All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 41 - Chapter 50

จื่อหาน " ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกเจ้า " น้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงใจกำลังอธิบายให้ภรรยานั้นเข้าใจหนิงหลง " ข้าต้องการคำตอบที่ฟังแล้วมันสมเหตุสมผล " ในระหว่างที่นางพูดนั้นนางไม่หันหน้าไปชนกับจมูกสามีอย่างไม่ตั้งใจจื่อหาน " เจ้าอายข้าเหรอ " หนิงหลง " ผู้ใดอายท่านกัน " หนิงหลงรีบหันหน้ากลับมาทางเดิมอย่างเขินอาย จื่อหาน " ในวังของข้ามีการกบฏเกิดขึ้นในระหว่างที่ข้าไปออกรบ ระหว่างทางกลับมีปีศาจที่แปลงร่างเป็นมนุษย์ลักลอบสังหารข้า แต่ข้ากลับรอดมาได้ หากอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปข้าถึงต้องแกล้งโง่ต่อหน้าพี่ชายของข้าเพื่อตามสืบเรื่องนี้ยังลับๆ "หนิงหลง " ที่แท้เรื่องก็เป็นเช่นนี้นี่เอง"จื่อหาน " เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือไม่"หนิงหลงกำลังจะตอบแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันง่ายเกินไปที่จะพูดคำว่าเข้าใจกับผู้ชายที่เนื้อถึงตัวและรู้จักกันยังไม่ถึงปี นางจึงแสร้งทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะเอ่ยออกไปหนิงหลง " ไม่ได้โกรธข้าแค่เหมือนโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า " ในจังหวะนั้นนางรีบหาโอกาสหนี้ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างกะทันหัน แต่จื่อหานนั้นรู้ทันจึงกอดนางจนนางแทบจะหายใจไม่ออกเล็กน้อย หนิงหลง " ท่านจะมากอดข้าไว้ทำไมข้าอยากกลับตำ

หนิงหลง " แย่แล้วนางคงเห็นหมดแล้วข้าลืมไปได้อย่างไร " จื่อหาน " ลืมอะไรรึ " สามีเดินเข้ามาเงียบๆไม่ได้ซุ่มไม่ให้เสียง หนิงหลง " ท่านพี่ข้าตกใจหมดเลยทีหลังอย่ามาเงียบๆเช่นนี้ หากข้าหัวใจวายขึ้นมาจะทำเช่นไร " จื่อหาน " ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น " หนิงหลงนางจึงกรอกตามองบนด้วยคำพูดที่เรียบง่ายแต่ความเป็นจริงนั้นมันเป็นไปไม่ได้ คำพูดของบุรุษช่างอันตรายจริงๆ หนิงหลง " อันๆรีบกลับไปทานข้าวกับข้า วันนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าเฝ้าเสด็จแม่ " อันๆได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังพร้อมส่งรอยยิ้มให้สองสามีภรรยาด้วยความยินดี กว่านางจะก้าวขาออกจากที่ใต้ต้นไม้อันอันเขินแทนไม่หยุดหากรักกันปานจะกลืนกินมันจะขนาดไหนกันเชียว 09.00 หน้าตำหนักจี้เถา จี้เถาเป็นมารดาแท้ๆของหนิงหลงผู้ที่ใครๆก็รู้ว่าเป็นแม่ของแผ่นดินที่ทั้งสวยและจิตใจดีทุกคนต่างยอมรับในความเมตตาและความสามารถในการช่วยเหลือประชาชนแต่ต้องมาตกม้าตายเพราะคนใกล้ชิดคิดไม่ซื่อจึงเป็นที่ถกเถียงกันว่าผู้ใดกันจะขึ้นครองบัลลังก์คนต่อไป ตั้งแต่ที่จี้เถางั้นหมดสติและนอนเป็นผักมา 1 ปี พระชายาลั่วเอ๋อร์นัันได้สร้างข่าวลือใส่ร้ายภรรยาหลวงพร้อมส

จื่อหาน " เรื่องนี้พี่ชายข้าต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง...." องครักษ์ " ท่านมู่เฉินเป็นถึงบุตรชายของกษัตริย์ผู้ล่วงลับและยังเป็นพี่ชายของแท้ๆของท่านเหตุใดจึงต้องทำเช่นนี้ให้มันเป็นเรื่องใหญ่โต " คำถามขององครักษ์ที่เต็มไปด้วยความสงสัยเพราะอยากรู้ว่าองค์ชายจะคิดเหมือนกันกับตนหรือไม่ จื่อหาน " คงเพราะอยากเป็นผู้คุมเหมืองแร่อันดับ 1 ที่ตอนนี้หลายๆต่างแดนก็ต่างอยากได้ " องครักษ์ " ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันแต่จะอยากได้ไปเพราะเหตุใดกัน ในเมื่อท่านมู่เฉินก็มีทรัพย์สินมากมายให้ใช้ได้สบายไปตลอดทั้งชาติ " บรรยากาศที่อึมครึมและหนทางที่ยังไม่มีทางออกแต่มีแค่แสงสว่างไม่รู้ว่าจะไปสุดอยู่ที่ตรงไหน ได้เดินตามเกมส์ในการวางแผนที่ตนนั้นได้วางเอาไว้แต่ก็ยังมีเกมส์นอกเหนือจากนั้นที่ต้องที่ต้องจัดการให้พ้นทางถึงจะเป็นเพียงเสี้ยนหนามอุปสรรคเล็กๆน้อยๆแต่มันสามารถทำให้สิ่งที่คิดจะทำการใหญ่นั้นล้มเหลวได้ หนิงหลง " มีทางเดียวคือกำจัดปีศาจตัวนั้นให้ตายและกลับไปอยู่ในคุกเหมือนเดิม " องครักษ์กับองค์ชายมองหน้ากันเมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยานั้นแนะนำออกมา จื่อหานและองครักษ์จึงนึกถึงสตรีที่แต่งกายชุดดำในวันนั้น แต่อย่า

ในห้องอันกว้างใหญ่ที่ฝ่าบาทนั้นมักจะประทับอยู่เป็นประจำ ข้าง ๆ ล้อมรอบด้วยการแกะสลักที่ปราณีตของสมัยจีนโบราณช่างฝีมืออันดับ 1 ราชวงศ์ซาง ที่เป็นคนคิดออกแบบ และสร้างกลไกอาวุธที่ซับซ้อนไว้ในที่นี้หลายจุดหากไม่สังเกตหรือผู้ที่มีความรู้จริงๆก็อาจจะมองไม่ออก มู่เฉิน " คำนับฝ่าบาท " ลำตัวโค้งลงพร้อมกับก้มคำนับอย่างจริงใจต่อหน้าพระพักตร์ ชุ่ยเหริน " ลุกขึ้นเถิด " หนิงหลง " คำนับท่านพ่อ " หนิงหลงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา จนพ่อของตนนั้นได้เห็นในการแต่งหน้าที่น่าขำ และน่าเกลียดไปพร้อม ๆ กัน ชุ่ยเหริน " ลูก...ผู้ใดแต่งหน้าให้เจ้ารึ " คำพูดที่ติดอ่างกำลังสงสัยพร้อมความในใจที่อยากจะหัวเราะมันออกมา หนิงหลง " หม่อมฉันแต่งเองเพคะ ท่านพ่อว่าสวยหรือไม่ " ชุ่ยเหริน " ฮ่าๆๆๆเจ้าช่างทำให้ข้าอารมณ์ดีแต่เจ้าโตเป็นสาวเต็มวัยแล้วจะมาเล่นซนแบบนี้ไม่ได้ คราวหน้าอย่าแต่งเช่นนี้อีกหากนางกำนัลขี้ตกใจมาเจอเข้าอาจจะช็อคตายได้ " หนิงหลง " เพคะ ลูกเห็นว่าในวังมันเงียบเกินไปเลยอยากหาอะไรสนุกๆทำ ... องค์ชายมู่เฉินเห็นด้วยกับข้าใช่หรือไม่" ใบหน้าหลากหลายสีสันกำลังหันมาหามู่เฉินพร้อมยื่นหน้าเขย่งเท้ายังตั้งใจถามค

หนิงหลง " ท่านแม่ " จี้เถาได้ยินเสียงลูกสาวอยู่ใกล้ๆจึงรีบมองหารอบ ๆ ในความตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าลูกสาวอันเป็นที่รักชุ่ยเหริน " ลูกสาวข้าเข้ามาใกล้ ๆ สิ "จี้เถา " ในช่วงที่แม่หลับไปมีผู้ใดกลั่นแกล้งลูกหรือไม่ แม่เป็นห่วงว่าลูกจะเกิดอันตราย " หนิงหลง " ย่อมมีอยู่แล้วเพคะแต่ลูกสามารถเอาชนะคนเหล่านั้นได้ลูกจะไม่ยอมให้ใครมารังแกลูกเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว " จี้เถาใช้ฝ่ามือเช็ดน้ำตาที่แก้มออกเบาๆแล้วมองหน้าลูกสาวที่เปลี่ยนไปราวกับฟ้ากับเหวเหมือนเป็นคนละคนแต่นางก็ไม่ได้เปิดเผยอะไร ขอแค่นางเป็นคนดีก็พอแล้ว จี้เถา " แล้วช่วงปีก่อน ลูกได้รับความเดือดเนื้อร้อนใจอะไรหรือไม่เล่าให้แม่ฟังประเดี๋ยวนี้ " จี้เถาไม่เชื่อว่าสองแม่ลูกคู่นั้นจะไม่หาทางกลั่นแกล้งลูกสาวตัวเอง จึงอยากรู้ว่าปีก่อนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง หนิงหลง " พวกนางกลั่นแกล้งข้า จ้างนักฆ่ามาลอบทำร้ายข้าในระหว่างที่ข้าเดินทางออกจากวัง แต่ลูกนั้นรอดมาได้มีชายผู้หนึ่งช่วยลูกไว้แต่ในครานั้นลูกกับความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้จึงได้แต่งงานกับชายผู้ช่วยชีวิต ชายผู้นั้นเป็นถึงรัชทายาทของราชวงศ์ถัง แต่ลูกกับอี้เฉินนั้นเราทั้งสองเข้ากันไม่ได้จึงไ