Semua Bab รุ้งปลายเมฆ: Bab 81 - Bab 90

“ปล่อย ปล่อยกี้นะ กี้จะไปหาคุณพ่อ!”กีรดารินทร์สะบัดตัวเต็มแรง หากแขนที่รัดรอบเอวเล็กแน่นหนาเกินกว่าจะหลุดออกไปได้ คุณรจนากับปลายรุ้งกอดกันกลม ทั้งสองเห็นภัทรถูกยิงล้มลงจมกองเลือด ภาพนั้นน่ากลัวจนทำให้คุณรจนาประคองสติไม่ไหวเป็นลมแน่นิ่งไป ปลายรุ้งสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว เฟอร์นันโดลากกีรดารินทร์เข้ามาด้านใน หญิงสาวร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามจะตะกายไปหาร่างของบิดา “ปล่อยกี้ ฮือ... คุณพ่อ กี้จะไปหาคุณพ่อ ฮือ... ปล่อยกี้ ปล่อยนะ!”กีรดารินทร์ดิ้นเร่า น้ำตาไหลพรากๆ ความเสียใจ ความหวาดหวั่น หลากหลายอารมณ์ประเดประดังเข้ามา จนหัวใจดวงน้อยแทบรับไม่ไหว หัวใจสั่นสะท้านเต้นรัวแรง ยิ่งกว่ากลองเพล ความสูญเสีย เข้ามาหาเธอรวดเร็วเหลือเกินจนตั้งรับไว้ไม่ทันเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว... เจ็บปวดเหลือเกิน... เจ็บจนใจแทบขาด ดวงตายาวเรียวเบิกค้าง แหงนเงยมองท้องฟ้าสีครามที่ค่อยๆกลายเป็นสีหม่น หยาดน้ำตาฉ่ำร้อนราวกับน้ำกรด ทำให้ดวงตาพร่าพราย ในสมองหมุนติ้ว ภาพต่างๆวิ่งผ่านเข้ามาในสมอง“หนูกี้ หนูกี้ลูกพ่อ” อ้อมแขนแข็งแรงโอบอุ้มร่างน้อย ชูขึ้นสูงด้วยความรักใคร่ รอยยิ้มอบอุ่นของบิดายังจำติดตา“ของขวัญสำ

เฟอร์นันโดเดินไปหยุดข้างๆเตียงคนป่วย เขาส่งยิ้มให้คนที่นอนอยู่ พร้อมกับส่งกระเช้าดอกไม้ให้“ผมมาเยี่ยม ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้”น้ำเสียงของเขาทอดอ่อน นุ่มนวล ดวงตาสีควันบุหรี่มองใบหน้าซีดเซียวของคนป่วยด้วยความอาทร ทำให้อีกคนที่อยู่ในห้องด้วยรู้สึกขวางหูขวางตาเหลือเกิน คุณรจนาฟื้นมาเจอคนเยี่ยมเหมือนจงใจคุณรจนายิ้มบางๆให้ ยื่นมือมารับกระเช้าตามมารยาท ก่อนจะปล่อยให้คนมาเยี่ยมนำไปวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียง ร่างสูงใหญ่ของเฟอร์นันโดนั่งลงข้างเตียงโดยไม่สนใจว่า สุริยะกำลังมองเขาด้วยสายตาขุ่นจัดแค่ไหน“คุณภัทรเขา... เป็นยังไงบ้างคะ” คุณรจนา นิ่วหน้าเมื่อภาพของภัทรวาบเข้ามาในหัวเฟอร์นันโดถอนหายใจแรงๆ “คุณภัทรตายแล้วครับ เขาถูกยิงเข้าจุดสำคัญ ตอนนี้ผมตั้งศพเขาไว้ที่โบสถ์ พรุ่งนี้เราจะส่งเขาไปสู่อ้อมกอดของพระเจ้า ให้เขาได้อยู่ร่วมกับครอบครัวที่สุสานประจำตระกูล”“หนูกี้คงเสียใจมาก“ คุณรจนานึกห่วงลูกสาวคนตาย“ไม่มีหนูกี้อีกแล้วครับ เธอ...” เฟอร์นันโดก้มหน้า หลบสายตาของคุณรจนา“หมายความว่ายังไงคะ เกิดอะไรขึ้นกับหนูกี้”คุณรจนาขยับลุกขึ้น เธอจ้องหน้าเฟอร์นันโดด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาไม่ยอมสบตาเธอ

ความจริงมุมนี้เฟอร์นันโดไม่เคยรู้มาก่อน เขาเข้าใจมาตลอดว่าสุริยะทอดทิ้งรติมา จนพ่อของเธอต้องส่งลูกสาวไปจากเมืองไทย รติมาตรอมใจเพราะยังรักสุริยะอยู่ น้องสาวของเขาตายจากไปเพราะต้องแยกจากคนที่เธอรัก ไม่ใช่ถูกเขาทอดทิ้งจนเสียใจ“คุณไม่คิดจะไปหารติมาบ้างหรือ” เฟอร์นันโดถาม“ทำไมผมจะไม่คิด แต่พ่อรติมาไม่ยอมบอกว่าส่งเธอไปอยู่ที่ไหน ตอนนั้นผมเสียใจมากที่ทำให้รติมาต้องเสียลูก อีกทั้งคุณรจยังขอหย่า ครอบครัวผมแตกแยกลูกชายก็เกลียดพ่อ เพราะทำให้เขากับแม่ต้องจากกัน ผมสูญเสียทุกคนที่ผมรักไปหมด ธุรกิจก็เกือบล่มเพราะผมเอาแต่กินเหล้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ดีที่ขจรผู้ช่วยของผมเขาเตือนสติจนผมกลับมาสู้อีก” สุริยะระบายลมหายใจหนักหน่วง“พอผมตั้งสติได้ผมก็กลับกู้บริษัทคืน หลังจากนั้นผมก็บอกกับตัวเองว่า ผมจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมามีอิทธิพลต่อผมอีก ผู้หญิงทุกคนเป็นแค่ขนมหวาน ของเล่น ที่ผมเอาไว้สนองความอยากเท่านั้น หัวใจผมมันเย็นชา มันไม่เหลือความเป็นมนุษย์อีกต่อไป”สุริยะเปิดเปลือยถึงก้นบึ้งของความคิดตนเองอย่างไม่ปิดบัง คนฟังเข้าใจหัวอกของคนพูดได้ในทันที คนเราเมื่อเสียใจถึงที่สุดก็จะลุกขึ้นมาสู้ ความเจ็บปวดที่ได้ร

“ฉันมีอะไรจะบอกนายแผนสักอย่าง”เฟอร์นันโดขยับเข้าไปใกล้นายแผน เขาก้มศีรษะป้องปากกระซิบบางอย่างที่หูของอีกฝ่าย บอดี้การ์ดของภัทรมือสั่นระริก หันมามองหน้าคนพูดก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แววตาอ่อนแสงลง“ไอ้สุริยะ ฉันไม่จำเป็นต้องฆ่าคนที่ตายแล้วอย่างแก ให้มือฉันต้องเปื้อนเลือดสกปรก แกกำลังจะได้รับกรรมของแกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”ร่างใหญ่ตัวของแผนขยับออกห่าง พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะบาดหัวใจคนฟังเหลือเกิน จนทนไม่ไหว“แกหัวเราะอะไรกัน นี่แกไม่ฆ่าฉันแล้วใช่ไหม”“ฉันไม่ฆ่าแกหรอก ถ้าแกตายแกจะไม่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวด ของการตายทั้งเป็น”นายแผนหยุดหัวเราะ ดวงตาดำใหญ่จ้องหน้าเขาด้วยแววตาสมเพช ก่อนจะเอ่ยประโยค ที่ทำให้สุริยะต้องช็อคตาตั้ง“แกจำผู้หญิงสวยๆ ชุดแดง ที่งานเลี้ยงของคุณเฟอร์นันโดได้ไหม เธอเป็นเอดส์!”“แกพูดบ้าอะไร ฉันไม่เชื่อแกหรอก ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเป็นเอดส์ แต่ฉันไม่เคยนอนกับผู้หญิงโดยไม่ป้องกัน” เขาค้านเสียงหลง“หึ... ป้องกันเหรอ คืนนั้นแกเมา แกลืมป้องกัน แกกำลังจะตายไอ้สุริยะ ตายด้วยความมักมากในกามของแกไงล่ะ” นายแผนตอกย้ำอีกครั้งสุริยะทบทวนความทรงจำก่อนจะใจหายวาบชาไปทั้งตัว คืนน

“อย่าคิดอะไรแบบนั้นอีกนะ คนดี”เขาแย้มริมฝีปากมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่น ดวงตาคมทอประกายอ่อนหวาน ขณะก้มลงแตะริมฝีปากบนหน้าผากเนียน บนเปลือกตาทั้งสอง บนจมูกโด่งเล็กนั้น ก่อนจะกดริมฝีปากบนเรียวปากนุ่มหนักๆ“ปลาย... คุณคือผู้หญิงคนแรก คนเดียวในชีวิตผม”ชายหนุ่มทอดเสียงนุ่ม เอ่ยช้าและชัดเจน คลื่นความอบอุ่นไหลรินสู่หัวใจคนฟัง ปลายรุ้งหลับตาลงปล่อยให้ตัวเองซึมซับทุกถ้อยคำนั้นไว้ในหัวใจ ไม่มีคำว่ารักสักคำสิ่งที่สัมผัสนั้นมากกว่าคำว่ารักหญิงสาวแทบไม่รู้ตัวว่าร่างของตัวเอง ถูกเขาโอบประคองพามาถึงระเบียงริมน้ำบ้านของป้ารจตั้งแต่เมื่อไหร่“คุณพาปลายมาที่นี่ทำไมคะ ดึกแล้ว” น้ำเสียงของเธอช่างแผ่วพร่า เหลือเกินเมื่อเอ่ยถามเขาฆนากรยิ้มละมุน เขาประคองร่างบางให้นั่งบนผ้านวมหนาที่ปูไว้บนพื้นไม้ ดวงไฟสีนวลถูกเปิดไว้เพียงดวงเดียว บรรยากาศยามนี้เงียบสงบเย็นสบาย ท้องฟ้ากระจ่างนวลตาด้วยแสงจันทรา สายลมพัดพาความสดชื่นของแม่น้ำมากระทบกายแผ่วๆ สองร่างทอดกายนอนเคียงกัน ศีรษะเล็กหนุนท่อนแขนแข็งแรงของคนตัวโตต่างหมอน“เวลาผมเหงาหรือคิดอะไรไม่ออก ผมจะหอบผ้านวมมานอนดูดาว ดูดวงจันทร์แบบนี้” มือหนากุมมือเรียวไว้ในอุ้งมืออุ่น