ปรัชญ์รู้สึกตัวตื่นอีกครั้งในช่วงสองทุ่ม เขาลืมตาขึ้นมองร่างงามในอ้อมแขน ลินินยังคงหลับตานิ่ง ทว่าสิ่งที่แตกต่างไปคือ ร่างนุ่มร้อนจัดใบหน้าแดงก่ำ เมื่อเอาหลังมือแตะบนหน้าผากก็ต้องนิ่วหน้า อุณหภูมิร่างกายของเธอสูง บ่งบอกว่าเธอมีไข้“ยายผ้าป่าน...” เขาปลุกเธอ“อื้อ... ปวดหัว ปวดไปหมด”เธอครางตอบเสียงแผ่วพร่า ไม่ยอมลืมตาขึ้นมา ขดตัวมุดหน้ากับหมอนท่าทางทรมาน รอยจ้ำบนเนื้อตัวสีแดงช้ำขึ้น ทำให้คนมองถอนหายใจแรง“ขอโทษ... ก็เธอดันหวานจนฉันหยุดตัวเองไม่ได้”ปรัชญ์กุมศีรษะ นึกโมโหตัวเองที่เผลอเพลินกับเรือนร่างเย้ายวนแสนหวานของลินิน ตักตวงรสรักจากเธอหลายต่อหลายครั้ง แล้วยังลืมเอายาให้เธอกิน เธอคงช้ำระบมจนจับไข้ ตามประสาหญิงสาวที่เพิ่งเสียพรหมจรรย์ เขามองไปนอกหน้าต่าง ฝนหยุดตกแล้วแต่ข้างนอกมืดมิด ในช่วงค่ำพื้นที่ใกล้ภูเขาแบบนี้ เงียบสงบแทบไม่มีผู้คน บ้านของเขาอยู่ใกล้ถนนก็จริงแต่ปลูกห่างจากบ้านของชาวบ้านคนอื่น พอตกดึกก็วังเวงไร้ผู้คน ดังนั้นจึงต้องรีบนอน แต่วันนี้เขานอนช่วงกลางวันเยอะ มาตื่นเอาตอนค่ำ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า“นอนก่อนนะ เดี๋ยวฉันหาผ้ามาเช็ดตัวให้”ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงคว้ากางเกง
Terakhir Diperbarui : 2025-07-03
