Lahat ng Kabanata ng เงารักอสุรา: Kabanata 101 - Kabanata 110

แสงแห่งอรุณรุ่งขับไล่ม่านราตรีบนท้องฟ้า สองสามีภรรยายังคงอิงแอบแนบแน่น มู่หรงอี้หวายลืมตาตื่น เขารู้สึกสดชื่นมากกว่าเก่า อีกทั้งความอิ่มเอมจากการร่วมอภิรมย์ยิ่งทำให้ชายหนุ่มอารมณ์ดีเขาก้มลงมองดวงหน้างดงามยามหลับใหลของหลี่จื่อเหยา แล้วบรรจงจุมพิตเปลือกตาเบาๆ เพื่อปลุกนาง เพราะอีกไม่นานบิดาคงลงจากเรือโดยสารแล้ว พวกเขาทั้งสองต้องรีบออกไปตั้งขบวนตอนรับที่หน้าประตูคฤหาสน์แพขนตาขยับไหว หลี่จื่อเหยาค่อยๆ ลืมตาตื่นจากนิทรา ภาพแรกที่นางเห็น คือใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลักอันคุ้นเคย รอยยิ้มที่มุมปากอันเป็นเอกลักษณ์นั้นยิ่งส่งเสริมให้เขามีเสน่ห์เหลือร้าย สิ่งที่ทำให้นางพ่ายแพ้ได้ตลอด คงจะเป็นนัยน์ตาสีนิลลุ่มลึกสะกดใจคู่นั้นกระมัง“พี่อี้หวายรู้สึกอย่างไรบ้างเจ้าคะ” หลี่จื่อเหยาคลี่ยิ้มอ่อนหวาน ก่อนจะยื่นฝ่ามือนุ่มเข้าไปลูบไรเคราของเขาเล่นมู่หรงอี้หวายกวาดสายตาทั่วเรือนร่างอรชร มุมปากแขวนไว้ด้วยยิ้มกรุ่มกริ่ม แล้วหยอกเย้าทรวงอกอิ่มของนางเบา ๆ“อืม...รู้สึกนุ่มนิ่มจนอยากกินแล้วกินอีก” ไม่พูดเปล่า เขาก้มศีรษะลงไปหาเป้าหมาย แล้วจู่โจมยอดปทุมสีชมพูในทันใด ความนุ่มเนียนหอมกรุ่นเริ่มกระตุ้นสัญชาตญาณอีกค

“ถ้าต้องมีภรรยาขี้ริ้วปานนั้น มีหวังข้าคงได้ถูกคนหัวเราะเยาะทั้งเมืองหลวง บัดซบสิ้นดี!” เย่เทียนหลางสบถอย่างกรุ่นโกรธ“คุณชายอย่าคิดมากไปเลย หากท่านไม่อยากให้ผู้ใดเห็นนาง ก็แค่เก็บนางไว้ในเรือนหลัง มิต้องให้ออกมาบ่อยๆ ก็ได้”“เจ้าลืมหรือไร ว่าข้าต้องรับนางเป็นภรรยาเอก ดังนั้นต่อให้ข้าอยากซ่อนนางไว้เพียงใด ก็คงทำไม่ได้” นี่เขาจะต้องแต่งงานกับสตรีที่ไม่มีแม้แต่ความงามตามที่ควรจะเป็นจริงๆ น่ะหรือบิดาคิดสิ่งใดอยู่ ถึงได้ตกลงกับมู่หรงเหอโดยไม่ถามความต้องการของเขาก่อน หนำซ้ำยังออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด ไม่เหลือช่องให้ออกปากปฏิเสธเลยสักคำ และต่อให้เขาเอ่ยปฏิเสธออกมา บิดาก็คงยกคุณธรรมบุรุษมาพูดอีกอยู่ดีเย่เทียนหลางคิดถึงคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า การสืบทอดวงศ์ตระกูลคือหน้าที่ตอนนี้เขาอายุยี่สิบสี่ ทั้งยังเป็นผู้สืบทอดตระกูล ย่อมต้องแบกรับความคาดหวังจากครอบครัวมากกว่าผู้ใดแต่ที่ยังเอ่อระเหยลอยชายอยู่ได้นานขนาดนี้ นั่นเป็นเพราะสหายอย่างมู่หรงอี้หวายยังไม่แต่งงาน ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายมีภรรยางามหยาดฟ้ามาดิน หน้าที่การงานก็ก้าวหน้าอย่างยิ่ง เรียกได้ว่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มขั้น ส่วนเขายังเที่ยวหอคณิกา

“ท่านจึงคิดบิดพลิ้วพี่ชายข้า แล้วจับเหม่ยเหมยใส่ตะกร้าล้างน้ำให้เขาหรือ”“หึ! คนที่ชุบมือเปิบก็คือพี่ชายของเจ้าต่างหาก หลี่จื่อเหยา ระหว่างคนที่ต้องการเพียงบ่าวอุ่นเตียง กับคนที่รอคอยสตรีผู้หนึ่งอย่างใจเย็นมาสามปี หากเป็นเจ้าควรจะเลือกให้ใครได้นางไปดูแลดี ไหนพูดมาสิ” มู่หรงอี้หวายเอ่ยเสียงเย็น นัยน์ตาคล้ายมีม่านน้ำแข็งฉาบขึ้นมาหลี่จื่อเหยาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอ่ยอย่างระมัดระวัง“ข้าย่อมเห็นใจคุณชายหมิงฉวน แต่ท่านพี่ให้สัญญาไปได้อย่างไร เหม่ยเหมยมิได้บริสุทธิ์ผุดผ่องอีกแล้ว หากยกนางให้สหายท่านไม่เท่ากับว่ากำลังหลอกลวงเขาอยู่หรือ”มู่หรงอี้หวายรู้ว่าภรรยาเป็นคนมีเหตุผล จิตใจดี แต่โลกใบนี้ยังมีอะไรอีกมากมายนักที่นางไม่เข้าใจ ความรู้สึกส่วนตัวกับผลประโยชน์ ล้วนเป็นสิ่งที่เขาต้องชั่งหนักเบาอยู่เสมอ หากไร้เล่ห์เลี่ยมก็คงไม่คู่ควรเป็นทายาทตระกูลมู่หรง และแน่นอนว่าเขาย่อมไม่ต้องการหลอกลวงสหายที่แสนดีอย่างซุนหมิงฉวนเช่นกัน“เหยาเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าไม่ต้องเปลืองสมองกับเรื่องนี้จะดีกว่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของข้าเถิด”“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่ หากยังจำกฎการอยู่ร่วมกันได้ละก็ จงปฏิบัติตามนั้นเสีย

มู่หรงอี้หวายไม่ได้ถอดอาภรณ์ของนางจนหมด เนื่องจากเสื้อผ้าสำหรับฤดูร้อนไม่ได้หนานัก ชุดกระโปรงบางเบาทำให้ทุกอย่างง่ายดายกว่าที่คิด ส่วนตัวเขาก็แค่คลายกางเกงออก เท่านี้ก็เพียงพอจะร่วมอภิรมย์ในสถานการณ์ที่ชวนให้ตื่นเต้นนี้ได้แล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังอยู่บนลำเรือที่โคลงเบาๆ หรือไม่ จึงทำให้หลี่จื่อเหยาใจเต้นเสียจนแทบจะกระดอนออกมานอกอก นางรับรู้ถึงริมฝีปากบางที่ทั้งขบทั้งกัด และดูดดึงยอดปทุมของตนอย่างมันเขี้ยว อีกทั้งฝ่ามือบุรุษหยาบร้อน ก็กำลังหยอกเย้าเกสรที่กลางกาย นางทั้งหวาดหวั่นและวูบวาบไปทั้งเนื้อทั้งตัวครั้นทรวงอกอวบอิ่มถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หลี่จื่อเหยาพลันรู้สึกวูบโหวง แต่ไม่นานนักมู่หรงอี้หวายก็แตะสัมผัสเนื้อนวลเนียนด้วยปลายลิ้น ดั่งมีเพลิงลามเลียไปทั้งผิวกาย นางหายใจกระชั้นถี่ในทุกขณะที่ศีรษะของเขาเลื่อนลงไปเบื้องล่าง กระทั่งบรรจบกับหน้าผาอันโหนกนูน ยามริมฝีปากอุ่นชื้นประทับจุมพิตลงไปอย่างหลงใหล นางเกร็งร่างสะท้าน ไม่คิดว่าเขาจะกระทำเช่นนี้ ลมหายใจร้อนผะผ่าวราดรดกลีบบุปผา ยามที่เขาจ้องมองมาด้วยแววตาคมกริบ นางก็กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัวหลี่จื่อเหยาเบิกนัยน์ตากว้าง เมื่อเขาก้มลงไป

หลี่จื่อเหยาชะงัก รู้สึกว่าคำพูดของเสี่ยวจูมีเหตุผล แล้วตำหนิตัวเองในใจว่า มัวแต่หึงหวงจนลืมมองสถานการณ์รอบข้าง ดีที่สาวใช้คนสนิทรั้งบังเหียนม้าเอาไว้ก่อนจะถึงหน้าผา มิเช่นนั้นตนอาจจะมีปัญหากับสามีได้“จริงสินะ ขอบใจเจ้านักที่เตือนสติข้า”“บ่าวมิกล้า” เสี่ยวจูตอบกลับอย่างนอบน้อมหลี่จื่อเหยามองนางแล้วยกยิ้มเอ็นดู แล้วยื่นมือไปลูบศีรษะนั้นเบาๆ “เสี่ยวจูของข้าฉลาดนัก รับรองว่าหากอายุถึงเกณฑ์ข้าจะหาผู้ชายดีๆ ให้เจ้าออกเรือน”“ไม่เอาเจ้าค่ะ บ่าวจะอยู่ปรนนิบัติท่านกับนายน้อยไปชั่วชีวิต”หลี่จื่อเหยาหัวเราะพลางหยอกเย้า “เด็กคนนี้ดูพูดเข้า นั่นเพราะเจ้ายังไม่เจอคนถูกใจน่ะสิ เกรงว่าพอพบบุรุษของตนเข้าจริงๆ ขี้คร้านจะขอร้องให้ข้ารีบจัดการส่งเจ้าออกเรือน”เมื่อคิดถึงเรื่องแต่งงาน แล้วต้องร่วมหอกับสามีแบบนายหญิง เสี่ยวจูก็อายจนหน้าแดงไปหมด มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางทีใดจึงได้แต่บิดกระโปรงไปมา หลี่จื่อเหยาเห็นดังนั้นก็เลิกแกล้งนางแล้วออกเดินนำหน้าไปอีกครั้งแม้คำพูดของสาวใช้คนสนิทจะมีเหตุผล แต่จากคำบอกเล่าของเย่เทียนหลาง ก็ทำให้รู้ว่ามู่หรงอี้หวายเป็นคนเจ้าสำราญเพียงใด แล้วในบรรดาสาวงามที่มาจะไม่มีผ