Semua Bab The Billionaire's Nanny Contract: Bab 11 - Bab 20

Ariana’s POV Kakatapos lang ng isang round ng laro namin ni Emanuel nang bigla siyang tumayo. “Sandali lang, ate Ariana. Hahanapin ko lang si daddy,” sabi niya habang nagmamadaling lumabas ng game room. “Okay, sige. Pero huwag kang tatakbo, ha? Baka madulas ka,” paalala ko pa habang inaayos ang controller. Iniisip ko pa rin ‘yung mga sinabi niya kanina. Ang mature ng mga tanong niya para sa edad niya. Napangiti ako habang binabalikan sa isip ‘yung eksenang tinanong niya kung masarap daw ba ang kiss. Kakaibang bata talaga si Emanuel... Pero ilang minuto pa lang ang lumipas nang biglang bumalik si Emanuel, takbong-takbo at halatang nataranta. “Ate Arianaaaa!!” sigaw niya, halos matisod sa pagtakbo. “Si daddy! Dumudugo kamay niya!!” Natigilan ako. Agad akong napatayo, ang puso ko parang lumukso sa kaba. “Ano?! Saan siya? Anong nangyari?” tanong ko agad habang lumalabas na rin ng game room. “Hindi ko alam! Nakita ko lang siya hawak kamay niya tapos may dugo! Halika na! B

Zephyr POV Tahimik na ang buong mansyon. Ang tanging maririnig ay ang mahinang lagaslas ng fountain sa garden at ang malalim na hilik ni Emanuel sa kabilang kwarto. Pinatay ko na ang bedside lamp ng anak ko, tinakpan ang kumot sa kanyang tiyan, at hinalikan siya sa noo. "Goodnight, buddy," bulong ko. Habang papalabas ako ng kwarto, napalingon pa ako sa anak ko. Tahimik na siya ngayon—malayo sa dating makulit, magulo, at laging may gustong gawin. Nagbago siya. Mula noong dumating si Ariana, unti-unti ko nang napapansin ang pagbabago sa kanya. Hindi lang sa behavior, kundi pati sa mood niya. Mas kalmado. Mas masayahin. Hindi na ganoon ka-demanding. At kahit minsan pa rin siyang makulit, parang mas may direksyon na ang kulit niya. Pero ‘di ko maalis sa isipan ko ang sinabi niya kanina habang naglalaro kami sa game room. “Daddy, bakit si Teacher Cherry, ang tagal tumingin sa’yo? Para siyang natutunaw.” Teacher Cherry… Napakagat ako ng labi, naiiling habang naiisip ang baba

ARIANA POV "Hmmm, ang bango naman," ani T Drake pagkapasok niya sa receiving area, kasunod si Bella na may hawak pang maliit na stuffed toy. Bahagyang natawa ako. Hindi ko alam kung ako ba 'yung tinutukoy niyang mabango o 'yung tinapay na inilapag sa mesa kanina ng isang maid. Pero dahil sa tono niya, parang... alam mo 'yon? May kasamang papuri. Napalingon si Emanuel at agad na nagniningning ang mga mata. "Bella!" bulalas niya at halos malaglag ang hawak na laruang kotse. Tumakbo siya palapit sa kaibigan. "Bakit parang ang tagal nating ‘di nagkita!" sabi ni Emanuel, sabay hawak sa kamay ni Bella. Si Bella naman, ngumiti at agad ding bumati. "Ayieee! Parang long-lost lovers," biro ko sa sarili habang pinagmamasdan ang dalawang bata na parang may sariling mundo. Umupo kami ni Drake sa bench sa gilid ng garden kung saan may play area. Hindi naman gano'n kainit ang araw kaya presko pa rin sa ilalim ng mga puno. Habang naglalaro ang mga bata, nagsimula kaming mag-usap ni Tito D

ZEPHYR POV Tahimik na ang buong mansyon. Walang ingay kundi ang bahagyang hampas ng hangin sa kurtina ng terrace. Hawak ko ang basong may lamang alak, malamig sa palad ko, pero mas malamig ang katahimikan ng gabi. Nakatayo ako rito, nakatanaw sa kadiliman, habang dahan-dahang umiikot ang alak sa baso sa bawat ikot ng pulso ko. Isa. Dalawa. Tatlong lagok. Hindi ko mapigilan ang sarili kong pag-isipan ang mga nangyari ngayong araw. Si Emanuel. Kanina pa siya laman ng isipan ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang narinig na tumawa, na parang ang gaan ng loob niya. At hindi ako ang dahilan ng halakhak na 'yon. Hindi rin ang ina niya. Si Ariana. Hindi ko alam kung anong meron sa babaeng 'yon. Pero sa dinami-rami ng yayang dumaan sa buhay ng anak ko, siya lang ang hindi ko narinig na inireklamo ni Emanuel. Siya lang ang kayang patahimikin ang anak ko kapag nagwawala. Siya lang ang kaya niyang yakapin nang kusa. Parang may koneksyon sila na kahit ako, hindi ko maip

ARIANA POV Katatapos lang ng tutor class ni Emanuel, kaya agad ko siyang nilapitan para yayain magmeryenda. Pero napansin ko agad ang kakaibang lungkot sa mga mata niya. Nakatitig lang siya sa sahig, nakaikot ang maliit niyang mga kamay sa mga tuhod niya habang nakaupo sa sofa. "Ano ‘yan, mukhang may bumunggo sa buwan, ah?" biro ko, sabay upo sa tabi niya. Hindi siya ngumiti. Imbes, dumungaw lang siya sa akin at mahinang sinabi, “Ate Ariana…” “Hmm?” tanong ko, agad akong nag-alala. “Bakit po kasi… hindi kami buo?” Napakagat ako sa labi. Hindi ko agad alam ang isasagot. “Lagi pong wala si Mommy. Si Daddy naman, lagi pong busy sa trabaho. Puro work, work, work.” Napabuntong-hininga siya. “Gusto ko rin po ma-experience ‘yung… ‘yung namamasyal kami. Yung may picnic, o pumupunta sa mall. Tapos kakain kami sa labas, tapos magpapa-picture kami… gaya ng ibang pamilya.” Mas lalong bumigat ang dibdib ko habang pinapakinggan siya. Nakikita ko kung gaano niya hinahangad ‘yung simp