บททั้งหมดของ The Billionaire's Nanny Contract: บทที่ 81 - บทที่ 90

Ang bigat ng talukap ng mga mata ko. Parang ang daming tunog sa paligid, mga paanas, mga yabag, tunog ng makina. May malamig na pakiramdam sa braso ko… dextrose. “Ariana…” may malumanay na boses. Pamilyar. Malapit. Napagalaw ko nang bahagya ang mga daliri ko. Ramdam kong may humawak dito. Mainit. Magaan. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko. Nasilaw ako sa puting ilaw ng kwarto. Pumikit uli. Pero narinig ko ang boses na iyon, mas malinaw ngayon. “Ariana… gising ka na?” Si Yaya Felecidad? Hindi. Mali. Hindi niya boses. Pagdilat kong muli, unti-unting lumitaw ang imahe ni Don Raul, nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang kamay ko. “Salamat sa Diyos… gising ka na.” aniya, may ngiti sa labi, pero may bakas ng pag-aalala sa mga mata. Napatingin ako sa paligid. Ospital? Anong nangyari? “Apo… a-anong… bakit po…?” paos kong tanong, nanginginig ang boses. Narinig ko ring humakbang ang isa pang tao sa loob ng silid. Si Alex—hawak ang isang basong tubig

Third Person POV Habang nagpapahinga pa si Ariana sa hospital room, muling tumunog ang kanyang cellphone. Tumatawag ang kanyang mama mula sa probinsya. Agad na sinagot ni Ariana ang tawag. Halos mabasag ang boses niya sa dami ng gustong sabihin. "Ma..." mahina niyang bungad. "Ariana, anak, kamusta ka na? Bakit bigla kang tumawag?" nag-aalalang tanong ng ina. Hindi na napigilan ni Ariana ang luha. Isinalaysay niya sa kanyang mama ang lahat ng nangyari—ang pagbubuntis, ang pag-collapse niya, ang hindi pagpapapasok sa kanya sa mansyon, at ang matinding pang-aapi ni Senyora Esmeralda. Tahimik lang ang kanyang mama sa kabilang linya. Matagal bago ito nakasagot. "Anak... kung anuman ang pinagdadaanan mo ngayon, magpakatatag ka. May anak ka na sa sinapupunan mo. 'Wag mong hayaang pabagsakin ka ng kahit sino. Nandito lang kami." Tumulo ang mga luha ni Ariana habang nakikinig. "Salamat, Ma... sana magkasama tayo ngayon." Matapos ang tawag, dumating si Alex sa hospital room.

Madilim ang loob ng bar. Tanging ilaw mula sa bar counter ang nagbibigay ng aninag sa buong paligid. Dito sa pribadong bar na ito, kung saan walang ibang nakakaalam—dito siya laging tumatakas sa lahat ng gulo ng buhay niya. Ngayon… higit kailanman, kailangan niyang magtago. Kailangan niyang huminga. O baka nga, kailangan niyang masaktan… mag-isa. Kumatok ang bote ng alak sa baso. Inubos niya ang laman nito nang walang alinlangan. Mapait. Mainit. Pero hindi kasing pait ng mga narinig niya kanina. “Ariana…” Mahina pero garalgal ang boses niya. Pilit niyang pinipigilan ang pamamanhid ng damdamin—pero paano? Paano kung ang babae na minahal mo… ang babaeng pinangarap mong ipaglaban… ay buntis na? At hindi ikaw ang ama? Napapikit si Zephyr, pinipigilan ang biglang pag-agos ng luha. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga ngiti ni Ariana, ang lambing ng boses nito tuwing tatawagin siyang “Zephyr,” ang mga gabing magkasama sila… parang pelikula sa isipan niya. “Tanga ka, Zeph

Zephyr POV Hindi siya makatulog. Lahat ng sinabi ng kanyang kaibigang doktor noong nakaraang araw, lahat ng narinig niyang pangalan ni Ariana, lahat ng nabanggit na buntis ito—paulit-ulit sa isip niya. “Bakit, Ariana? Bakit hindi mo sinabi sa akin?” Pinikit niya ang mga mata, pilit nilalabanan ang pag-aalala, ang galit, at ang matinding sakit na bumabalot sa puso niya. “Kay Alex? Bakit kay Alex pa?” Habang kumukulog sa labas at walang humpay ang pagbuhos ng ulan, nasa silid lang si Zephyr, nakatingin sa kisame. Hindi niya namalayan, sa pagod at bigat ng damdamin, nakatulog din siya. --- Kinabukasan Mag-a-alas siyete ng umaga. Isang malakas na katok ang gumising kay Zephyr mula sa mababaw na tulog. Mabilis siyang napabalikwas ng bangon. "Sir Zephyr! Sir Zephyr!" sigaw ni Yaya Felecidad mula sa labas ng silid, halos naghuhukahog sa kaba. Agad niyang binuksan ang pinto. "Ano 'yon, Yaya?" bakas sa boses niya ang iritasyon at pagod. "Si... si Ariana, Sir! Nasa labas... wala

ZEPHYR’S POV Bumaba ako ng hagdanan, mabigat ang bawat hakbang. Ang lamig ng silid kanina ay kabaligtaran ng init na nararamdaman ko ngayon sa dibdib. Pagliko ko sa sala, agad kong nakita si Mommy—si Senyora Esmeralda. Nakaupo ito sa paborito niyang upuan, ang isang kilay ay mataas, bakas ang galit sa buong mukha. Hindi niya na kailangang magsalita pa — kita ko na agad kung ano ang ibig sabihin ng anyo niya. "Ano’ng ginagawa mo, Zephyr?" malamig na tanong niya. "Bakit mo pa tinutulungan ang babaeng 'yon?" Pinigil ko ang sarili kong mapikon. Gusto ko mang sumagot nang pabalang, pilit kong kinontrol ang tono ko. Alam ko ang ugali ni Mommy — isang maling salita lang, lalo lang itong sasabog. "Siya ang ina ng magiging anak ko, Mommy," mariin kong sagot. "Hindi ko siya pwedeng pabayaan." Nakita kong mas lalong tumalim ang mga mata ni Mommy. "Kulang pa ba ang ginawa kong pagpapahirap sa kanya? Bakit mo siya pinapapasok dito sa mansyon, gayong sinabi ko nang bawal siya rito?" Napakuyo