All Chapters of เงารักอสุรา: Chapter 91 - Chapter 100

หรงอี้หวายรับรู้ได้ถึงความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ ของภรรยา เดิมทีเขาไม่คิดว่าซูเพ่ยอิงจะพูดมาก ปกตินางเป็นคนขี้อาย หากไม่คุ้นชินก็ไม่สนทนาด้วย เรียกได้ว่าถามคำตอบคำ จึงไม่กลัวว่านางจะกล่าวอะไรเหลวไหลเกินความจำเป็น แต่เหมือนเขาจะคาดการณ์ผิดไปเล็กน้อย... “น้องเพ่ยอิงเดินทางมาไกลคงเหนื่อยล้า มิสู้ไปพักผ่อนที่เรือนรับรองก่อน” มู่หรงอี้หวายตัดสินใจยุติการสนทนาของสตรีทั้งสองเอาไว้ หากเป็นช่วงก่อนหน้า เขาคงยินดีที่ได้กลิ่นน้ำส้มจากหลี่จื่อเหยา แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แทนซูเพ่ยอิงกับหลี่จื่อเหยาหันหน้ามาทางมู่หรงอี้หวายโดยพร้อมเพรียง ญาติผู้น้องก็ช้อนสายตาขึ้นสบกับเขา ก่อนจะหลุบสายตาลงด้วยเอียงอาย นางหน้าแดงเป็นลูกผิงกั่วจนเห็นได้ชัด ส่วนผู้เป็นภรรยายิ้มคล้ายไม่ยิ้ม“จะ...เจ้าค่ะ พี่อี้หวาย...” ซูเพ่ยอิงทำเสียงตะกุกตะกัก ประหนึ่งว่าขวยอายเสียเต็มประดา“ข้าจะให้เหม่ยเหมยไปส่งเจ้าก็แล้วกัน” มู่หรงอี้หวายเห็นเช่นนั้นก็ขุนลุก เขารีบตัดบท โยนหน้าที่ให้สาวใช้คนสนิททันทีซูเพ่ยอิงพยักหน้ารับ แล้วเยื้องกรายตามหลังเหม่ยเหมยที่กำลังเดินนำไป แต่ยังไม่ทันจะลับตา นางกลับสะดุดกับบางสิ่งจนหงายหลังเห

กล่าวถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นหลังจากส่งซูเพ่ยอิงถึงเรือนหลานฮวาแล้ว มู่หรงอี้หวายก็รีบขอดูข้อเท้านาง แต่หญิงสาวที่ร้องไห้เสียงกระซิกเมื่อครู่กลับยิ้มร่า นางปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นยืน พลันหมุนตัวจนชุดผ้าไหมปลิวไสว หนำซ้ำหัวเราะเสียงใสอีกต่างหากมู่หรงอี้หวายมองนางด้วยสายตาตำหนิ แต่ก็มิได้ว่ากล่าวอะไรรุนแรง เพราะรู้ว่าระหว่างการเดินทาง นางไม่สามารถทราบถึงความเปลี่ยนแปลงระหว่างเขากับหลี่จื่อเหยาได้ จึงได้ก่อความวุ่นวายเล็กน้อยขึ้นเมื่อครู่มู่หรงอี้หวายย่อนกายลงบนตั่งยาว แล้วตบเบาะสองสามทีเป็นสัญญาณให้ซูเพ่ยอิงมานั่งใกล้ๆ หญิงสาวก็ไม่ได้อิดออด รีบเข้าไปนั่งเคียงญาติผู้พี่ พอญาติผู้น้องนั่งประจำที่แล้ว ชายหนุ่มจึงกระซิบเสียงเบาพอที่จะได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้นกับนางซูเพ่ยอิงก็ฟังอย่างตั้งใจ บางจังหวะก็หน้าง้ำหน้างอ แต่สุดท้ายกลับหน้าแดงเห่อร้อน แล้วกล่าวห้ามไม่ให้ญาติผู้พี่พูดอะไรต่อ เขากลับหัวเราะเบา ๆ เพราะได้แกล้งนางผ่านไปไม่นาน หมอประจำตระกูลก็มาถึงพอดี มู่หรงอี้หวายเลยให้ค่าเสียเวลากับท่านหมอเจียงฟู่แล้วเชิญกลับ แล้วจึงขอตัวไปทำงานต่อ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะมีแขกคนสำคัญมาเพิ่ม หากเขาป

“เจ้า...เจ้ากล้ามาก ไม่ได้ลืมใช่ไหมเหม่ยเหมย ว่าข้าเป็นนาย...” มู่หรงอี้หวายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน“คำสั่งสุดท้ายของท่านคือ ให้บ่าวดูแลปรนนิบัติฮูหยินน้อยให้ดี ในเมื่อนายหญิงต้องการพักผ่อนเพียงลำพัง การที่บ่าวกระทำตามคำสั่งนั้นถือว่าเป็นการท้าทายคุณชายอย่างนั้นหรือ ท่านช่วยไขความให้กระจ่างว่าบ่าวสามารถเมินเฉยสิ่งที่นายหญิงต้องการได้ใช่หรือไม่”“ดี...ดีมาก...” มู่หรงอี้หวายโกรธจนตัวสั่น เป็นครั้งแรกที่ตนเองรู้สึกเสียใจที่ให้เหม่ยเหมยได้เล่าเรียน วันนี้นางถึงกลับกล้าตีฝีปากกับเขา ความเดือดดาลแล่นขึ้นสมอง ใบหน้าหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นทะมึนราวเมฆฝน พลันเตะประตูไม้บานใหญ่จนแทบจะปริแตก จากนั้นคนตัวสูงก็เดินจากไปอย่างแค้นเคืองครั้นมู่หรงอี้หวายจากไปแล้ว เหม่ยเหมยก็ยกมือขึ้นทาบอก นางถอนหายใจออกมาพรูใหญ่ บนหน้าผากยังเหลือร่องรอยของเหงื่อเย็นที่ผุดพราย วันนี้ตนเองช่างกล้ากระทำอย่างไม่กลัวตาย ด้วยการไล่เจ้านายไปนอนที่อื่น หวังว่าพรุ่งนี้หลี่จื่อเหยาจะสามารถช่วยนาง ไม่ให้ถูกเจ้านายหนุ่มลงโทษได้นะเหม่ยเหมยยืนนิ่งอยู่หน้าประตูอีกครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจนายหนุ่มจะไม่กลับมาอีกแล้วจริงๆ นางถึงเดินกลับไปนอน

หลังจากได้รับรายงานจากหนิงจิ้นว่า มู่หรงอี้หวายเดินคอตกกลับเรือนไปเแล้ว หลี่จื่อเหยาก็สั่งให้สาวใช้ทั้งหมดของเรือนลู่หลินออกไปทำงานให้นาง ตั้งแต่ไปช่วยโรงครัว เก็บดอกไม้ กระทั่งออกไปซื้อของตามรายการ ทำให้ยามนี้ที่พำนักของทายาทตระกูลร้างผู้คนโดยสิ้นเชิงแม้แต่หลินหลินที่ร้องโอดครวญว่า นางเป็นสาวใช้ประจำตัวของคุณชาย หากละเลยหน้าที่คงถูกตำหนิ หลี่จื่อเหยาก็ไม่ยอมละเว้น นางส่งหลินหลินไปช่วยทำความสะอาดเรือนของมู่หรงเห่อ เพราะพ่อบ้านใหญ่แจ้งกับตนเองเมื่อครู่ว่า พรุ่งนี้เช้านายท่านใหญ่ของคฤหาสน์จะกลับมาจากท่องเที่ยว จึงเป็นเหตุให้ไม่มีผู้ใดว่างงาน ดังนั้นมู่หรงอี้หวายจะไม่มีทางตำหนิสาวใช้ประจำตัวได้เสี่ยวจูกับเหม่ยเหมยเหลือบมองหลี่จื่อเหยา ครั้นเห็นใบหน้าสะคราญโฉมราบเรียบราวผิวน้ำในสระเหมันต์ ก็อดรู้สึกสั่นสะท้านมิได้แม้เสี่ยวจูที่พอจะรู้จักนิสัยของหลี่จื่อเหยาอยู่บ้าง ก็ยังไม่วายแปลกใจ เพราะแต่ไหนแต่ไรมา สำหรับสะใภ้คนงามของตระกูลมู่หรงแล้วสามีเปรียบเสมือนดั่งท้องฟ้า ทุกอย่างเข้าทำนองสามีร้องภรรยารับ แต่มาหนนี้กลับเมินเฉยไม่ไยดีเสียอย่างนั้นพวกนางสองคนได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่กล้าตั้งคำถาม

นางย่อนกายลงข้างเตียงแล้วมองสำรวจด้วยแววห่วงใย ทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคยที่กำลังหลับสนิทดูดีขึ้น ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกจริงๆ ได้เสียทีนางยื่นมือไปลูบผิวบนกรอบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา เมื่อรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิหาใช่ความเย็นเยียบก่อนหน้า รอยยิ้มอย่างแท้จริงจึงปรากฏที่มุมปาก คิ้วที่ขมวดมุ่นจนเป็นปมเมื่อครู่พลันคลายออก ทำให้ยามนี้ใบหน้าของหลี่จื่อเหยากลับมาดูงดงามอ่อนโยนอย่างที่ควรจะเป็นผู้เป็นภรรยากอบกุมมือของสามีเอาไว้ แล้วนั่งเฝ้าเขาอยู่เช่นนั้นเงียบๆ เนิ่นนานตะวันคล้อยลงต่ำ แสงที่แรงกล้าทอประกายอ่อนลงอาบย้อมท้องฟ้ายามเย็นด้วยสีส้ม เหล่ามวลวิหกบินกลับรัง ลมแห่งวสันตฤดูยังคงโชยพลิ้วต้องกิ่งหลิวให้ไหวลู่ บรรยากาศสงบยิ่งหลังจากสั่งงานสาวใช้คนสนิทเสร็จสรรพ หลี่จื่อเหยาก็นั่งเฝ้าคนป่วยมากว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว นางตั้งใจว่าหากเขาไม่ฟื้น ตนก็จะไม่มีทางจากไปไหนเด็ดขาด และดูเหมือนสวรรค์เห็นใจกับความเหน็ดเหนื่อยที่นางได้รับ มู่หรงอี้หวายพลันรู้สึกตัวในที่สุดครั้นมั่นใจว่าสามีฟื้นคืนสติ นางก็ส่งเสียงให้คนไปจัดการนำยาที่อุ่นไว้รอท่าเข้ามา ส่วนตนเองก็ประคองร่างหนาให้ลุกนั่งพิงกับหัวเตีย