All Chapters of The Billionaire's Nanny Contract: Chapter 61 - Chapter 70

Ariana POV Nanlamig ang mga kamay ko sa sinabi ni Zephyr. Ang bigat ng tinig niya, parang may poot sa bawat salitang binitiwan niya. Napatingin ako sa kanya. Nakapako ang mga mata niya sa daan, pero ramdam ko ang init ng galit niya—ramdam ko sa buong katauhan ko. “Dahil ayokong makita kang kasama ng ibang lalake,” ulit niya, mas madiin, mas mabigat. Napalunok ako. “Z-Zephyr…” nauutal akong nagsalita habang pilit kong iniintindi ang damdaming gusto niyang iparating. “Bakit ka ba—bakit ka ba nagagalit?” Hindi siya sumagot. Nakasalampak lang ang kamay niya sa manibela, ang mga daliri’y nakakuyom. Kita ko ang tensyon sa panga niya, pati ang muscle sa leeg niya ay nanginginig. Hindi ko na napigilan. “Wala naman tayong... wala naman tayong label, ‘di ba?” mahina kong sabi, halos pabulong, parang kinakausap ko lang ang sarili ko. “Bakit parang boyfriend ka kung umasta? Parang asawa?” Bigla siyang prumeno at itinigil ang kotse sa gilid ng kalsada. Napaatras ang katawan ko sa laka

Zephyr POV Tahimik lang akong nakatayo habang pinagmamasdan si Ariana—nakayuko, nangingilid ang luha, pero nananatiling matatag ang tindig. Narinig ko ang mga salitang binitiwan niya. Malumanay. Mapanatag. Pero sa kaloob-looban ko… hindi sapat ang mga iyon para agad akong maniwala. “Hindi ko na kayo iiwan… hindi ko na kayang mawala pa siya… o kayo.” Para akong nabingi sa huling bahagi ng sinabi niya. O kayo. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong maramdaman sa puntong 'yon—kung matutuwa ba ako na kasama ako sa dahilan niya, o mas lalo lang akong malilito. Lumapit ako, hanggang sa halos magkadikit na kami. Hinawakan ko ang baba niya para mapatingin siya sa akin. “Totoo ba 'yan, Ariana?” tanong ko, mababa ang boses pero ramdam ko ang panginginig. “O sinasabi mo lang ‘yan dahil naaawa ka sa anak ko?” Umiling siya. “Hindi, Zephyr. Totoo ‘yan. Hindi lang si Emanuel ang na-miss ko…” Huminga ako nang malalim. Pilit kong kinakalma ang sarili, pero tangina, ang hirap. Ang tagal

Ariana POV “Saan ba tayo pupunta?” tanong ko habang nakatingin sa malawak na tanawin sa labas ng kotse. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin kahit naka-aircon kami. Tahimik lang si Zephyr habang nagmamaneho, at ang pilyong ngiti niya sa gilid ng labi ay mas lalong nagpakaba sa akin. Hindi namin kasama si Emanuel ngayon. Sabi niya kasi, gusto raw niyang bigyan ng espesyal na oras ang anak niya — na parang hindi ako kasama sa plano. Pero hindi ako nagtampo. Sa totoo lang, tuwang-tuwa ako na nakikita kong binibigyan niya ng atensyon si Emanuel sa ganitong paraan. Iba na talaga ang Zephyr ngayon. Mas tahimik, mas mapagmasid, at mas… totoo. “Surpresa,” maikling sagot niya, hindi inaalis ang tingin sa daan. “Basta, huwag kang mag-alala. Safe ka sa akin.” Ewan ko ba, pero sa simpleng salitang ‘safe,’ parang biglang lumambot ang puso ko. Sa dami ng pinagdaanan namin — sakit, tampuhan, at mga tanong na walang kasagutan noon — ngayon, tila unti-unti nang nabubuo ang mga sagot. At he

Noime’s POV Galit. Inis. Hiya. Tatlong bagay na sabay-sabay na bumalot sa akin habang nakatayo ako sa harapan ng cashier ng Sikar Boutique. Tatlong beses nang in-swipe ang credit card ko. Sunod na inabot ko ang supplementary card. Ganun ulit. Declined. "Ma'am Noime, pasensya na po, pero mukhang closed na po lahat ng cards na ito. Baka puwede po kayong tumawag sa banko?" mahinahon pero halatang naiinis na ring sabi ng manager. Napahiya ako. Ako si Noime Madrigal! Hindi puwedeng ganito lang. Hindi ako puwedeng bastain sa harap ng mga staff at customers! Parang may gumuhit na apoy sa mukha ko sa kahihiyan. Hindi ako makapaniwala. Agad akong lumabas ng boutique at tinawagan si Zephyr. Isa. Dalawa. Lima. Sampu. Walang sagot. Voicemail. Voicemail. Voicemail! "Buwisit ka, Zephyr!" sigaw ko sa sarili ko habang papasok sa kotse ko. Sa sobrang galit, halos umusok ang ilong ko. Hindi ko na alam kung mas galit ako sa asawa kong hindi sumasagot o sa sarili ko dahil naramdaman kong pa

Ariana’s POV Para akong nakapako sa kinatatayuan ko. Nakatayo lang, walang kibô, habang pinapanood ko kung paanong ngumiti si Zephyr sa mga tao... habang nakapulupot sa braso niya si Noime. Tila ba ako ang bisita sa party na ito. At silang dalawa ang bida. Hindi ako umiiyak. Hindi rin ako nagsasalita. Pero ramdam ko—ramdam kong may kung anong mabigat ang bumagsak sa dibdib ko. Parang may gumuhit na matalim sa puso ko. Pero... pilit kong pinapakalma ang sarili ko. May tiwala ako kay Zephyr. Ulit-ulitin ko man iyon sa isip ko, hindi ko mapigilang masaktan. Dahil kahit ilang beses kong paniwalaan ang dahilan ng puso ko, iba pa rin ang ipinapakita ng mga mata ko. “Girlie…” bulong ni Beth, halatang naaalala ang lahat ng sinabi ko tungkol sa ‘amin’ ni Zephyr. Umiling ako. “Okay lang ako,” tipid kong sagot. Hindi ko kayang gumawa ng eksena. Hindi ako ganung klase ng babae. Hindi rin ako tanga para kaagad mag-isip ng masama. Alam kong may dahilan si Zephyr. May rason kung baki