น!”“ไม่จริงน่า…. จะเป็นไปได้เช่นไร”“ปรมาจารย์ตันเหยียน!”“ตันเหยียน” อาจารย์วิชาดาบอันดับหนึ่งของไป๋ซานพุ่งขึ้นมาบนเวทีการประลองท่ามกลางความตื่นตกใจของทุกคนรอบเวทีการประลองรวมถึงศิษย์ของสำนักไป๋ซานและกงเหรินซิน“อาจารย์ตันเหยียน”ตันเหยียนเพียงแค่หันไปมองนางเท่านั้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ท่านอ๋องเดินเข้ามาและคำนับให้เขาทันที“อาจารย์ ในที่สุดท่านก็ยอมปรากฏตัว”“เจ้ามันเจ้าแผนการนัก ข้าร่ำสุราชมหมอกอยู่บนยอดเขาซานเหนียงอยู่ดี ๆ ก็ให้คนไปเรียกข้าลงมา แต่ก็นับว่าคุ้มค่า ไหนเจ้าลองว่ามาสินังมารน้อย เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าสังหารศิษย์น้องของข้างั้นหรือ”“อาจารย์ตันเหยียน... ข้า”“ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าอาจารย์! ข้าไม่มีศิษย์อกตัญญูเนรคุณอย่างเจ้า สำนักไป๋ซานไม่เลี้ยงคนชั่ว นับจากนี้ไปเจ้าก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสำนักไป๋ซานอีก"“อาจารย์!”“เจ้าโง่เฉินกวนเจ้าหุบปากไป เรื่องในสำนักวุ่นวายขนาดนี้แล้วเจ้ายังจัดการอะไรไม่ได้สักเรื่อง พอไม่มีเยว่ชิงชิงก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ทีนี้เจ้ารู้หรือยังว่าเหตุใดเหล่าอาจารย์ที่เหลือถึงได้ไม่ยอมรับเจ้า!”“อาจารย์ ศิษย์ไม่เอาไหน”“ไม่เอาไหนจริง ๆ วัน ๆ ฝึกแต่