Semua Bab The Billionaire's Nanny Contract: Bab 51 - Bab 60

Ariana POV Pagdating ko sa bahay, bitbit ang ilang pinamili mula sa palengke—gulay, sabon, at bagong sim card—agad akong sinalubong ng boses ng mama ko na tila masaya habang may kausap sa sala. "Ariana, andito ka na pala!" masiglang bati ni Mama. "Halika rito, may ipakikilala ako sa'yo." Napatingin ako sa babaeng nakaupo sa sofa. Nakaayos siya, halatang may kaya—may malambing na ngiti at magaan ang aura. Bumangon ito at inabot ang kamay sa akin. "Ikaw na pala si Ariana! Ang ganda mo, mana ka sa mama mo noong kabataan namin," nakangiting sabi nito. Ngumiti ako ng bahagya habang nakikipagkamay. "Magandang hapon po." "Si Tita Lorna mo 'yan. Kaibigan ko 'yan mula pa noong kolehiyo. Dito lang siya sa bayan nagtayo ng maliit na travel agency," paliwanag ni Mama. "Actually," sabat ni Tita Lorna, "kaya nga ako napadaan. Nagbubukas ako ngayon ng bagong local tour program para sa mga dayuhan—at kung naghahanap ka pa ng trabaho, Ariana, baka interesado ka. Tourist guide, magaan lan

Zephyr POV Patungo na sana kami ni Drake sa probinsiya. Tahimik akong nakatingin sa labas ng bintana habang iniikot ng isip ko ang mga posibleng senaryo kapag nakita ko na si Ariana. Paano ko siya haharapin? Anong sasabihin ko? Pero bago pa man kami makalampas ng highway, biglang tumunog ang phone ko. Noime. "Put—" napamura ako sa inis, pero sinagot ko pa rin. "Zephyr! Bumalik ka na rito. Umalis 'yung yaya!" sigaw ni Noime sa kabilang linya, halatang hysterical. "Kakagawan na naman ni Emanuel, nagwala siya at tinakot ang yaya, kaya umalis! Wala na akong matakbuhan kundi ikaw!" Napatingin ako kay Drake, kita sa mukha niya ang disappointment. “Balik tayo,” maikling utos ko, at agad niyang pinaikot ang sasakyan pabalik ng mansyon. Pagdating namin sa mansyon, sinalubong agad ako ni Noime. Nakapamewang siya at halatang inis na inis. Si Emanuel naman, nasa sala at umiiyak, hinahanap pa rin si Ariana. Lalo akong nadurog sa eksenang 'yon. "Ano ba 'to, Noime? Akala ko ba ayos n

Zephyr POV Hindi ko na alam kung anong gagawin ko kay Emanuel. Nakahiga siya sa sahig ng kwarto, umiiyak, sumisigaw, at paulit-ulit na sinasabi ang pangalan ni Ariana. Pilit ko siyang kinakausap, niyayakap, pinapatahan—pero parang wala siyang naririnig. Para akong hangin sa harap niya. Ilang araw na siyang ganito. Pilit kong iniintindi, pilit kong inuunawa. Pero tangina, tao rin ako. Napapagod. Nauubos. “Zeph, tama na 'yan. Tara na,” sabi ni Drake, nakasandal sa pinto ng kwarto, hawak ang susi ng sasakyan. “Alam mong ‘di magiging maayos ‘yan hangga’t ‘di mo siya sinusundo.” Hindi ako sumagot. Tumitig lang ako kay Emanuel habang hawak-hawak ang ulo ko. “Halika na. Pumunta na tayo sa probinsya,” dagdag pa ni Drake, palipat-lipat ang tingin kay Emanuel at sa akin. Sa totoo lang, ilang beses ko na ring naisip ‘yan. Ilang beses ko nang muntik itulak ang sarili kong sumakay ng kotse, lumuwas, at hanapin si Ariana. Pero... palagi kong naaalala ang huling sinabi ni Noime. "Mas p

Zephyr POV Abala ako sa pagtutok sa mga papeles sa mesa ko—mga kontratang kailangang lagdaan, tawag mula sa mga kliyente, at deadlines na parang walang katapusan. Isang araw na puno ng gawain, pero sanay na ako. Gano’n naman talaga ang buhay ko—work, meetings, trabaho ulit. Hanggang sa isang tawag ang biglang gumambala sa konsentrasyon ko. “Sir, andito po si Emanuel sa lobby. Gusto raw po kayong makita,” sabi ng secretary ko sa kabilang linya. Napakunot ang noo ko. Hindi ba’t may tutor siya ngayon? Kumunot ang noo ko habang ibinababa ang cellphone. Katatapos lang pala ng session ng anak ko, at gaya ng inaasahan—heto na naman siya, nangungulit. May ngiti akong pilit itinago habang bumuntong-hininga. Kahit gaano ako ka-busy, kapag si Emanuel na ang naghanap sa akin, para bang... kailangan ko talagang bigyan ng oras. Pinindot ko ang buzzer at sinabihang papasukin na siya. Ilang saglit lang ay bumukas ang pinto at natanaw ko ang anak kong may dalang backpack, may bahid ng inip s

Sa Mansyon... Tahimik ang paligid habang nakaupo si Zephyr sa veranda ng kanilang mansyon. Katatapos lang nilang kumain ni Emanuel, at ngayon ay magkasamang nagkakape’t gatas sa ilalim ng malamlam na liwanag ng mga ilaw sa hardin. Tahimik si Emanuel ngunit bakas sa mukha nito ang lungkot. “Daddy…” mahinang tawag ng bata. Tumingin si Zephyr sa anak, hinagod ang buhok nito. “Hmm?” “Kailan po babalik si Mommy?” inosente ang tanong ng bata, pero sapat iyon para mapatigil sandali si Zephyr. Napatingin siya sa malayo, saglit na natahimik. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag sa anak na wala na talaga siyang balak balikan si Noime. Na ang pagmamahal niya rito ay matagal nang nawala. Sa ngayon, isa na lang ang mahalaga sa kaniya—ang kaligayahan at kapakanan ng kanilang anak. “Hindi ko alam, anak,” sagot niya sa huli, mahinahon ngunit totoo. “Pero alam mo ba, kahit wala si Mommy ngayon, andito si Daddy palagi para sa’yo.” Napabuntong-hininga si Emanuel. “Gusto ko lang po sum