Semua Bab THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ: Bab 11 - Bab 20

“โรสเป็นแฟนกู”“แฟน!!!” ไอ้เฮียหมอทวนคำว่าแฟนออกมาเสียงดังลั่นอย่างตกใจ สีหน้าท่าทางบ่งบอกได้ชัดเจนว่ามันกำลังช็อกสุดๆ กูมีแฟนมันเป็นเรื่องอเมซิงขนาดนั้นเลยเหรอวะ ก่อนมันจะกะพริบตาถี่เหมือนเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วยิงคำถามใส่ผมรัวๆ“มีได้ไง ตอนไหน แล้วทำไมกูถึงไม่รู้ มึงดะ...”“พอ!!” ผมตะคอกใส่มันเสียงลั่นอย่างหัวเสีย ห่าเอ๊ย...จะอยากรู้อะไรมากมายขนาดนั้นว่ะ ถามเหี้ยอะไรนักหนา ก่อนจะเลิกคิ้วประชดประชันมันด้วยความหมั่นไส้“เป็นพ่องผมง่ะ”“อ้าว ไอ้ฉิบหาย กูรุ่นพี่มึงนะ” ไอ้เฮียหมอด่าผมกลับทันควันพลางง้างมือจะโบกหัวผม แต่มันโบกได้แต่ลมเท่านั้นแหละเพราะผมไหวตัวหลบมันทัน“อย่าลีลา”“แฟนกูก็บอกไม่ได้ นอกจากมึงจะเป็นผัว กูถึงจะบอกได้”“ไอ้หมอ!!” คำตอบของไอ้เฮียหมอทำให้ผมของขึ้นทันที ตวาดเรียกมันเสียงลั่นพร้อมกับกระชากคอชุดกราวดึงมันขึ้นยืนทันที ตอนนี้พวกพยาบาลข้างนอกคงสะดุ้งกันเป็นแถวๆ แต่ไม่มีคงใครกล้าเข้ามา“ใจเย็น

วันต่อมา…. “ฮะๆๆๆ” ฉันสะดุ้งสุดตัวรีบตอบรับเป็นพัลวันกับเสียงตะโกนเรียกข้างหูของเพื่อนใหม่ที่เริ่มจะสนิทของฉัน ก่อนที่นนท์จะเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย“เป็นไรเนี่ย เราเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว”“ปะ...เปล่าๆ คิดไรไปเรื่อยน่ะ” ฉันตอบกลับไปแบบปัดๆ แล้วนนท์ก็หันกลับไปทางน้องอีกคนของชมรมที่กำลังพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับโรงเรียนบนดอย ฉันก็ไม่ค่อยได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่ เพราะมัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืนก่อนและตอนนี้ก็ปวดหัวหนักมาก คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก อยู่ดีๆ คีย์การ์ดคอนโดที่หาไม่เจอก็มีคนเอาไปฝากไว้กับพี่รปภ. แต่ถ้าฉันทำหล่น ทำไมถึงเข้าห้องได้ล่ะ ความจริงมันก็ควรอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ หรือฉันไม่ได้ล็อกห้องตั้งแต่ก่อนออกไป พอกลับเข้ามาก็เลยเปิดได้โดยไม่ใช้คีย์การ์ดงั้นเหรอ แต่มันไม่น่าเป็นไปได้นะ ฉันเนี่ยนะลืมล็อกห้อง โอ๊ย...หัวจะระเบิด“โอเค งั้นเอาตามนี้แหละกัน มีใครจะเสริมอะไรอีกไหม” นนท์สรุปจบก่อนถามความคิดเห็นเพิ่มเติมจากคนในชมรม แต่ก็ไม่มีใครเสนออะไร ฉันจับใจความได้คร่าวๆ ว่าอาทิ

“ตัวเด็ดกูมาถึงแหละ”เวลาผ่านไปสักพัก คนที่ชื่อวาโยก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับพูดบอกพลางยกยิ้มขึ้นมุมปากเหลือบตามองฉันแปลกๆ อีกแล้ว คุณหมอก็เหมือนกัน พวกเขาเป็นอะไรกันเนี่ย ต้องมีอะไรแน่ๆ ทำไมต้องเหลือบมองหน้าฉันตลอดเวลาเลย ส่วนพี่ซันก็ยกเหล้าขึ้นดกจนหมดก่อนจะวางแก้วที่มีแต่น้ำแข็งเปล่าลงบนโต๊ะลุกขึ้นยืนพยักหน้าให้เพื่อนตัวเอง ฉันเองพอเห็นพี่ซันลุกขึ้นก็ลุกตามทันทีเหมือนกันคนชื่อวาโยเดินนำออกจากห้องตามด้วยพี่ซัน ฉัน และคนที่เหลือ ลงมายังสนามด้านล่างที่มีรถจอดรออยู่ตรงจุดสตาร์ทแล้วคันหนึ่ง รถสปอร์ตสีดำเงาคันหรูที่น่าจะถูกตกแต่งมาเพื่อลงสนามโดยเฉพาะ และอีกคันที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาด้วยความเร็วและเบรกเสียงเอี๊ยดดดด...ดังยาวจนฝุ่นตลบเพื่อหยุดตรงจุดสตาร์ท เป็นรถสีขาวที่ดูสะอาดตา ไม่ได้ถูกตกแต่งอะไรมากนักแต่ฟังจากเสียงก็พอรู้ว่าเป็นรถที่ใช้ลงสนามโดยเฉพาะเหมือนกัน ถ้างั้นรถสีดำนั้นก็ของพี่ซัน เขาชอบแข่งรถแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฉันยืนมองพวกเขากำลังตรวจรถก่อนจะแข่ง ไม่ได้ยินว่าเขาคุยอะไรกันหรอกตอนนี้เพราะเสียงท่อไอเสียที่ดังลั่นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้

“จะไปไหนกับแฟน ต้องรายงานคนอื่นด้วย?”สิ้นเสียงเรียบที่เป็นเชิงคำถามนั่นดวงใจน้อยๆ มันก็ทำงานหนักขึ้นมาอีกและเหมือนจะหนักกว่าทุกๆ ครั้ง นี่ไม่ใช่ความฝัน หูฉันก็ไม่ได้ฝาด แฟนงั้นเหรอ? แฟนที่แปลว่าคนรักกันใช่มะ? แสดงว่าเขาไม่โกรธแล้วสินะ แต่เหมือนธามจะพูดออกมาแบบไม่รู้ตัวพอเห็นหน้าฉันแบบว่าอึ้งๆ เขาก็ตีหน้านิ่งใส่ฉันทันที“ฟะ...แฟนเหรอ มะ...หมายถึงเราเหรอ” ฉันถามออกไปแบบโง่ๆ พลางเอามือชี้ไปที่ธามและตัวฉันสลับไปมา ทั้งที่ตอนนี้ก็มีแค่เราสองคน จะให้หมายถึงใครล่ะ บ้าจริง แต่ก็นะ...บางทีก็อยากมั่นใจกว่านี้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาไม่ได้ทำให้ฉันมั่นใจขึ้นแถมยังหมั่นไส้คนตรงหน้าหนักเข้าไปอีก“หมายถึงเธอกับไอ้เวรนั่นมั้ง”พอพูดจบธามดึงมือที่จับฉันไว้กลับไปล้วงกระเป๋ากางเกงยีนตัวเองทันที สายตาทอดมองไปยังสนามที่มีรถสองคันแล่นแข่งกันอยู่แบบไม่มีใครยอมใคร ไอ้เวรนั่นที่เขาหมายถึงก็คงเป็นพี่ซัน คนอะไรปากแข็งชะมัด ถึงเขาจะนิ่งแค่ไหนแต่เวลามีผู้ชายเข้าใกล้ฉันทีไรไม่เคยควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่สักครั้ง ยิ่งเห็นอาการกระฟัดกระเฟียดของเขายิ่งน่าแก

:::: ::::“ใครแกล้ง” ผมเอ่ยถามเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นเทาอยู่บนชิงช้าสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ผมไม่เห็นหน้าเธอหรอกแต่แรงสะอึกสะอื้นนั่นทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างหนักแน่ๆ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผมพลางเอามือเช็ดน้ำตาบนแก้มแบบลวกๆ ก่อนจะพูดบอกเสียงสะอื้น“มะ...ไม่มี ฮึก”“งั้นทำไมร้องไห้” ผมเลิกคิ้วถามเด็กผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสงสัย ไม่มีใครแกล้ง แล้วทำไมเธอถึงต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ ปกติผมไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับใครนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงสนใจเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนี้ ยิ่งพอเห็นหน้าเธอผมยิ่งไม่อยากละสายตาไปไหน ขนาดแก้มทั้งสองข้างเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา ยังน่ารักขนาดนี้ แล้วถ้ายิ้มล่ะ จะน่ารักขนาดไหน“เรา...ไว้ใจเธอได้ใช่ไหม ฮึก แม่บอกไม่ให้เราคุยกับคนแปลกหน้า แต่เธอจะไม่ทำร้ายเราใช่ไหม ฮึก” เสียงสะอื้นเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสารนัยน์ตาสั่นระริกเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ ที่พร้อมจะไหลออกมาได้ตลอดเวลาและนั่นทำให้ผมมีความรู้สึกอยากปกป้องใครสักคนขึ้นมา“อืม”“สัญญานะ” นิ้วก้อยเรียวเล็กถูกยกขึ้นยื่นมาให้ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงปัดออกและมองว่าน่ารำค