All Chapters of เปลวราคี: Chapter 41 - Chapter 50

“ถ้าหนูไม่รังเกียจ ก็ค้างที่นี่สักคืนนะ ป้าจะจัดห้องหนูมัสให้ นี่ก็ดึกแล้วรีบนอนเถอะ”เปรมใจถือโอกาส จูงแขนลินินเข้าไปข้างใน โดยไม่เห็นว่าสายตาของลูกชายมองตามไป พร้อมกระตุกยิ้มร้ายกาจ“นอนห้องหนูมัสนะหนูป่าน เดี๋ยวป้าหาชุดนอนให้เปลี่ยน นี่ผ้าขนหนูไปอาบน้ำได้เลยนะ”เปรมใจพาลินินมาที่ห้องเก่าของมัสลิน เปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมส่งให้ แล้วเปิดหาชุดนอนมาวางไว้“ขอบคุณมากค่ะป้าเปรม ป่านขอรบกวนสักคืนนะคะ” ลินินพนมมือไหว้“อย่าเกรงใจเลยหนูป่าน ป้าเอ็นดูหนูเหมือนลูกหลาน ไปอาบน้ำนอนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”เปรมใจลูบศีรษะหญิงสาวด้วยความเอ็นดูแล้วทำท่าจะผละไป แต่ลินินร้องเรียกไว้ก่อน“ป้าเปรมคะ ป่านรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย พอจะมียาพาราสักเม็ดไหมคะ”“เดี๋ยวป้าเอามาให้นะ หนูป่านเข้าไปอาบน้ำก่อนเลยลูก”เปรมใจพยักหน้ารับรู้ ขณะเดินออกมาจากห้อง ลินินหยิบชุดนอนและผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ครู่หนึ่งก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินออกจากห้องน้ำมาก็พบว่าไฟกลางห้องปิดไว้เหลือเพียงไฟหัวเตียง มีแก้วน้ำกับยาแก้ปวดวางไว้ จึงหยิบมากิน ไม่ทันจะนอนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงรายชื่อปลายสายคือ จักรภพ“พี่จักร โทร

ปรัชญ์ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เขามาช่วยมารดาเปิดร้านเหมือนเคยทำ แต่วันนี้ชายหนุ่มทำงานไปชะเง้อมองหาคนที่มาพักค้างคืน จนจัดร้านเสร็จก็ไม่เห็นเงาร่างของด็อกเตอร์สาว จะถามก็กลัวมารดาคิดว่าเขาให้ความสนใจลินินจนมีพิรุธ เมื่อคืนเขาแอบเข้าไปรังแกเธอไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอ่อนเพลียจนตื่นสายหรือเปล่า“หนูป่านกลับไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว”เปรมใจเห็นท่าทางของลูกชายก็ส่ายหน้าด้วยความระอา ทำเป็นเกลียดชังเขา ชอบแกล้งว่าเขา แต่สายตาที่มองเขามันตรงกันข้าม คนเป็นแม่อาบน้ำร้อนมาก่อน เห็นสายตาลูกชายมองสาวเจ้าเมื่อวาน ก็เริ่มจับสังเกตเจ้าตัวแสบ“กลับไปแล้ว กลับไปยังไงครับ” ปรัชญ์นิ่วหน้า ถามมารดาเสียงเข้ม“ตอนเข้ามีรถตู้รับเด็กนักเรียนผ่าน แม่เลยฝากหนูป่านไปลงในเมืองด้วย ทำไมเขารีบกลับก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นว่าไม่ชอบขี้หน้าเขานี่”พูดไปสายตาคนเป็นแม่แอบจับพิรุธลูกชายไปด้วย“กลับไปก็ดีแล้วครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนนะครับ วันนี้มีสอนเช้า”ปรัชญ์เลี่ยงหนีเข้าห้องตัวเองไป ปล่อยให้มารดาครุ่นคิดถึงท่าทีแปลกประหลาดของลูกชายกับด็อกเตอร์สาว ลินินตื่นมาตั้งแต่เช้ามืด มาถามให้หารถไปส่ง ท่าทางเหมือนคนไม

“ใช่ ไอ้หมาตลาดมันก็เป็นได้แค่หมาที่ยายผ้าป่านรังเกียจ หึ”ปรัชญ์กระตุกยิ้มหยันตัวเอง จ้องหน้าหญิงสาวที่ยังคงเชิดหน้า ปรายตามองเขาราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หัวใจมันปวดปร่าขึ้นมา กับท่าทางของเธอ“น้องป่าน พี่ขอโทษด้วยที่มารับช้า รอนานไหมครับ”จักรภพเดินมาหาลินิน เอ่ยทักทายหญิงสาวอย่างสนิทสนม เขาหันมายิ้มให้ปรัชญ์ด้วยคิดว่าเป็นเพื่อนของหญิงสาว ลินินยิ้มให้จักรภพอย่างอ่อนหวาน ยื่นมือไปคล้องแขนเขาขณะขยับเข้าไปยืนข้างๆ“งานเพิ่งเลิกค่ะพี่จักร กลับกันเถอะค่ะ ป่านอยากพักผ่อนแล้ว ไม่ค่อยสบายด้วยปวดหัวยังไงไม่รู้”ลินินทอดเสียงหวานคุยกับจักรภพ โดยไม่สนใจว่ามีบุคคลที่สามกำลังมองอยู่“ไปดื่มมาหรือเปล่าครับ ไหนดูสิว่าตัวร้อนไหม พี่จะพาแวะไปหาหมอที่คลินิกก่อนกลับบ้าน”จักรภพยื่นหลังมือมาแตะหน้าผากลินินวัดอุณหภูมิ ก่อนจะยิ้มให้หญิงสาว“ตัวไม่ร้อนนี่ สงสัยดื่มเยอะเลยปวดหัว เดี๋ยวพี่แวะซื้อยาแก้เมาให้ กลับบ้านกันเถอะ คุณป้าจะเป็นห่วง”จักรภพโอบไหล่ลินิน พาเดินไปยังรถของเขาที่จอดรออยู่ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งมองตามไปจนสุดสายตา แววตาระริกไหวด้วยความรู้สึกที่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าเกิ

ปรัชญ์ยังคงอยู่กรุงเทพอีกวันไม่ได้กลับบ้าน หลังอบรมเป็นวันหยุดของเขาจึงใช้เวลานี้แวะมาหาเพื่อน ซึ่งเปิดร้านอาหารอยู่“เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะภัทร”ปรัชญ์ทักทายภัทรเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกัน เขากับเพื่อนคนนี้แม้เรียนต่างคณะแต่สนิทสนมกันดี เพราะอยู่ชมรมฟุตบอลด้วยกัน เมื่อเรียนจบต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน ภัทรเลือกเปิดร้านอาหารกับภรรยา ส่วนปรัชญ์ไปสมัครเป็นอาจารย์ เมื่อปรัชญ์ย้ายไปที่เชียงใหม่จึงแทบไม่ได้พบปะกัน นอกจากตอนที่มาอบรมที่กรุงเทพ หรือตอนภัทรไปเที่ยวเชียงใหม่ ถึงจะเจอกันสักหน“มาได้ไง ทำไมไม่โทรบอกกัน มาๆ นั่งก่อนเดี๋ยวหาเครื่องดื่มเย็นๆ ให้ เจนจ๋าไอ้ปอนด์มาเยี่ยม ขอกาแฟเย็นให้เพื่อนพี่สักแก้ว”ภัทรตบไหล่เพื่อนด้วยความดีใจ เชื้อเชิญให้ไปนั่งด้านใน เรียกภรรยาสาวให้เตรียมเครื่องดื่มมาเลี้ยงเพื่อนรัก เจนจิราให้พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ส่วนตัวเธอมานั่งข้างแฟนหนุ่ม“ไม่เจอกันนาน พี่ปอนด์หล่อขึ้น ดูภูมิฐานไม่เบา หล่อๆ แบบนี้เมื่อไหร่จะพาแฟนมาให้เจนกับพี่ภัทรรู้จักบ้างคะ” เจนจิราชวนคุย“นั่นสิ เป็นโสดไม่สนุกนะไอ้ปอนด์ ดูฉันกับเจนสิตอนนี้กำลังมีเจ้าตัวเล็กกันแล้ว อีกไม่กี

นานชั่วขณะก็ไม่อาจสลัดความหม่นหมองทิ้งได้ หญิงสาวจึงลุกขึ้นไปเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวออกมา เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งแอบซ่อนตัวอยู่หลังม่านเฝ้ามองเธออยู่ ครู่หนึ่งหญิงสาวก็เดินออกมามีผ้าขนหนูพันรอบกายที่เปียกชื้นไว้ ร่างงามขาวผุดผ่องดูเปล่งปลั่งจนคนแอบมองใจสั่นเธอนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบโลชั่นมาทาผิวอย่างใจลอย มือลูบไล้บนเรียวขาสวยทั้งสองข้างจนทั่ว ก่อนจะลูบแขนทั้งสองข้าง บนเนินไหล่แล้วคลายปมผ้าขนหนูให้หล่นมากองที่เอว ละเลงโลชั่นบนฝ่ามือค่อยๆ บรรจงลูบไล้ครีมสีขาวบนเนินอก และลูบไล้ลงมายังหน้าท้อง เน้นทาครีมตรงส่วนท้องถึงสองรอบ ด้วยรู้ตัวว่าอีกไม่นานส่วนนี้จะขยายจนทำให้ผิวหนังมีร่องรอยได้ หากไม่ได้ดูแลเสียแต่เนิ่นๆมือลูบครีมบนหน้าท้องไป ใจก็เผลอคิดถึงเจ้าตัวน้อยในครรภ์ เธอเคยเห็นลูกชายของมัสลิน เด็กชายน่ารักน่าชังนัก ลูกของเธอจะหน้าตาเป็นแบบไหนกันหนอ ใบหน้าหล่อเหลาของปรัชญ์ลอยวาบเข้ามาในมโนนึก หากลูกหน้าเหมือนเขาก็คงตาเรียวยาว ผิวขาวจัด หากลูกหน้าเหมือนเธอแกคงจะตาโตขึ้นมาอีกนิด คนเป็นแม่ลืมตาขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเศร้า เมื่อคิดถึงอนาคตอันมืดมนของตัวเองและลูกในท