All Chapters of เงารักอสุรา: Chapter 81 - Chapter 90

“ของแทนใจอันใดกัน ท่านพี่เข้าใจผิดแล้ว”“หลักฐานคาตาขนาดนี้ เจ้ายังจะปากแข็งอีก!”“ก็ได้ เหยาเอ๋อร์พูดก็ได้ ความจริงถุงหอมใบนั้น เดิมทีเหยาเอ๋อร์ตั้งใจทำให้ท่านพี่ แต่เกิดเหตุให้มีตำหนิจนมิอาจเป็นของขวัญ พี่เย่เสียดายจึงขอให้ข้ามอบให้ โดยถือเสียว่าเป็นการชดใช้ถุงเงินที่หลางเอ๋อร์เคยทำของเขาขาด ไม่ได้มีความหมายอื่นใดนอกจากนี้อีกแล้ว ถ้าถ้าเรื่องนี้นับเป็นความผิด มันจะผิดก็เพราะเหยาเอ๋อร์คิดน้อยเกินไป ท่านพี่ ได้โปรดอภัยกับการกระทำที่ขาดการไตร่ตรองของภรรยาด้วยเถิดเจ้าค่ะ”หลี่จื่อเหยาพยายามอธิบายและอ้อนวอน หวังว่าเขาจะเชื่อนางแล้วคลายโทสะลง แต่มู่หรงอี้หวายยังคงทำหน้าถมึงทึงราวกับเทพจงขุย เขาอยากรู้ยิ่งนักว่า นางจะอ้างเหตุผลข้างๆ คูๆ แบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่“คิดว่าข้าเป็นไอ้โง่หรือไง เจ้ากับเทียนหลางทำอะไรไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจดี หรือต้องให้ข้าพูดไหมว่า เกิดอะไรขึ้นตอนเจ้าไปหุบเขาเทียมเมฆา”หลี่จื่อเหยาสะดุ้ง ตกใจจนหน้าซีดเผือด ที่แท้มู่หรงอี้หวายล่วงรู้ความลับระหว่างนางกับเย่เทียนหลางมาโดยตลอด แต่เกรงว่าทุกอย่างที่สามีรู้เห็น คงล้วนเข้าใจผิดทั้งสิ้น เพราะยามนั้น นางใช้วิธีไหลตามน้ำไม่ได้ข

แรกทีเดียวเขาตั้งใจจะกลั่นแกล้งนาง จึงจุมพิตเสียรุนแรง ทว่าเวลายิ่งผ่านไปเท่าไหร่ รสจูบก็ค่อยๆ นุ่มนวลขึ้นเท่านั้น นางหอมหวานนุ่มละมุนเหลือเกินในที่สุดสัมผัสผ่านเนื้อผ้า ก็ไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้อีกต่อไปฝ่ามือร้อนระอุสอดลึกเบียดแทรกเอี๊ยมตัวบาง แล้วกระชับความอวบอิ่มไวต่อสัมผัสของนางไว้ ก่อนนิ้วร้ายจะป่ายปัดบนยอดเมล็ดอิงเถาจนแข็งชันมือทั้งสองของหลี่จื่อเหยาถูกพันธนาการเอาไว้เหนือศีรษะอย่างแน่นหนา นางไม่อาจดิ้นหนี และไม่อาจตอบสนองได้ตามใจ นางทำได้เพียงส่งเสียงครางแว่วหวาน“อ๊ะ... อือ...”ร่างบางสั่นสะท้านเป็นระลอก กระแสปลาบแปลบแล่นวูบวาบไปทั่วร่าง ริมฝีปากหยักเพียรพรมจุมพิตหนักเบาจากกลีบปากหวานฉ่ำสู่กกหู และเคลื่อนไปยังลำคอระหงมู่หรงอี้หวายไม่ยอมหยุดมือแม้แต่วินาทีเดียว ปลายนิ้วเรียวหยาบปัดผ่านยอดปทุมกลมกลึงอีกครั้ง และอีกครั้งชายหนุ่มกำลังตกลงสู่ความลุ่มหลงอันยากจะถอดถอน เขารับรู้ถึงความปรารถนาที่เจือมากับภาษากายของนางร่างบางกระสับกระส่าย พยายามบดเบียดทรวงอกเสียดสีกับฝ่ามือหนาราวกับกำลังเชิญชวนให้ชายหนุ่มเชยชิม แน่นอนว่าเขาไม่อาจต้านทานความเย้ายวนนี้ได้เลยครั้นมู่หรงอี้หวายออกแ

อากาศในวสันตฤดูยังคงเย็นสบาย กลิ่นหอมของดอกไม้นานาพันธุ์ลอยฟุ้งทั่วคฤหาสน์ ดวงจันทร์กระจ่างสาดแสงนวลในยามราตรี ดึกดื่นเพียงนี้ คงมีเพียงเสียงสายลมต้องกระทบใบไม้จนไหวลู่ทว่าลึกเข้าใบในเรือนลู่หลินบรรยากาศกลับร้อนแรงไม่แพ้ฤดูร้อน เสียงคำรามประสานเสียงครางแว่วหวานทำลายความเงียบสงัดจนสิ้นภายใต้แสงไฟจากโคมบงกช ปรากฏเงาร่างของชายหญิงที่สอดประสานกันอย่างแนบแน่น หลังจากพายุแห่งความพิศวาสที่ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าใดจบลง มู่หรงอี้หวายพรมจูบทั่วดวงหน้างามสะคราญที่แดงระเรื่อ ดวงตาสีเข้มไม่ปกปิดความพึงใจที่ได้รับจากสตรีในอ้อมกอด ฝ่ามือร้อนลูบไล้บนเรือนกายชื้นเหงื่อจากน้ำมือของเขาอย่างแผ่วเบา มิวายหยอกเย้าจุดอ่อนไหวบนยอดอก เรียกเสียงครางเครือดั่งลูกแมวน้อยเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มที่บัดนี้บวมเจ่อ เพราะถูกช่วงชิงความหอมหวานมากว่าสามราตรีแล้วเสียงกลั้วหัวเราะราวผู้ชนะชวนให้หญิงสาวที่หลับใหลปรือตาขึ้นสบกับนันย์ตาสีดำสนิท ที่พร้อมจะดึงดูดวิญญาณนางให้ลุ่มหลง และตกลงสู่ห้วงลึกจนไม่อาจกลับมาได้อีก ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มของคนที่ได้ทุกสิ่งที่ปรารถนาไว้ในอุ้งมือ เขากำลังภูมิใจที่ทำให้นางร้องค

นางเกรงจะตกลงไป จึงกางแขนยึดวงกบหน้าต่างเอาไว้แน่นเขายกยิ้มร้ายกาจ พลางจับขาเรียวงามข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าโดยยืนคล่อมขาอีกข้างของหลี่จื่อเหยาที่ห้อยอยู่เบื้องล่าง แล้วประกบริมฝีปากเข้าบดเบียดช่วงชิงความหอมหวานจากกลีบปากสีแดงที่สั่นระริก ลิ้นร้อนซอกซอนไปทั่ว ดูดกลืนลมหายใจของอีกฝ่ายราวกับหิวกระหายมาช้านาน โดยฝ่ามือร้อนก็ขยำขยี้ทรวงอกขาวอวบไปพร้อมกันมู่หรงอี้หวายขยับสะโพกแกร่ง นำความเป็นชายเบียดชำแรกเข้าสู่ใจกลางดอกไม้งามที่เผยอแย้มน้อย ๆ อย่างดุดันดิบเถื่อน มิไยว่ากลีบบุปผาอ่อนบางจะชอกช้ำ เขาละจากริมฝีปากอิ่มแล้วเคลื่อนศีรษะลงต่ำ ซุกไซร้ซอกคอระหงไล่เรื่อยลงมาจนถึงโนมเนื้ออวบอัด เขาไล่งับยอดถันสีชมพูเข้ม ทั้งดูดดึงขบกัดอย่างไม่ปรานี“อูย...ท่านพี่เหยาเอ๋อร์ อืม...”หลี่จื่อเหยาทั้งเจ็บทั้งซ่านเสียว ริมฝีปากส่งเสียงครวญครางเร่งเร้าให้เขาส่งนางให้ถึงสรวงสรรค์เสียที มีหรือที่ชายหนุ่มจะทำให้หญิงสาวผิดหวัง สะโพกแกร่งขยับโยกถี่แรง ส่งความรัญจวนถาโถมใส่ร่างบางไม่ยั้ง จนนางรู้สึกเหมือนตนกำลังลอยสูงขึ้นไปในอากาศ พลันแตกกระจายเป็นลูกไฟสีหวาน“อ๊า...พี่อี้หวาย อือ...เหยาเอ๋อร์ มะ...ไม่ไหวแล้ว”ร่า

“หย่งคังมัวอ้ำอึ้งอะไรอยู่ ไปตามเจ้าสามคนนั้นมาอย่าช้าที” เขาเร่งรัดอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเข้มลึก แต่ก็พอเห็นหน้าสิ้นหวังนั้นแล้ว ก็มิวายเอ่ยปลอบชายหนุ่มที่กำลังยืนทำหน้าละห้อย เพราะคิดถึงแม่นางน้อยจากหอนางโลมชื่อดังสักประโยค “ไม่ต้องทำท่าเหมือนจะตาย ข้ามู่หรงอี้หวายย่อมตอบแทนพวกเจ้าอย่างดี”สือหย่งคังเงยหน้าขึ้น เพ่งสายตาไปยังบุรุษหล่อเหลาที่นั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้ มู่หรงอี้หวายช้อนสายตาขึ้นสบกับผู้ช่วยหนุ่ม“ข้าตั้งใจจะยกหอชื่นสุขมาไว้ให้ที่คฤหาสน์ เพียงแค่พวกเจ้าทุ่มแรงกายแรงใจกันอีกนิด รับรองว่าจะได้เห็นสวรรค์บนดิน เจ้าต้องการแม่นางน้อยคนใดก็ได้ทั้งนั้น สำราญกันให้เต็มที่” มู่หรงอี้หวายเผยรอยยิ้มอย่างบุรุษจิตใจกว้างขวางสือหยงคังเลิกคิ้ว ถึงจะรู้สึกยินดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็มองว่าเรื่องนี้ออกจะยุ่งยากเกินจำเป็น แม้เจ้านายน้อยของเขาจะร่ำรวยมาก แต่การเชิญนางโลมชั้นหนึ่งนับสิบมาถึงเรือน ย่อมมีค่าใช้จ่ายมหาศาล อีกทั้งยังต้องส่งเทียบไปจอง กว่าจะได้ยลโฉมนางฟ้าก็คงอีกหลายวัน“มิสู้พวกเราไปข้างนอกกันเองไม่ง่ายกว่าหรือขอรับ”“ข้าเองก็อยากดื่มเหล้ากับพวกเจ้าเหมือนกันนะ แต่ว่าข้า...ข้า...ไม่อยากไปห