All Chapters of บุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น: Chapter 61 - Chapter 70

เหรินซินยิ้มทั้งน้ำตา ท่านอ๋องดึงนางเข้ามากอดเพื่อปลอบเอาไว้ งานชุมนุมชาวยุทธ์ในครั้งนี้ก็ได้ข้อสรุปของสองสำนักเป็นที่เรียบร้อย และอีกสองวันก็จะประกาศเจ้าสำนักคนใหม่ แม้ว่าสำนักไป๋ซานจะไม่ต้องใช้ป้ายพระราชทานอันใหม่ก็ตามสามวันถัดมาเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง สำนักไป๋ซานทั้งหมดก็ได้เดินทางมาร่ำลากงอวี้หานและกงเหรินซินที่จวนแม่ทัพ อาจารย์ตันเหยียนจะพาศิษย์ที่เหลือเดินทางกลับสำนักด้วยตัวเองและรับตำแหน่งเจ้าสำนักต่อจากอาจารย์ลั่วเฉิง“ขอให้ทุกท่านโชคดี”ศิษย์ที่เหลือต่างก็ซาบซึ้งเพราะรู้ดีว่าสตรีตรงหน้านี้คือผู้ใด ต่อให้ตอนนี้นางจะอยู่ในฐานะของบุตรีของท่านแม่ทัพแห่งเมืองหลวงก็ตาม“ขอบคุณคุณชายรองและคุณหนูกงที่ให้ที่พักและอำนวยความสะดวกตลอดระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านมานี้ ข้าเป็นตัวแทนศิษย์ของไป๋ซานขอบคุณท่านทั้งสองอย่างสุดซึ้ง”“คุณชายเฉินไม่ต้องเกรงใจ ล้วนเป็นสิ่งที่ควรทำทั้งสิ้น”“กงเหรินซิน จากนี้เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี แล้วหาเวลาพาเจ้าเว่ยเซียวไปเยี่ยมข้าบนเขาตงซานบ้างเล่า”“เจ้าค่ะอาจารย์”“คุณหนูกง คือว่าข้าอยากจะคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวสักครู่ได้หรือไม่”กงเหรินซินหันไปมองหน้าของเฉินกวน

แม้แต่ท่านอ๋องก็เผลอตัวหลุดปากออกไปถามเช่นกัน เหรินซินที่ตกใจต้องรีบหันไปมองกงอวี้หานอีกครั้ง คุณชายรองกงมิใช่คนที่ดื่มสุรา ดังนั้นที่เขาพูดออกมาย่อมไม่ใช่เพราะความเมา หรือว่าเขาจะเสียใจที่สูญเสียน้องสาวจนเลอะเลือนไปแล้วอย่างนั้นหรือ“กงอวี้หานที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดเจ้าจึงบอกว่า “พวกนางทั้งคู่” เป็นน้องสาวของเจ้า”กงอวี้หานมิได้ตอบในทันที เขาเดินไปเอาบางอย่างด้านในห้องตำราที่อยู่ลึกที่สุด ซึ่งไม่มีผู้ใดเข้าไปนอกจากเขาและแม่ทัพกงฮั่วผู้เป็นบิดา เขาถือตำราม้วนมาอันหนึ่งและยื่นให้กงเหรินซิน“ในนั้นเป็นวัน เดือนปีเกิดของเยว่ชิงชิง บุตรของแม่ทัพใหญ่กงฮั่วและหมอสตรีแคว้นเจียงหร่านนามว่า “เยว่ไป๋ซื่อ” ซึ่งก็คือมารดาของเจ้า และนางก็เป็นหมอในกองทัพของท่านพ่อ นับได้ว่าเป็นท่านแม่รองของข้า”“อะไรนะ…”กงเหรินซินหันมามองเขาและเริ่มเปิดม้วนตำรานั้นออกมา ในนั้นมีชื่อและวันเวลาตกฟากของนางพร้อมกับรอยนิ้วมือของทั้งบิดาและมารดา แต่นางไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น แล้วเหตุใดจู่ ๆ นางจึงกลายเป็นบุตรของแม่ทัพกงได้“ท่านหมายความว่าอย่างไร… เรื่องนี้...”“ไม่ต้องตกใจไปหรอก

เจ็ดวันถัดมากองทัพของแม่ทัพกงเดินทางเข้าเมืองหลวงท่ามกลางการต้อนรับของชาวเมืองหลวงยาวไปถึงหน้าจวนแม่ทัพ เมื่อเสียงกลองเริ่มดังเข้ามาใกล้ ๆ จวนก็ทำให้กงเหรินซินรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะยืนไม่อยู่“เจ้าไม่เป็นอะไรนะ”“ไม่เพคะ ขอบพระทัยที่ทรงสละเวลามาอยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉัน”“พูดอะไรน่ะข้ากับเจ้าต้องใช้คำเช่นนี้เลยงั้นหรือ อย่าลืมสิว่าเรากำลังจะหมั้นหมายกัน แม่ทัพกงก็เป็นว่าที่พ่อตาข้า อย่างไรก็ต้องมาต้อนรับด้วยตนเองอยู่แล้ว”“หม่อมฉันรู้สึกตื่นเต้น พวกเขาจะทำสีหน้าเช่นไร…”“น้องสามเจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า อย่าลืมสิว่าท่านพ่อกับพี่ใหญ่ชื่นชมเจ้ามาก ทั้งสองคนอยากจะพบเจ้ามากกว่าที่คิด อย่าตื่นเต้นไปเลยนะเชื่อข้าเถอะ”“พี่รอง ยิ่งท่านพูดเช่นนี้ข้าก็ยิ่งตื่นเต้น”“นี่เจ้าเป็นถึงจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึ่งเชียวนะ จะตื่นเต้นเพียงแค่พบหน้าบิดาครั้งแรกได้เช่นไร กงเหรินซินคนเดิมไม่ทำท่าทางเช่นนี้แน่ ที่นี่คนดูเจ้าอยู่มากมายอย่าลืมสิว่าตอนนี้เจ้าเป็นบุตรีของท่านแม่ทัพนะ”“นั่นสิเพคะ หม่อมฉันลืมไปเลย”เมื่อกองทหารม้าของแม่ทัพกงเคลื่อนเข้ามาถึงหน้าจวนและหยุดลง แม่ทัพในชุดเกราะก็เดินลงมาจากอาชาคู่ใจ อีกด้าน

สองเดือนถัดมา“ยอดไปเลย ข้าพึ่งจะเคยเห็นกระบวนท่าของ “กระบี่วารีพิสุทธิ์” เต็มตาก็วันนี้เอง เว่ยเซียวท่านเริ่มสงสัยตั้งแต่เมื่อใดว่านางมิใช่ซินเอ๋อร์แต่เป็นเยว่ชิงชิง"“ครั้งแรกที่ข้าเห็นนางแอบฝึกที่โรงฝึกของพวกเจ้าข้าก็เริ่มสงสัยว่านางมิใช่กงเหรินซิน ยอดไปเลยใช่ไหมเล่า”“เรื่องอัศจรรย์เช่นนี้ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดขึ้นจริง ๆ”“นั่นสิ ว่าแต่เจ้าเถอะตอนที่ไปสำนักไป๋ซาน ไม่เห็นเคยบอกข้าเลยว่านางคือใคร”“ตอนนั้นข้ารับปากท่านพ่อแล้วว่าจะไม่เปิดเผยฐานะของนาง และจะไม่บอกว่าตัวเองเป็นใคร ได้แต่เฝ้ามองนางห่าง ๆ และคอยช่วยเหลือในสิ่งที่ข้าพอจะช่วยได้ ทั้งกระบี่ที่ท่านพ่อสั่งทำแล้วมอบให้และเงินที่ฝากเอาไว้กับอาจารย์โดยไม่บอกให้นางรู้”“ข้านับถือเจ้านะที่ปกปิดความลับมาได้นานขนาดนี้ หากเป็นข้าก็คงอยากจะเผยตัวตนตั้งแต่แรก”“ใช่ว่าข้าไม่อยาก เพียงแต่ว่า…”“เพราะกงเหรินซินสินะ ปากเจ้าพร่ำบ่นนางและด่านางเป็นประจำแต่ก็รักนางมากไม่ต่างกังกงอวี้หาน”“นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเสียใจมากที่สุดในฐานะพี่ชาย ข้าควรจะดีกับนางเหมือนที่อวี้หานทำ”ท่านอ๋องตบไหล่ของจ้าวหนาน สหายและเพื่อนร่วมสำนักของเขา ท่านอ๋องพอจะรู้

“อ๊าา…. อ๊าา ไม่ไหวแล้ว มันจุกมาก อื้อ….”เหรินซินทั้งกัดฟัน ทั้งอ้าปากระบายความเสียวออกมาเมื่อท่านอ๋องจับบั้นท้ายนางกระแทกลงมาถี่ ๆ เพื่อรับมังกรยักษ์ที่สอดอยู่ด้านใน ไม่นานร่างเล็กก็ถูกเขาจับพลิกให้นอนตะแคง ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมา อ้อมกอดของพระสวามีกระชับเข้ามาจนชิดและถูกเขากระแทกอีกครั้ง พร้อมกับหน้าอกที่ถูกนิ้วสากหนานั้นบดขยี้ที่ยอดจนแตะทางสวรรค์ไปอีกครั้ง“อ๊าา….”ครึ่งชั่วยามถัดมา“ท่านพี่เพคะ พอแล้วได้หรือไม่ข้าขอพัก อ๊าา!!”หน้าต่างทุกบาน รวมถึงประตูถูกลงกลอนจนหมดสิ้น บัดนี้เหรินซินได้หลงกลท่านอ๋องเพราะคำพูดหวาน ๆ นั่นเสียแล้ว ใครจะคิดว่าหลังจากที่เปิดประตูให้พระสวามีเข้ามา นางจะไม่ได้พักและแทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้วกับศึกรักที่โหมกระหน่ำ จนเผาไหม้ทุกอย่างที่ขวางหน้าเช่นนี้“อ๊าา ท่านพี่ อย่าเลียนะ! เราพึ่งจะ อ๊าา….”แต่ท่านอ๋องมิได้ใส่ใจ ลิ้นของเขายังคงซอกซอนเข้าไปยังร่องรักที่เปียกชื้นทั้งน้ำของเขาและนาง เหรินซินเหงื่อไหลท่วมและแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงแต่ก็มิอาจทัดทานความปรารถนาของท่านอ๋องที่มีต่อนางได้“อ๊าา….”เป็นอีกครั้งที่นางถึงฝั่งสวรรค์ แต่ท่านอ๋องก็มิได้เว้นช่วงให้นางพักเลยจร