All Chapters of เปลวราคี: Chapter 11 - Chapter 20

“ด็อกเตอร์ลินิน เธอมีดีแค่การศึกษาสูง แต่สันดานของเธอมันต่ำตมเหมือนแม่ ไอ้หน้าสวยดีกรีสูงๆ มันแค่เปลือกที่คลุมของเน่าเหม็นเอาไว้”“หยุดนะ อย่าลามปามแม่ของฉัน นายมันก็ไม่ได้มีดีอะไร แค่ลูกแม่ค้าขายขนม ถ้านายเก่งจริงนายคง ไม่มาเป็นลูกน้องฉันอย่างทุกวันนี้หรอก” ลินินสุดจะทนไหว โต้ตอบเขาคืนบ้าง“เหอะ นี่ไงธาตุแท้สันดานดั้งเดิมของเธอ ชอบดูถูกคน ยกตัวเองว่าสูงส่ง จบด็อกเตอร์แล้วไง ภูมิใจเหรอที่เอาเงินทองของคุณยายกับมัสไปส่งตัวเรียนเรียนจนจบ รู้ไหมว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ที่แม่เธอเอาให้เธอใช้ ให้เธอยกระดับตัวเอง มันเป็นเงินของมัส”“ไม่จริง คุณแม่ไม่ได้โกงมรดกของมัส คุณยายทำพินัยกรรมยกทุกอย่างให้คุณแม่อย่างถูกต้องหลักฐานก็มี นายอย่ามาปากเสีย ใส่ร้ายแม่ฉันนะ”ลินินค้านเสียงแข็ง เชื่อมั่นในสิ่งที่มารดาบอกมาตลอด มรดกของคุณยายมีพินัยกรรมรับรองถูกต้อง เธอเห็นฉบับที่มารดาถ่ายเอกสารเก็บไว้ ปรัชญ์มากล่าวหากันแบบนี้ เธอขอเถียงขาดใจ“ใส่ร้ายเหรอ เบิกตากว้างๆ แล้วมาดูอะไรนี่”ปรัชญ์กระชากลินินให้ลุกขึ้น แล้วคว้าโทรศัพท์ของเขา มาเปิดให้เธอดูคลิป ที่เขาถ่ายการสอบปากคำนางแววและเด็กอาหมี่ไว้ เพื่อเป็นพยานในกา

“รู้ไหม มัสถูกโจรข่มเหงรังแก มัสต้องอุ้มท้องพี่ไม้ ทนตากหน้าเลี้ยงลูกให้คนนินทา ในขณะที่เธอกับพ่อแม่ของเธอ ใช้เงินมรดกของมัสอย่างสุขสบาย ห้าปีเชียวนะที่ฉันต้องเห็นมัสร้องไห้”ปรัชญ์ตอกย้ำสิ่งที่ลินินไม่เคยรู้ให้ฟัง หญิงสาวตัวสั่นเทาน้ำตาไหลพราก ส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่อยากรับฟังอะไรอีกแล้ว“ได้โปรดเถอะ อย่าทำกับฉันแบบนี้ ฮือ... นายจะเอาความแค้นมาลงที่ฉันทำไม ฉันไม่ผิดนะ”“ไม่ผิดเหรอ ยังกล้าพูดแบบนี้ สำนึกสักนิดมีไหม”ปรัชญ์โมโหจนแทบอยากบีบคอคนพูดให้หักคามือ เขาหวังให้ลินินสำนึกบ้าง แต่พูดไปก็เจ็บคอเปล่า เมื่อเธอไม่รับฟัง ไม่ยอมรับผิด ไม่สนใจว่าสิ่งที่เขากรอกหูไป คือสิ่งที่แม่ของเธอกระทำกับมัสลินอย่างเลวร้าย“ฮือ... นายมันดีแต่รังแกฉัน เกลียดฉันมากใช่ไหม อยากให้ฉันเจ็บปวดเท่าไหร่ถึงจะสะใจนาย”ลินินถามเขาออกไป หัวใจเจ็บช้ำกับการกระทำร้ายกาจของเขา ทำไมเขาถึงทำร้ายเธอ รังเกียจ รังแกเธอ เพื่อมัสลินหรือเขาถึงทำแบบนี้“ใช่ ฉันเกลียดเธอ เกลียด... อ่า”ปรัชญ์บีบคางหญิงสาว ก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากอิ่ม ระบายอารมณ์คุคลั่งในใจจนริมฝีปากสวยบวมเจ่อ เขาถอนปากออกมาหอบหายใจแรง จ้องหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอด้วยแว

ฝนตกลงมาในช่วงบ่าย สายฝนยังคงหลั่งรินมาไม่ขาดสาย คนที่นอนอยู่บนเตียงยังคงก่ายเกยในสภาพอ่อนเพลียจากบทรักหลายต่อหลายรอบ ปรัชญ์เป็นคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก เสียงฝนนอกหน้าต่างทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากหมอนหันไปดู ก่อนจะมองดูนาฬิกาบนฝาผนังห้อง เข็มสั้นชี้ไปที่เลขหนึ่ง เข็มยาวมาแตะที่เลขหก บ่ายคล้อยแล้ว นับตั้งแต่ลินินเข้ามาในห้องนี้ เธอนอนหลับตาพริ้มมองเห็นคราบน้ำตาเป็นรอยชื้นบนขนตางอนสวย ร่างขาวผ่องซุกตัวในอ้อมแขนแข็งแรงของปรัชญ์ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้างาม ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไรผมทัดหูให้ สายตาจ้องมองคนที่นอนหลับด้วยแววตาอ่อนแสงลง ยามหลับยายผ้าป่านเหมือนเด็กเล็กๆ ไม่มีพิษสง ต่างกับยามตื่นเป็นคนละคน ปรัชญ์สำรวจเครื่องหน้าของหญิงสาวทีละส่วน คิ้วเรียวได้รูป จมูกโด่งเล็กบ่งบอกความดื้อรั้นชวนให้ปราบพยศ ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ ยามนี้บวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย ปากล่างย้อยลงมาน่าจูบ จนคนมองอดใจไม่อยู่ ก้มลงไปจุมพิตคนนิทราอย่างดูดดื่ม เสียงครางอืออาในคอของเธอ ทำให้ปรัชญ์ถอนริมฝีปากออก แต่เจ้าของปากอิ่มน่าจูบกลับนอนหลับลึก ไม่ตื่นมาอย่างที่อยากให้ตื่น เธอขยับศีรษะซุกแนบอกกกว้างของเขาเหมือนเด็กน้อยฝนตกทำให้

“ยายผ้าป่าน... ถ้าเธอกับแม่อยู่ในที่ของเธอ ไม่มาวุ่นวายกับฉัน ไม่ทำร้ายมัสซ้ำอีก วันนี้ฉันคงไม่ทำร้ายเธอแบบนี้หรอก”ชายหนุ่มรำพึง เขาถอนหายใจแรง การทำร้ายผู้หญิงไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดทำมาก่อน แต่เพราะนางแพรพรรณกับลินินทำร้ายคนที่เขารักอย่างมัสลิน หากเขาไม่ตอบโต้คืนสองแม่ลูกก็คงได้ใจ ครั้งนี้เขาหาทางเล่นงานแพรพรรณโดยหวังให้กริชเป็นคนช่วยลงมือ ส่วนลูกสาวอย่างลินินเธอเองคือเครื่องมือในการทำให้นางแพรพรรณเจ็บใจ และเขาต้องการทำให้เธอสำนึกถึงสิ่งที่ทำกับมัสลิน และกำราบความอวดดีจองหองของด็อกเตอร์สาวให้ได้“แม่ครับ ผมขอโทษ ที่ผมเป็นคนดีอย่างที่แม่ต้องการไม่ได้”ปรัชญ์เอ่ยขอโทษมารดา เขาไม่ได้ทำตามที่ท่านสั่งสอน เขากลายเป็นคนเลวทำร้ายผู้หญิง เพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่เมื่อทำไปแล้วคงย้อนคืนไม่ได้ เขาต้องเดินหน้าต่อและมันอาจจะทำให้เขากลายเป็นคนเลวที่น่าชัง ชายหนุ่มปัดความรู้สึกแย่ๆ ออกจากหัว แล้วหันไปสนใจการทำอาหาร เขาไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลับมา และยายผ้าป่านเองก็คงหิวเหมือนกัน ปรัชญ์ลงมือเจียวไข่ ผัดผักและอุ่นแกงจืด จัดการตั้งโต๊ะไว้รอ ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง“ขี้เซาจริง นึกว่ากลับมาแล้วจะตื่

เขารุนหลังหญิงสาวให้เข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวโยนให้ผืนหนึ่ง แล้วปิดประตูปล่อยเธอไว้ข้างใน ก่อนจะเดินไปหยิบยาแก้ปวดพร้อมกับน้ำมาวางไว้บนโต๊ะ นั่งอยู่ขอบเตียงฟังเสียงน้ำไหล แล้วรู้สึกหงุดหงิดเมื่อหญิงสาวอาบน้ำนานไม่ยอมออกมาสักที เขาลุกขึ้นถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะยืนตะลึงภาพตรงหน้าคือ ร่างเปลือยเปล่าขาวผุดผ่อง ยืนอยู่ใต้สายน้ำอุ่น ละอองไอน้ำฟุ้งเต็มห้องน้ำ แต่ไม่อาบปิดบังร่างงดงามราวกับเทพธิดานั้นจากสายตาคนมองได้ ปรัชญ์เดินเข้าหาราวกับต้องมนตร์ เขาสลัดเสื้อผ้าตัวเองทิ้งไปตามทาง เหลือเพียงตัวเปล่า ตรงเข้าไปรวบกอดร่างนุ่มเนียนของลินินเอาไว้ หญิงสาวลืมตาขึ้นมองด้วยความตกใจ“นายปอนด์ เข้ามาทำไม อ๊ะ”เธอยกมือขึ้นปิดทรวงอกอวบงาม แต่ถูกเขาดันไปติดผนังห้องน้ำ ชายหนุ่มยื่นมือไปปิดน้ำ แล้วทาบตัวแนบชิดร่างงาม ตรึงเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากอิ่มอย่างหื่นกระหาย“อื้อ... อย่านะ”ลินินครางประท้วง แต่คนตัวโตกว่าไม่ยอมปล่อย บดเคล้าริมฝีปากเธอหนักหน่วง มือลูบไปตามเรือนร่างงามผุดผ่อง ปลุกเร้าให้เธอวาบหวามขึ้นมา เขาจูบเธอจนหัวหมุนไปหมด ริมฝีปากครอบครองริมฝีปากอิ่ม ดูดแรงทั้งบนแ