Semua Bab เงารักอสุรา: Bab 121 - Bab 130

สุดท้ายเขาก็ส่งอาวุธอันลวกร้อนที่ช่วงล่างของร่างกายเข้าจู่โจมกลีบบุปผาอันรัดรึงของนาง พลางกระแทกกระทั้น เพื่อลงโทษสตรีใต้ร่างอย่างรัวแรงเมื่อถูกอีกฝ่ายกินอย่างตะกรุมตะกราม หลี่จื่อเหยาก็อดต่อต้านมิได้ นางกัดเขาพลางจิกเล็บลงบนไหล่หนาอย่างไม่ออมแรง เดิมทีคนอย่างมู่หรงอี้หวายก็ชอบอะไรตื่นเต้นแปลกใหม่อยู่แล้ว ครั้นสตรีที่ตนกำลังควบขี่เกิดพยศขึ้นมาแบบนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะพิชิตนางให้ราบคาบเนื่องจากเหตุการณ์นี้เริ่มจากความกรุ่นโกรธ ดังนั้นการขัดขืนก็เสมือนดั่งราดน้ำมันลงบนกองไฟ ทุกครั้งที่ฟันและเล็บของนางฝังลงในเนื้อ เขาก็รู้สึกปลาบแปลบจนต้องเค้นเสียงคำรามหนักๆ และยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ ในอากาศ ก็ยิ่งกระตุ้นความดิบเถื่อนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในของชายหนุ่มให้โลดแล่น เขาตื่นเต้นจนหัวเราะออกมา แล้วถาโถมรุนแรงล้ำลึกยิ่งกว่าครั้งใดทั้งที่รู้สึกสงสาตอนเห็นสภาพนางหลังคืนเข้าหอ แล้วเกรงว่าสาลี่ดอกน้อยจะชอกช้ำหวาดกลัวไปเสียก่อน หลังจากนั้นเขาจึงยั้งมือไว้ไมตรีมาโดยตลอด แต่วันนี้แตกต่างออกไป เขาตั้งใจว่าจะทำให้นางได้ริมรสและรู้ซึ้งถึงความปรารถนาที่เขามีต่อนางอย่างแท้จริงครั้นแล้วมู่หรงอี้หวายก็ลง

ฝั่งตะวันออกของเมืองหลวง คือย่านการค้าอันมั่งคั่งที่สุดของแคว้นหาน บรรยากาศโดยรอบถูกตกแต่งอย่างสวยงามราวสรวงสวรรค์ ประกาศต่อผู้ที่ได้มาเยือนว่า ดินแดนแห่งนี้อุดมสมบูรณ์เพียงใดผู้คนที่เดินขวักไขว่ล้วนแต่งกายด้วยอาภรณ์เนื้อดี ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเศรษฐี เหล่าขุนนาง และเชื้อพระวงศ์ ด้วยเหตุนี้จึงไร้แผงลอยหาบเร่ อีกทั้งยังมีทหารเดินตรวจตราอยู่เป็นระยะ ทำให้บรรดาลูกค้าผู้ร่ำรวยไม่ต้องกลัวจะถูกฉกชิงวิ่งราวทั้งสองฝากฝั่งของถนนศิลาอันกว้างขวาง เต็มไปด้วยอาคารร้านค้าที่โดดเด่นอลังการ ซึ่งเป็นของตระกูลพ่อค้าที่มีชื่อเสียงทั้งสิ้น โดยเป็นที่รู้กันว่าหากต้องการสินค้าชั้นดี หรือสั่งทำของอันประณีตที่สุดก็ต้องมาที่นี่เท่านั้น และแน่นอนว่าร้านรับฝากสินค้าที่ใหญ่ที่สุดย่อมเป็นของตระกูลมู่หรงในห้องทำงานหรูหรา มู่หรงอี้หวายนั่งตรวจตรางานอยู่ที่นั่นมากกว่าสองชั่วยามแล้ว แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างส่องกระทบเรือนกายของเขา อาบย้อมเงาร่างนั้นให้ดูมีประกายราวกับเทพบุตรเวลาคร่ำเคร่งกับงาน ความสุขุมลุ่มลึกและสง่างามของคุณชายตระกูลใหญ่จึงยิ่งเผยออกมาให้เห็น ถึงแม้เส้นสายอันประณีตบนใบหน้าจะทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยก็ต

รถม้าที่ตกแต่งอย่างหรูหราของตระกูลมู่หรงกำลังเหยาะย่างบนถนนศิลาด้วยความเร็วที่ไม่มากไม่น้อย ครั้นข้ามสะพานเข้าสู่ใจกลางเมือง ด้านนอกพลันแว่วเสียงผู้คนขวักไขว่ครึกครื้นทันที หากมองออกไปนอกหน้าต่างจะแลเห็นพ่อค้าขายผ้าร้องเรียกเชื้อเชิญชวนผู้คนให้ดูสินค้าแพรพรรณ ยังมีเสียงป๋องแป๋งจากแผงลอยขายของเล่น สลับกับเสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่ชวนให้รู้สึกคึกคักตามดังมาเป็นระยะ บรรยากาศของย่านนี้เรียกได้ว่าครึกครื้น แตกต่างกับย่านการค้าขอฝั่งตะวันออกที่ค่อนข้างเข้มงวด เพราะอยู่ติดกับเขตจวนของขุนนางชั้นสูงโดยสิ้นเชิงมู่หรงอี้หวายนั่งอมยิ้ม มองหลี่หลางที่กำลังชะเง้อชะแง้ออกไปนอกหน้าต่าง เด็กชายทำจมูกฟุตฟิดเมื่อได้กลิ่นหอมของเซาปิ่งต้นหอมเนื้อที่ลอยลอดผ่านม่านโปร่งเข้ามา“หิวหรือ” มู่หรงอี้หวายถามพลางหัวเราะเบาๆ หลี่หลางยังไม่ทันตอบเสียงท้องร้องก็ดังประท้วงออกมาเสียก่อน แม้จะยังเป็นเด็กเขาก็รู้สึกอับอายเป็นกำลังครั้นเห็นอีกฝ่ายอึกอักด้วยความกระดาก มู่หรงอี้หวายก็ไม่ได้คิดจะซ้ำเติม “อดทนอีกนิด ข้ากำลังพาเจ้าไปว่านฝูโหลว” “ว่านฝูโหลวอร่อยหรือไม่” หลี่หลางทำตาโตแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น มู่หรงอี้หวายพรูดห

แสงแรกของตะวันส่องกระทบเงาร่างของเด็กชายตัวมอมแมม เขาเดินไปบนถนนศิลาโดยไม่สนสายตาผู้ใดทั้งสิ้น ในใจเพียงคิดจะไปคฤหาสน์ตระกูลมู่หรงเท่านั้น แต่มีอันต้องชะงักฝีเท้า เมื่อเขามาถึงทางแยกใหญ่ และตอนนี้เองที่หลี่หลางรู้ว่าตนเองช่างโง่งม เขาไม่เคยออกมาจากบ้านเพียงลำพัง และไม่เคยไปยังเขตการค้าฝั่งตะวันออก แล้วจะไปหาอาหญิงได้จากที่ใดเล่าในระหว่างที่หลี่หลางยืนเก้ๆ กังๆ พ่อค้าขายเต้าฮวยที่เปิดแผงอยู่ตรงนั้นก็นึกสงสาร จึงส่งเสียงเรียกออกไป เด็กชายพลันสะดุ้ง แล้วหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นเจ้าของร้านเต้าฮวยส่งยิ้มแล้วกวักมือเรียกหลี่หลางลังเลครู่หนึ่ง แต่ก็เดินเข้าไปหา หวังว่าจะถามทางพ่อค้าท่าทางใจดีผู้นี้ได้“เอ้า...รับไป ดูท่าทางเจ้าจะหิว” พ่อค้ายื่นชามเต้าฮวยหอมกรุ่นมาให้“ขอบคุณท่านลุงที่มีเมตตา แต่ว่าข้าไม่อาจรับน้ำใจนี้เอาไว้ได้ หากเพียงต้องการถามทางเท่านั้น”“เจ้าจะไปที่ใดเล่า ข้าจะบอกให้”“ข้าจะไปหาท่านอาที่คฤหาสน์ตระกูลมู่หรง” หลี่หลางตอบอย่างสุภาพแม้จะเนื้อตัวสกปรก แต่วาจาฉาดฉาน กิริยามารยาทดี ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กที่ได้รับการอบรม หรืออาจจะเป็นคุณชายน้อยบ้านใดหลงทางมาก็ได้ พอคิดถึงตรงนี้

“หย่งคัง เจ้าให้คนไปแจ้งนายท่านหลี่ว่าลูกชายของเขาอยู่ที่นี่ ปลอดภัยดีทุกอย่าง ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ตอนนี้ก็จะมืดแล้ว หากเขาต้องการมารับคนก็ให้มาวันพรุ่งนี้”“ขอรับนายน้อย” สือหย่งคังรับคำสั่ง จากนั้นก็หมุนกายเดินจากไปทันทีมู่หรงอี้หวายเก็บสายตากลับ แล้วเหลือบตามองเสี่ยวจูกับหนิงจิ้นที่ยืนอยู่ไม่ไกล เห็นเพียงเท่านั้นสาวใช้ทั้งสองก็ถอยออกไปอย่างรู้งาน ทำให้ยามนี้เหลือเพียงเขากับหลี่จื่อเหยาสองคนเท่านั้นมู่หรงอี้หวายถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหินข้างลาน หลี่จื่อเหยาก็สาวเท้าตามไปเงียบๆ แต่ในขณะที่นางกำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้หินตัวหนึ่ง เขากลับรั้งนางเอาไว้เสียก่อน“เหยาเอ๋อร์ มานี่มา...”ทั้งที่เมื่อครู่นัยน์ตาดุจน้ำหมึกนั่นยังสงบนิ่งยิ่งกว่าผิวน้ำในบ่อ แต่เวลานี้กลับวาววามฉายแววกรุ่มกริ่มโดยไม่ปิดบังแม้สักเสี้ยว ยิ่งเห็นเขาตบลงบนตักของตนเองสองสามที หลี่จื่อเหยายิ่งรู้สึกใบหน้าร้อนฉ่า แต่ขาทั้งสองกลับก้าวเดินไปหาเขาทีละก้าว...ทีละก้าว รู้ตัวอีกครั้ง นางก็ถูกเขารั้งร่างเข้าไปกอดหอมเสียแล้ว ทว่าเวลานี้นางอยากรู้เรื่องที่เกิดหลานชายมากกว่า จึงหันหน้าหนีไม่ยอมให้เขาจุมพิต“พี่อี้หวาย อ