Semua Bab The Billionaire's Nanny Contract: Bab 41 - Bab 50

Third Person POV Maaga pa lang ay abala na ang lahat sa paghahanda. Ang araw ay unti-unting sumisilip mula sa ulap, at ang hangin ay banayad na humahaplos sa balat, na para bang binabati ang bawat isa ng magandang umaga. Nakadaong pa sa gilid ng pribadong port ang engrandeng yate na pagmamay-ari ni Drake. Sa ilang sandali na lang ay luluwas na sila papunta sa isang pribadong isla, para doon ituloy ang kasiyahan ng mga bata—at marahil, para rin ayusin ang gusot ng ilang matagal nang damdamin. Tahimik ang paligid. Hindi dahil sa walang tao, kundi dahil sa tensyon na naroroon sa ere. Sa isang gilid ng yate, nakaupo si Noime, nakasuot ng eleganteng beach dress at malalaking sunglasses. Sa tabi naman niya ay si Zephyr, tahimik at walang kibo, tila malayo ang iniisip habang pinagmamasdan ang karagatan. Walang lambingan, walang holding hands, at lalong walang palitan ng salita. Para silang dalawang estranghero na magkatabi lamang dahil sa obligasyon. Wari ni Ariana, hindi pa rin ayos ang

Ariana's POV Basang-basa na ako mula ulo hanggang paa. Wala akong maaninag sa paligid kundi ang walang-humpay na pagbuhos ng ulan at ang kulog na tila sumisigaw kasabay ng tibok ng puso kong unti-unting bumibilis. Nasa gitna ako ng isla, mag-isa, sa gitna ng dilim—at para bang binalot din ako ng kadilimang matagal ko nang tinatago sa puso ko. Hinawakan ko ang sarili kong braso. Nanlalamig ako. Nanginginig. “E-Emanuel...” mahina kong bulong, umaasang nandoon pa rin siya sa tabi ko. Pero wala na siya. Naiwan ako. Naiwan akong mag-isa. Sumilong ako sa isang malaking bato, pero wala rin iyon silbi sa lakas ng ulan. Ang tanging laman ng isip ko ngayon ay si Emanuel. Safe na kaya siya? Nasaan sila? Bakit ako naiwan? Napaupo ako sa basang buhangin. Ito ba ang kabayaran ng pagpasok ko sa buhay nila? Ang masaktan, ang masaktan ulit, at ang mawalan ng halaga? Naalala ko ang mukha ni Zephyr bago kami naghiwalay kanina. Yung mga titig niya na parang may ibig sabihin. Pero baka malin

ARIANA'S POV Tahimik lang ako habang pinagmamasdan si Emanuel na nakaupo sa sofa, nilalaro ang maliit na laruan na hawak niya—hindi man lang lumilingon sa akin. Pumintig ang sentido ko sa lungkot at gulo ng damdamin. Hindi ko na matiis. Kailangan kong malaman ang totoo. Lumuhod ako sa harapan niya, tinapik ko ng marahan ang tuhod niya. “Emanuel…” malambing ang tinig ko. “Pwede bang sabihin mo kay Ate Ariana kung paano ka talaga nadapa?” Hindi siya sumagot. Pinilit kong ngumiti, kahit may kirot sa dibdib. “Alam mo namang matapang ka, ‘di ba? Hindi ka iyakin. Lagi mong sinasabi na kaya mong alagaan ang sarili mo kahit minsan makulit ka. Pero ngayon, iba eh. Masakit daw ‘yung braso mo…" Tumingin ako sa kanyang mga mata, pero agad niya ring iniwas. “Emanuel,” mahinahon pero may pakiusap sa boses ko, “ano ba talaga ang nangyari?” Tahimik. Walang salita. Ni isang tingin, walang binigay. At doon ko naramdaman ang malupit na reyalidad—may pumipigil sa kanya. May tinatago siya.

ARIANA’S POV Kinabukasan, tila mas mabigat pa sa katawan ko ang puso kong pilit kong pinatatag. Ngayon na ang araw ng kaarawan ni Emanuel. Isang espesyal na araw para sa batang minahal ko na parang anak. Mula nang magising ako, hindi ko na mapakali. Naghanda lang ako ng simpleng damit, isang puting blusa at paldang asul—mukhang ordinaryo, pero pinili ko pa rin. Dahil gusto ko, kahit papaano, ay maipakita kong espesyal din sa akin ang araw na ito. Mahigpit kong hawak ang maliit na kahon na nakabalot sa asul at puting laso. Regalo ko para kay Emanuel. Isang simpleng robot toy na ilang linggo ko nang iniipon ang pera para mabili. Kasi alam ko, tuwing napapadaan kami sa department store, palagi niya iyong tinitingnan—ngunit hindi niya hinihingi. Para siyang sanay na hindi makakuha ng gusto niya, at masakit iyon para sa akin. Habang pababa ako sa hagdanan, napansin kong abala na ang mga tao sa mansyon. May mga caterer, may mga dekorador, at mga empleyado na abalang nag-aayos para sa

Ariana POV Pagkababa ko ng sasakyan, mabilis akong sinalubong ng malamig na simoy ng hangin sa probinsiya. Tahimik ang paligid, tila ba sumasalamin sa bigat ng nararamdaman ko. Bitbit ko lang ay isang maliit na bag at puso kong basag-basag. Pagbukas ng pinto, bumungad sa akin ang gulat na mukha ni Mama. “Ariana?” gulat niyang tawag habang mabilis akong nilapitan. “Anong ginagawa mo rito, anak? Bakit hindi mo man lang sinabi na uuwi ka?” Ngunit imbes na makasagot, niyakap ko na lang siya ng mahigpit. Doon na rin tuluyang bumagsak ang luha ko. Wala akong masabi. Wala akong paliwanag. Gusto ko lang ng yakap. Gusto ko lang ng tahanan. Hinagod ni Mama ang likod ko. “Anak, ano’ng nangyari?” Umiling lang ako. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Hindi ko alam kung paano ko ikukwento ang sakit, ang pagtanggap ko sa pagkatalo, at ang pamamaalam sa isang batang natutunan kong mahalin na parang anak ko na rin. Pagkaupo namin sa bangkito sa ilalim ng puno, tahimik lang si Mama h