All Chapters of THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 39

 เฮือกก!!!ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก เบิกตากว้างมองเพดานห้องด้วยความตกใจ หายใจหอบถี่ราวกับเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาก็ไม่ปาน ดวงใจน้อยกระหน่ำเต้นโครมครามไม่หยุด เหงื่อผุดออกตามกรอบหน้าเต็มไปหมด ฝันอีกแล้ว...ฝันแบบนี้อีกแล้ว“โรส เป็นอะไร”เสียงนั่นทำให้ฉันกลับมาอยู่ในปัจจุบันและพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของธามที่ตอนนี้ผงกหัวขึ้นมามองหน้าฉันด้วยแววตาเป็นกังวลและท่าทางงัวเงียหน่อยๆ“ธาม ฮึก โรส...ฝันร้าย ฮึก” ฉันหันไปสบตาธามด้วยนัยน์ตาสั่นระรัว น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้“แค่ฝันเอง ร้องไห้ทำไม” มือหนายกขึ้นเกลี่ยน้ำใสที่ร่วงลงข้างหางตาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วลูบผมฉันเบาๆ ปกติฉันนอนคนเดียวก็ฝันแบบนี้แทบจะทุกคืนก็ไม่เห็นจะร้องไห้ แต่พอมีคนถามว่าเป็นอะไร ทำไมมันถึงอ่อนแอขึ้นมาซะงั้น ยิ่งคนตรงหน้าเป็น ธาม น้ำตาก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตกจุ๊บ//ฉันหลับตารับจุมพิตบนหน้าผากจากคนตรงหน้าเพื่อเป็นการปลอบประโลม ก่อนธามจะผละออกแล้วมองนัยน์ตาของฉัน“ไม่เป็นไรนะ

“เห่ย!” ฉันโพล่งขึ้นด้วยความตกใจเมื่อฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ พี่ซันเองก็สะดุ้งไปตามเสียงของฉันเหมือนกัน“พี่ซัน กลับรถเดี๋ยวนี้เลยค่ะ พาโรสกลับคอนโดก่อน” ฉันพูดบอกพี่ซันที่นั่งทำหน้างงอยู่หลังพวงมาลัยด้วยท่าทางตื่นตระหนกสุดๆ“มีอะ...”“เร็วค่ะ!” ฉันเผลอออกคำสั่งเสียงแข็งกับพี่ซันอย่างลืมตัวตอนที่พี่ซันกำลังจะถามฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาอธิบายอะไรทั้งนั้น สิ้นเสียงฉันพี่ซันรีบเลี้ยวกลับรถตามคำสั่งทันทีพอถึงคอนโดฉันก็รีบเปิดประตูทั้งที่รถยังไม่ทันจอดสนิทดีด้วยซ้ำและพุ่งตรงเข้าไปยังหน้าลิฟต์ทันทีโดยไม่รอฟังว่าพี่ซันจะพูดอะไร ทำไมประมาทอย่างงี้นะโรส ในห้องมีอะไรตั้งหลายอย่างที่ไม่ควรมีใครรู้ ให้คีย์การ์ดเขาไปง่ายๆ อย่างงี้ได้ยังไงกันฉันตะบี้ตะบันกดปุ่มตรงหน้าลิฟต์อย่างร้อนรน มือไม้สั่นไปหมด เร็วกว่านี้ไม่ได้รึไง ต้องโทษฉันที่คิดออกช้าไป บ้าชะมัด...ติ้งงงง“ธาม!”พอประตูลิฟต์เปิดฉันก็เผลอเรียกชื่อคนที่อยู่ข้างในออกมาด้วยความตกใจ ก่อนฉันจะดึงสติกลับมาปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ธามเองก็ดูตกใจนิดๆ เหมือนกัน แต่ฉันรู้สึกเหมือนธามจะตาแดงๆ ด้วยนะ เขาเป็นอะไรรึเปล่า“ทำไมกลับมาเร็ว” ธามเลิกคิ้วถามข

​ @บ้านตรีทรัพย์ “หนูโรสจ๊ะ”ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคุณนายท่านทูตเอ่ยเรียกพลางเอื้อมมือมาจับแขน เพราะจิตใจฉันมันไม่ได้อยู่บนโต๊ะอาหาร และไม่รู้เลยว่าพวกท่านคุยอะไรกันบ้าง“คะ?” ฉันหันกลับมาขานรับท่านตามมารยาท ก่อนจะสลัดเรื่องของธามออกจากหัว บ้าจริง...ฉันมัวแต่นั่งคิดว่าจะบอกเรื่องธามกับคุณพ่อยังไง จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี“เป็นอะไรรึเปล่า อาหารไม่ถูกปากเหรอจ๊ะ”“เปล่าค่ะ อาหารอร่อยมากเลยค่ะ” ฉันพูดไปไม่ใช่เพราะเอาใจคุณนาย แต่แม่ครัวของคุณพ่อฝีมือดีมากจริงๆ แล้วฉันก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ“งั้นหนูก็มากินข้าวกับพ่อบ่อยๆ ซิ” คุณพ่อพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจัง ท่านไม่ได้แค่แซว แต่อยากให้ฉันมาหาบ่อยๆ นั้นคือเรื่องจริง ท่านคงจะเหงาเพราะคุณนายก็ไม่มีลูก ในบ้านก็เลยมีแค่ท่านสองคน“ผมอาสารับส่งให้ฟรีเลยครับ” พี่ซันออกหน้ารับทันที ก่อนที่ฉันจะเงยหน้ามองเขาแบบอึ้งๆ ส่วนคุณพ่อก็เสริมทัพ“ดีเลย พ่อยิ่งไม่อยากให้หนูขับรถอยู่ด้วย”“พ่อ

ช่วงเย็นของวันต่อมา… “โคตรไม่อยากให้จบคลาสนี้เลยวะ”ฉันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือหันไปทางต้นเสียง เห็นนนท์มองตามอาจารย์สาวแสนสวยที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปจนเลี้ยวหลัง แต่ความจริงไม่ใช่แค่นนท์หรอกผู้ชายทั้งห้องต่างหาก“แลดูตั้งใจเรียน พ่อแม่คงภูมิใจ” ฉันพูดทีเล่นทีจริงใส่เพื่อนตัวเองก่อนจะหันมาเก็บของบนโต๊ะเข้ากระเป๋า“โห่...เดี๋ยวนี้เล่นแรง”“....” ฉันเงียบแต่หันไปยักคิ้วให้เขาทีหนึ่ง และลุกเดินออกมาจากเก้าอี้ นนท์ลุกตามหลังฉันออกมาทันที“ไปเอาเชื้อกวนตีนนิ่งๆ มาจากรุ่นพี่ธามเหรอ”“โฮะ...นี่นนท์ว่าธามกวนตีน เราบอกเขาแน่”“ห่าเอ๊ย! คนพูดวิ่งไปโน่นแหละ” นนท์สบทออกมาคล้ายกำลังหัวเสียสุดและทำท่าเหมือนจะวิ่งตามคนที่เขาสมมุติขึ้นมาไปอีกทาง ฉันได้แต่โคลงศีรษะไปมาแบบเอื้อมๆ ยังกล้าเล่นเนอะ…“จะว่าไป เราก็ใช่ย่อยนะ หลอมน้ำแข็งขั้วโลกเหนือแบบนั้นได้อะ เห็นมาเงียบๆ ที่ไหนได้แอบเล่นของสูง ไม่ใช่สูงอย่างเดียวนะ ยากมั๊กมากด