All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 51 - Chapter 60

จี้เถา " เช่นนั้นเรื่องของสองแม่ลูกคู่นั้น ต้องเลื่อนไปก่อน " ชุ่ยเหริน " ภรรยาเจ้าคิดจะทำอะไร "จี้เถา " ข้าต้องการสร้างข่าวลือให้กระจายไปทั่วทุกหมู่บ้านว่าข้านั้นได้สิ้นชีพแล้วให้ทุกคนร่วมกันแสดงความไว้อาลัยด้วยการห้ามออกจากหมู่บ้านเป็นเวลา 1 สัปดาห์และในเวลา 1 สัปดาห์นี้เราต้องหาวิธีหยุดยั้งและทำลายปีศาจตนนั้นซะ " หนิงหลง " ท่านแม่ข้าไม่เข้าใจเหตุใดต้องสร้างข่าวลือด้วย ! " ลูกสาวไม่เข้าใจในสิ่งที่ที่ท่านแม่นั้นต้องการจะสื่อจี้เถา " เพราะว่าพ่อของจื่อหานลงนามผู้รับมรดกตำแหน่งสืบทอดรัชทายาทซึ่งอีก 1 ฉบับนั้นอยู่กับข้า แม่คิดว่าพี่ชายคนโตของสามีเจ้าได้คิดก่อกบฏสร้างหลักฐานมอบอำนาจสู่ทายาท ปลอมแปลงมันขึ้นมาเพื่อให้ตนนั้นได้เป็นใหญ่"ทั้งจื่อหานและหนิงหลง ก็ได้เข้าใจเสียทีและเคารพการตัดสินใจของท่านแม่แต่ว่าเรื่องนี้ผู้ใดจะเป็นคนจัดการแล้วจะหาคนฝีมือดีที่ไหนไปกำจัดปีศาจเหล่านั้นหนิงหลง " ท่านแม่ผู้ที่มีวิชาจะไปหาอยู่ที่ใดเล่า " แม่ของนางยิ้มอย่างมีความหวังพร้อมเอ่ยว่าจี้เถา " ตามคำทำนายที่หมอหลวงนั้นได้ทำนายเอาไว้ " จื่อหาน " เช่นนั้นข้าจะไปยังหมู่บ้านแห่งความสุขเพื่อแก้ไขเรื่องร

13:00 ถึงเวลาแล้วที่ทั้งสองต้องออกเดินทาง อันอันได้เตรียมข้าวของจำเป็นให้หนิงหลงเรียบร้อยแต่ในขณะนี้สองสามีภรรยานั้นยังนอนไม่ตื่นพร้อมแข่งกันหายใจบนเตียงอย่างครึกครื้นอันอัน " เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือเหตุใดถึงได้หลับปานตายเช่นนี้" เมื่ออันอันออกจากตำหนักไปพ้นแล้วภรรยาก็เริ่มรู้สึกตัวงัวเงียลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจพร้อมอ้าปากหาวจนลืมไปว่าตนนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวหนิงหลง " ขนาดนอนแล้วยังง่วงอยู่เลย "จื่อหาน " ถ้าเช่นนั้นนอนต่อหรือไม่"ภรรยาตกใจแขนขาลำตัวรีบหยุดอัตโนมัติทันที หนิงหลง " ไม่ ! แล้วเมื่อไหร่ท่านจะลุกไปแต่งตัวท่านจะจ้องดูข้าเช่นนี้ข้ารู้สึกระแวงและไม่ปลอดภัย " จื่อหาน " แล้วอย่างไรเล่าเจ้าเป็นภรรยาข้าไม่ให้มองเจ้าแล้วจะให้มองหญิงอื่นใด " ภรรยายืนอึ้งกับคำพูดสามีจนรีบเดินหนีออกจากห้องนอน ไปอาบน้ำในห้องส่วนตัวทันที14:00 ออกเดินทาง อันอัน " องค์ชายพระชายาเหตุใดถึงแต่งตัวประหลาดเช่นนี้ " อันอันตกใจเกือบจะหงายหลังออกนอกประตูเพราะสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทั้งสองนั้นได้แต่งตัวเป็นคนขอทานและใบหน้านั้นถูกทาด้วยขี้เถ้าจนดำไปหมด แต่ดูจากสีหน้าจื่อหานแล้วเหมือนถูกบังคับให้แต่งตัวเช่นนี้จ

เกลี้ยกล่อม อาสาม " ว่ามาหากพูดไม่มีเหตุผลข้าจะบั่นคอเจ้าให้ขาดเสีย " เด็กชายทั้งสองชักดาบขึ้นมาอย่างไม่ลังเลเพื่อข่มขู่ให้สองสามีภรรยานั้นพูดให้มันกระจ่างขึ้น จื่อหาน " หากเจ้าและหมู่บ้านของเจ้าอยากให้รอดพ้นจากเหตุการณ์ครั้งนี้เจ้าทั้งสองต้องช่วยพวกข้า " อาหนึ่ง " ฮ่าๆๆข้ามันก็แค่เด็กที่ทุกคนรังเกียจจะไม่มีปัญญาที่ไหนช่วยเจ้าทั้งสองได้" น้ำเสียงที่ไม่ยอมเชื่อกำลังบั่นทอนให้สองสามีภรรยาออกไปจากเรือนตนเสียที หนิงหลง " แล้วเจ้าไม่รู้สึกผิดหรือในสิ่งที่ทำลงไป" อาสามกับอาหนึ่ง ได้ยินคำว่ารู้สึกผิดก็ค่อยๆเอาดาบลงอย่างช้าๆและขอบน้ำตาที่กำลังไหลรินอย่างจริงใจ อาหนึ่ง " ข้ารู้สึกผิดตั้งแต่อาเก้าโดดลงไปยังหน้าผาด้วยฝีมือของข้า " อาสาม " ข้ายังจำเหตุการณ์วันนั้นไม่เคยลืม หากย้อนเวลากลับไปได้ข้าอยากจะขอโทษอาเก้าแต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว " เสียงดาบ ที่วางลงบนพื้นทรุดตัวลงอย่างรู้สึกผิดกำลังนั่งร้องไห้คุกเข่าอยู่เงียบ ๆ ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงแต่ก็รู้สึกได้ว่าเด็กทั้งสองนั้นรู้สึกเสียใจจริงๆ หนิงหลง" เช่นนั้นเจ้าต้องใช้ความกล้าหาญไปขอโทษอาเก้ากับข้า " อาหนึ่ง " อาเก้าตายไปแล้วข้

ไม้ขีดไฟที่กำลังเฉียดสีกันพร้อมกับบรรยากาศที่เป็นใจใน ณ . เวลานี่ แสงเทียนที่กำลังจุดประกายในวงกว้างเพื่อขยายส่องแสงนำทางเพื่อเรียกปีศาจขึ้นมาที่หน้าภูผา อาเก้า " มนุษย์ตนใดถึงกล้าท้าทายเรียกร้องให้ข้าขึ้นไป " เมื่อถูกเชื้อเชิญอย่างท้าทายเช่นนี้มีรึที่อาเก้าจะไม่ออกมา ดวงตาดำมืดแค่กระพริบตาครั้งเดียวก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักอาเก้าก็มาปรากฏตัวที่หน้าภูผาทันที สองพี่สองที่กำลังแอบดูอยู่เงียบ ๆ ก็ได้แต่รู้สึกผิดซ้ำแล้วซ้าอีก หัวใจเหมือนถูกแผดเผายิ่งกว่าในนรกเสียอีก อาหนึ่ง " ท่านพี่อาสาม นั้นอาเก้าใช่หรือไม่ " อาสาม " ใช่แล้ว ข้าจำสร้อยข้อมือที่ท่านพ่อเคยให้เป็นของขวัญวันแรกที่เข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะบุตรบุญธรรม " อาสามกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เอ่ยบอกน้องชายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอยู่ตลอด ตนเห็นสภาพร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยผ้าผื้นสีดำ ไม่เว้นแม้กระทั้งดวงตา และสีหน้าของอาเก้า จึงได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น อาเก้า " ไหนละ เหตุใดถึงไม่ออกมา พวกมนุษย์ขี้ขลาด " น้ำเสียงที่ข่มขู่กำลังบีบบังคับมนุษย์หน้าโง่โพล่หัวออกมา ทันใดนั้นอาเก้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเหยียบใบไม้ เดินมุ่งหมายมาห

เรือนสองพี่น้อง อาหนึ่ง " เกิดอะไรขึ้นข้ายังไม่ตายหรือ" อาหนึ่งเห็นพี่ชายนอนอยู่จึงรีบเข้าไปปลุกทันที อาหนึ่ง " ท่านพี่อาสาม ตื่นเร็ว " ทันใดนั้นอาสามก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสับสนว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นตนจำได้ว่าตนนั้นได้ฆ่าตัวตายไปแล้ว จู่ ๆในสมองก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนจะตายนั้น อาเก้าได้ให้อภัยทั้งสองคนแล้วเมื่อสองพี่น้องนึกได้จึงมองไปรอบ ๆ ก็ได้รู้ว่าที่นี่คือเรือนของตัวเอง แล้วสองสามีภรรยาคู่นั้นไปอยู่ที่ใดเล่า อาเก้า " เจ้าฟื้นแล้ว" อาเก้าเดินเข้ามาหาทั้งสองด้วยความดีใจ ยังไม่ทันได้พูดอะไรทั้งสองก็รีบพุ่งเข้ามาหาและสวมกอดอย่างลูกผู้ชาย อาสาม " น้องชายเจ้ากลับมาแล้ว" ทั้งสามคนต่างก็ร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้ม ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอกันอีกทั้ง ๆ ที่ความหวังแทบจะไม่มีเลย หนิงหลงกับสามีที่ยืนแอบดูก็รู้สึกตื้นตันใจที่ได้คลี่คลายปัญหาที่อยู่ในใจของเด็กทั้งสอง หนิงหลง " ข้าดีใจเหลือเกิน " จื่อหาน " ข้าก็เช่นกัน " สองสามีภรรยาโอบกอดกันโดยไม่รู้ตัว จนลืมเรื่องว่าอยู่หน้าทางขึ้นเขาก่อนหน้านี้ที่กำลังงอนกันอยู่แต่ตอนนี้ดูท่าต่างฝ่ายต่างลดโทสะลง อาเก้า " เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น