Semua Bab เงารักอสุรา: Bab 131 - Bab 140

หลี่จื่อเหยายังนิ่งเงียบ มู่หรงอี้หวายก็มิได้เร่งรัด เพียงพูดต่อช้าๆ เหมือนกำลังเอ่ยถึงเรื่องฟ้าฝน“ข้าก็ไม่ได้จะยื้อแย่งเขามาใช้แซ่มู่หรง แต่จะเคี่ยวกรำให้เขาเก่งทุกๆ ด้าน ต่อไปจะได้ดูแลกิจการของตระกูลหลี่ให้กลับมารุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่าง หากได้ชื่อว่าเป็นบุตรบุญธรรมของข้า เมื่อเขาเติบใหญ่ย่อมสามารถเลือกคุณหนูตระกูลผู้ดีมาเป็นคู่ เจ้าไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องดีหรอกหรือ”แม้เหตุผลของมู่หรงอี้หวายจะดีเพียงใดก็ตาม แต่นางกำลังตั้งครรภ์ก็อยากให้เขาทุ่มเทให้บุตรแท้ๆ ของตนเองมากกว่า หนำซ้ำสามีกับพี่ชายก็มีเรื่องกระทบกระทั่งกันมากพอแล้ว นางคิดว่าหากเพิ่มเรื่องหลี่หลางขึ้นมาอีกก็จะยิ่งไปกันใหญ่ เท่ากับว่าเรื่องนี้เสียมากกว่าดี จึงตัดสินใจเอ่ยทัดทาน“พี่อี้หวาย ข้าดีใจที่ท่านหวังดีกับอาหลาง แต่อย่างไรเขาก็มิใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเราจริงๆ อีกอย่าง พี่ชายของข้าไม่ใช่คนไร้ความสามารถ เขาย่อมจัดการเรื่องในเรือนของตนเองได้ ท่านพี่...ท่านไม่ควรไปแทรกแซง เพราะมีแต่จะหมางใจกับพี่เค่อเพิ่มขึ้นอีก”มู่หรงอี้หวายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เขาเหลือบสายตาไปมองนางพลางเอ่ยเสียงเย็น “ข้าลืมไปว่าเจ้าเป็นคนใจหิน ไ

หลี่เค่อกัดฟันกรอด เส้นเลือดบนขมับปูดโปน ดวงตาแดงก่ำดั่งเลือดนก “ข้าเฝ้าหาเหตุผลมานานแล้ว เพราะระหว่างเรามีเรื่องบังเอิญมากเกินไป ที่แท้...ที่แท้ชายลึกลับผู้นั้นก็เป็นเจ้านี่เอง”หลี่จื่อเหยาอึ้งงัน ไม่แน่ใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น “พี่ใหญ่ พี่อี้หวาย นี่มันเรื่องอะไรกัน”“เหยาเอ๋อร์ เจ้าไปตามหลี่หลางและพามารอที่นี่ก่อน แล้วข้าจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลัง”เสี่ยวจูได้ยินดังนั้นก็รีบประคองนายหญิงของตนเองออกจากศาลาไปตามหาหลี่หลาง แม้ว่าหลี่จื่อเหยาจะยังละล้าละลังแต่ก็เดินออกไปตามความประสงค์ของสามี ส่วนเย่เทียนหลางก็ให้ความร่วมมือโดยการหลบฉากไปก่อนเมื่อผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องจากไปหมดแล้ว มู่หรงอี้หวายจึงเอ่ยออกไป “หลี่เค่อ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับเทียนหลางพูดคุยอะไรกันก่อนหน้านี้ แต่มีเพียงสองเรื่องที่เจ้าเข้าใจถูก เรื่องแรกข้ายอมรับว่าเกลียดขี้หน้าเจ้าเป็นที่สุด ส่วนเรื่องที่สองข้าอยากอุ้มชูหลี่หลางจริงๆ นอกเหนือจากนั้น มิสู้เจ้าใจเย็นลงก่อน แล้วไปคุยกันที่ห้องหนังสือของข้าดีกว่า”“มีอะไรที่คุณชายมู่หรงต้องหลบซ่อนด้วยเล่า หรือว่าเจ้าเกิดหน้าบางขึ้นมา กลัวผู้คนจะรู้ว่าเคยปีนเข้าห้องภรรยาผู้อื่น” หลี่เค

“เหยาเหยา เจ้าคิดว่าคุณชายมู่หรงคือพ่อพระหรือไร รู้หรือไม่ เส้นทางของการอยู่ในแวดวงทางการค้า ปลาใหญ่กินปลาเล็ก นับเป็นเรื่องสามัญ และการที่จะขึ้นมาอยู่ในจุดสูงสุดนั้น ตระกูลมู่หรงต้องทำร้ายคนมากมายนับไม่ถ้วน นับประสาอะไรกับสตรีตัวเล็กๆ อย่างเจ้า คนที่เขาไม่ได้รักจริงเล่า”คำพูดตอกย้ำแม้จะแผ่วเบา แต่ก็พุ่งตรงเข้าถึงกลางใจเย่เทียนหลางย่อมรู้วิธีสั่นคลอนจิตใจผู้คน เมล็ดพันธุ์แห่งความหวาดระแวงย่อมแตกหน่อผลิบานเป็นดอกไม้พิษได้ไม่ยาก เขาเชื่อเหลือเกินว่า เมื่อหลี่จื่อเหยาทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดจะต้องปักใจเชื่อตนเองอย่างแน่นอนแม้ใบหน้าจะเคลือบแฝงความห่วงใย แต่ในใจของเย่เทียนหลางกำลังหัวเราะเยาะหยัน ในที่สุดเขาก็ค้นพบรอยด่างของคุณชายผู้เพียบพร้อมอย่างมู่หรงอี้หวายตลอดชีวิตที่ผ่านมาตนเองต้องยอมเป็นหมอนรองบ่อน ทำตัวเป็นสหายที่ดี บ้างครั้งก็ต้องเสียเปรียบทั้งที่ใจไม่ยินยอม หลายต่อหลายครั้ง เขาต้องทนมองสิ่งที่ตนเองเฝ้าปรารถนาไปอยู่ในมือของอีกฝ่าย แต่ยังไม่เจ็บใจเท่ากับการที่ต้องฝืนรับสิ่งที่มู่หรงอี้หวายหามาทดแทน ประหนึ่งว่านั่นเป็นความเมตตาอันล้นพ้นคราวนี้แหละ เขาจะต้องพรากหลี่จื่อเหยามาจากมู่

ร่างเปียกปอนขาวซีดไร้การตอบสนองใดๆ มู่หรงอี้หวายไม่ยอมถอดใจ เขาเคยพานางกลับมาแล้ว ครั้งนั้นยังไม่ตั้งใจช่วยเท่าครั้งนี้ เช่นนั้นในเมื่อเขาทุ่มสุดตัว มัจจุราชก็ห้ามพรากนางไป“ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าตาย เจ้าก็ห้ามตาย ได้ยินไหมเหยาเอ๋อร์ เรายังไม่ได้ไปเที่ยวกันเลยนะ ข้าจะพาเจ้าไปเมืองเวิ่นเซียน ไปแช่น้ำร้อนให้ผิวสวยยังไงล่ะ สามีใจดีขนาดนี้ดังนั้นเจ้าห้ามจากข้าไป”สิ้นคำมู่หรงอี้หวายก็ถ่ายทอดลมหายใจให้อีกครั้ง ใบหน้าของนางยังซูบซีดไร้สีเลือด ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด หัวใจของเขาก็ยิ่งบีบรัด เจ็บปวดรวดร้าวจนแทบจะขาดใจ แต่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ แล้วพยายามรั้งสตรีอันเป็นที่รักมาจากหน้าประตูผีครั้งแล้วครั้งเล่ามู่หรงอี้หวายย่อมรู้ว่าการช่วยคนหมดลมหายใจไปแล้วนั้นเวลาเป็นสิ่งสำคัญ ยิ่งนานโอกาสก็ยิ่งริบรี่ แต่เขาไม่อาจยอมแพ้ เมื่อถึงตรงนี้คนที่ยืนดูเหตุการณ์ต่างสะเทือนใจไปตามๆ กัน แต่ก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ เพียงแค่เฝ้ามองบุรุษที่กำลังหัวใจสลายใช้ความพยายามเหนี่ยวรั้งวิญญาณของภรรยาด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ“อย่าดื้อกับข้านะหลี่จื่อเหยา ถ้า...ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟังข้า แล้วจากไปคนเดียวล่ะก็ ข้า...ข้า...จะตามไปตำหน

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า หลี่จื่อเหยาแม้อ่อนล้าก็ค่อยๆ เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้มู่หรงอี้หวายฟัง นัยน์ตาที่เคยสุกสกาวกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและกังขา อยากจะรู้ว่าสำหรับสามีแล้วที่แท้นางเป็นเพียงเครื่องมือ หรือสตรีที่เขารักอย่างจริงใจกันแน่มู่หรงอี้หวายไม่ใช่ไม่รู้ว่าตอนนี้นางกำลังสับสนวุ่นวายจิตใจเพียงใด แต่สภาพร่างกายของนางย่ำแย่อยู่ จึงยังไม่ได้อธิบายอะไร เพียงกุมมือของนางเอาไว้ แล้วเอ่ยคำสัญญาว่า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยตนจะเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างแน่นอนสีหน้าและแววตามั่งคงไม่สั่นคลอนของเขา ทำให้จิตใจที่บีบรัดของหลี่จื่อเหยาพลันคลายลง นางจึงพยักหน้าเป็นอันตกลงว่าจะรอสามีกลับมาคลี่ปมที่เย่เทียนหยางผูกเอาไว้ในภายหลังทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ภายในห้องพลันเงียบสงบ หลี่จื่อเหยาที่ไม่อาจฝืนทนกับความเหนื่อยอ่อน นางค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง มู่หรงอี้หวายเฝ้ารออยู่ข้างๆ จนกระทั่งท่านหมอเจียงฟู่มาถึง จึงค่อยปล่อยมือนางแล้วเดินออกไปจากห้องนอน พอได้รับรู้เรื่องทุกอย่าง มู่หรงอี้หวายสงสารและเห็นใจภรรยาเป็นกำลัง อีกทั้งยังรู้สึกหวานล้ำในอก หลี่จื่อเหยารักมั่นจริงใจ ไม่หวั่นไหวแม้ถูกยั่วยุปลุกปั