Semua Bab MELTING HIS HEARTLESS HEART (Billionaires Regret): Bab 101 - Bab 108

Michelle's Point of View Nanaginip ako. Masayang panaginip. Kasama ko raw si Lucas at masaya kami. Masayang masaya habang pinaparamdam niya sa akin na mahal niya ako. I don't know why, maybe because my heart was longing for that. Na mahalin niya rin ako. Bigyan niya ng pagkakataon ang marriage namin. Bigyan niya ng pagkakataon na maging maligaya ang pagsasama namin.It was a happy dream. A dream na bigla na lang naging totoo. Nagulat ako na naroon si Lucas. Sa una ay inakala kong nasa loob pa rin ako ng aking panaginip. Pero hindi. I feel him. His kisses. His touch. His longing. And it's different. Hindi puwersahan ang galaw niya. May pag-iingat bawat haplos niya. I scream his name. I cried for his love. I was longing for this from him. Though I tasted the alcohol from his mouth, alam kong iba ang pag-angkin niya sa akin. He was rough yet so gentle. Kakaiba sa mga nauna niyang pag-angkin.Hindi ko mabilang kung ilang beses namin nagawa ang bagay na iyon. Hindi siya tumigil han

Lucas Point of View Tahimik at nakamasid lamang ako habang kami ay kumakain. Hindi ko maiwasang pagmasdan bawat galaw ni Michelle pagkatapos mapansin ni Ethan ang kalungkutan sa mga mata niya. Si Ethan na aloof sa iba. Ang pamangkin kong wala naman kamuwang muwang pa dahil ilang taon lamang siya. But it hits harder kasi mismong bata na ang nakapansin. Hindi nawala ang bigat na biglang pumatong sa dibdib ko. I ignored her presence the whole past two years. Naging kampante akong naroon lang siya sa tabi. Making her every move stagnant. I cut everything because I want her to suffer without anything or anyone to rely on.I waited for her to complain. But she embraced the fact that she's just there alone. Walang patutunguhan ang buhay dahil iyon ang gusto ko. She's going to rely only on me.I gave her only allowance. Sapat lang para sa lahat ng pangangailangan niya. Walang labis walang kulang. She never complained about it. But come to think of it, parang wala siyang binibiling bago pa

Michelle's Point of View "Is she really okay. Lucas bakit mo naman sinigawan ang asawa mo!""Tinakot niya ang bata. What do you expect me to do! She's okay. Nakita mo naman! Mas magaling siyang artista kaysa sa iyo Sonia..."Bago pa man ako makalayo ay narinig ko ang mga sinasabi nila. Those words from Lucas. Parang kutsilyong tumatarak pa rin sa aking puso. Ang galit pa rin niya ang umiiral. Akala ko, hindi na ako maaapektuhan pa sa galit na iyon. Akala ko talaga namanhid na ako. Pero para siyang tubig, it washes away the pain, pero babalik na parang ulan, papatak ng pagdurusa. Parang bagyong unti-untong sinisisra ang pagkatao ko. I have nothing left in myself. May mga taong pinoprotektahan lang ako kaya tinitiis ko lahat kaya hinahayaan kong masira buong pagkatao ko sa ginagawa niya. He doesn't hurt me physically, pero mas matindi ang emotional damage na natatanggap ko sa kanya. Ang baba ng tingin ko sa sarili ko. Ni hindi ko kayang humarap ngayon sa mga taong nakakikilala sa akin

Michelle's Point of View "Michelle, you have a brain tumor..."Humalakhak ako imbes na magulat. Marunong din naman palang magbiro si doctor Emmanuel. Sabi niya hindi magandang pagbibiro ang kamatayan. Pero heto siya, nagbibiro naman siya na may sakit ako. Tumawa ako. "Doc, thank you for making me laugh!" I said. But my eyes were filled with tears. Parang ulan na hindi mapigilan sa pagpatak. Ito na ba ang kinakatakutan ko? "Michelle..."Ang kamay ni Doc Emmanuel na nakahawak sa kamay ko ay umangat para yakapin ako. It was kind of awkward, pero I know, I need his hug. Because I am so afraid. Knowing that I have that kind of sickness.Umiyak ako. Napahagulhol sa dibdib niya. Naging walang pakialam kung sino man si Doc Emmanuel sa buhay ko. I need someone to rely on. "Shhhh... Michelle, don't worry. I'm here. I'm going to help you. I'll do everything..."Umiyak ako. Ibinuhos ko ang lahat. Ang takot ko sa kaalamang may malala akong sakit. Pero nang mahimasmasan ako, tha fear slowly fa