บททั้งหมดของ เปลวราคี: บทที่ 51 - บทที่ 60

ปรัชญ์มารอลินินตั้งแต่เช้า หญิงสาวออกมาหาเขาที่แอบอยู่ข้างรั้วบ้านด้วยใบหน้ามีกังวล มองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นก็ลากแขนชายหนุ่มไปคุยข้างรั้วฝั่งบ้านเรือนไทย ไกลสายตาของมารดา“ตาบ้า มาทำไมตรงนี้ ฉันบอกให้ไปรอปากซอยยังไงล่ะ” เธอเอ็ดเขา“ไปรอตั้งนาน เธอไม่ออกมาหาสักทีนี่ ก็เลยมาเกาะรั้วรอ”เขาเอ่ยยิ้มๆ มองใบหน้างามด้วยแววตาสดใส ใครจะคิดว่าหมาตลาดตัวนี้จะมีโอกาสได้มานัดพบกับดอกฟ้าคนงาม เขากลับออกไปจากบ้านของเธอก็แทบจะนอนไม่หลับ ตอนเช้ารีบอาบน้ำแต่งตัวขับรถบึ่งมารอหน้าปากซอยตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้า แล้วก็ทนไม่ไหวพาตัวเองมาเกาะรั้วส่องดูเธอ จนลินินหันมาเจอรีบหลบมาหา“ทำตัวเป็นวัยรุ่นใจร้อน”ลินินต่อว่าเขา แต่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เอ็นดูชายหนุ่มวัยสามสิบกว่าที่มาทำตัวเป็นวัยรุ่นในตอนนี้“นี่ฉันใจเย็นแล้วนะ ถ้าใจร้อนกว่านี้ ฉันคงเข้าไปสวัสดีแม่ยายแล้ว”ปรัชญ์แกล้งว่า ทั้งที่จริงแค่หน้าของแม่ยายเขาก็ไม่อยากเห็น นึกตำหนิตัวเองที่ยังทำใจยอมรับแม่ยายใจร้ายอย่างแพรพรรณไม่ลงสักที“บ้า ถ้านายกล้าทำแบบนี้ มีหวังคุณแม่ไล่ตีหัวนายออกจากบ้านแน่ นี่มาหาแต่เช้ามีอะไรจะคุยกับฉันไหม”“อยากชวนเธอไปเที่ย

ปรัชญ์ขับรถพาลินินมายังท่าเรือแหลมบาลีฮาย เขาฝากรถไว้แล้วพาหญิงสาวไปยังท่าเรือ ชายหนุ่มเลือกการเดินทางโดยเรือโดยสารปกติ เรือลำใหญ่ต้องรอผู้โดยสารขึ้นเต็มลำเรือ มีกำหนดออกไปจอดยังท่าเรือของเกาะล้าน ซึ่งมีท่าเรืออยู่สองท่าคือท่าหาดตาแหวนและท่าเรือหน้าบ้าน ราคาค่าโดยสารเพียงสามสิบบาท และยังมีเรือเร็วสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการเดินทางไปถึงจุดหมายโดยไม่ต้องรอ อัตราค่าโดยสารสองร้อยบาทต่อคน ปรัชญ์พาลินินมาถึงก่อนเที่ยงจึงไม่เร่งรีบนัก“ผู้โดยสารทุกท่าน กรุณาใส่เสื้อชูชีพให้เรียบร้อยนะครับ เรือกำลังจะออกจากท่าแล้ว” เสียงนายเรือประกาศเตือน ผู้โดยสารปรัชญ์หยิบเสื้อชูชีพมาช่วยใส่ให้ลินิน หญิงสาวทำหน้ายู่เมื่อเห็นสภาพเสื้อที่เริ่มเก่า บางตัวมีรอยเปื้อนดำของเชื้อรา“ไม่ใส่ได้ไหม มันเปื้อนฉันกลัวคัน”“ใส่ๆ ไปเถอะ เราเป็นอาจารย์นะต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ จะได้เป็นตัวอย่างที่ดีของลูกศิษย์ อย่าเลือกทำแค่ต่อหน้าแล้วลับหลังไม่ทำ อดทนสักสามสิบนาทีก็ถึงฝั่งแล้ว” ปรัชญ์ไม่ยอมตามใจ“ก็ได้ คราวหลังถ้ารู้ว่าต้องลงเรือแบบนี้ ฉันจะลงทุนพกเสื้อชูชีพมาเอง” ปากบ่นแต่ก็ยอมสวมเสื้อชูชีพโดยดีปรัชญ์ให้ลินินนั่งฝั่งที

หลังจากรับประทานอาหารจนอิ่มหนำ สองหนุ่มสาวก็พากันเช่ารถมอเตอร์ไซค์ขี่เที่ยวรอบเกาะ แม้เกาะล้านจะเป็นเกาะเล็กๆ แต่ก็มีหาดหลายหาด เช่นหาดตาแหวนมีท่าเรือหาดตาแหวนให้เรือนำนักท่องเที่ยวมาขึ้นฝั่ง แต่บริเวณนี้มีนักท่องเที่ยวมากและดูพลุกพล่าน ส่วนใหญ่เป็นท่องเที่ยวชาวจีน ที่มักมากับไกด์นำเที่ยวของกรุ๊ปทัวร์ต่างๆ ปรัชญ์จึงเลี่ยงไปลงเรือที่ท่าหน้าบ้านแทน บริเวณนี้มีรีสอร์ตและบังกะโลให้พัก รวมถึงร้านอาหารและจุดชมวิว เขาพาลินินขับรถเล่นไปตามทาง เห็นป้ายบอกทางไปยังหาดนวล จึงลองแวะไปดูทางไปหาดนวลสองข้างทางรกชัฏด้วยป่าหญ้า ค่อนข้างเปลี่ยวขี่รถเข้าไปไม่ไกลนักก็เจอหาด แต่สภาพของหาดนวลมีแต่โขดหินเป็นส่วนมาก ไม่น่านั่งเล่นเท่าไหร่“ทีนี่คงไม่ไหว หน้าหาดเป็นหิน พวกโต๊ะนั่งก็มีคนนั่งอยู่เต็ม เราไปที่อื่นกันเถอะ” ปรัชญ์หันมาบอกคนซ้อนท้าย“ลองไปอีกหาดไหม ฉันเห็นป้ายชี้ทางบอก” ลินินแนะนำ“หาดอะไรนะ ฉันจำชื่อไม่ได้”“หาดแสม” คนความจำดีบอก“งั้นเราไปกัน เกาะเอวแน่นๆ นะน้อง พี่จะซิ่งละ”ปรัชญ์แกล้งเร่งเครื่อง ลินินผวากอดเอวเขาแทบไม่ทัน“อีตาบ้า เกิดฉันตกรถไป จะทำยังไง”ลินินอยากทุบคนขี้แกล้งแรงๆ แต่ติดตรงเธอ

“วันนี้จะเป็นที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันเช่นกัน”ปรัชญ์เอ่ยเสียงนุ่ม แล้วแตะริมฝีปากบนหน้าผากมนของเธอ กดจมูกบนแก้มนวลสองข้างอย่างแสนรัก แล้วดึงร่างงามมากอดไว้ หัวใจอิ่มเอมด้วยความสุข เหมือนวันนี้คือวันที่เขาและเธอรอคอยมาตลอดชีวิตสองหนุ่มสาวพากันขี่รถมอเตอร์ไซค์มาส่งที่ร้านเช่า ก่อนจะขึ้นเรือเดินทางออกจากเกาะในช่วงเย็น พอถึงฝั่งพัทยาปรัชญ์ขับรถพาลินินกลับมายังกรุงเทพ เขาจอดที่หน้าปากซอยทางเข้าไม่ยอมเลี้ยวรถเข้าไป“ไม่อยากไปส่งเธอเลย อยากอยู่กับเธอนานๆ”เขาดึงร่างงามมากอดไว้ ซบหน้าซุกไซ้ซอกคอ สูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นของเธออย่างอาวรณ์ เวลาช่างผ่านไปไวนัก เผลอแป๊บเดียวก็ต้องแยกกันอีก“ไม่เอาน่า เดี๋ยวใครมาเห็น แถวนี้คนรู้จักเราสองคนเยอะ”ลินินดันร่างหนาให้ถอยห่าง แม้จะชอบให้เขากอด แต่ใช่ว่าจะยอมให้เขากอดในทุกที่ไปทั่วได้“โธ่... ขอกอดหน่อยก็ไม่ได้ ฟอด งั้นหอมสักทีนะ”ปรัชญ์ยอมคลายอ้อมแขน แต่ถือโอกาสฉกแก้มนุ่มๆ ส่งท้ายอีกฟอดใหญ่ เลยถูกหญิงสาวหยิกไปทีหนึ่ง ร้องโอดโอยน่าหมั่นไส้“พาฉันเข้าไปในบ้านได้แล้ว นี่จะสองทุ่มแล้ว ฉันต้องเข้าไปดูคุณแม่กินยา” ลินินบอกเขาเสียงจริงจัง“ได้ๆ คนอะไร ชอบหยิก เนื

“อาจารย์ปรัชญ์ ถ้าคุณอยากให้ฉันยอมแพ้ ยอมก้มหัวกราบกราน ขอร้องคุณเหมือนที่ผ่านมา ฉันขอบอกว่าฉันไม่มีทางทำ”ลินินเชิดหน้าสู้ มองชายคนที่ไม่กี่นาทีก่อน เคยกอดเธอด้วยความรัก ตอนนี้เขากำลังผลักเธอออกจากอ้อมแขนของเขา แล้วตรงเข้ามาห้ำหั่น เป็นศัตรูที่พร้อมจะทำลายแม่ของเธอให้ย่อยยับ ขอบตาร้อนผ่าว จุกแน่นในอก กับท่าทีเป็นปรปักษ์ของเขา ฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้หลั่งออกมา นาทีนี้เธอจะอ่อนแอไม่ได้ เมื่อต้องยืนหยัดต่อสู้เพื่อปกป้องมารดาเพียงลำพัง ไม่มีใครคอยพยุง ไม่มีคนให้พึ่งพิง เธอมีชีวิตของมารดาอยู่ในกำมือ จะล้ม จะแพ้ไม่ได้ แม้จะอยากร้องไห้มากแค่ไหน แต่น้ำตาคงไม่ทำให้ปรัชญ์เห็นใจ เมื่อเขาเกลียดมารดาของเธอถึงปานนี้“ฉันก็จะทำทุกอย่าง เพื่อช่วยแม่ของฉัน”“ยายผ้าป่าน... ฉัน”ปรัชญ์ครางในคอ เมื่อเห็นสายตาและท่าทีของลินิน สะท้อนใจวูบว่าเขากำลังผลักไสเธอไปห่างใจ เพราะความเกลียดชังที่มีต่อมารดาของเธอ แววตาของเธอกำลังตัดพ้อเขาอย่างรุนแรง หัวใจคนถูกมองสะเทือนไหว นึกรู้ตัวในทันทีว่าเธอคงไม่หันกลับมาหาเขาอีก ไม่ทันจะเอ่ยคำขอโทษ นายตำรวจนายหนึ่งก็เข้ามา“สารวัตรครับ เราพบตัวผู้ต้องหาแล้วครับ”“ดีมาก ตอนนี้ผู้ต้