บททั้งหมดของ The Billionaire's Nanny Contract: บทที่ 71 - บทที่ 80

ARIANA'S POV "Hoy, gumising ka na nga d’yan. Hindi ka ba papasok sa trabaho ngayon?" Malumanay pero may halong inis ang boses ni Beth habang marahang tinatapik ang balikat ko. Napapikit ako lalo. Ang sakit ng ulo ko, parang may dumagundong sa loob ng utak ko. Lahat ng naririnig ko ay parang double, parang delayed. At ang sikat ng araw mula sa bintana ay parang flashlight na binubuga sa mukha ko. "Masakit ulo ko," reklamo ko habang pilit tinatakpan ng kumot ang buong mukha. "Beth, pahinga muna ako ngayon… please." Tahimik siya saglit bago ko narinig ang marahang pag-upo niya sa gilid ng kama. “Kailan mo balak harapin ‘yung issue mo?” Napakurap ako. Kahit masakit pa ulo ko, hindi ko mapigilang tumingin sa kanya. Nakaupo siya ro’n, nakatitig sa akin, parang alam na niya ang lahat. "Ano bang ibig mong sabihin?" pa-inosente kong tanong. "Zephyr," diretso niyang sagot. "Ano bang meron sa inyo?" Napalunok ako. Hindi agad ako nakasagot. Pero sa totoo lang, pagod na rin ako

Nakahiga na ako sa kama, yakap-yakap ang unan at hawak-hawak pa rin ang cellphone. Ilang beses ko na siyang tinawagan, pero hanggang ngayon, nakapatay pa rin ang linya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong napatingin sa orasan, umaasang may magbabago—na biglang magri-ring ang phone ko, na biglang sasagot siya, na maririnig ko ang boses niya kahit saglit lang. Pero wala. Ang hirap pala… Hindi pa nga kami mag-asawa, pero ganito na ako mag-alala. Ganito na ako kaapektado sa pagkawala niya. Ganito na siya kabigat sa puso ko. Napabuntong-hininga ako. LDR. Long Distance Relationship. Hindi ko akalaing mararanasan ko ito, at hindi ko rin inakalang ganito pala kahirap. Yung hindi mo alam kung okay pa ba siya, kung may sakit ba siya, kung pagod na pagod na ba siya sa byahe, o kung naiisip ka pa ba niya. Gusto kong matulog. Gusto kong ipikit ang mga mata ko at sana paggising ko, may mensahe na siya. Pero imbes na antok ang dumating, mas lalong naging alerto ang isipan ko. Inala

Maagang gabi. Malamlam ang ilaw. Banayad ang simoy ng hangin mula sa bukas na bintana. Si Ariana ay nakaupo sa gilid ng kama, hawak pa rin ang kamay ni Emanuel. Tahimik ang bata ngunit ramdam ang init ng kanyang noo. Sa kanyang tabi, naroon ang tray na may lamang halos ubos nang lugaw at bote ng gamot. Biglang bumukas ang pinto at muling pumasok si Noime. Hindi na siya kasing galit tulad kanina, ngunit kapansin-pansin pa rin ang iritasyon sa kanyang mukha. “Well, hayaan ko na muna kayong magpakasaya,” aniya, nangingibabaw ang sarkasmo sa tinig. Tumayo siya ilang hakbang mula sa kama, bahagyang itinaas ang kilay habang nakatingin kay Ariana. “Total, papel mo naman ang alagaan ang anak ko, hindi ba?” Walang sumagot. Tahimik lang si Ariana habang pinupunasan ang pawis sa noo ni Emanuel. “Yung nga lang,” patuloy ni Noime, ang tinig ay tila blade na pumipilas, “kahit ayaw ka na ng ibang tao rito sa mansyon… pinipilit mo pa rin. Sinisiksik mo ang sarili mo sa lugar na matagal ka n

Lumipas ang mga araw. Sa loob ng apartment, nakaupo si Ariana sa sofa, suot ang simpleng pambahay na daster habang hawak ang cellphone. Sa video call, kita niya ang pagod pero masayang mukha ni Zephyr sa kabilang linya. Sa likod nito, kita pa ang malamig na hotel room sa ibang bansa. “Malapit na akong umuwi,” bungad agad ni Zephyr, ngiti ang bumungad sa labi nito. “Yung isang buwan na wala ako... parang isang taon akong nawala.” Natawa si Ariana, pero dama ang pananabik sa kanyang mga mata. “Oo nga. Ang tagal. Lahat ng araw binibilang ko.” Napabuntong-hininga si Zephyr. “Excited na akong bumalik ng Pinas... excited na akong makita ka.” May lambing sa tono nito na nagpainit sa pisngi ni Ariana. “Ako rin,” mahinang sagot ni Ariana. “Miss na miss na kita.” Maya-maya, napatingin si Zephyr sa screen, seryoso ang mukha. “Pasensiyahan mo na rin muna si mommy, hmm?” “Hindi pa siguro niya matanggap ang lahat, lalo na ikaw…” Nagkibit-balikat si Ariana. “Paano mo naman na

Madilim na ang paligid nang marating ni Ariana ang kanilang apartment. Tahimik ang kalye—ang mga bintana ng ibang unit ay may ilang ilaw na bukas, pero karamihan ay natutulog na ang mga tao. Ramdam niya ang bigat ng gabi, lalo na ang bigat sa kanyang puso. Hindi siya dumiretso sa loob. Imbis na iyon ang gawin, dahan-dahan siyang umupo sa malamig na hagdanan, sa tabi lang ng pinto ng kanilang unit. Napayuko siya, mariing yakap ang mga tuhod, at sa wakas… hindi na niya napigilan ang luhang kanina pa niya pinipigil. Isa-isang tumulo ang kanyang mga luha. Hindi niya maintindihan kung bakit parang pabigat nang pabigat ang lahat. Buntis siya. Hindi niya makontak si Zephyr. Pinagbawalan siyang pumasok sa mansyon. At ngayon, si Emanuel… iniwan niyang hindi alam ang buong katotohanan. “Bakit ganito... bakit parang lalong gumugulo ang lahat?” bulong ni Ariana sa sarili, nanginginig ang boses. Nagkataong bumukas ang pinto ng apartment. Si Beth, bagong paligo at nakapambahay na,