All Chapters of ข้านี่แหละสตรีในคำนาย: Chapter 71 - Chapter 80

เด็กชายพยายามส่องตามซอกที่มีรูให้มองเห็น แต่ก็ไม่มีผู้ใดอยู่ในนี้เลยสักคนแล้วเสียงที่ว่านั้นไปไหนแล้ว " เหมียว ! เหมียว " ชายจึงมองออกไปอีกครั้งประสบกับจังหวะที่แมวสีดำได้วิ่งผ่านหน้าพร้อมกับเสียงร้องที่หลอนหู " ออกไป " เด็กชายตกใจเป็นใบหน้าซีดผือกทุกวินาทีเหมือนกำลังตกอยู่ในหมู่บ้านผีสิงตลอดเวลาไม่ให้มีเวลาได้คลายกังวลใจเลยแต่น้อย แต่ว่าคราวนี้ของจริงหรือจะมาในไม่ช้า ปีศาจ " กลิ่นมนุษย์ " จมูกที่ว่องไวยิ่งกว่าหมาป่าได้กลิ่นมนุษย์ก็เริ่มหายใจสูดเข้าสูดออกหาทิศทางของกลิ่นเหยื่อ จนกลิ่นมันชัดเจนมันมองมาที่บ้านผุพังมันแน่ใจแล้วว่าหลังนี้แหละมีมนุษย์ที่หลบซ่อนตัวอยู่ในที่นี้ ปีศาจ " หลบอยู่ที่ใดออกมาเถิด " มันเดินหลังค่อม ๆ ก้ม ๆ ไปทุกบริเวณรอบ ๆ พร้อมน้ำเสียงที่เขย่าขวัญให้ผู้หลบซ่อนนั้นกลัวจนฉี่จะราด " ข้าจะอ้วก ไม่ไหวแล้ว " เสียงอาเจียนที่ดังลั่นทะลุออกมาในตู้เสื้อผ้าพร้อมกับตัวคนครึ่งนึงที่ยื่นหน้าอาเจียนของเสียลงพื้น ปีศาจ " เด็กชายผู้นี้กำลังเป็นหนุ่ม

ลั่วเอ๋อร์ไม่สำนึก ในยามวิกาลที่คุกใต้ดินลมหนาวเย็นยะเยือกพลัดเข้ามาเรื่อย ๆ จนรุนแรงขึ้นทำให้ทหารที่ยืนเฝ้ามันต้องใส่เสื้อผ้า 2 ชั้น ลั่วเอ๋อร์ " เหตุใดวันนี้ถึงได้เย็นยะเยือกเช่นนี้ " นางนั่งกอดเข่าจนตัวสั่นเสื้อผ้ากันหนาวก็ไม่มีใส่ให้ปกคลุม ในขณะนั้นเหล่าทหารที่ยืนเฝ้าประตู จู่ ๆ ก็สลบลงไปอย่างไร้สาเหตุ เหลือเพียงความเงียบพร้อมกับความมืดมิดที่วังเวงอยู่รอบกาย ลั่วเอ๋อร์ " หนาวมาก ข้าจะหนาวตายหรือไม่ " หลังพูดบ่นพึมพำอยู่คนเดียวท่ามกลางอากาศที่เย็นจัด เมื่อเวลาผ่านไปได้ไม่นานความหนาวก็คลายตัวลง อย่างน่าอัศจรรย์ใจ แต่มีลมพัดที่รุนแรงขึ้นเข้ามาแทนที่อย่างกระทันหัน ลั่วเอ๋อร์ " คุกใต้ดินเหตุใดถึงลมแรงเช่นนี้ " เมื่อสิ้นสุดประโยคกระดาษแสงสีส้มก็ได้ล่องลอยมาอยู่ที่หน้ากรงขัง นางจึงหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วอ่านดูอย่างช้าๆ (จดหมาย จาก มู่เฉิน ) ข้าเอง มู่เฉิน ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินวันนี้ข้าเลยอยากให้โอกาสท่านนั้นได้แก้แค้น เพียงแค่ท่านท่องตำราบทนี้

ถึงเวลาต้องจบปัญหาแล้ว จี้เถา " โธ่ลูกแม่ อย่าร้องเลย " ชุ่ยเหริน " อย่างไรเสียเจ้าก็ข้ามมาอยู่ที่นี่แล้ว ไม่สามารถกลับไปได้แล้ว " จี้เถา " ใช่ ลูกอย่าได้กังวลว่าแม่จะไม่รักเจ้า " หนิงหลงเข้าโอบกอดจี้เถาอย่างทะนุถนอมที่มีแม่แสนดีกับนางเช่นนี้ ในขณะที่สามีกำลังนอนหลับนางได้พูดคุยหาหรือเรื่องสำคัญกับแม่และพ่อของนางอยู่ที่ห้องโถงใหญ่เป็นการส่วนตัว ไม่คิดว่าพรุ่งนี้จะต้องเดินทางเพื่อจบปัญหาที่ค้างคาเสียที จี้เถาและชุ่ยเหริน ก็ออกเดินทางเหมือนกัน หนิงหลง " ข้าว่าสตรีที่ถูกลักพาตัวไปตอนนี้พวกนางอาจจะถูกกักขัง คงจะใช้สตรีหลายพันคนเพื่อทำการใหญ่ " จี้เถา " เอาล่ะพ่อกับแม่จะกลับตำหนักไปเตรียมตัวเพื่อเดินทางไปวันพรุ่งนี้ " หนิงหลง " เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านพ่อ " " แค่ก แค่ก " จื่อหาย " นี้มันเช้าแล้วรึ แล้วภรรยาข้าหายไปไหน " เพราะความกังวลจึงทำให้ไม่หลับไม่นอน มาเมื่อหลับตอนใกล้เช้า หนิงหลง " ท่านพี่ ท่านตื่นแล

จี้เถา " ท่านพี่ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะทำให้เศรษฐีหลายๆคนเดินทางออกจากที่นี่กันแล้ว " สองสามีภรรยาได้ยินแอบฟังชาวบ้านนินทาอย่างโจ่งแจ้ง ชุ่ยเหริน " มู่เฉินจะลากคนราชวงศ์ซางไปเป็นเฉลย " ในขณะที่สองสามียืนปรึกษากันอย่างเงียบๆก็ได้มีเสียงหญิงแม่หม้ายผู้หนึ่งร้องไห้จนตาแดงก่ำเรียกหาลูกสาวมา 3 วันแล้วจนแม่ค้าพ่อค้าในตลาดเริ่มชิน แม่ค้า " สงสัยจะกลายเป็นบ้าไปเสียแล้วถึงได้อาละวาด" ลูกค้า " ลูกสาวหายทั้งคนนะ คนเป็นแม่จากใจสลายมากแค่ไหนหากเป็นลูกของเจ้าล่ะเจ้าจะเป็นเช่นไร " จี้เถา " ท่านพี่ไปดูเสียเถิดว่าเกิดอะไรขึ้น " สองสามีภรรยาได้เดินเข้าไปถามแม่หม้ายผู้นี่ว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมหยุด จี้เถา " ลุกขึ้นก่อนเถอะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ ว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร " ความเมตตาและจิตใจที่บริสุทธิ์แม่หม้ายกำลังสัมผัสได้จึงหยุดร้องไห้อย่างว่าง่ายทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผู้ใดมาพูดด้วยก็เหมือนมาซ้ำเติมนาง " ลูกสาวข้าหายตัวไปได้ 3 วั

หนิงหลง " ที่เธอเรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ทันใดนั้นสามีจึงหยิบไข่มุกจิตวิญญาณที่อยู่ข้างในให้ภรรยาเก็บมันเอาไว้ในที่ปลอดภัย เช้าวันใหม่ ฝ่าบาททรงสั่งให้กองทัพบัญชาการทหารหน่วยรบพิเศษออกเดินทางไปยังทางลัด ที่บุตรสาวเหมือนเคยเล่าให้ฟัง ทั้งอาวุธทั้งคนเตรียมพร้อมหมดแล้ว แต่การไปครั้งนี้ต้องมีอุปสรรคเป็นแน่ มู่เฉินคงเตรียมรับมือไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ขบวนทัพได้เดินทางมาถึงเขตนอกเมืองดินแดนราชวงศ์เจ้า แต่ที่น่าแปลกก็คือทหารที่เฝ้ายามอยู่บนหอคอยนั้นไม่มีผู้ใดเฝ้าอยู่สักคนเลย ชุ่ยเหรินจึงสั่งให้ขบวนทัพหยุดนิ่งประเดี๋ยว มีบางอย่างผิดปกติ มีลางสังหรณ์บอกว่าอย่าเพิ่งเดินทัพอาจจะเกิดอันตรายได้ หนิงหลงจึงใช้ตาวิเศษเพื่อดูทางข้างหน้าว่ามันมีอะไร เมื่อได้คำตอบแล้วจึงเขียนจดหมายยื่นให้ท่านพ่อที่นั่งอยู่ในรถม้าข้างๆนาง ก๊อก ๆ..... ชุ่ยเหรินได้รับจดหมายอย่างรวดเร็วความจริงทั้งสองจะพูดบอกกันก็ได้แต่เกรงว่าพวกมันกำลังแอบดักฟังอยู่ก็ได้ เพื่อไม่ให้เป็นการตกหลุมพรางจึงต้องทำเช่นนี้อย่าเงียบ ๆ จดหมาย :