เปลวราคี のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสะอื้น หัวสมองหนักอึ้ง สารพัดอย่างรุมเร้าเข้ามา จนแทบคิดอะไรไม่ออก มีเพียงความเศร้าเสียใจ เจ็บปวด จนแทบประคองสติตัวเองไว้ไม่อยู่ สองแขนกอดรัดร่างไร้ลมหายใจของมารดา ราวกับต้องการปกป้องท่านจากทุกสิ่ง แม้ท่านจะจากไปแล้ว เธอก็ไม่อาจทำใจยอมรับความจริงได้“จากสภาพที่เห็น ทางตำรวจสันนิษฐานว่า คุณแม่ของคุณถูกงูกัดครับ วิ่งหนีมาเสียชีวิตบริเวณนี้ แล้วเอ่อ... ก่อนเสียชีวิตหรือหลังจากเสียชีวิต ถูกตัวเงินตัวทองรุมกัดกินแผลที่เลือดไหล ตอนตำรวจมาพบศพ มีตัวเงินตัวทองสี่ห้าตัว กำลังรุมแทะศพอยู่ครับ”นายตำรวจนายหนึ่ง ที่มาพบศพได้รายงานสภาพศพ รวมถึงข้อสันนิษฐานถึงสาเหตุการตายให้ฟัง คนตายถูกงูจงอางฉกเข้าที่ตา ขณะวิ่งหนีมาถึงที่นี่ก็สิ้นใจ ริมคลองเป็นที่อาศัยของพวกตัวเงินตัวทอง นั่นทำให้ถูกสัตว์กินซาก รุมกัดกินซากร่างที่เต็มไปด้วยเลือด จนลูกนัยน์ตาหลุดหายไปข้างหนึ่ง สภาพศพจึงน่าสยดสยองอย่างที่เห็น“ป่าน... มานี่เถอะ”ปรัชญ์เข้าไปจับต้นแขนหญิงสาวไว้ สภาพของเธอตอนนี้ทำให้เขาห่วงใยเหลือเกิน กลัวเธอจะเสียใจจนสติหลุด ศพของนางแพรพรรณก็ตายอย่างสยดสยองเกินกว่าใครจะทนดูไหว ตัวเขาเองถึงกับนิ่งงั

วันรุ่งขึ้นลินินไปหามัสลินที่โรงพยาบาลเพื่อขอเข้าเยี่ยม แต่ถูกกริชสามีของมัสลินขัดขวางไม่ให้เข้าพบภรรยา“คุณรู้ไหมว่าแม่ของคุณโทรไปหามัส บอกว่าจะขออโหสิกรรม มัสเลยขอให้ผมพามาหา ผมไม่อยากเห็นหน้าแม่ของคุณเลยให้มัสเข้าไปคนเดียว ไม่คิดว่าแม่ของคุณจะคิดฆ่ามัส ถ้าผมเข้าไปช่วยมัสไว้ไม่ทัน ป่านนี้ผมต้องสูญเสียทั้งเมียและลูกในท้องไปแล้ว”กริชเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ให้ลูกสาวผู้ต้องหาฟังด้วยน้ำเสียงขุ่นจัด ในนาทีที่เขาเห็นภรรยาถูกนางแพรพรรณทำร้ายเจียนตาย เขาแทบคลั่งอยากเข้าไปฆ่าอีกฝ่ายนัก หากมัสลินไม่หมดสติจนต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล กริชอาจจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายเสียเอง“ฉันขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้จะแก้ตัวอะไรกับการกระทำของคุณแม่ ได้แต่ขอโทษแทนท่าน ตอนนี้ท่านได้ชดใช้กรรมของท่านแล้ว ฉันในฐานะลูกอยากขอความกรุณาจากคุณ ให้ฉันได้ขอโทษทุกการกระทำของคุณแม่แทนท่าน ขอฉันพบมัสสักนิดได้ไหมคะ”ลินินพนมมือไหว้ขออภัยแทนมารดา เธอรู้สึกเสียใจและอยากขอโทษแทนท่าน แม้ตัวเธอไม่ได้กระทำร่วมด้วย แต่ในฐานะลูกย่อมต้องรับผิดในครั้งนี้ด้วย“ผมคงให้คุณพบกับมัสไม่ได้ กลับไปเสียเถอะ ญาติเลวๆ แบบคุณแม่ของคุณ ทำร้ายมัสมาทั้งชี

“ถ้าหนูป่านเข้าใจ น้าก็สบายใจขึ้น น้ารู้ว่าพอสิ้นคุณแม่ หนูป่านอาจจะต้องการใครสักคนมาดูแล แต่น้าคงให้ตาจักรมาดูแลหนูไม่ได้ เข้าใจใช่ไหม” นางจินดาเอ่ยย้ำ“ค่ะ ป่านก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาดูแลหรอกค่ะ ป่านมีงานทำ มีความสามารถในการดูแลตัวเองได้ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ” ลินินยิ้มรับ เชิดหน้าขึ้นอย่างคนทระนงในศักดิ์ศรีของตัวเอง กับปรัชญ์เธอยอมลงให้เขาเพราะต้องการชดใช้ความผิดแทนมารดา แต่กับคนอื่นลินินไม่ยอมให้ใครมากดหัว มองเธอว่าต้อยต่ำได้ง่ายๆ“น้าขอตัวกลับก่อนนะ พอดีมีนัดกับคุณแม่ของหนูแก้ว ว่าที่คู่หมั้นของตาจักรเขาน่ะ แล้วน้าจะส่งการ์ดเชิญมานะ”นางจินดาเห็นท่าทางของลินินก็รีบขอตัวกลับ นึกในใจว่าโชคดีแล้ว ที่ไม่ยอมให้จักรภพทำตามใจตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงต้องถูกลูกสะใภ้กดหัวแน่ ยิ่งเคยเป็นลูกสาวของเจ้านายเก่าของสามี คงข่มไม่ลง“โธ่... คุณป่านของป้า ไม่ต้องคิดมากนะคะ ถือเสียว่า เราได้เห็นธาตุแท้ของคนก็ยามยาก”นางจันทร์ฟองเข้ามากุมมือนายสาวปลอบโยน นึกเสียใจที่มองคนผิด ไม่คิดว่าจักรภพจะตีตัวออกห่างลินินในยามที่หญิงสาวหมดสิ้นทุกสิ่ง หากเขาสู้เพื่อเธอสักนิดคงไม่ปล่อยให้แม่ มาพูดกับลินินแบบนี้ โ

“ค่ะ พี่ขอบใจมัสมากนะ” ลินินจำต้องพยักหน้ารับ“เราเป็นพี่น้องกันนี่คะ มัสจะช่วยพูดให้คุณกริชเข้าใจพี่ป่านนะคะ สามีมัสเขาใจดีค่ะ”มัสลินเอ่ยถึงสามีด้วยน้ำเสียงชื่นชม แม้จะขัดใจที่เขาไม่ยอมมาร่วมงานศพ แต่ก็เข้าใจว่ากริชยังทำใจกับความร้ายกาจของป้าของเธอไม่ได้ แค่เขายอมให้เธอมาเคารพศพก็ถือว่าใจดีมากแล้ว“พระมาแล้วค่ะ” นางจันทร์ฟอง เข้ามาบอกทุกคนจึงหยุดการสนทนา เข้ามานั่งฟังพระสวด จนพิธีการเสร็จสิ้นลง ลินินก็เดินมาส่งมัสลินกับเปรมใจที่รถ เธอไม่มองหน้าปรัชญ์ไม่พูดจากับเขาสักคำ ชายหนุ่มเองก็ได้แต่มองไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน“มัสกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้ มัสกับป้าเปรมจะมาแต่เช้านะคะ” มัสลินเอ่ยลาพี่สาว“ขอบใจมากนะมัส ขอบคุณค่ะป้าเปรม”ลินินเอ่ยขอบคุณน้องสาว พร้อมกับพนมมือไหว้เปรมใจ เธอมองหน้าปรัชญ์แล้วเมินหน้าหนี ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาเรียบนิ่ง ซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ไม่ให้ใครรู้ เขาขับรถพาน้องสาวและมารดาออกไปจากที่แห่งนั้น“กลับบ้านกันเถอะคุณป่าน พรุ่งนี้ต้องมาเตรียมงานแต่เช้า”นางจันทร์ฟองมาจับมือลินิน ชวนให้กลับบ้าน หญิงสาวพยักหน้ารับสายตามองท้ายรถที่แล่นพ้นประตูวัดไป พร้อมความรู้สึกห

“ไม่มีเรื่องของเราอีกแล้ว ขอให้มันจบไปเถอะ”เธอปฏิเสธเขา ทั้งที่รักเขาเหลือเกิน การกระทำของมารดาเหมือนตราบาปยากจะลบล้าง จะให้ทำเป็นลืมเธอยังทำใจไม่ได้“ฉันไม่ยอมให้จบหรอก เธอเป็นของฉันแล้วนะป่าน”ชายหนุ่มไม่ยอมตัดสัมพันธ์ เธอจะโกรธจะเกลียดเขายังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกแน่“พอเถอะ ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแรงจะเถียงกับนายหรอกนะ ให้ฉันได้พักได้มีแรงสักหน่อยได้ไหม”เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ไม่อยากโต้เถียงกับเขาอีก เหนื่อยทั้งกายและใจ ร่างกายอ่อนล้ามาหลายวันทั้งจากการจัดงานศพและอาการแพ้ท้อง เธออาเจียนทุกเช้ากินอะไรไม่ค่อยได้นอกจากของเปรี้ยวๆ จึงทำให้ผอมลงกว่าเดิม จิตใจก็หม่นหมองเศร้าโศกกับการจากไปของมารดา ต้องทนฟังชาวบ้านก่นด่าท่าน ต้องปั้นหน้าเรียบเฉยทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน ยามนี้เธอส่งสังขารของท่านแล้ว ตัวเองก็เหมือนตะเกียงใกล้หมดน้ำมัน ริบหรี่จนแทบจะหมดแรง“ถ้าอย่างนั้นก็นอนนะ หรือจะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอน”ปรัชญ์เปลี่ยนท่าทีมาเอาใจ เขาขยับพลิกตัวออกห่าง ประคองให้เธอนอนบนหมอน ขณะนอนตะแคงเอามือเกลี่ยไรผมที่ระใบหน้างามทัดหูไว้“ฉันจะอาบน้ำ นายก็กลับไปเถอะ”เธอหยัดกายลุกขึ้น เอ่ยปากไล่เขาอีกหน“ไปอาบน