แชร์

หนอนบ่อนไส้

ผู้เขียน: ต้าเหนิง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-12 20:06:54

หนิงหลง" เพคะท่านแม่ "

จี้เถา " ท่านพี่ข้ามีอีกเรื่องที่ต้องจัดการ "

ชุ่ยเหริน " เจ้าอยากทำอะไรหรือ "

จี้เถา " นางกำนัลที่ชื่อว่าเหมยลี่นั้นเป็นหนอนบ่อนไส้คิดคบทำชั่วกับสองแม่ลูก นางเป็นคนวางยาผิดข้าและคนที่อยู่เบื้องหลังก็คือสองแม่ลูก คู่นั้น "

สามีเห็นภรรยาแค้นใจจึงรีบสั่งให้ทหารนำตัวเหมยลี่ออกมา แต่เมื่อทหารไปถึงที่พักส่วนตัวกลับพบว่านางนั้นกำลังเก็บข้าวของเตรียมที่จะหนีออกจากวัง ยังโชคดีที่ทหารมาพบได้ทันเวลา

เหมยลี่ " ปล่อย ๆ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเหตุใดต้องมาจับข้า "

ทหาร " หุบปากฝ่าบาททรงมีรับสั่งเจ้าจะขัดคำสั่งรึ". สีหน้าเริ่มกังวลใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ดูไม่ชอบมาพากล

เหมยลี่ " หรือว่าฝ่าบาทจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เป็นไปไม่ได้พระชายาจี้เถายังไม่ฟื้นเลยอย่างไรเสียก็อย่าเพิ่งตื่นตูมไป "

เมื่อทหารทั้งสองนายคุมตัวเหมยลี่ไม่ยังหน้าตำหนัก และทิ้งนางไว้ตรงพื้นบันไดจนหัวเข่าถลอก

เหมยลี่ " ข้าเจ็บนะ "

นางตวาดใส่ทหารอย่างอารมณ์ร้อน ในขณะนั้นเสียงประตูที่เป็นจังหวะที่คุ้นเคยกำลังค่อยๆเปิดออกทีละนิดทีละนิด ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงหัวใจนางก็แทบจะหลุดออกจากร่าง

จี้เถา " เหมยลี่ข้ากั
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   ได้สมุนมาเป็นพวก

    หนิงหลง " ไปรีบนำทางข้าประเดี๋ยวนี้"ปีศาจ " หึ " อาการและท่าทางเริ่มจะเหมือนมนุษย์เข้าไปทุกทีมีทั้งความรู้สึกและจิตสำนึกออกมาทีละน้อยในระหว่างการเดินทางนั้นหนิงงหลงก็เอ่ยถามเจ้าปีศาจไปพลาง ๆหนิงหลง " เหตุใดเจ้าถึงต้องทำชั่วมาเป็นสมุน ของหัวหน้าปีศาจ " เจ้าปีศาจได้ยินคำถามที่ทำให้นึกถึงหลายภพหลายชาติที่เคยมีชีวิตอยู่มีทั้งสุขและทุกข์ ในกาลเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานเจ้าปีศาจ " พูดถึงเรื่องนี้ทำให้ข้าคิดถึงหลาย ๆ ชาติที่ข้าเคยได้ใช้ชีวิตอยู่ " หนิงหลง " เจ้าก็มีความรู้สึกไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรือเหตุใดต้องมาเป็นปีศาจ"ปีศาจ " หากข้าเลือกได้ข้าก็ไม่ได้อยากเป็นหรอกไม่ว่าจะมนุษย์หรือทูตผีวิญญาณชีวิตนั้นก็ต้องการอยู่รอด " จื่อหาน " เหมือนเสียงคนสองคนกำลังยืนคุยกัน " จื่อหานแนบหูฟังที่ผนังถ้ำอย่างมีความหวัง แต่เสียงเหล่านั้นเหมือนเพิ่งจะถูกสะท้อนกลับมา ทันใดนั้นเสียงเคลื่อนตัวของภูเขาก็ดังขึ้น หนิงหลง " หากเจ้าโกหกข้า เจ้าตายแน่ " ปีศาจ " ที่นี่แหละไม่ผิดเป็นแน่ " จื่อหาน " มีคนกำลังมา " จื่อหานรีบหาที่ซ่อนกลัวว่าจะเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายตัวเอง หนิงหลงเดินเข้ามาด้วยความหว

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   ต้องฆ่าอีกกี่ชีวิต

    หนิงหลง" หรือว่าจะถูกบังตาไว้ " หญิงหลงเลยใช้พลังอีกครั้งเพื่อตรวจสอบดูว่ามันจริงอย่างที่นางคิดหรือไม่ และแล้วสิ่งที่นางคิดไว้มันก็เป็นจริงมีพลังชั่วร้ายบดบังภาพลวงตาเอาไว้มาให้ผู้คนนั้นที่ผ่านไปมาไม่สังเกตเห็น แต่ทันใดนั้นหนิงหลงก็เห็นองค์ชายมู่เฉินเดินออกมาพร้อมเสมุนปีศาจที่พลังวิญญานคลุ้งดำไปทั่วตัวหนิงหลง " เกือบไปแล้ว " หนิงหลงเดินเหยียบกิ่งไม้ทำให้สมุนปีศาจนั้นเบี่ยงเบนความสนใจมาที่ต้นไม้ใหญ่ที่นางหลบซ่อนอยู่ แต่ยังโชคดีที่พวกมันคิดว่าคงไม่มีอะไรเลยไม่ได้เข้ามาใกล้ ๆ มากนัก เมื่อเห็นว่าองค์ชายมู่เฉินออกไปพ้นสายตาแล้วนางจึงย่องเบาไปยังถ้ำลึกลับด้วยตัวคนเดียวหนิงหลง" เหม็นมาก " ในระหว่างที่เดินเข้าไปอยู่นั้นมีแต่กลิ่นสาปคาวของสรรพสัตว์ทั้งหลายบริเวณรอบ ๆ เน่าตายตลอดทาง หนิงหลง " แล้วทางเข้าอยู่ที่ใด " ยิ่งเดินมาเรื่อย ๆ ยิ่งไม่เห็นประตูทางเข้า จึงใช้ตาที่ 3 เปิดดูอีกครั้งก็พบว่าทางเข้านั้นต้องใช้เลือดของมนุษย์เท่านั้นที่จะสามารถเปิดประตูแห่งความชั่วร้ายเข้าไปได้ นางรู้เช่นนั้นจึงกรีดข้อมือตัวเองเพื่อหยดเลือดลงด้านหน้าภูเขา เมื่อเลือดหยดลงพื้นอิทธิฤทธิ์ก็แสดงทันที

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   ภรรยามาไม่ทัน

    จื่อหานคิดว่าอย่างไรก็สู้พวกมันไม่ได้ตนกำลังจะเอ่ยปากให้เรียกภรรยาอย่าออกมาจากตำหนักเด็ดขาด แต่พูดยังไม่ทันจบเจ้าปีศาจก็ลากตัวจื่อหานเหาะเหินล่องลอยไปยังอากาศ ไปยังที่ลับตาคน มีจังหวะนั้นภรรยาก็ออกมาพอดีกำลังจะคว้าแขนออกไปจับมือสามีไว้ อีกนิดเดียวแค่นิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงแล้ว แต่นั่นก็ไม่ทันการนางได้แต่ยืนมองสามีถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตาหนิงหลง " ไม่นะ " น้ำเสียงที่สั่นเครือกำลังตกใจสุดขีดแต่เมื่อตั้งสติได้นางจึงใช้พลังวิเศษเพื่อรายมนเกาะป้องกันให้ราชวงศ์ซางในยามที่ตนนั้นออกไปตามหาสามีหากปีศาจมันกลับมาทำร้ายผู้คนในวังและชาวบ้านที่เหลือนางอาจจะช่วยไม่ทัน จึงต้องใช้พลังสร้างเกาะกันวิญญาณชั่วร้ายไว้ชั่วคราวหนิงหลง " ได้โปรดบอกข้าเถิด ตอนนี้สามีอยู่ที่ใด " คำขออธิษฐานได้สัมฤทธิ์ผลภาพในหัวจนผุดขึ้นมาให้เห็นว่าสามีนั้นถูกนำตัวไปไว้ที่เทือกเขาอันตรายที่อยู่ติดกับหมู่บ้านแห่งความสุข เทือกเขาอันตราย จื่อหาน " ที่นี่ที่ไหนกัน " รู้สึกตัวอีกทีก็มานอนอยู่ในที่ไม่คุ้นเคยมองไปรอบๆเหมือนจะเป็นห้องสี่เหลี่ยมๆ แสงดวงไฟซึ่งมีน้อยนิดแต่รู้สึกว่าข้างในนี้มันหนาวเย็นกว่าข้างนอกมากเป็น 2 เท่า

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   มีความสุข

    จื่อหาน " วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นถึงได้เจอแต่เหตุการณ์เช่นนี้ แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดหากข้าไปหานางนางจะตกใจกลัวข้าหรือไม่ " จื่อหานถึงกับกุมขมับไม่รู้ว่าจะดีใจหรือสงสารตัวเองดีที่ได้โชว์ความยิ่งใหญ่ให้หญิงสาวนั้นได้เห็นเต็มสองตา หนิงหลง " ข้าอยากออกไปตำหนักเก่าไปดูชาวบ้านข้าไม่หิวข้าวแล้วเก็บไว้ให้สามีข้ากินเถิด " สาวใช้มึงงงเมื่อครู่ยังอยากรอ เมื่อครู่กำลังลูบท้องไปมาเพราะกำลังหิวข้าวอยู่เลยเหตุใดตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน อันอัน " พระชายารอข้าด้วย " ขาบางๆเดินสับๆอย่างมั่นใจไปยังตำหนักเก่าแต่ก็มีอยู่แว๊บนึงที่ภาพเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัว จึงได้แต่ใช้กำปั้นเคาะหน้าผากตัวเองไปหลายที อันอัน " พระชายาท่านไม่เจ็บหรือ "หนิงหลง " ข้าแค่เคาะไปงั้นไม่เจ็บหรอก " อันอัน" วันนี้พระชายาช่างดูพิลึก " ชาวบ้าน " แม่นางมาแล้ว เร็วเข้าเร็วเข้า " ชาวบ้านได้รับความเมตตาจี้เถา ในเรื่องอาหารการอยู่อาศัย วันนี้จี้เถาและชุ่ยเหรินก็มาเยี่ยมชาวบ้านเช่นกัน สองสามีภรรยาจึงได้บอกชาวบ้านว่าหนิงหลงคือบุตรสาวของตนและเป็นรัชทายาทคนต่อไปที่จะสืบทอดดูแลชาวราชวงศ์ซาง ในกาลข้างหน้า ชาวบ้าน " พระชายา ท่า

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   หนอนผีหลอก

    มู่เฉิน " ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไป " และแผนที่วางมาทั้งหมดก็ต้องเปลี่ยนทิศทางอย่างกระทันหันเพราะตนเชื่อว่าน้องชายต้องกลับมายังราชวงศ์เจ้าให้ทุกคนเป็นพยานว่าจื่อหานนั้นยังไม่ตาย ตนจึงคิดแผนการ เพื่อตัดไฟเสียแต่ต้นลม ในการจ้างนักฆ่าสมุนปีศาจแต่สิ่งต้องแลกกับค่าจ้างนั้นก็คือเลือดสตรีบริสุทธิ์อีก 99 คน ตอนนั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้วจึงสั่งให้ทหารไปจับตัวบุตรสาวในหมู่บ้านมาอีกครั้ง ราชวงศ์ซาง หนิงหลง นี่มันบ่ายแล้ว " หนิงหลงลุกขึ้นตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียแต่เมื่อมองไปข้าง ๆ เตียงก็พบว่าสามีนั้นไม่อยู่ หนิงหลง " ไปไหน " หลังจากนั้นนางก็ลุกจากที่นอนไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อเศษซากขี้ไคลที่พัดมากับลม เพียงแค่น้อยนิด จื่อหาน " พระชายา เจ้าอยู่ที่ใดข้าเตรียมอาหารไว้รอเจ้าแล้ว " สามีไม่เห็นภรรยาอยู่บนที่นอนออกไปหาหน้าตำหนักและหลังตำหนักก็แล้ว ก็ไม่พบนางเลยลองไปหาดูในห้องน้ำไม่คิดว่าจะเห็นภาพติดตาจนลืมไม่ได้จื่อหาน " อย่ามอง " สามีเห็นภรรยาเปลือยกายในอ่างอาบน้ำด้วยความผ่อนคลาย จึงรีบหันหน้าหนีและหยุดมองแต่ในหัวนั้นเห็นแต่ภาพเหล่านั้นติดตาจนไม่คิดว่าตัวเองหมก

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   สตรี99

    เรื่องนักโทษเพิ่งตายไปเมื่อครู่ก็มีเรื่อที่ใหญ่กว่าให้น่าตื่นเต้น โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว ขันที " องค์ชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว " ขันทีได้เข้ามาในตำหนักกะทันหันในขณะที่องค์ชายกำลังดื่มชาอย่างสบายใจ มู่เฉิน " มีอะไร " มู่เฉินสำลักน้ำชาใส่หน้าขันทีเมื่อได้ยินว่า เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว ขันที " สตรีที่ทางราชวงศ์ซางส่งตัวมานั้น ในระหว่างทางได้เกิดการดักปล้นกลางทางขอรับ " แก้วชาที่ถืออยู่ในมือ โดนกระแทกโต๊ะที่นั่งอย่างรุนแรงเมื่อมีข่าวว่าสตรีถูกปล้น ตนจึงจะออกไปดูให้เห็นกับตาตัวเองเพื่อจะได้เบาะแสบางอย่างมู่เฉิน " ใครมันกล้าบังอาจขวางทางข้า " ในนันต์ตาโกรธจนแดงก่ำ ในใจเหมือนโดนทุบที่หน้าอกอย่างรุนแรงผู้ใดกันหนาที่กล้าต่อกลอนกับมู่เฉิน ร่างกำยำกำลังโมโหโดยไม่สนใจผู้ใด มีแต่ขันทีที่คอยเป็นหมารับใช้คอยสั่งการทหารให้คุ้มครององค์ชายมู่เฉิน เมื่อหมู่เฉินนั้นเดินทางมาถึงที่เกิดเหตุบริเวณกลางแม่น้ำตนยิ่งมองดูผลงานที่น่าอนาถใจ เรือทั้งลำจมลงไปกับน้ำแต่คนนี่สิหายไปที่ใด มู่เฉินเลยเดินรอบๆเพื่อสำรวจ ยิ่งสำรวจเท่าไหร่ยิ่งไม่เจอเบาะแสทำให้ยิ่งโกรธแค้นในใจยิ่งหนักมู่เฉิน " มันเป็นผู

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   ณ. ราชวงศ์เจ้า

    ขันที " ฝ่าบาทวันนี้ทางราชวงศ์ซางได้ส่งตัวสตรีทั้ง100 คนออกจากวังหลวงแล้ว"ขันทีเข้ามาทูลองค์ชายให้ทราบข่าวในขณะที่องค์ชายนั้นกำลังยืนอยู่บนหอคอยและจ้องมองทุกคนที่ต่ำต้อย ที่อยู่ในเนื้อของตน เป็นผู้มีอำนาจจะทำอะไรก็ได้ความรู้สึกมันเป็นเช่นนี้นี่เอง มู่เฉิน " ดีมาก " ในมือถือสุราดื่มด่ำอยู่คนเดียวแต่สายตานั้นเหลียวมองทุกอย่างที่อยู่ข้างล่างเหมือนมดที่กำลังทำงานอย่างหนัก ภายใต้คำสั่งของมู่เฉิน มู่เฉิน จู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขสมหวังมู่เฉิน " ต้องขอบใจน้องชายข้าที่ทำให้ข้ามีวันนี้ ฮ่า ๆ " ขันที " องค์ชายมีขุนนางบางคนไม่ยอมทำตามคำสั่งท่าน ท่านจะลงไปจัดการเองหรือไม่ " มู่เฉิน " ขุนนางผู้นั้นอยู่ขั้นไหนหรือ" ขันที " ขั้นสูงสุดตำแหน่งของกรมตุลาการขอรับ " มู่เฉิน " รนหาที่ตาย " สำนักกรมตุลาการ มู่เฉิน " หมิงเจ๋อ อยู่หรือไม่ " กรามคางขบกันจนได้ยินเสียง อยากจะจัดการขุนนางผู้นี่ให้พ้นทางเสีย ทันใดนั้นหมิงเจ๋อขุนนางขั้นสูงสุดของกรมตุลาการได้เดินออกมาจากสำนักโดยที่ไม่ต้องให้คนไปตาม หมิงเจ๋อ " คำนับฝ่าบาท " สีหน้าของหมิงเจ๋อเริ่มเป็นกังวลในท่าทีของมู่เฉิน

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   สำเร็จไปอีกขั้น

    และแล้วแผนก็สำเร็จไปอีกขั้นส่วนขั้นต่อไปหนิงหลงจะใช้พลังบดบังตาเหล่าทหารและชาวบ้านที่มากับตนเพราะไม่อยากให้รู้ทางเข้าทางออกหลังตำหนัก เมื่อนางพาชาวบ้านมาถึงยังเมืองหลวงแล้ว ตนจึงพาชาวบ้านไปยังตำหนักเก่าที่ไม่มีผู้ใดอยู่อาศัย แต่สภาพยังคงดีและสวยงามดังเดิม ชาวบ้าน " นี่ตำหนักเก่าหรือ " ชาวบ้าน " สวยเกินไปแล้ว"ชาวบ้าน" ข้ารู้สึกโล่งใจมากที่ออกจากที่นั่นได้ " หนิงหลง " ในระหว่างนี้ทุกท่านก็อาศัยอยู่ที่ตำหนักเก่าไปชั่วคราวก่อนรอให้เรื่องราวได้จบสิ้นลง ข้าจะพาพวกท่านกลับไปยังหมู่บ้านแห่งความสุขอีกครั้ง " ชาวบ้าน " ขอบใจนะแม่หนู เจ้าช่างเป็นคนจิตใจดี รูปร่างหน้าตาไม่เป็นรองใครในใต้หล้า "หนิงหลง " ท่านชมข้าเกินไปแล้ว " หนิงหลงถ่อมตัวไม่โอ้อวดตัวเองจนเกินไปยายชรา " ชะตาของเจ้าถูกกำหนดไว้แล้ว " ยายชราผู้ชี้นำในเบื้องหลังของความสำเร็จ จากต้นจนจบยายชราไม่ขอได้หน้าขออยู่เงียบๆเหมือนคนปกติเลยไม่พูดอะไร ในระหว่างทางจนมาถึงวังหลวงหนิงหลง " หากไม่มีท่านข้าจะเป็นเช่นไรก็ยังไม่รู้เลย " เสียงอ่อนหวานกำลังเอ่ยขอบคุณยายชราด้วยความอ่อนน้อม ยายชรา " ดูซิสามีเจ้ายืนดูเจ้าจนตัวไม่ขยับ" ภรรยาร

  • ข้านี่แหละสตรีในคำนาย   ระบายความในใจ

    ชาวบ้าน " อาเก้าจริง ๆ ด้วยนั่นก็คือเด็กสาระเลว 2 คนนั้น " ชาวบ้านทุกคนต่างตื่นตระหนกนี้คนหรือผีกันแน่ชาวบ้าน " ยังกล้ามาให้พวกเราเห็นหน้าอีก หึ หน้าด้านซะจริง " ชาวบ้าน " อาเก้ายังไม่ตายหรือ" อาเก้า " ถ้ายังไม่ตายสิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ขอให้ทุกคนนั้นฟังอย่างเงียบ ๆ หากมีคำถามที่คาใจค่อยถามข้าคราวหลัง หรือว่าตอนนี้ทุกคนอยากออกจากที่นี่หรือไม่ " ชาวบ้านมองหน้ากันต่างคนต่างคิดว่าจะออกไปได้อย่างไรล่ะในเมื่อมีพลังชั่วร้ายกันชาวบ้านไว้ล้อมรอบ ชาวบ้าน " เจ้าสัวพูดเรื่องนี้ด้วยเหตุใดมันเป็นไปไม่ได้ "อาเก้า " แต่ข้าไม่ได้ล้อเล่น " หนิงหลง " ใช่ ! ข้าจะพาพวกท่านออกไปเองข้าพอรู้ทางออกไม่อย่างนั้นข้าเข้ามาไม่ได้ " หนิงหลงให้คำมั่นสัญญากับชาวบ้านด้วยคำพูดที่หนักแน่นและมั่นใจตนจึงขอให้ชาวบ้านนั้นเชื่อตนอีกสักครั้ง หากครั้งนี้ออกไปไม่ได้จริง ๆ ต้องยอมโดนรุมประนามสาปแช่งไปชั่วอายุคน หนิงหลง " ว่าอย่างไรเล่าข้าให้คำมั่นแก่ทุกท่าน ทุกท่านจะเชื่อใจข้าหรือไม่ " ชาวบ้าน " ได้ " หลังจากนั้นชาวบ้านก็รีบไปเก็บข้าวของที่สำคัญและกลับมารวมตัวกันจุดนัดหมาย ส่วนพ่อของสองพี่น้องก็กลับไปยังเรื

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status