All Chapters of THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

 วันต่อมา…. @โรงพยาบาล   ฉันยกข้อมือเล็กพลิกหน้าปัดนาฬิกาเรือนโปรดเข้าหาสายตาที่กำลังเพ่งมองอยู่ และทิ้งกำปั้นลงบนตักทุบรัวเบาๆ ชะเง้อชะแง้มองหน้าห้องตรวจว่าเมื่อไหร่ประตูจะเปิด แล้วก็วนกลับไปที่ยกข้อมือขึ้นใหม่ วนไปวนมาแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำ

“เดี๋ยวก็รู้” ธามหันกลับมาบอกฉันเสียงเรียบ...คือมันเรียบจนแยกไม่ออกว่าฉันควรจะตื่นเต้นหรือกลัวดี คนอะไรไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาทางสีหน้า น้ำเสียงหรือแม้แต่แววตา มีแต่คิ้วหนาเข้มผูกกันเป็นโบเท่านั้นที่พอจะบอกได้ว่าเขาค่อนข้างจะหงุดหงิดพอสมควรสุดท้ายฉันก็ได้แต่ปล่อยให้ธามจูงไป ไม่สิ...น่าจะเรียกว่าลากซะมากกว่าไปยังจุดหมายที่ไม่รู้ว่าคือที่ไหนเส้นทางที่ไม่คุ้นตาและดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ฉันไม่เคยผ่านมาทางนี้แน่ๆ ธามพาฉันเดินมาขึ้นลิฟต์ใต้อาคาร ที่ดูเหมือน...ตึกวิศวะ ใช่...ป้ายเยื้องๆ กับลิฟต์เขียนไว้แบบนั้น ฉันไม่ได้สนใจเลยว่าเขากดมาชั้นไหนเพราะมัวแต่มองใบหน้าคมและแววตากราดเกรี้ยวนั่น จนปล่อยให้เขาลากเข้ามาในห้องอะไรก็ไม่รู้จนได้“ช้าจังวะเฮีย รอตั้งนาน” เสียงบุคคลที่นั่งอยู่ข้างหลังกลองชุดสุดหรูเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เราก้าวเข้ามา ดูเหมือนเขาคนนั้นจะเป็นรุ่นน้อง เพราะเรียกธามว่าเฮีย และเหมือนเขาสองคนจะนัดกันไว้ก่อนแล้ว นี่คงเป็นห้องซ้อมดนตรีสินะ...แต่เครื่องดนตรีพวกนี้ดูหรูกว่าจะเป็นของมหาวิทยาลัย“ไหนของ” ธามเอ่

หลายวันต่อมา….07:30 น. “อุ๊บบ…”พอรถจอดสนิทฉันก็รีบเอามือซ้ายขึ้นปิดปาก ส่วนอีกข้างเปิดประตูพุ่งตัวออกจากรถไปยังโพรงหญ้าข้างทางด้วยสปี๊ดความเร็วสูงทันที ฉันอัดอั้นอดทนมาตั้งเกือบชั่วโมงจากการขับรถขึ้นดอยของนายชานนท์ผู้เป็นเพื่อนร่วมคณะคนเดียวของฉันและรู้สึกอยากด่าเขามากเลยตอนนี้ แต่ปากยังไม่ว่าง“อึก...โอ๊กกกกก อ๊อกกกก! แค่กๆๆ” พอเปิดปากออกอ้วกก็พุ่งออกมาแบบไม่มีกั๊กแบบลืมอายไปเลย มันแบบว่าไม่ไหวจริงๆ นะ ทั้งที่นนท์ไม่ได้ขับรถเร็วมากแต่ฉันไม่ชินกับทางโค้งที่ไม่ทางตรงมาขั้นแบบนี้เลยสักนิด“ไหวปะเนี่ย พี่” เสียงเพลินเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพลางโน้มตัวเอามือมาลูบหลังฉันที่นั่งหย่องย่ออยู่ข้างทางนั่นเบาๆ ฉันทำมือบอกน้องไปว่าโอเครแต่ความจริงแล้วคือไม่เลย“อะ บ้วนปากก่อน”ฉันรับขวดน้ำเปล่าที่เพลินยื่นมาให้ เปิดฝากรอกเข้าปากและบ้วนออกซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบ แต่พอได้อ้วกออกเหมือนจะดีขึ้นมาหน่อยๆ นะ ฉันใช้มือจับต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ เพื่อทรงตัวขึ้นยืนก่อนจะมีรถตู้ที่เคลื่อนเข้าม

 แปะๆ แปะ..แปะๆ เสียงปรบมือดังขึ้นรัวๆ พร้อมกับเสียงเอื้อนเอ่ยอย่างดีใจของนนท์“ฮู้ววววว์ สำเร็จแล้วเว้ยยยย”งานชมรมสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีและมันออกมาดีกว่าที่คิด เร็วกว่าเวลาที่กำหนดซะอีก เพราะที่คาดไว้คือน่าจะประมาณห้าโมง แต่นี่เพิ่งบ่ายสาม...“เย้ๆๆ สถานีต่อไป ฉลองงงงง” เพลินยกแขนขึ้นฟ้าแสดงความดีใจพอๆ กับนนท์และตามด้วยเสียงของทุกคนในชมรมเพราะคำว่า ฉลอง ของเพลินเย้ๆๆ เย้ๆ“เจอกันที่ รีสอร์ต” นนท์พูดบอกเพราะเขาจองรีสอร์ตตรงปากทางขึ้นดอยไว้แล้ว สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ เขากะจะเลี้ยงขอบคุณที่ทุกคนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี“ไม่เมาไม่เลิกเว้ยยยย” และเสริมขึ้นด้วยรุ่นน้องผู้ชายคนสนิทของนนท์ ฉันก็จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร“ช่ายๆ งานนี้สปอนเซอร์เพียบ” มิณเติมต่อท้ายทันทีพลางเหลือบตามามองยูตะ ยูตะก็หันไปมองธาม ธามก็หันไปหาเฮียวาโย แล้วเฮียวาโยก็หันไปมองเฮียแม็ก ส่งกันไปเป็นทอดๆผลัวะ!!!“หมดแล้ว สัส!” เฮียวาโยตบหัวเฮียแม็กเสียงดังลั่น เพรา

“คืนนี้ไปนอนด้วย”ฉันตาเบิกกว้างกับประโยคที่คนตัวโตพูดออกมา ใจเต้นระส่ำจนจับจังหวะไม่ได้ อุณหภูมิพุ่งขึ้นหน้าสูงปี๊ดแบบทะลุปรอทไปเลยก็เป็นได้ พะ...พูดบ้าอะไรของเขา ปะ...ไปนอนด้วยบ้าบออะไร ระ...โรสเป็นผู้หญิงนะธาม ละ...แล้วฉันควรทำไงต่ออะ ขนาดแค่คิดยังติดอ่างขนาดนี้ ไม่ต้องห่วงเลย พูดไปไม่เป็นประโยคแน่นอน“ว่าไง”วะ...ว่าไงอะไรอีกเล่า กดดันทำไมเนี่ย“มะ...ไม่ได้” ฉันรีบปฏิเสธทันทีเพราะธามคายอ้อมกอดออกและพยายามจะจับตัวฉันให้พลิกกลับไปหาเขา ซึ่งมันไม่โอเครเลย ฉันยังไม่พร้อมเผชิญหน้าธามตอนนี้แต่ร่างฉันก็ถูกจับพลิกมาเผชิญหน้ากับเขาจนได้และเป็นจังหวะที่เราสบตากันพอดี กลายเป็นฉันที่ต้องพาสายตาไปโฟกัสที่พุ่มไม้ข้างนั่นแทน ทำไงดี...ฉันควบคุมลมหายใจตัวเองไม่ได้เลย ไหล่เล็กทั้งสองข้างยังถูกตราตึงไว้แน่นด้วยมือที่มีกำลังมหาศาลจนฉันกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้“ทำไม” ยัง...ยังมีหน้ามาถามอีก ฉันเหลือบตามองหน้าคนถามแวบหนึ่งก่อนจะกลับไปโฟกัสจุดเดิม ใครสอนให้เขาทำหน้าแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวหรือไม่รู้สึกอะไรเลยแบบนั้นน