Semua Bab เปลวราคี: Bab 71 - Bab 80

“คุณกันต์ คุณภานุ หุบปากของพวกคุณซะ!” ปรัชญ์เริ่มทนไม่ไหว มองสองหนุ่มเหมือนอยากฟาดปากให้หยุดพูด แม่ของเขาอายุจะแตะห้าสิบในปีนี้แล้ว ท่านเป็นคนร่างเล็กดูแลตัวเองอย่างดีมาตลอด ทำให้ดูไม่แก่เลย หน้าตาเหมือนคนอายุสามสิบกว่าๆ เทียบกับเขาเหมือนพี่สาวกับน้องชายมากกว่าแม่ลูก นับตั้งแต่พ่อของเขาเสียชีวิต ท่านก็ทุ่มเทดูแลลูกชายอย่างเขามาตลอด ไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน ปรัชญ์ไม่มีทางยอมให้ใครเข้ามาในชีวิตท่าน ไม่ว่าคนคนนั้นจะร่ำรวยแค่ไหนก็ตาม “พี่กันต์ คุณนุ อย่าแหย่คุณปอนด์เขาสิ” กริชปรามพี่ชายทั้งสอง ก่อนจะมีศึกสองบ้าน ปรัชญ์ถึงตัวจะบางแบบนั้น หมัดหนักไม่ใช่เล่น พี่ชายและภานุแสนสำอางโดนเข้าไป มีหวังลุกไม่ขึ้น “ไม่เป็นไรครับคุณกริช พี่ชายคุณกับคุณภานุ เขาคงไม่อยากเก็บปากไว้จูบกัน ปล่อยให้เขาพูดมาเรื่อยๆ เลย” ปรัชญ์คำรามในคอ หักนิ้วกร๊อบๆ มองสองหนุ่มตาขวาง กันต์กับภานุหันมามองหน้ากันยิ้มแหย ขอตัวเดินเลี่ยงออกไป กว่ามัสลินจะคลอดคงอีกนาน อยู่แถวนี้เสี่ยงปากแตก “ขอโทษด้วยนะครับ” กริชเอ่ยขอโทษแทนพี่ชายทั้งสอง “ครับ ผมจะให้แม่อยู่ช่วยดูมัสสักเดือน แล้วจะให้ท่านกลับบ้านเลย” ปรัชญ์ไม่หายเคือง

แสงแดดในยามเช้าทอประกายสดใส ขับไล่ความมืดหม่นในยามค่ำคืนให้เลือนจางไป ต้นไม้ใบหญ้าตลอดจนดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานอวดสีสัน ยั่วยวนฝูงภมรให้มาไต่ตอม บรรยากาศสดชื่นของภาคเหนือทำให้มีนักท่องเที่ยวมาเยือนมากมาย รีสอร์ตท่ามกลางป่าเขาและธรรมชาติแสนสงบแห่งนี้ กำลังเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวจากการบอกเล่าปากสู่ปาก ถึงบรรยากาศความสวยงามของสถานที่ รวมถึงการบริการที่ยอดเยี่ยมทำให้มีการจองไว้ล่วงหน้าจนเกือบเต็มทุกเดือน ยิ่งหน้าหนาวแบบนี้ยิ่งแทบหาห้องว่างได้ยาก“ปูรปัณณ์ รีสอร์ต...”ปรัชญ์อ่านป้ายชื่อเทียบกับนามบัตร ก่อนจะยิ้มเมื่อเขามาถึงจุดหมายแล้ว หลังจากที่ขับรถหาทางเข้ารีสอร์ต แห่งนี้อยู่นาน ด้วยมีป้ายบอกทางน้อยบางจุดก็มองไม่ชัด อีกทั้งถนนทางเข้าก็แคบและชันรถของเขาคันใหญ่จึงเข้ามาลำบากเล็กน้อย ชายหนุ่มเดินทางกลับมาถึงบ้านก็สั่งงานนางแววกับอาหมี่ให้คอยดูแลร้านกาแฟของมารดา แล้วก็พาตัวเองขับรถมายังจังหวัดเชียงรายทันทีโดยไม่ยอมหยุดพัก กว่าจะมาถึงที่นี่ก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว“ผมต้องการห้องพักครับ”ปรัชญ์จอดรถได้ ก็เดินไปยังเคาน์เตอร์แจ้งกับพนักงาน เขาไม่ได้โทรจองล่วงหน้านั่นทำให้พนักงานที่ดูแลบอกว่า“

แต่ตอนนี้ลูกกลับแสดงให้เธอรู้ว่าโหยหาอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อแค่ไหน เช่นเดียวกับคนเป็นแม่ที่พยายามผลักไส แต่หัวใจกลับเข้มแข็งไม่พอ ไม่อาจรับมือกับความปั่นป่วนในใจได้“ลูกคงรู้ว่าพ่อมาหา เขาคงคิดถึงพ่อ”ปรัชญ์เอ่ยเสียงเครือน้ำตารื้น หัวใจเต็มตื้นด้วยความรู้สึกพิเศษ ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ“แกก็ดิ้นปกติ นายอย่ามาตู่”ลินินดึงมือเขาออกขยับถอยห่าง ปั้นหน้ามึนตึงไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังหวั่นไหว ผู้ชายคนนี้สร้างความปวดร้าวให้เธอมามากมายนัก เธอจะไม่ยอมให้เขามาทำให้ชีวิตของเธอต้องพบเจอความเจ็บช้ำอีก“กลับไปซะ ฉันกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่ามาทำลายชีวิตฉันอีกเลย” เธอขับไล่เขาอย่างไม่ใยดี“เริ่มต้นใหม่เหรอ โดยมีลูกฉันอยู่ในท้องนี่นะ เธอหมดสิทธิ์เริ่มใหม่แล้ว เพราะฉันไม่มีวันยอม”ปรัชญ์ไม่ยอมให้ลินินตัดรอน เธอจะมาขับไล่ไสส่งเขา คิดเหรอว่าเขาจะยอม“นายต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์อะไร ชีวิตเป็นของฉัน ลูกเป็นของฉัน นายก็แค่ผู้ชายใจร้าย ที่เข้ามาทำลายชีวิตฉัน นายข่มเหง รังแก เหยียดหยามฉันสารพัด นายสร้างความเจ็บปวดให้ฉันมาตลอด แม้แต่ในวันที่คุณแม่ของฉันตายจากไป นายยังด่าว่าท่าน นายเกลียดท่านจนวันตาย”ลินินจ้องหน้า

หลังจากวันนั้นปรัชญ์เงียบหายไปร่วมสิบวัน ทำให้ลินินคลายใจคิดว่าเขาคงไม่มาตอแยเธออีก หญิงสาวลดความระแวงลงใช้ชีวิตเป็นปกติเหมือนที่เคยเป็นมา วันนี้เธอมีนัดตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล จึงบอกให้นางจันทร์ฟองเรียกคนขับรถพาไปส่ง“นี่นายมาค่ะ เป็นคนสวนที่เพิ่งรับมาใหม่ค่ะ ขยันมากค่ะ ทำงานเก่ง เห็นว่าขับรถคล่องป้าเลยเรียกมาขับรถให้คุณป่าน”นางจันทร์ฟองแนะนำคนสวนคนใหม่ให้ลินินรู้จัก ผู้ชายคนนี้มาสมัครเป็นคนสวนเมื่อสามวันที่ผ่านมา ทำงานคล่องแคล่ว จึงเรียกใช้บ่อยๆ“รบกวนนายมา ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยนะจ้ะ” ลินินทักทายลูกจ้างคนใหม่“ครับ เชิญทางนี้ครับผมเอารถมาจอดรอไว้เรียบร้อยแล้วครับ”นายมาตอบด้วยภาษาไทยสำเนียงเหนือ เรียกรอยยิ้มจากลินิน เธอให้คนงานพูดภาษากลางแทนภาษาพื้นเมืองในยามต้อนรับลูกค้า พนักงานหลายคนยังติดสำเนียงท้องถิ่น ฟังดูน่ารักดี“ขอบใจมากจ้ะ”ลินินเดินขึ้นรถที่จอดรออยู่ นางจันทร์ฟองตามมานั่งข้างๆ สารถีคนใหม่ทำหน้าที่ขับรถพานายจ้างไปยังโรงพยาบาลในเมือง ขณะรถแล่นไปลินินลอบมองเขาอย่างพินิจ อีกฝ่ายรูปร่างสูงผมยาวและมีหนวดเครารกเรื้อ มองเผินๆ เหมือนโจรป่า แต่เมื่อนางจันทร์ฟองยืนยันว่าเขาเป็น

“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ” ลินินพนมมือไหว้ขอบคุณหลังจากออกมาจากโรงพยาบาลลินินสั่งให้แวะที่วัดเพื่อทำบุญก่อนกลับรีสอร์ต ที่วัดแห่งนี้ลินินได้สร้างสถูปเจดีย์บรรจุอัฐิของมารดาไว้ หญิงสาวนำพวงมาลัยและดอกกุหลาบที่มารดาชอบมาไหว้ท่าน“คุณแม่คะ ป่านมาเยี่ยมค่ะ”ลินินแขวนพวงมาลัยไว้หน้ารูปถ่ายของมารดา มองใบหน้าในรูปแล้วยิ้มเศร้า หลังจากย้ายมาอยู่ที่เชียงรายเธอก็นำอัฐิของท่านมาไว้ที่วัดแห่งนี้ ยามว่างจากงานก็แวะมาเยี่ยมท่านเสมอ“วันนี้ป่านไปตรวจครรภ์มา หลานของคุณแม่แข็งแรงดีทั้งคู่ อีกไม่กี่เดือนหลานก็จะคลอดแล้วนะคะ แล้วป่านจะพาหลานๆ มาเยี่ยมคุณแม่นะคะ”ลินินเอ่ยกับมารดา ขณะใช้ทิชชูที่เตรียมมาเช็ดทำความสะอาดรูปไปด้วย หญิงสาวทำความสะอาดจนรูปกลับสดใสเหมือนเดิม ก็ยืนนิ่งมองดูรูปของท่านอยู่ครู่หนึ่ง ด้านหลังนางจันทร์ฟองกับนายมา ยืนมองนายจ้างสาวอยู่เงียบๆ“เราไปทำสังฆทานกันเถอะค่ะ” ลินินหันไปบอก“ค่ะ ป้าเตรียมมาพร้อมแล้วค่ะ”นางจันทร์ฟองเตรียมสังฆทานจัดเองมาชุดหนึ่ง โดยให้นายมาช่วยยกตามไปยังกุฏิของเจ้าอาวาส“มาทำสังฆทานค่ะหลวงพ่อ ทำบุญครบรอบวันตายของคุณแม่คุณป่านค่ะ”นางจันทร์ฟองพนมมือไหว้เจ้าอาวาส ลิน