Semua Bab ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Bab 61 - Bab 70

และแล้วแผนก็สำเร็จไปอีกขั้นส่วนขั้นต่อไปหนิงหลงจะใช้พลังบดบังตาเหล่าทหารและชาวบ้านที่มากับตนเพราะไม่อยากให้รู้ทางเข้าทางออกหลังตำหนัก เมื่อนางพาชาวบ้านมาถึงยังเมืองหลวงแล้ว ตนจึงพาชาวบ้านไปยังตำหนักเก่าที่ไม่มีผู้ใดอยู่อาศัย แต่สภาพยังคงดีและสวยงามดังเดิม ชาวบ้าน " นี่ตำหนักเก่าหรือ " ชาวบ้าน " สวยเกินไปแล้ว"ชาวบ้าน" ข้ารู้สึกโล่งใจมากที่ออกจากที่นั่นได้ " หนิงหลง " ในระหว่างนี้ทุกท่านก็อาศัยอยู่ที่ตำหนักเก่าไปชั่วคราวก่อนรอให้เรื่องราวได้จบสิ้นลง ข้าจะพาพวกท่านกลับไปยังหมู่บ้านแห่งความสุขอีกครั้ง " ชาวบ้าน " ขอบใจนะแม่หนู เจ้าช่างเป็นคนจิตใจดี รูปร่างหน้าตาไม่เป็นรองใครในใต้หล้า "หนิงหลง " ท่านชมข้าเกินไปแล้ว " หนิงหลงถ่อมตัวไม่โอ้อวดตัวเองจนเกินไปยายชรา " ชะตาของเจ้าถูกกำหนดไว้แล้ว " ยายชราผู้ชี้นำในเบื้องหลังของความสำเร็จ จากต้นจนจบยายชราไม่ขอได้หน้าขออยู่เงียบๆเหมือนคนปกติเลยไม่พูดอะไร ในระหว่างทางจนมาถึงวังหลวงหนิงหลง " หากไม่มีท่านข้าจะเป็นเช่นไรก็ยังไม่รู้เลย " เสียงอ่อนหวานกำลังเอ่ยขอบคุณยายชราด้วยความอ่อนน้อม ยายชรา " ดูซิสามีเจ้ายืนดูเจ้าจนตัวไม่ขยับ" ภรรยาร

เรื่องนักโทษเพิ่งตายไปเมื่อครู่ก็มีเรื่อที่ใหญ่กว่าให้น่าตื่นเต้น โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว ขันที " องค์ชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว " ขันทีได้เข้ามาในตำหนักกะทันหันในขณะที่องค์ชายกำลังดื่มชาอย่างสบายใจ มู่เฉิน " มีอะไร " มู่เฉินสำลักน้ำชาใส่หน้าขันทีเมื่อได้ยินว่า เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว ขันที " สตรีที่ทางราชวงศ์ซางส่งตัวมานั้น ในระหว่างทางได้เกิดการดักปล้นกลางทางขอรับ " แก้วชาที่ถืออยู่ในมือ โดนกระแทกโต๊ะที่นั่งอย่างรุนแรงเมื่อมีข่าวว่าสตรีถูกปล้น ตนจึงจะออกไปดูให้เห็นกับตาตัวเองเพื่อจะได้เบาะแสบางอย่างมู่เฉิน " ใครมันกล้าบังอาจขวางทางข้า " ในนันต์ตาโกรธจนแดงก่ำ ในใจเหมือนโดนทุบที่หน้าอกอย่างรุนแรงผู้ใดกันหนาที่กล้าต่อกลอนกับมู่เฉิน ร่างกำยำกำลังโมโหโดยไม่สนใจผู้ใด มีแต่ขันทีที่คอยเป็นหมารับใช้คอยสั่งการทหารให้คุ้มครององค์ชายมู่เฉิน เมื่อหมู่เฉินนั้นเดินทางมาถึงที่เกิดเหตุบริเวณกลางแม่น้ำตนยิ่งมองดูผลงานที่น่าอนาถใจ เรือทั้งลำจมลงไปกับน้ำแต่คนนี่สิหายไปที่ใด มู่เฉินเลยเดินรอบๆเพื่อสำรวจ ยิ่งสำรวจเท่าไหร่ยิ่งไม่เจอเบาะแสทำให้ยิ่งโกรธแค้นในใจยิ่งหนักมู่เฉิน " มันเป็นผู

จื่อหาน " วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นถึงได้เจอแต่เหตุการณ์เช่นนี้ แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดหากข้าไปหานางนางจะตกใจกลัวข้าหรือไม่ " จื่อหานถึงกับกุมขมับไม่รู้ว่าจะดีใจหรือสงสารตัวเองดีที่ได้โชว์ความยิ่งใหญ่ให้หญิงสาวนั้นได้เห็นเต็มสองตา หนิงหลง " ข้าอยากออกไปตำหนักเก่าไปดูชาวบ้านข้าไม่หิวข้าวแล้วเก็บไว้ให้สามีข้ากินเถิด " สาวใช้มึงงงเมื่อครู่ยังอยากรอ เมื่อครู่กำลังลูบท้องไปมาเพราะกำลังหิวข้าวอยู่เลยเหตุใดตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน อันอัน " พระชายารอข้าด้วย " ขาบางๆเดินสับๆอย่างมั่นใจไปยังตำหนักเก่าแต่ก็มีอยู่แว๊บนึงที่ภาพเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัว จึงได้แต่ใช้กำปั้นเคาะหน้าผากตัวเองไปหลายที อันอัน " พระชายาท่านไม่เจ็บหรือ "หนิงหลง " ข้าแค่เคาะไปงั้นไม่เจ็บหรอก " อันอัน" วันนี้พระชายาช่างดูพิลึก " ชาวบ้าน " แม่นางมาแล้ว เร็วเข้าเร็วเข้า " ชาวบ้านได้รับความเมตตาจี้เถา ในเรื่องอาหารการอยู่อาศัย วันนี้จี้เถาและชุ่ยเหรินก็มาเยี่ยมชาวบ้านเช่นกัน สองสามีภรรยาจึงได้บอกชาวบ้านว่าหนิงหลงคือบุตรสาวของตนและเป็นรัชทายาทคนต่อไปที่จะสืบทอดดูแลชาวราชวงศ์ซาง ในกาลข้างหน้า ชาวบ้าน " พระชายา ท่า

หนิงหลง" หรือว่าจะถูกบังตาไว้ " หญิงหลงเลยใช้พลังอีกครั้งเพื่อตรวจสอบดูว่ามันจริงอย่างที่นางคิดหรือไม่ และแล้วสิ่งที่นางคิดไว้มันก็เป็นจริงมีพลังชั่วร้ายบดบังภาพลวงตาเอาไว้มาให้ผู้คนนั้นที่ผ่านไปมาไม่สังเกตเห็น แต่ทันใดนั้นหนิงหลงก็เห็นองค์ชายมู่เฉินเดินออกมาพร้อมเสมุนปีศาจที่พลังวิญญานคลุ้งดำไปทั่วตัวหนิงหลง " เกือบไปแล้ว " หนิงหลงเดินเหยียบกิ่งไม้ทำให้สมุนปีศาจนั้นเบี่ยงเบนความสนใจมาที่ต้นไม้ใหญ่ที่นางหลบซ่อนอยู่ แต่ยังโชคดีที่พวกมันคิดว่าคงไม่มีอะไรเลยไม่ได้เข้ามาใกล้ ๆ มากนัก เมื่อเห็นว่าองค์ชายมู่เฉินออกไปพ้นสายตาแล้วนางจึงย่องเบาไปยังถ้ำลึกลับด้วยตัวคนเดียวหนิงหลง" เหม็นมาก " ในระหว่างที่เดินเข้าไปอยู่นั้นมีแต่กลิ่นสาปคาวของสรรพสัตว์ทั้งหลายบริเวณรอบ ๆ เน่าตายตลอดทาง หนิงหลง " แล้วทางเข้าอยู่ที่ใด " ยิ่งเดินมาเรื่อย ๆ ยิ่งไม่เห็นประตูทางเข้า จึงใช้ตาที่ 3 เปิดดูอีกครั้งก็พบว่าทางเข้านั้นต้องใช้เลือดของมนุษย์เท่านั้นที่จะสามารถเปิดประตูแห่งความชั่วร้ายเข้าไปได้ นางรู้เช่นนั้นจึงกรีดข้อมือตัวเองเพื่อหยดเลือดลงด้านหน้าภูเขา เมื่อเลือดหยดลงพื้นอิทธิฤทธิ์ก็แสดงทันที

ณ .ราชวงศ์ซาง ขันที " ฝ่าบาทความมืดจางหายไปแล้วจะดูเหมือนว่าเหล่าปีศาจมันจะเข้ามาที่นี่ไม่ได้ " ก่อนหน้านี้ราชวังซางก็เจอเหตุการณ์เดียวกันกับที่หนิงหลงเจอ แต่ยังโชคดีที่ก่อนหนิงหลงจะออกไปข้างนอกนางได้ใช้พลังเป็นเป็นเกราะป้องกันไม่ให้ปีศาจนั้นบุกรุกทำร้าย จี้เถา " ท่านพี่ข้าไปหาลูกสาวข้าอยู่ที่ตำหนักก็ไม่เห็นมีผู้ใดเลยสามีนางก็ไม่อยู่มีแต่สาวใช้ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย " ชุ่ยเหริน " ใจเย็นๆข้าว่าลูกสาวต้องปลอดภัย " จี้เถา " ท่านพี่ข้าว่าควรออกไปดูชาวบ้านเสียหน่อยไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง " ชุ่ยเหริน " พรุ่งนี้เราจะออกไป แต่ตอนนี้ข้าจะส่งขุนนางไปแทน " อันอัน " ฮองเฮาเพคะ พระชายากลับมาแล้วตอนนี้กำลังบาดเจ็บหนัก ไม่รู้ว่าจะรอดหรือไม่ " ผู้เป็นแม่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปตำหนักพร้อมกับสามี ทันที หัวใจสั่นคลอนวิ่งเข้าไปหาลูกสาวในห้องนอน ใบหน้าสีขาวซีดบอกเหล่านางกำนัลให้ตามหมอหลวงมาทันที ฝ่ามือที่อบอุ่นได้แต่จับคลำหน้าผากที่กำลังร้อนระอุเหมือนภูเขาไฟกำลัง