Semua Bab THE HEARTLESS ทวงรักร้าย...นายไร้ใจ: Bab 51 - Bab 60

​  พอออกจากผับของดินมาได้สักพัก ฉันก็เริ่มรู้สึกว่ารถขับออกนอกเส้นทางที่จะกลับคอนโดและฉันไม่คุ้นชินเส้นทางนี้เอาซะเลย ไวกว่าความคิดริมฝีปากขยับถามคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยทันที“จะไปไหนเหรอ”“พาไปขาย”เฮ้อออออ…!ฉันได้แต่ถอนหายใจให้กับคำตอบของนายธานินทร์ นับวันยิ่งกวน...ขึ้นเรื่อยๆ ฉันผิดเองแหละที่ถาม ไม่เคยได้คำตอบดีๆ เลยสักครั้งสิน่า ให้ตายเหอะ…แล้วเขาก็เอื้อมมือมาโยกหัวฉันเบาๆ ก่อนจะดึงกลับไปวางไว้บนพวงมาลัยรถตามเดิมแล้วรถก็ขับลัดเลาะตามทางขึ้นเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดตรงข้างสะพานที่ไหนสักแห่ง เอ๊ะ! ที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเหรอ มีคนด้วยแต่ก็ไม่ถือว่าเยอะเท่าไหร่ แสงไฟหลากสีประดับเต็มสองข้างทาง คล้ายๆ กับจุดชมวิวอะไรประมาณนั้น ธามลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูฝั่งฉัน“เดินเล่นกัน” เขาพูดแค่นั้นแล้วเอื้อมมาจูงมือฉันลงจากรถพอปิดประตูล็อกรถเรียบร้อย ธามก็จูงฉันเดินไปเรื่อยๆ ตามทาง แล้วเหมือนจะเป็นทางชันขึ้นเรื่อยๆ ด้วย คล้ายกับเรากำลังเดินขึ้นเขาอะไรประมาณนั้น มีคนเดินสวน

สองวันต่อมา… “นี่อะไร” ธามยื่นมือถือตัวเองที่เปิดไอจีค้างไว้มาตรงหน้าฉัน เพราะตอนนี้ฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ มีคนรุมทึ้งทั้งหัวทั้งหน้าฉันมากว่าสองชั่วโมงแล้ว โอ๊ะ! นั่นมันไอจีฉันนิ ธามหาเจอได้ไง ฉันตาเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะตวัดตาไปมองเขา ธามยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะชักมือถือกลับไปเล่นต่อสักพักการแต่งหน้าทำผมก็สิ้นสุดลงหลังจากที่ฉันอดทนนั่งมาเกือบสามชั่วโมง พอฉันเป็นอิสระก็รีบยื่นหน้าไปดูที่หน้าจอมือถือคนข้างๆ ทันที“อะไร!”“ทำไมหาเจอ อุตส่าห์ไม่บอกใคร” ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะ เขาหาเจอได้ไงกัน“เก่ง”“จ้ะ” ฉันฉีกยิ้มกว้างให้แบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ ก่อนจะหุบลงแล้วหันมาส่องกระจกสำรวจตัวเองแทน“แล้วเนี่ย ฟ้องได้ป่ะ มีคนแอบถ่าย” แล้วธามก็แซวฉันไม่หยุดแถมยังหันหน้าจอมือถือที่โชว์รูปเขาขึ้นหรามาให้ดูอีก แต่มีเหรอฉันจะยอม ฉันหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาแล้วกดเข้าไปในไอจีของเขาทันที ก่อนจะยื่นไปจ่อตรงหน้าเขาบ้าง“งั้นฟ้องกลับได้ป่ะ มี

ผมเดินวนไปวนมาหน้าห้องแต่งตัวอยู่สักพักพลางถอนหายใจออกซ้ำๆ หงุดหงิดฉิบหาย ทำไมโรสไม่คิดจะบอกผมสักที เธอจะปิดไปจนถึงเมื่อไหร่ ผมแม่งโคตรอยากตะโกนบอกเธอดังๆ เลยว่าผมรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว เลิกทำเหมือนมันเป็นความลับสักที แต่ก็ไม่ได้ไง เดี๋ยวเฮียหมอมันจะเสียหมา โอ๊ยยย...อึดอัดโว้ยผมออกแรงถีบเก้าอี้ที่วางซ้อนกันเป็นชั้นๆ ด้านข้างจนล้มระเนระนาดเพื่อระบายความอึดอัด แต่ลืมคิดไปว่าพวกเฮียวาโยนั่งอยู่บริเวณนั้น ดีที่มันลุกทันไม่งั้นเก้าอี้ทับคอมันตายห่าแน่โครมมมม…“ไอ้ธาม!! ไอ้เด็กเหี้ย!!” เฮียวาโยตะคอกด่าผมสุดเสียง จนดังก้องไปทั่ว สงสัยได้ยินไปถึงชั้นบนสุดของโรงแรมแล้วมั้ง ห่าเอ๊ย! ดีที่เสียงมันไม่แหลมเหมือนผู้หญิง ไม่งั้นได้มีแก้วหูแตกกันบ้างล่ะ“โทษ!”ผลัวะ!!“โทษ~ โทษ~ โทษพ่อง! ไอ้ห่า เก้าอี้เกือบทับกูตาย” มันพุ่งมาตบหัวผมอย่างแรงเสียงดังลั่น ผมทำได้แค่ตวัดตามองมันพลางเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ มือหนักฉิบหาย และนั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่โรสรีบวิ่งเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น จับๆ คลำๆ ที่หัวผม ก่อนจะหันไปโวยวายใส่เฮ

อ๊อดดดด~ อ๊อดดด~ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะเสียงที่ดังรัวๆ จากด้านนอก มือหนาควานหามือถือหัวเตียงมากดดูเวลา แม่งเอ๊ยยย! เที่ยงคืนเนี่ยนะ ใครวะมาตอนนี้ แล้วเสียงก็ดังขึ้นกดดันผมไม่หยุด ต้องได้ลุกจากที่นอนไปเปิดประตูจนได้“แฮปปี้เบิร์ดเดย์แอนด์แฮปปี้วาเลนไทน์”ฮึบบบบ...พอประตูเปิดเสียงหวานของผู้มาเยือนก็ดังขึ้นพร้อมกับกระโดดขึ้นกอดคอ ขาเรียวเล็กเกี่ยวรอบเอวผมแน่น จนผมเซถอยไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตั้งตัวได้เอาแขนขึ้นรองก้นคนตัวเล็กไว้กันตก ใช้เท้าดันประตูปิดลงและเดินพาร่างเล็กที่เกาะผมเป็นลูกลิงมานั่งลงบนโซฟาจุ๊บ...จุ๊บ…จุ๊บ“โรสรักธามนะ รักธามคนเดียวและจะรักตลอดไปด้วย”โรสระดมจูบผมไปทั่วใบหน้าก่อนจะบอกรักผมเสียงหวาน โผเข้าสวมกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย ความหงุดหงิดจากการโดนปลุกกลางดึกเมื่อกี้หายไปจนหมดสิ้น ผมหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่คือมาเซอร์ไพรส์ตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ ก็ตรงเวลาเกินไป ถึงว่าทำไมเมื่อคืนไม่ยอมมานอนด้วย“ไหนบอกรักเราคนเดียว” ผมแกล้งถาม ผมชอบแกล้งเธอนะ ชอบเวลาเธอทำหน้าเอ๋อๆ งงๆ แบบตา

​“ธามเขาไปไหนเหรอคะ คุณพ่อ” ฉันเอ่ยถามคุณพ่อที่ยืนมองรถสปอร์ตคันหรูของธามแล่นออกไปจากบ้านด้วยความเร็วแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก สองคนนี้เขาทะเลาะอะไรกันอีกรึเปล่านะ“พ่อก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ มันก็ลุกพรวดพราดออกไปเลย ไม่บอกอะไรสักคำ”“ทะเลาะกันรึเปล่าคะ”“ก็เปล่านะ ตอนแรกก็ยังคุยดีๆ อยู่เลย แต่พอพ่อพูดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน มันกะ..”“ฮะ! อะ...อะไรนะคะ” ฉันโพล่งขึ้นแทรกประโยคของคุณพ่อด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินว่าท่านพูดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน ท่านพูดให้ธามฟังยังงั้นเหรอ ไม่ได้นะ มันต้องไม่เป็นแบบนั้นสิ ใจฉันแทบหยุดเต้น แขนขาไร้เรี่ยวแรง เบ้าตาร้อนผ่าว มองคุณพ่อด้วยแววตาสั่นระริก“นี่มันเรื่องอะไรกัน” คุณพ่อถามขึ้นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ตกใจไม่แพ้กัน“คุณพ่อ ฮึก บอกเขาทำไม คุณพ่อบอกเขาทำไมกันเล่า ฮือๆๆๆ” ฉันหมดแรงทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ปล่อยร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาย ทั้งคุณพ่อและคุณนายท่านทูตดูตกใจไม่น้อย ก่อนคุณพ่อจะย่อตัวลงนั่งดึงฉันเข้าไปกอดแน่น“หนู พ่อขอโทษ&