All Chapters of MELTING HIS HEARTLESS HEART (Billionaires Regret): Chapter 111 - Chapter 120

Michelle's Point of View Wala akong ganang kumain. Ilang araw na rin na ganoon. Wala naman akong kinakain pero hindi ko maramdaman ang gutom. Nasanay na rin lang siguro talaga ako. Lalo na at nalilipasan ng kain kahihintay sa wala. Hindi ko maiwasang mapaluha. Ang lungkot-lungkot talagang mag-isa. Gusto ko na lang matapos ang paghihirap ko na hatid ni Lucas.Nakaharap ako sa pinggan nang biglang tila may paparating na mga yabag. Huli na para mapahid ko ang mga luhang nag-uunahang magpatakan. Pag-angat kasi ng tingin ko, nakita ko sa may pinto si Lucas."M-may nakalimutan ka ba?" tanong kong pinilit na itago ang nararamdaman sa isang ngiti pagkatapos kunwaring napatungong muli para punasan ang luha sa mga mata ko. Pagkatapos ay tumayo ako sa kinauupuan. Lumapit siyang hindi man lamang nagsalita. Hindi ko maitago ang gulat nang maupo siya sa kabisera kung nasaan ako."I... want coffee..." ika niya. Lalong hindi ako nakahuma dahil sa malumanay niyang pananalitangayon. Na para bang s

Disclaimer: Katangahan Serye ang istoryang ito. Kung perfect ang lovelife mo, hindi para sa iyo ito. Kaya huwag kang magreklamo. THANK YOU. Lucas Point of View "Robert, where's the pack food?" Nagtatakang bumaling sa akin si Robert. Kumunot ang noo niya na para bang may mali sa tanong ko. I then realized I was the one who instructed him on what to do with those pack lunches Michelle gave him almost every day. "I throw it, Lucas," sagot niyang tila may na-realized. "Do you want it? Akala ko kasi—" "Never mind," agad kong putol sa sinasabi niya. Wala naman na akong magagawa kahit hanapin ko iyon sa kanya. He threw it right away. Hindi na iyon mababalikan pa. "Next time, just bring it..." muling utos ko. Bumuka ang bibig ni Robert pero agad din naman niyang ipininid na walang salitang lumabas. But there will be no next time. Umuwi ako ng maaga gaya ng sabi ko kay Michelle para makasalo siya sa hapunan. Akala ko ay matutuwa siya at nakangiti niyang mukha agad ang bubungad sa

Michelle Point of View I felt so terrible. Kanina, habang naghihintay kay Lucas, parang bigla na lang bumaliktad ang sikmura ko. Hindi na ako nakapagpaalam pa sa kanya dahil iningatan kong huwag doon mismo abutan ng pagsusuka. It will ruin the vibe. Lalo at mga pagkain ang naroon.It took me minutes to settle. Maybe this is one of the side effects of the medication. Nahihilo na naman ako at nasusuka. Kung kailan kay ganda ng gabi naming dalawa. Wala siyang sumpong para magalit sa akin. Dahil nakunsensiya man siya o hindi. Nagpapasalamat pa rin ako dahil pinagyan niya ako. Gustong gusto ko talagang makadalo dito. Kahit sa huling pagkakataon. It's one of the bucket lists I have.Very nostalgic ang campus namin. Ang daming bumabalik na alaala. Mas okay nga noon, hindi man ako napapansin ni Lucas, may fulfilling feeling naman dahil lagi kong nakikita siyang tumatawa. Masayang masaya habang nakikipag-usapan sa mga kaibigan niya. Napabuntong hininga ako. Napakarami talagang nangyari na nak

Michelle's Point of View Lumabas ako sa kuwarto at napansing kay tahimik ng buong kabahayan. Hindi ko namalayang umalis na pala ang dalawa.Napanguso ako dahil mag-isa na naman ako sa bahay."Parang hindi ka na nasanay," sita ko sa aking sarili. Naging mabuti lang siya kagabi, heto na naman akong nabubuhay ang pag-asa. Alam kong he's now counting months and days to get rid of me. Malapit ng matapos ang kontrata.Anong oras na ba? Napatingin ako sa orasan na nakalagay sa dingding. Hapon na pala. Hindi ko alam kung bakit tulog ako ng tulog ngayon. Pakiramdam ko ay lagi akong pagod at laging hinihila ng kama. Hindi naman masakit ang ulo ko. Sa gabi ko naman iniinom ang gamot ko para magkaroon ng ganitong pakiramdam. Pero siguro nga, side effects pa rin ito ng gamot na iyon. Muli akong napabuntong hininga. Gusto pala ni Emman malaman kung kumusta ang gamot sa akin. Paano ko sasabihin sa kanya kung wala naman akong telepono. Hindi pa rin iyon ibinabalik sa akin ni Lucas.Bumaba ako sa

Michelle's Point of View "Emman..."Pinigilan ko si Emman dahil hanggang ngayon ay hindi niya pa ako binibitiwan. Nakalabas na kami sa mall at nasa parking area na. Pero heto siya, parang walang balak bitiwan ang kamay kong hawak niya."Emman sandali, saan mo ba ako dadalhin?"Hinila ko na ang kamay ko at tumigil sa paglalakad. Napatigil din siya at lumingon sa akin. "I told you, my mom is waiting for us," sabi niyang ikinakunot ng noo ko."Akala ko nagdadahilan ka lang sa mga babae kanina para makaalis tayo..." ika kong hindi makapaniwala sa sinabi niya. Napaatras ako dahil wala sa usapan na dadalhin niya talaga ako. Ni wala nga sa hinagap kong makikita ko siya roon. Pero naroon siya, at ipagpapasalamat ko lagi iyon sa kanya."Mich..." Humarap na siya sa akin nang tuluyan. Bumuga ng hangin na para bang problemado talaga."I helped you. Can you help me this time?" May pagsusumamo sa tinig niya.Lalong dumami ang kunot sa noo ko. "Ano naman ang maitutulong ko?"Muli siyang bumuga ng