Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 341 - Bab 350

ตลอดทางหยกกวาดข้าวของมากมายที่วางขวางหรือแม้แต่ชั้นวางของใส่หงส์ แม้ใจจะห่วงเลวี่แต่ก็ต้องสลัดน้องสาวให้หลุดหงส์ไม่ได้ส่งเสียงหยอกล้อกระตุ้นให้เส้นประสาทพี่สาวเต้นตุบ ๆ แต่เลือกที่จะหลบเลี่ยงสิ่งกีดขวางพร้อมกับคอยตามไม่ให้หลุดรอดสายตาไปได้ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน…แต่เธอมีลางสังหรณ์ว่าจะต้องตามหยกไป ถ้าไม่ตามหยกไปในวันนี้อาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต… แล้วอะไรกันล่ะที่จะทำให้เธอเสียใจ?ที่ผ่านมาเธอเชื่อลางสังหรณ์ที่ติดตัวมากับการกลายพันธุ์เป็นกวางเสมอ ไม่ว่าจะร้ายหรือดี ทักษะนี้ไม่เคยทรยศเธอเลยสักครั้งแล้วจะเป็นอะไรไปถ้าครั้งนี้เธอก็เลือกที่จะเชื่อและออกวิ่งตามพี่สาวที่ไม่มีแก่ใจจะต่อสู้อีกแล้วยิ่งเห็นด้านหน้าเต็มไปด้วยควันไฟ หยกก็ยิ่งร้อนใจ จินตนาการเลวร้ายมากมายประดังประเดเข้ามาในสมองไม่หยุดไฟจะลามไปถึงชั้นสองหรือยัง!ต้นเพลิงอยู่ตรงไหนก่อนออกมาเธอได้เปิดหน้าต่างไว้หรือเปล่า?ยิ่งใกล้ห้องพยาบาลมากเท่าไร หยกก็ไม่ได้สนใจน้องสาวที่วิ่งตามมาอีก ใจเอาแต่คิดว่าต้องวิ่งอย่างไรจึงจะไปถึงห้องพยาบาลให้เร็วที่สุด“ห้องพยาบาล” หงส์ทวนคำเมื่อเห็นว่าตรงหน้ามีป้ายบอกทาง พี่สาวของเธอมาที่นี่ทำไม‘ดูเห

หลายครั้งที่เขาพยายามพูดคุยเจรจาไกล่เกลี่ย แต่หญิงสาวก็ไม่รับฟัง ทั้งยังบอกว่าเธอรักเขามากจริง ๆ หากเป็นไปได้ช่วยพิจารณาและทดลองคุยกันก่อนได้หรือไม่ ไม่ว่าจะเริ่มคุยกันด้วยเรื่องอะไร สุดท้ายอีกฝ่ายก็จะบอกให้พวกเขาลองศึกษากันก่อน อย่าเพิ่งตัดรอน ราวกับไม่รับฟังคำปฏิเสธเลวี่ในตอนนั้นไม่มีทางตอบรับความรู้สึกใครได้ ต่อให้ยกเรื่องนี้มาพูดอีกกี่ครั้งเขาก็ตอบไปตามตรงว่าไม่ได้เสมอใจเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว หากจะให้เลิกชอบคงต้องใช้เวลาอีกนาน และมันอาจทำให้พี่หยกเสียโอกาสในการเปิดรับใครคนอื่นเข้ามา ยิ่งในวันสิ้นโลกแบบนี้แล้ว คนดีที่บังเอิญผ่านเข้ามาไม่ใช่ว่าจะมีให้เจอง่าย ๆแต่ไม่ว่าจะพูดคุยกี่ครั้งสถานการณ์ระหว่างพวกเขาก็มึนตึงมากขึ้นเรื่อย ๆ นอกจากขังเขาไว้ในทาวน์โฮมแล้ว มีอยู่วันหนึ่งเขาเกือบถูกลักหลับ ดีที่ตื่นขึ้นมาก่อนเลวี่ที่อึดอัดและไม่สะดวกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงเริ่มคิดหนีอย่างจริงจัง หญิงสาวที่เหมือนจะรู้ว่าเขาอยากจะหนีก็เฝ้าเขาไว้ไม่คลาดสายตาเหมือนกันจนกระทั่งวันนั้น… วันที่พี่หยกพาชายแปลกหน้าเข้ามาที่บ้านแล้วก็ภาพตัดมาเป็นวันนี้ที่เขากำลังถูกรมควันอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แถมร่างกา

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงคนจำนวนมากก็ได้ขึ้นมาจากปากหลุม ดาริณีที่รออย่างกระวนกระวายท่ามกลางกองอาหารก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นตุ่นและหงส์ ตามมาด้วยชาวบ้านกลุ่มสุดท้ายที่อยู่ช่วยโจเซฟวางเพลิงห้างสรรพสินค้าชาวบ้านที่ขึ้นมาจากหลุมต่างก็รีบหันกลับไปมองยังทิศทางที่ตนเคยอยู่ เห็นเพลิงไหม้สูงกว่า 20 เมตร ใบหน้าซูบตอบจึงเริ่มมีรอยยิ้มพังแล้วพังพินาศแล้ว!ฮ่า ๆ ๆ ๆ!!!!เสียงหัวเราะคละเคล้าไปกับเสียงร้องไห้เปี่ยมสุข ไม่ว่าจะเด็ก วัยรุ่น หรือคนชรา ไม่ว่าใครต่างก็เก็บสีหน้าปลาบปลื้มไว้ไม่อยู่ดีจริง ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่… อยู่ดูความฉิบหายของพวกมัน!ชาวบ้านที่ยังสลัดความแค้นไม่หมดหาผ้ามิดชิดมาผูกตาอดีตนายใหญ่ของค่ายไว้แล้วจับมัดมือมัดเท้าในตอนที่มันสลบ ก่อนหน้านี้ชาวบ้านอยากจะโยนอดีตนายใหญ่ให้เข้าไปตายในกองเพลิง เพราะพวกเขาได้ระบายอารมณ์ไปเต็มที่แล้ว แต่ก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าคนที่เคยตกอยู่ในการควบคุมของมันหรือเคยถูกมันข่มเหงกระทำชำเรายังไม่ได้ชำระหนี้บัญชีแค้น ปล่อยให้มันนอนตายอย่างสบายในกองเพลิงไม่ใช่ว่าพวกเขาใจดีเกินไปหรอกเหรอ“เหนื่อยกันหน่อยนะคะ” ท่ามกลางเสียงร้องไห้และเสียงหัวเราะ ดาริณีก้มตัวช่วยดึงโจเซฟขึ้

หลังโดนรุมประชาทัณฑ์ที่จุดยุทธศาสตร์ติดต่อกัน ชายฉกรรจ์ก็ไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้อีก มันอดทนได้ไม่นานก็สิ้นชีวิตไปทั้งอย่างนั้น พวกชาวบ้านเลยไปตามกลุ่มของโจเซฟมาช่วยยืนยันว่ามันไม่มีลมหายใจแล้วหรือแค่แกล้งทำ กลัวว่าจะมีวิธีหลอกตาแสร้งว่าตายแล้วให้พวกเขาชะล่าใจ“ถ้าอยากรู้ว่าแกล้งตายไหมก็เอามีดปักเข้าที่กลางอกไปเลยสิคะ” หงส์เสนอ“คะ... คือ... พวกเรา...” ต่อให้รุมกระทืบหรือกระหน่ำทุบตี พวกเขาก็ยังเป็นเพียงชาวบ้านไม่ประสา จะให้ลงมือฆ่าคนก็ต้องคิดหนักถึงมันจะทำชั่วใส่พวกเขามามาก แต่ใครล่ะจะอยากมือเปื้อนเลือด“เราก็ไม่อยากสอนให้พวกคุณทำแบบนี้หรอกนะ แต่โลกที่มีแต่คนแบบนี้เต็มไปหมด หากคุณไม่ทำ… เขาก็ทำคุณ เลือกเองก็แล้วกัน” หงส์ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นพร้อมกับวางมีดทำครัวเล่มหนึ่งที่หยิบติดมือมาจากในทาวน์โฮมไว้บนพื้น เรื่องอ่อนไหวแบบนี้ต้องปล่อยให้พวกเขาคิดและตัดสินกันเอง แค่ชี้แนะแล้วให้พวกเขาเลือกก็พอ“ฉันทำเองค่ะ” หญิงสาวที่มีอายุมากสุดในกลุ่มผู้เคราะห์ร้ายอาสา เธอก้าวออกมาอย่างมั่นใจ ก้มลงหยิบมีดที่พื้น เบนสายตามองร่างแน่นิ่งไม่ไหวติงของชายฉกรรจ์ที่เธอเกลียดแสนเกลียด ชายที่พรากความสวยงามไปจา

นอกจากไปเอาจักรยาน โจเซฟก็ไม่ได้ขับย้อนไปยังสำนักงานท้องถิ่นที่ฝังเครื่องสำรองไฟฟ้ากับตู้เซฟอาวุธมาด้วย เพราะของเหล่านั้นจะต้องนำไปใช้ที่บ้านบนภูเขา ซึ่งขากลับเป็นทางผ่านอยู่แล้ว ค่อยไปขุดขึ้นมาก็ยังไม่สาย ยกเว้นแต่จะมีใครไปแถวนั้นแล้วเจอร่องรอยที่พวกเขาทำไว้ ขออย่าให้มีจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะให้ตุ่นดมกลิ่นตามไปจนกว่าจะเจอ!รถบรรทุกคันนี้มีน้ำมันเหลือไม่มากแล้ว ดังนั้นโจเซฟจึงไม่สามารถจอดแวะหรือเก็บเกี่ยวของตามรายทางได้ แต่นั่นก็ทำให้อีก 2 ชั่วโมงต่อมาก็เจอหมู่บ้านที่ถูกใจ ตั้งอยู่ห่างจากเส้นทางที่พวกเขาซุกซ่อนไว้ประมาณ 1 กิโลเมตรกว่า เส้นทางนั้นถูกเฉินเฟิงทำเป็นอุโมงค์ต้นไม้ หากไม่รื้อถอนเข้าไปก็คงไม่รู้ว่ามีถนนถูกซ่อนอยู่แน่นอนว่าสถานที่ที่พวกเขาหมายตาย่อมต้องมีเจ้าของเดิมอาศัยอยู่ก่อนแล้วซึ่งเจ้าของเดิมเหล่านั้นก็กลายเป็นซอมบี้เดินเพ่นพ่านไปมาประหนึ่งปู่โสมเฝ้าทรัพย์ โจเซฟให้ชาวบ้านและหญิงสาวเคลียร์ผู้อยู่อาศัยเดิมกันเอง แต่จะมีโค้ชตุ่นและหงส์คอยดูแลอยู่ด้านหลัง จะได้มีประสบการณ์ต่อสู้กับซอมบี้ติดตัวไว้บ้าง เผื่อวันไหนมีเหตุให้ต้องฆ่าขึ้นมาจะได้ไม่ตกอยู่ในอันตรายอีก“ถ้าเคลียร์ต้