Semua Bab รุ้งปลายเมฆ: Bab 71 - Bab 80

นภวินท์พึมพำเสียงพร่า น้ำตาไหลออกมาเมื่อสุดกลั้นไหว เขาวิ่งหนีความผิดไปซุกตัวหลบอยู่ในห้องเก็บของจนแม่มาตามหา เขาเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง ทำให้แม่ตัดสินใจอะไรบางอย่าง แม่พาเขาออกมาจากบ้านพ่อ หลังจากนั้นแม่ก็เลิกกับพ่อ แม่เลือกที่จะพาเขามาแทนฆนากร แม่ต้องการปกป้องเขาจึงทำแบบนี้ แม่ยอมทำร้ายจิตใจพี่ชายฝาแฝดเพื่อปกป้องลูกชายคนนี้“คุณไม่ได้ตั้งใจนี่คะ”กีรดารินทร์ลูบหลังเขาแผ่วๆ ความจริงที่เขาสารภาพ ไม่ทำให้เธอนึกรังเกียจเขาเลย มีเพียงความสงสารและหัวใจเต็มหัวใจ“กี้ ผมเลวมากเลยใช่ไหม”“ไม่หรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนี่คะ คุณไม่ได้ตั้งใจทำ”“ผมมันไม่มีดีสักอย่าง วันๆทำแต่เรื่องให้พ่อแม่คนใกล้ตัวปวดหัว ผมถึงพยายามเป็นคนดีไงล่ะ แต่ผมไม่สามารถลบอดีตที่แสนเลวร้ายนี้ได้ มันเป็นก้อนดำๆที่คาอยู่ข้างในใจผมมาตลอดสิบกว่าปีนี้ รู้มั้ยทุกปี ผมจะไปที่เจดีย์เก็บอัฐิของน้ารติมาไปขอโทษเขา ไปขอให้เขาให้อภัยผม แล้วผมก็กลับมาฝันร้ายว่าเขามาตามทวงความแค้นผม ตอนนี้มิสเตอร์เฟอร์นันโด กำลังจะตามมาทวงความแค้นแทนน้องสาวของเขาแล้ว ผมไม่กล้า ไม่กล้าไปขอโทษเขา ผมกลัวกี้ ผมมันขี้ขลาด”นภวินท์ระบายสิ่งที่อยู่ในใจ มาตลอดสิ

“สิ่งที่เขาทำไว้กับรติมามันเกินให้อภัย น้องสาวคนเดียวของผมต้องตายอย่างน่าสงสาร อาทิตย์สุดท้ายก่อนที่เธอจะตาย เธอผอมจนเหลือแต่กระดูก ริมฝีปากแห้งจนแตกเลือดไหลแต่เธอยังไม่ยอมกินอะไร หมอต้องให้อาหารผ่านสายน้ำเกลือแทน เธอเหมือนคนที่มีร่างแต่ไร้หัวใจ ไม่ต่างจากซากศพดีๆนี่เอง”ภาพวาระสุดท้ายของรติมา ยังคงติดตาผู้เป็นพี่ชาย ร่างผอมแห้งเหมือนไม้กระดานผุๆ นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนป่วย แก้มตอบและซีดจนแทบไม่มีสีเลือด ดวงตายาวเรียวแห้งผากไร้รอยสดใส ไม่เหลือเค้าน้องน้อยแสนซน ร่าเริงเหมือนกระต่ายป่าคนนั้นของพี่ชายเลย เธอไม่ยอมกินอะไร ไม่ยอมพูดกับใครแม้แต่เขาที่เป็นพี่ชาย หมอบอกว่าเธอมีอาการทางจิตด้วยโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรง หัวใจของคนเป็นพี่ร้าวรานจนแทบขาดใจตายตาม หากไม่มีภรรยาและลูกชายคอยประคับประคองจิตใจไว้ เฟอร์นันโดอาจตายตามน้องไปอีกคน“ตอนนั้นถ้าผมรู้ว่าเป็นเขาที่ทำให้รติเสียใจ ผมคงแล่นมาควักหัวใจเขาไปแล้ว ไม่ปล่อยให้ลอยนวลมาเป็นสิบๆปีแบบนี้หรอก”“คุณรติมาน่าสงสารเหลือเกิน เพราะรักเธอถึงได้เจ็บปวดแบบนี้” คุณรจนาทอดถอนใจ “ฉันกับลูกเอง ก็เจ็บไม่แพ้กันหรอกค่ะ ฉันต้องทิ้งลูกชายคนหนึ่งไว้กับพ่อ ทำให้เขาเ

ปลายรุ้งเดินทางมาถึงเชียงใหม่โดยมีขจรเกียรติมารอรับ ชายชราขับรถพาหญิงสาวมายังบ้านของเขา ระหว่างทางเขาได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้จิตรกรสาวฟัง“คุณสุริยะ สั่งให้ผมเอาคลิปวีดีโอของคุณกี้กับคุณวินท์ไปโพสน์ เพื่อเล่นงานนายภัทรกลับ หลังจากที่ท่านถูกฝ่ายนั้นเอาคลิปลับของท่านมาโพสน์ก่อน” ขจรเกียรติออกตัวปกป้องนายของตนอยู่กรายๆ แม้สิ่งที่สุริยะสั่งให้ทำจะน่ารังเกียจเพียงใดก็ตาม“คลิปของกี้กับวินท์หรือคะ คลิปอะไรคะ” ปลายรุ้งขมวดคิ้ว เธอหันไปมองคนเล่าด้วยสายตาอยากรู้ขจรเกียรติหยิบโน้ตบุ๊คมาเปิดคลิปเจ้าปัญหาให้เธอดู ปลายรุ้งนิ่งงันเมื่อเห็นภาพทั้งหมด หญิงสาวนึกโมโหเพื่อนชายขึ้นมา นภวินท์ทำแบบนี้ได้ยังไง เขาทำร้ายผู้หญิงแล้วถ่ายคลิปมาเก็บไว้ ตอนนี้คลิปนั้นถูกสุริยะใช้เป็นเครื่องมือเล่นงานนายภัทร คนเสียหายมากที่สุดคือกีรดารินทร์ หัวอกคนเป็นพ่อจะเจ็บปวดแค่ไหน เมื่อเห็นลูกถูกย่ำยี ถูกประจาน ปลายรุ้งกุมศีรษะเรื่องมันเลยเถิดไปไกลกว่าที่คิด“คุณเมฆ รู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะลุงจร”ขจรเกียรติส่ายหน้า “ไม่ครับ ถ้าคุณเมฆรู้คงไม่ยอมให้ทำแบบนี้ คุณเมฆเป็นคนตรง กล้าชนมากกว่าจะลอบกัดใครเป็น”ปลายรุ้งถอนหายใจอ

“แต่คนอื่นไม่รู้ พ่อของกี้ก็ไม่รู้ เขาถึงบังคับให้กี้แต่งงานกับมิสเตอร์เฟอร์นันโดนั่น” นภวินท์ท้วงกีรดารินทร์อยากจะหัวเราะ พอๆกับอยากจะร้องไห้ เธอควรดีใจไหม ที่คนที่เธอรักมาขอแต่งงาน แต่มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้เหตุผลของเขา นภวินท์แค่อยากรับผิดชอบ ไม่มีคำว่ารักสักคำ นอกจากขอโทษซึ่งเธอไม่ต้องการ“วินท์ ถ้าวินท์บอกกี้ว่าวินท์รักกี้ กี้ก็จะยอมแต่งงานกับวินท์” เธอหันมามองหน้าเขาตรงๆ จ้องหน้าเขานิ่งกลั้นใจฟังว่าเขาจะตอบเธอว่าอย่างไรนภวินท์หลบสายตา เขาตอบคำถามเธอด้วยเสียงแผ่วเบา หากมันดังก้องเข้าไปในหัวใจคนฟัง“กี้ คุณก็รู้ว่าผมรักปลาย ผมโกหกคุณไม่ได้หรอกนะว่าตอนนี้ผมรักคุณ หัวใจของผมเป็นของปลายมาตลอดสิบห้าปี แต่กับคุณเรารู้จักกันแค่กี่วัน สิบห้าวันถึงหรือเปล่า มันเร็วเกินกว่าจะเชื่อว่ามันเป็นความรัก ผมไม่เคยเชื่อเรื่องโซลเมท หรือการตกหลุมรักกันแค่เพียงสบตา รักสำหรับผมคือความผูกพันที่ต้องใช้เวลา ถ้าคุณอยากได้ยินคำว่ารักผมก็จะพูดให้ฟัง แต่มันไม่ได้ออกมาจากหัวใจจริงๆของผม คุณยังจะอยากฟังอีกไหม"กีรดารินทร์ส่ายหน้าแทนคำตอบ หญิงสาวก้มหน้าลงกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ให้ตัวเองเผลอกรีดร้องออกมา

ที่ทุ่งลาเวนเดอร์ ร่างสูงใหญ่ของชายชาวต่างชาติ เดินเคียงร่างเล็กเพรียวบางของหญิงสาวชาวไทย ท่ามกลางวงล้อมของดอกไม้สีม่วงหอม ที่ออกดอกบานเต็มท้องทุ่งแห่งนี้ กลิ่นหอมหวานอันเป็นลักษณะเฉพาะของดอกไม้ตระกูลนี้ ทำให้อารมณ์ของคนได้กลิ่นดีขึ้นอย่างประหลาด เฟอร์นันโด รอจนนภวินท์ขับรถออกไปจากบ้านจึงแวะมาหากีรดารินทร์ เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณรจนาแล้ว ภัทรทำอะไรเกินเหตุโดยพละการณ์ ทั้งที่เขาไม่ได้ออกคำสั่งให้ทำ ด้วยความเป็นห่วงเฟอร์นันโดจึงส่งอังตวนลูกน้องคนสนิทไปหาภัทร โดยกำชับให้ดูแลคุณรจนาไม่ให้โดนภัทรทำร้ายได้ เขาจะขอคุยกับกีรดารินทร์ก่อน ค่อยตามไปทีหลัง“คุณลุง มาตามกี้กลับบ้านใช่ไหมคะ”กีรดารินทร์ถามขึ้น เธอชะลอฝีเท้าเมื่อเห็นม้านั่งหินอ่อนวางไว้ข้างทางเดิน ร่างบางเดินไปนั่งลงที่นั่น คนที่เดินตามนั่งลงข้างๆ“คุณภัทรเป็นห่วงหนูมากนะ”ดวงตาสีควันบุหรี่ทอดมองหญิงสาวด้วยแววตาอบอุ่น น้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังพูดกับเด็กหญิงเล็กๆ“กี้กำลังจะกลับไปหาคุณพ่อแล้วค่ะ อยู่ที่นี่ต่อไป กี้ก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ” ดวงตาคู่สวยหม่นแสงลง เมื่อเจ้าตัวกำลังอยู่ในอาการของคนอ่อนล้า ไร้กำลังใจ “