All Chapters of The Billionaire's Nanny Contract: Chapter 21 - Chapter 30

ARIANA POV Tuwang-tuwa si Emanuel habang tumatakbo sa playground, pawisan na ang noo niya pero hindi pa rin nauubos ang sigla. Ako naman ay nakaupo sa isang bench, nakasunod ang tingin sa bawat hakbang niya, handang tumakbo kung sakaling matisod o madapa. Pero imbes na matisod, bigla siyang bumalik sa tabi ko at umupo saglit, hingal na hingal pero may ngiti pa rin sa mukha. “Ate Ariana,” bulalas niya habang pinupunasan ko ng tissue ang pawis sa noo niya, “totoong malikot po talaga ako. Sabi po ni Daddy minsan daw hindi niya ako matigil kapag hyper na ako.” Napangiti ako. “Oo nga, napansin ko rin. Para kang may limang battery sa katawan.” Tumawa siya nang malakas, tapos bigla siyang sumeryoso, pero may kinang pa rin sa mga mata. “Pwede po ba, mamasyal tayo uli sa inyo? Sa probinsiya n’yo?” Napatingin ako sa kanya. “Bakit mo naman gustong mamasyal doon?” “Kasi po sabi n’yo may tanim kayo at may mga alaga kayong manok at pato, ‘di ba?” Tumayo siya bigla, sabay turo sa malay

ARIANA POV Gabi kami umalis. Tahimik ang biyahe, tanging ingay ng makina ang naririnig sa loob ng sasakyan. Sa likod, nakahiga si Emanuel sa kandungan ko—mahimbing ang tulog, yakap-yakap ang paborito niyang plush toy. Sa gilid ng mata ko, napansin ko ang sulyap ni Zephyr mula sa harapan. Hindi kami masyadong nag-usap habang nasa daan, pero sapat na ang mga tahimik na sandaling iyon para maramdaman ko ang kakaibang katahimikan sa pagitan namin—hindi tensyon, kundi... kapanatagan. Madaling araw na nang makarating kami sa probinsiya. Lumang bahay pa rin namin ang sasalubong sa amin—may kahoy na gate, malawak na bakuran, at amoy ng lupa at damo na agad kong kinagiliwan. Para akong bumalik sa pagkabata. May kaunting lamig sa hangin, may huni ng mga kuliglig, at may katahimikang kay tagal ko nang hinanap sa lungsod. Agad akong lumabas ng sasakyan habang buhat ni Zephyr si Emanuel. Nilingon ko ang paligid at bahagyang napangiti. Ibang-iba talaga ang pakiramdam kapag nasa sariling tah

ARIANA POV Napailing na lamang ako habang nakatanaw sa mag-ama. Diyos ko, ang pasaway nilang dalawa ay hindi ko na kinaya. Parang mga batang ngayon lang nakalabas sa hawla—naghahabulan, nagtatawanan, at kung anu-anong kalokohan ang ginagawa sa bakuran. Pero kahit ganito, may ngiti pa rin sa mga labi ko. Hinayaan ko na lang silang mag-enjoy. Minsan lang 'to, at ramdam ko kung gaano kasaya si Emanuel sa ganitong simpleng buhay sa probinsya. Si Zephyr? Diyos ko, hindi ko akalaing marunong siyang magkatay ng manok. Sa una'y parang nag-aalangan pa siya—parang hindi tiyak ang ginagawa—pero kalaunan ay parang sanay na rin. Hindi ko mapigilang mapangiti habang pinagmamasdan ko siya. Wala na ang pormal at seryosong boss na kilala ko. Ang nasa harapan ko ngayon ay isang simpleng ama na gustong mapaligaya ang anak niya. Lumapit na rin ako upang tumulong sa pagtanggal ng balahibo ng manok. Mainit pa, at medyo dumidikit sa balat, pero sanay na rin ako. Dito ako lumaki, sa ganitong gawain. Na

ARIANA POV Nakatayo lang ako sa gilid ng hallway, sa tapat ng sala kung saan nakaupo ang maglola. Tahimik akong naghihintay habang pinapanood ko si Emanuel na masiglang nakikipagkuwentuhan sa lola niya. Gusto ko sanang lapitan ang bata, gusto ko sanang kunin siya at sabihing magpahinga na kami, pero alam ko namang hindi pa tapos ang dapat tapusin. Nakita kong may sinabi si Mommy Esmeralda kay Emanuel, at sumunod naman agad ang bata. Tumayo ito, tumakbo papunta sa akin, at sabay ngiti. “Yaya, aakyat na daw po ako. Good night!” Masigla niyang paalam sabay yakap sa baywang ko. “Good night din, bunso. Alagaan mo si Snow ha?” pilit kong ngumiti. Tumango siya, at saka tumakbo paakyat. Ilang segundo lang ang lumipas, bumalik sa akin ang tingin ni Senyora Esmeralda—at ngayon, ako na ang sunod niyang target. “Ariana.” Mahinahon ang tono, pero may kasamang tadyang ng pagmamando. Parang bawat pagbigkas ng pangalan ko ay may kasamang babala. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya, paran

Ariana POV Pagkatapos ng tensyonadong eksenang 'yon sa sala, agad akong bumalik sa itaas. Gusto ko munang makasiguro na maayos si Emanuel bago ako tuluyang tumuloy sa silid ko. Tahimik akong kumatok sa pinto ng kuwarto niya, at nang hindi siya sumagot, marahan kong binuksan. Nasa kama na siya, nakahiga, pero gising pa. Hawak ang isa sa mga paborito niyang laruan at may kaunti pang kwento sa mga mata. Napangiti ako kahit pagod na pagod na ako. “Okay ka lang, baby?” mahinahon kong tanong, papalapit sa kama. Ngumiti siya at tumango. “Ate Ariana, nag-enjoy po ako kanina. Ang saya po namin ni Lola! Pero mas gusto ko po sana na kasama rin kayo.” Napalunok ako, at pilit na ngumiti. “Next time, promise. Sige na, matulog ka na ha? Bukas maaga tayo ulit.” Hinalikan ko siya sa noo at inayos ang kumot niya bago ako lumabas. Pero bago pa ako tuluyang makatawid sa hallway papunta sa quarters namin ng mga katulong, agad kong naramdaman ang malamig na tingin mula sa gilid. Si Adelfa.