บททั้งหมดของ เงารักอสุรา: บทที่ 111 - บทที่ 120

หลี่จื่อเหยาพยายามปรับอารมณ์ให้เยือกเย็น แล้วปกป้องตนเองด้วยการรับคำอย่างเย็นชายิ่งกว่า “ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ” นางเอื้อมมือไปหยิบเทียบบนโต๊ะหินด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่ยังไม่ทันที่จะดึงมือกลับมา มู่หรงอี้หวายก็คว้ามือของนางเอาไว้ก่อน หลี่จื่อเหยาขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะหันไปสบตากับเขาอีกครั้ง สีหน้าเขาดูเหมือนคนกำลังผิดหวัง“ในสายตาเจ้า สามีเป็นคนมากตัณหาถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”หลี่จื่อเหยายิ้มเย็น ดึงมือกลับมาอย่างแนบเนียน “ผู้อื่นไม่ได้ตัดพ้อต่อว่าสักคำ เพียงแค่จะส่งเสริมการกระทำของสามี แล้วเหตุไฉนท่านจึงกล่าวหาเช่นนั้นอีกเล่า”มู่หรงอี้หวายจดจ้องนางนิ่ง แล้วเอ่ยอย่างช้าๆ ชัด “ข้าเพียงแต่จะบอกว่า...นอกจากส่งเสริมการกระทำของสามีแล้ว ความเชื่อใจก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เจ้าพึงมี และก่อนที่จะทำท่าทางเช่นนั้นใส่ข้า ไม่สู้ลองตรองดูให้ดี หากคนอย่างคุณชายมู่หรงอยากกอดกกหญิงคณิกาสักคนสองคน จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนี้ด้วยหรือ”หลี่จื่อเหยานิ่งงัน เพียงคิดตามก็เข้าใจทุกอย่างมากขึ้น ไม่ใช่ว่าสามีไม่สนใจสีหน้านาง แต่บุรุษผู้นี้มั่นใจอย่างที่สุดว่า ผู้เป็นภรรยาจะไว้ใจเขาอย่างแท้จริง จึงทำทุกอย่างให

“พี่เย่ปล่อยเถิดเจ้าค่ะ น้องสาวเจ็บ...” นางแสร้งร้อง หวังว่าเขาจะคลายมือโดยเร็วเย่เทียนหลางรู้ว่ากำลังถูกผลักไส โทสะก็เริ่มคุกรุ่น เขามองนางด้วยแววตาลุ่มลึก ก่อนจะก้มศีรษะลงไปหาสตรีที่กำลังนอนเหงื่อตกอยู่ แล้วกระซิบเสียงเย็น “ข้ารู้แรงมือตนเองดียิ่งกว่าอะไร”หลี่จื่อเหยาขนลุกขนชัน เพิ่งรู้สึกถึงอันตรายจากเย่เทียนหลางเป็นครั้งแรก ด้วยเหตุนี้จึงไม่คิดจะใช้วิธีละมุนละม่อมอีก นางสูดลมหายใจเข้าลึก ทิ้งรอยยิ้มแล้วปรับสีหน้า มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาราวน้ำแข็งบนยอดเขาพันปี“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นข้าจะร้องจริงๆ ด้วย”เย่เทียนหลางกลั้วหัวเราะสดใส ประหนึ่งว่าทั้งสองกำลังหยอกเย้ากันอยู่ แล้วกระซิบตอบอย่างไม่ยี่หระ “อย่าทำอะไรโง่ๆ ดีกว่า ถ้าเจ้าเสียงดัง ข้าสัญญาเลยว่าจะปิดปากนั่นเสีย แต่ตรองให้ดีก่อนเล่าเหยาเอ๋อร์ เพราะตอนนี้มือข้าไม่ว่าง”ไม่ต้องเปลืองความคิด ถ้ามือเขาไม่ว่าง แล้วจะใช้อะไรปิดปากตนกันเล่า นางย่อมรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรหลี่จื่อเหยาทั้งกระดากอาย และโกรธจนหน้าแดง นางดิ้นขลุกขลักอย่างไร้หนทาง แต่เขากลับยิ่งยิ้มกว้าง ส่งเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานเป็นที่สุด ชนิดที่หากผู้ใดเข

“ก็แน่ล่ะสิ เจ้าไม่รู้หรือว่า คนที่พบฮูหยินตัวเองหมดสติอยู่กลางสวนก็คือข้านี่แหละ”“ไม่ใช่ไม่รู้ เพียงแต่ไม่คิดว่าเจ้าจะมาอยู่ที่นี่”“ทำไมเล่า เมื่อก่อนข้าก็เข้าออกเรือนเจ้าราวกับเป็นบ้านตัวเอง ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรสักนิด อ่อ...จริงสิ ตอนนี้เจ้าไม่ได้อาศัยอยู่ผู้เดียวอีกแล้ว ยังมีเหยาเหยาอีกคน”คำเรียกขานภรรยาตนเองอย่างสนิทสนมจากปากของสหายทำเอามู่หรงอี้หวายคิ้วกระตุก เพียงแค่ยามนี้ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายล่วงรู้ว่าเขาคิดเช่นไรก็เท่านั้น หากไม่เห็นแก่มิตรภาพอันยาวนาน รับรองว่าตนจะต้องชักกระบี่ออกมาแทงสั่งสอนสหายสักสองสามแผลให้สำนึกเสียใจ แต่ในเมื่อตั้งมั่นว่าจะปล่อยให้อีกฝ่ายลำพองไปก่อน เขาจึงเผยรอยยิ้มบางเบาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเป็นปกติตอบกลับไป“ข้านั้นไม่เคยคิดมาก เพราะเหยาเอ๋อร์ย้ำมาตลอดว่านับถือเจ้าดั่งพี่ชายคนหนึ่ง แต่ก็ต้องคำนึงถึงสถานะฮูหยินน้อยตระกลูมู่หรงด้วย เจ้าคงไม่ต้องการให้นางด่างพร้อย เพียงเพราะตนเองเลอะเลือนชั่วครู่กระมัง”เย่เทียนหลางมีหรือจะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเหล่านั้น เสมือนถูกน้ำเย็นราดศีรษะ วาจาดุจคมมีดกรีดเข้ากลางใจ ใบหน้าคมพลันซีดเซียว แต่ถึงกระนั้นก็พยายาม

หลี่จื่อเหยาถอนหายใจ เมื่อคิดว่าความเป็นไปได้น่าจะเป็นข้อหลังสุด หลี่เค่อคงอยากให้นางช่วยอธิบายกระมังว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยเหม่ยเหมยก็นับว่าเป็นคนของเขาไปแล้วครึ่งหนึ่ง การต้องมารับรู้ว่าอีกฝ่ายไปใกล้ชิดกับบุรุษอื่นย่อมนำความไม่พอใจมาให้อย่างแน่นอนแต่แล้วทำไมต้องกลายเป็นนางที่ต้องรับหน้าด้วยเล่า ทั้งที่ไม่ใช่ตัวตั้งตัวตีเสียหน่อยคิดแล้วก็รู้สึกจนใจ ไม่รู้ว่าทำไมสามีจึงไม่เคยยอมลดราวาศอกกับพี่ชายของนาง ครั้นจะปฏิเสธไม่กลับไปก็เกรงว่าหลี่เค่อจะเดินทางมาที่นี่ด้วยตนเอง หากถึงเวลานั้นไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง อย่างไรเสียนางก็เป็นน้องสาวที่เขาเอ็นดูอย่างยิ่ง บางทีหากเป็นผู้เอ่ยปากขอร้อง พี่ชายอาจจะเห็นแก่หน้านางแล้วยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปก็ได้แต่นี่ก็เป็นเพียงการคาดเดาอยู่ดี ไม่แน่ว่ายามนี้อาจจะเกิดเรื่องกับมารดาก็เป็นได้ ไม่อย่างนั้นพี่ชายคงไม่ถึงกับต้องส่งรถม้ามารอรับถึงที่แบบนี้หลี่จื่อเหยายกมือตบใบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะหันไปสั่งเสี่ยวจูกับหนิงจิ้นให้ช่วยแต่งตัวให้ สาวใช้ทั้งสองทำงานอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็เนรมิตหญิงงามในอาภรณ์สีเขียวหยกออกมา จนเจ้าตัวต้องยิ้

มู่หรงอี้หวายหันหน้ากลับไปหาภรรยา เขาจดจ้องดวงหน้าที่เริ่มแดงก่ำเพราะโทสะของนาง และไตร่ตรองถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในช่วงนี้อีกครา หากเป็นตามที่นางเคยอธิบาย สาเหตุหนึ่งก็เพราะความขี้เกรงใจ ไม่รู้จักปฏิเสธผู้อื่น จนเป็นเหตุให้เย่เทียนหลางเข้าใจผิด แล้วในเมื่อเขาต้องการขจัดความเป็นไปได้เหล่านั้นเสีย นางยังจะมีหน้ามาโกรธเคืองอีกหรือว่าที่แท้ นางนัดแนะกับคนบางคนเอาไว้ และอยากแล่นไปหาอีกฝ่ายใจจะขาดจริงๆเมื่อคิดได้ดังนั้นมุมปากจึงหยักยกเป็นรอยยิ้มเยียบเย็น“ข้าเป็นสามีเจ้า ต่อให้ต้องการกักขังเจ้าไว้แต่ในเรือนนี้ก็ย่อมทำได้ หรือว่า ความจริงเจ้าอยากกลายร่างเป็นดอกชิ่งที่โน้มกิ่งออกไปนอกกำแพงเล่า เหยาเอ๋อร์...”หลี่จื่อเหยาชาวาบไปทั้งร่าง รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดใส่ ไม่คิดว่าบุรุษที่หยอกเย้านางอย่างรักใคร่เมื่อครู่ จะสามารถเอ่ยถ้อยคำร้ายกาจเช่นนี้ออกมาได้ แต่ก็ยังทนแข็งใจ แล้วกล่าวต่อด้วยเหตุผลซึ่งหวังว่าเขาจะรับฟัง “ท่านพี่ทำไมถึงพูดเช่นนี้ ข้าเพียงเป็นห่วงที่บ้านเท่านั้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ พี่เค่อถึงได้ส่งรถม้ามา”เขาเค้นหัวเราะทีหนึ่ง “ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาด