All Chapters of Love and Contract: Marrying A Mysterious Hot Billionaire: Chapter 131 - Chapter 140

Sa loob ng ospital, sa ICU kung saan nakahiga si Hannah, payapa ang paligid pero mabigat ang himpapawid. Gising na si Hannah. Nakatingin lang siya sa puting kisame, habang si Edward ay tahimik na nakaupo sa tabi, hawak pa rin ang kanyang kamay. “Edward…” mahina ang boses niya. “Buhay ang anak natin?” Tumango si Edward, pilit pinipigilang maluha. “Oo. Isang maliit na anghel. Pero kailangan pa niyang manatili sa NICU.” Napapikit si Hannah, tuluyang tumulo ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. “Buti na lang… buti na lang…” mahina niyang sambit. “Lumalaban ka pa rin,” sabi ni Edward, pilit ang ngiti. “Kaya ko pa ring paniwalaang may pag-asa.” Tahimik na tumango si Hannah. Naiibsan ang pangamba ng kanyang isipan, dahil na rin sa alam niyang may Edward na naririyan, ang kanyang asawang sumusugal para sa kanya, at ang kanilang anak na lumalaban din para sa buhay nito. Lumipas ang ilang minuto na katahimikan lamang ang nangingibabaw sa pagitan nila. Ngunit sa likod ng katahimik

Sa bawat hakbang na ginagawa ni Hannah sa kanyang paggaling, dama ng lahat ang matibay niyang loob. Hindi man madali, hindi rin siya sumusuko. Nandiyan si Edward—nakabantay, nakangiti kahit may lungkot sa mga mata. At si Renzelle, laging handang punuan ang katahimikan ng silid ng mga kwento at tawanan, upang kahit papaano’y maibsan ang bigat na pasan ni Hannah.Sa ikatlong araw, nagsimula nang makakain si Hannah nang buo. May pag-asa na. Ang kulay ng kanyang mukha ay unti-unting bumalik, at kahit pa madalas siyang mapagod, mas maliwanag na ang mga mata niya. Hindi na rin siya masyadong natatakot.Habang nasa wheelchair siya at pinapalibot sa hospital garden para makalanghap ng sariwang hangin, biglang napatigil si Hannah at tinuro ang isang maliit na fountain sa gitna. “Dito tayo magpa-picture, Edward,” nakangiti niyang sabi.Nagtaka si Edward pero sumunod. “Bakit dito?”“Wala lang,” mahina niyang sagot. “Gusto ko lang may alaala tayo ng araw na nagsimula akong maniwala ulit.”Nag-clic

Nang makitang muling nakatulog si Hannah, marahang inayos ni Renzelle ang kumot nito. Tahimik ang kwarto—tanging tunog ng heart monitor at banayad na paghinga ni Hannah ang maririnig. Ramdam ni Renzelle ang unti-unting pagluwag ng pagkakabigkis sa kanyang dibdib. Ang bangungot ng nakaraang araw ay tila napalitan ng kaunting pag-asa.Naglakad palabas si Edward at Renzelle, hindi na kailangang magsalita. Pareho nilang alam—isa na namang laban ang kanilang nalampasan.Ngunit sa labas ng ospital, may isa pang hindi pa tapos na kwento.*********************Sa loob ng sasakyan, si Josh ay nakahawak sa manibela, ngunit hindi pa rin ito nagpapasimulang magmaneho. Mahigpit ang pagkakapit ng kanyang mga kamay, nanginginig ang panga, at namumugto ang mga mata. Hindi niya alam kung galit, sakit, o selos ang nangingibabaw. Pero ang malinaw lang—nanghina siya nang piliin siyang iwan ng sariling asawa para sa ibang tao.Hindi niya kayang tanggapin.“Hindi puwedeng basta na lang siya umalis,” bulong

"May mga bagay kang hindi alam, Renzelle.. hindi ko maaaring sabihin sayo sa ngayon.." sabi ni Josh sa kanya."Ano ba tayo? talaga bang contractual wife lang ako sayo? Wala ka man lang bang nararamdamang spark?" inis na tanong ni Renzelle.Isang buwan matapos silang ikasal, saka lang ito nag insist na angkinin siya, at sa bawat hagod nito sa kanyang katawan, ramdam niyang may pagtingin ito sa kanya.Akala niya ay maayos na ang lahat. Akala niya, magiging totoo na ang kasalang iyon nila ni Josh.Sa hindi niya malamang dahilan, bakit ba naman biglang umasim ang pakikitungo nito sa kanya? noon naman, ayaw nito kay Ellaline, subalit nagyon, hayagan ng isinasama iyon ng lalaki sa lahat ng lugar at napabalitang papakasalan pa nito?Kahit magulang ni Josh, hindi pa niya nakikilala! Anong laban niya?"Mahal mo ba siya?" tanong niya dito."Hindi ko siya mahal!" tanggi ni Josh."Eh ako, nasaan ako sayo?" tanong niyang muli.Natigilan si Josh. Hindi siya makapag isip ng maayos sa tanong na iyon.

Tahimik na tinahak ni Josh ang hagdan paakyat sa kwarto nilang dalawa. Ang bawat hakbang ay tila may dalang bigat, hindi lang ng katawan kundi pati na rin ng damdamin. Hawak-hawak pa rin niya ang paper bag na may laman sanang pampalubag-loob. Pero sa totoo lang, hindi niya alam kung may saysay pa ba ang pagkain kapag ang puso ng asawa niya ay punô na ng sama ng loob.Bahagyang nakabukas ang pinto ng silid. Dahan-dahan niyang tinulak iyon, at bumungad sa kanya ang ilaw mula sa lampshade sa gilid ng kama. Naroon si Renzelle, nakatalikod sa kanya, nakaupo sa gilid ng kama, tahimik—ngunit halatang umiiyak pa rin.“Ren…” mahina niyang tawag, halos pabulong.Hindi siya lumingon. Hindi rin kumibo si Renzelle.Lumapit siya, marahang inilapag ang paper bag sa lamesita. Umupo siya sa gilid ng kama, malapit sa kanya. Sa loob ng ilang segundong katahimikan, tanging mga hikbi ni Renzelle ang naririnig.Nagulat siya ng tumayo ang babae, saka naghubad ng suot.Bahagya siyang napalunok ng makita ang