Semua Bab เมียเด็กของนายมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

พิมพ์ชนกเดินเข้าไปในผับในชุดเสื้อเซิ้ตและกางเกงยีนส์ธรรมดา เพียงแค่ต้องการเขียนบทละครของคนทำงานในผับเธอมาที่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาทำงานในสถานที่แบบนี้ก็เห็นคนเต็มไปหมดเสียงเพลงและเสียงหัวเราะดังไปทั่ว ขณะที่เธอกำลังเดินไปหาพนักงานเพื่อเริ่มงานกลับไปเดินชนกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในมุมมืดของผับ เพราะเธอเองก็ยังไม่ชินกับความมืดพิมพ์ชนกหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในมุมมืดของผับอีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นเขาชัดเจนขึ้น เขาสูงใหญ่ ร่างกายกำยำใบหน้าคมคายที่แฝงความดุ ใบหน้าของเขามีเคราขึ้นจางๆแต่ดวงตาของเขากลับไม่แสดงความโกรธหรือความไม่พอใจแม้แต่น้อยเพียงแค่จ้องมองเธอด้วยความเย็นชา"ขอโทษค่ะ..." พิมพ์ชนกพูดเสียงต่ำ ยังคงรู้สึกแปลกๆ กับการที่เธอไปชนเขาแบบนี้เธอเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนมายืนอยู่ในที่มืดๆแบบนี้ ชายหนุ่มยักไหล่เบาๆ ก่อนจะตอบกลับมาเสียงทุ้ม "ไม่เป็นไร"เขาพูดสั้นๆ แล้วมองไปที่เธออย่างแปลกใจ หญิงสาวที่แต่งตัวไม่เหมือนกับคนที่มาเที่ยวกลางคืนก่อนที่สายตาของเขาจะไหลไปยังทางอื่นอย่างไม่สนใจพิมพ์ชนกมองตามเขาไป ก่อนจะบ่นออกมาด้วยความหัวเสียในใจ"คนอะไรตัวโตชะมัด"เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะพยา

ปกรณ์เอนหลังพิงโซฟา เขาถอนหายใจเบาๆพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ สายตาของเขาจ้องไปที่ความว่างเปล่าในห้อง ราวกับกำลังค้นหาคำตอบบางอย่างในใจตัวเอง"ฉันเป็นอะไรไป..." เขาพึมพำกับตัวเองที่ผ่านมา ผู้หญิงที่วนเวียนเข้ามาในชีวิตเขานั้นมากมายจนนับไม่ถ้วนทั้งสาวสวยสุดเซ็กซี่ ไฮโซระดับแถวหน้า หรือแม้กระทั่งดารานางแบบทุกคนต่างพยายามเข้าหาเขาเพื่อผลประโยชน์หรือเพียงเพราะต้องการอยู่ในวงโคจรของชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจและร่ำรวยแต่พิมพ์ชนก... เด็กสาวในชุดเสื้อเซิ้ตธรรมดาและกางเกงยีนส์เก่าๆ กลับดึงดูดความสนใจของเขาในแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเธอไม่ได้ดูหรูหรา ไม่ได้พยายามทำตัวโดดเด่น แต่กลับมีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้ ความน่ารักความไร้เดียงสาใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางค์ ทำให้หญิงสาวน่ามองยิ่งนัก "ฉันอยู่มาจนสามสิบห้า ผ่านอะไรมามากมาย ผู้หญิงมากี่คนก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้"เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มบางๆ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความสับสนเขาพยายามคิดหาเหตุผล แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดยังไง เขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ทำไมเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนนี้ถึงได้กวนใจเขาได้มากขนาดนี้?นะปกรณ์วางแก้วเครื่อ

ปกรณ์มองตามเธอจนลับสายตา ความรู้สึกที่ซับซ้อนกำลังตีกันอยู่ในอก เขารู้ดีว่าการปล่อยเธอไปเช่นนี้คือสิ่งที่ควรทำ แต่ความคิดอีกด้านกลับย้ำเตือนว่าเธอคือคนที่เขาไม่อาจปล่อยมือได้ง่ายๆในขณะเดียวกัน หญิงสาวตัวเล็กแต่เต็มไปด้วยความหยิ่งทะนงพิมพ์ชนกที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากผับของปกรณ์ จู่ๆเสียงแจ้งเตือนของแอปธนาคาร แจ้งมียอดเงินโอนเข้าในบัญชีของเธอ" คงเป็นค่าจ้าง ทำงานสองวันมั่ง"หญิงสาวคิดในใจพรางเปิดดูยอดเงินในบัญชีของเธอ พิมพ์ชนกถึงกับตาค้างกับยอดเงินที่โอนเข้ามา"ห๊ะ! สองแสน!"พิมพ์ชนกยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูผับ ดวงตาเบิกกว้างมองจอโทรศัพท์มือถือราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น"ใครโอนมาเนี่ย?" เธอพึมพำด้วยเสียงสั่น มือเลื่อนลงมองชื่อผู้โอนที่ปรากฏในแอป"คุณปกรณ์!"ชื่อของเจ้าของผับที่เธอเพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ปรากฏชัดเจนหัวใจของพิมพ์ชนกเต้นแรงด้วยความสับสน ทำไมเขาถึงโอนเงินมาให้เธอเป็นจำนวนมากขนาดนี้?เธอเม้มปากแน่น ก่อนตัดสินใจหันหลังกลับเข้าไปในผับอีกครั้งเพื่อหาคำตอบ...พิมพ์ชนกเดินกระแทกส้นรองเท้าเข้ามาในโถงทางเดินของผับ ตรงไปยังห้องส่วนตัวที่เธอเพิ่งออกมาเมื่อครู่แต่ก่อนที่มือเธอจะ

เช้าวันใหม่มาเยือน พร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างในห้องที่เงียบสงบพิมพ์ชนกค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างอ่อนล้า แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดอุ่นๆ ที่โอบล้อมตัวเธออยู่เธอหันไปมองด้านข้าง ใบหน้าคมเข้มของปกรณ์อยู่ใกล้จนเธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่พัดผ่านแก้ม เธอหน้าแดงทันทีที่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา"นี่ฉัน...ทำอะไรลงไปเนี่ย" พิมพ์ชนกพึมพำเบาๆ กับตัวเอง มือบางพยายามดึงตัวออกจากอ้อมแขนของเขาแต่ชายหนุ่มกลับกระชับกอดแน่นขึ้นโดยไม่ลืมตา"จะรีบไปไหนล่ะ พิมพ์" เสียงทุ้มต่ำของปกรณ์ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ทำเอาหญิงสาวยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม"ปล่อยฉันได้แล้ว" เธอพยายามดันตัวเขาออก แต่เขากลับหัวเราะเบาๆ"เมื่อคืนยังไม่เห็นพูดแบบนี้เลย" ปกรณ์แกล้งเย้าด้วยน้ำเสียงขี้เล่นคำพูดนั้นทำให้พิมพ์ชนกสะอึก เธอจ้องหน้าเขาอย่างโกรธเคือง แต่ความทรงจำบางส่วนเมื่อคืนกลับผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เธอพูดไม่ออกปกรณ์มองสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไป ก่อนจะลดรอยยิ้มลง ดวงตาของเขาสบกับเธออย่างจริงจัง"เมื่อคืนคุณเป็นคนเริ่มนะ" เขายิ้มๆบอกด้วยน้ำเสียงหยอกล้อพิมพ์ชนกนิ่งไป หัวใจของ

ค่ำคืนเดียวกัน ปกรณ์นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของผับรอบโต๊ะใหญ่มีชายหนุ่มอีกสามคนที่แต่ละคนล้วนเป็นนักธุรกิจชื่อดังในแวดวงสังคมแต่ภายใต้ภาพลักษณ์เหล่านั้น ทุกคนต่างเป็นคนสำคัญในโลกธุรกิจมืด"นายดูไม่ค่อยมีสมาธิเลยนะกรณ์" หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น เป็นชายหนุ่มผมยาวเรียบแปล้ในชุดสูทไร้ที่ติชื่อว่า ธีรธร เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการฟอกเงินและเป็นคนที่มีเครือข่ายใหญ่ในหลายประเทศปกรณ์ละสายตาจากแก้วเหล้าตรงหน้า ก่อนจะยิ้มมุมปาก "ก็แค่เหนื่อยนิดหน่อย เรื่องของที่เราส่งไปใต้เรียบร้อยดีไหม?""เรียบร้อยกว่าเดิมด้วยซ้ำ" ชายอีกคนตอบขึ้น เป็นชายหนุ่มผิวเข้มชื่อ คณิน เจ้าของท่าเรือที่ใช้เป็นทางผ่านของสินค้าผิดกฎหมาย"แต่ข่าวจากตำรวจเริ่มเข้มขึ้นนะ เราอาจต้องลดปริมาณในล็อตหน้าลง" ธีรธรพูดพร้อมโยนแฟ้มเอกสารไปให้ปกรณ์ปกรณ์รับมาเปิดดูด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาไม่ใช่คนพูดมากในที่ประชุมแบบนี้ แต่ทุกคำพูดของเขามักชี้นำการตัดสินใจของทั้งกลุ่ม"ทำเหมือนเดิม แต่ระวังมากขึ้น ถ้าตำรวจเริ่มได้กลิ่น เราต้องหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจพวกมันไปที่อื่น"ชายหนุ่มคนสุดท้ายที่นั่งเงียบมานาน ชื่อว่า อัคคี ซึ่งเป็นผู้จัดการด้านอาวุธผิด