บทที่ 23

เจ็ดนาฬิกาตรง พราวพิชชาขยับตัวเมื่อร่างสูงใหญ่ของเจ้าของบ้านเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ด้วยความตื่นเต้นหลังจากมานั่งรอก่อนเวลาเกือบสิบนาที พอเห็นเขาก็เผลอยิ้มดีใจออกมา แต่พอดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มปรายมามองก็รู้ตัว รีบหุบยิ้มฉับ เสมองรูปวาดสีน้ำมันบนผนังที่เพิ่งสังเกตก็วินาทีนี้แหละแทน ทำเหมือนว่าสนใจมันนักหนา

พอรัชภาคย์นั่งลง หญิงสาวก็เหลือบเห็นเขาก้มหน้าก้มตาจัดการกับออมเล็ต ไส้กรอก และแฮมที่เสิร์ฟมาเสียจานใหญ่ เธอรอจนอาหารในจานเขาพร่องเป็นครึ่ง ก็เริ่มขยับตัว จิ้มไส้กรอกในจานของตัวเองกินบ้าง

รสชาติอร่อยดีหรอก แต่กลับรู้สึกฝืดคอ ฝืนกินไปแกนๆ ระหว่างรอให้เขาพูดออกมาสักที

“จะเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าไหม”

“คะ...อะไร” หญิงสาวเงยหน้ามอง ถามงุนงง

“กินไส้กรอกทำท่าอย่างกับจะติดคอตาย งั้นก็กินน้ำส้มไล่ลงไปสิ หรือกินไม่ลงอีก จะได้ให้เด็กเอาน้ำเปล่ามาให้”

พราวพิชชาสะดุดกึก ดีนะที่ไม่มีอะไรค้างอยู่ในปาก ไม่งั้นอาจสำลักออกมาแน่

“ฉันรอว่าเมื่อไหร่คุณพูดธุระของฉัน ไม่เกี่ยวกับอาหารหรอก มันอร่อยดี ฉันกินได้ทุกอย่าง”